Ksiądz Michał Sopoćko urodził się 1 XI 1888 r. Święcenia kapłańskie przyjął w Wilnie w 1914 r. W latach 1914-1918 pracował jako wikariusz w Taboryszkach. W latach 1919-1924 odbył studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego oraz w Instytucie Pedagogicznym. Pracował jako docent na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie w latach 1928-1945. Od 1947 do 1962 r. był wykładowcą w Seminarium Duchownym w Białymstoku, gdzie zmarł w opinii świętości 15 II 1975 r. Opublikował wiele książek i artykułów z zakresu teologii i pedagogiki. W 1987 r. rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny, którego zwieńczeniem jest beatyfikacja ks. Michała Sopoćki 28 września 2008 r. w Białymstoku.
Stał się powszechnie znany jako wielki apostoł kultu Miłosierdzia Bożego oraz spowiednik i kierownik duchowy świętej siostry Faustyny Kowalskiej. W przemówieniu na I Światowym Kongresie Apostolskim Miłosierdzia Bożego, wygłoszonym 4 VI 2008 r. kardynał Stanisław Dziwisz tak opisuje to spotkanie dwóch świętych osób: „1 czerwca 1933 r. siostra Faustyna złożyła śluby wieczyste w Krakowie i wyjechała na placówkę do Wilna, gdzie przebywała do 1936 r. W Wilnie poznała ks. Michała Sopoćko, który został jej kierownikiem duchowym i pomógł w rozpoznaniu orędzia miłosierdzia. Ks. Sopoćko polecił siostrze Faustynie prowadzenie notatek duchowych – Dzienniczka, w którym miała opisywać wszystkie przeżycia wewnętrzne. W Wilnie powstał pierwszy obraz Jezusa Miłosiernego, namalowany w 1934 r. przez Eugeniusza Kazimierowskiego i wystawiony do publicznego kultu w pierwszą niedzielę po Wielkanocy, 29 kwietnia 1935 r.".
Początek znajomości z siostrą Faustyną ks. Sopoćko odnotował w swoim dzienniku: „Poznałem siostrę Faustynę w r. 1933, która od razu powiedziała, że zna mię od dawna i że mam być jej kierownikiem oraz ogłosić światu o miłosierdziu Bożym". Siostra Faustyna przedstawiła ich pierwsze spotkanie następująco: „Nadszedł tydzień spowiedzi i ku mojej radości ujrzałam tego kapłana, którego już znałam wpierw, nim przyjechałam do Wilna. Znałam go w widzeniu. Wtem usłyszałam w duszy te słowa: Oto wierny sługa mój, on ci dopomoże spełnić wolę moją tu na ziemi".
Można powiedzieć, że ks. Michał Sopoćko poświęcił swoje życie apostolstwu Miłosierdzia Bożego, ponieważ od początku był pewien autentyzmu objawień siostry Faustyny. Odkrył przy tym wielką wartość nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego i już przed wojną opublikował szereg prac, uzasadniających wprowadzenie jego kultu. W 1936 r. opublikował w Wilnie broszurę pt. Miłosierdzie Boże. Studium teologiczno-praktyczne, gdzie dowodził, że powinno ono być uczczone odrębnym świętem w Niedzielę Przewodnią (pierwszą niedzielę po Wielkanocy).
Opublikował także w Krakowie w 1937 r. reprodukcję namalowanego w 1934 r. w Wilnie obrazu Jezusa według wizji siostry Faustyny. Obrazu, który miał się później stać znanym i czczonym na całym świecie. Publikacje te miały budzić zainteresowanie Miłosierdziem Bożym i świętem ku jego czci, a przy tym przyczynić się pośrednio do realizacji żądań, wywodzących się z objawień siostry Faustyny. Ks. Sopoćko nie chciał jednak nadawać rozgłosu tym objawieniom, znając ostrożne podejście Kościoła do tych zagadnień.
W 1940 r. opublikował po łacinie traktat o potrzebie kultu Miłosierdzia Bożego De Misericordia Dei deque eiusdem festo instituendo. Tractatus dogmaticus ac liturgicus. Traktat dotarł do Stanów Zjednoczonych, gdzie wydrukowano go w Detroit w 1943 r., a jeden z egzemplarzy znalazł się w Watykanie. Na kontynencie amerykańskim na początku lat pięćdziesiątych zaczął się szerzyć kult Miłosierdzia Bożego i obrazu Jezusa Miłosiernego z objawień siostry Faustyny.
Po wojnie ks. Michał Sopoćko został zmuszony do opuszczenia Wilna. Przeniósł się do Białegostoku, gdzie nadal publikował artykuły i prace poświęcone kultowi Bożego Miłosierdzia. Już w sposób bardziej otwarty pisał o objawieniach siostry Faustyny, choć zawsze zaznaczał, że prywatne objawienia nie mogą być uważane za źródło rozwijającego się kultu i wiara w nie nie obowiązuje. Jednak wyraźnie wskazywał na ich autentyczność i zgodność z wiarą.
W latach 1959-1967 ukazało się główne dzieło ks. Michała Sopoćki, czterotomowe Miłosierdzie Boże w dziełach Jego. W tym też czasie wiele jego prac zostało przetłumaczonych na języki obce, a czterotomowe opus magnum wydano po angielsku w latach 1962-72.
Rok 1959 był dla kultu Miłosierdzia Bożego w Polsce niezbyt szczęśliwy. Oto, co pisze na ten temat ks. kardynał Stanisław Dziwisz: „W 1959 r. Kongregacja Doktryny Wiary na prośbę biskupów polskich wydała dekret zakazujący kultu publicznego Bożego miłosierdzia w formach przedstawionych przez siostrę Faustynę. Decyzja ta była wynikiem nieporozumienia, jakie powstało w związku z drukowaniem wyrwanych z kontekstu fragmentów Dzienniczka siostry Faustyny i dowolnej interpretacji orędzia miłosierdzia. Z wielu kościołów zniknęły obrazy Jezusa Miłosiernego. Kult miłosierdzia rozwijał się w formie prywatnej".
Karol Wojtyła jako młody robotnik „Solvayu" w czasie II wojny światowej wstępował po pracy do kaplicy klasztornej Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Łagiewnikach i tam poznał broszurę z obrazkiem Jezusa Miłosiernego i modlitwami do Bożego Miłosierdzia. W 1965 r., kiedy już dobrze znał Dzienniczek siostry Faustyny, jako arcybiskup Krakowa rozpoczął jej proces beatyfikacyjny. Doprowadził też do zniesienia zakazu szerzenia kultu miłosierdzia w formach publicznych wydanego przez Kongregację Doktryny Wiary w 1959 r. Zniesienie zakazu przez Kongregację zbiegło się z rozpoczęciem procesu beatyfikacyjnego siostry Faustyny w Rzymie.
Jan Paweł II beatyfikował siostrę Faustynę w Rzymie 18 kwietnia 1993 r., a kanonizował ją 30 kwietnia 2000 r. i postanowił, że II Niedziela Wielkanocna będzie Niedzielą Miłosierdzia w całym Kościele. Tak właśnie ukoronowana została praca całego życia księdza Michała Sopoćki.
Janusz A. Lewicki
