Obok opublikowaliśmy artykuł poświęcony amerykańskiemu księdzu Charlesowi Coughlinowi, który dobrze rozumiał, że pieniądze słusznie należą do społeczeństwa, a nie do prywatnych banków. W tym artykule przedstawiamy księdza doktora filozofii i profesora logiki i metafizyki z Irlandii, Petera Coffey’a (1876-1943), który popierał reformy monetarne znane jako Kredyt Społeczny, opracowane przez szkockiego inżyniera Clifforda Hugh Douglasa. Ksiądz Coffey odpowiedział księdzu Richardowi, kanadyjskiemu jezuicie, 3 marca 1932 r. w poniższym liście:
„Trudności przedstawione w twoich pytaniach mogą być rozwiązane jedynie przez reformę systemu finansowania kapitalizmu, zgodnie z propozycjami majora Douglasa oraz szkoły reformy kredytowej Kredytu Społecznego. Obecny system finansowy jest przyczyną zła kapitalizmu. Trafność analizy przeprowadzonej przez Douglasa nigdy nie została obalona, a propozycje jego reformy wraz ze znaną formułą regulacji cen, są JEDYNĄ reformą, która dochodzi do korzeni zła.
Osobiście jestem przekonany, że kapitalistyczne finanse muszą nieuchronnie rodzić wojny, rewolucje i sztuczny głód milionów ludzi w świecie potencjalnej obfitości. Studiowałem ten temat przez 15 lat, i uważam, że taka reforma finansowa, jaką zaproponował Douglas jest niezbędna do przywrócenia chrześcijańskiego systemu ekonomicznego szeroko rozpowszechnionej własności i dlatego jest jedyną alternatywą dla rewolucyjnej przemocy i bezbożnego komunizmu”.
W 1940 r. ksiądz Coffey napisał poniższy tekst. Jego tytuł nawiązuje do słynnego wersu Jezusa w Ewangelii Łukasza (16, 13): „Żaden sługa nie może dwom panom służyć... Bogu i Mamonie”.
Peter Coffey
Chociaż ekonomiczne i polityczne bolączki społeczeństwa są oczywiste i groźne, ich prawdziwe przyczyny muszą zostać dokładnie zdiagnozowane, zanim będzie można zastosować środek zaradczy.
Jaki jest cel przemysłowej i gospodarczej organizacji społeczeństwa? Czy jest to zapewnienie zatrudnienia − pracy − dla wszystkich? Czy produkcja i udostępnianie dóbr materialnych i usług za pomocą najmniejszej możliwej pracy (zatrudnienia)?
W ciągu ostatnich 150 lat proces zwiększania wydajności produkcyjnej ludzkiej pracy i stopniowego zmniejszania jej ilości oraz uzupełniania przez maszyny usprawniające pracę osiągnął teraz etap, w którym społeczeństwo może zaspokoić wystarczającą ilość potrzeb materialnych dla wszystkich przy stale malejącym wkładzie ludzkiej pracy.
Ale ta organizacja działa wadliwie i w sposób opłakany dostarcza do użytku nie więcej niż tylko ułamek bogactwa, do którego produkcji jest przystosowana. To prawda, że:
(1) społeczeństwo jeszcze nie zdaje sobie sprawy z ogromnych zdolności produkcyjnych systemu przemysłowego, oraz
(2) nadal uważa, iż wystarczająca ilość bogactwa może być wyprodukowana tylko przez całą populację pracującą tak długo i tak ciężko, jak musieli pracować ludzie przed wiekami, zanim wynaleziono nowoczesne maszyny usprawniające pracę.
Dlatego też uważa się maszynerię za przekleństwo, zamiast odkryć, dlaczego pozostawia się ją coraz bardziej bezczynną, i co przeszkadza dystrybucji oraz korzystaniu z jej produktów.
Ludzie na ogół dopiero zaczynają zdawać sobie sprawę, że świat podporządkowany przemysłowemu i gospodarczemu reżimowi kapitalistycznemu osiągnął wiek potencjalnej obfitości. Słyszą o milionach ton niszczonej pszenicy i kawy; celowo zmniejszanych uprawach; bogactwie w różnych formach defraudowanym zamiast dystrybuowanym do konsumpcji; bezrobotnych ludziach chcących pracować; maszynach i fabrykach działających w skróconym czasie pracy we wszystkich krajach, podczas gdy miliony ludzi na świecie pozostają w nędzy, a ich naturalne prawo do małżeństwa jest udaremnione, ponieważ system nie dystrybuuje obfitego i rosnącego bogactwa, które mógłby wytworzyć, gdyby było to dozwolone.
Chociaż słusznie wzywają do reformy systemu, pozostają głównie nieświadomi i w błędzie, co do tego co jest naprawdę złe i dlatego popierają nieskuteczne i bezprawne programy reform.
Te programy to komunizm i socjalizm − bezprawne, ponieważ zaprzeczają naturalnym prawom człowieka; nieskuteczne, ponieważ niewłaściwie diagnozują i dlatego nie mogłyby uzdrowić zła ekonomicznego, z powodu którego społeczeństwo cierpi. Papieże potępili zarówno komunizm jak i socjalizm i to wystarczy dla katolików.
Aby znaleźć właściwe lekarstwo, musimy prawidłowo zdiagnozować chorobę. Oczywistym i naturalnym celem wszystkich stowarzyszeń ekonomicznych i przemy-słowych jest dostarczenie dóbr materialnych i usług do użytku i konsumpcji. Aby to osiągnąć, istnieją dwa procesy:
(a) produkcja (w tym transport), oraz
(b) dystrybucja produktów wśród konsumentów przez wymianę (biznes, handel).
Ta pierwsza staje się coraz bardziej wydajna. Dlatego wada leży w tej drugiej; to dystrybucja się załamała.
Środkiem dystrybucji są pieniądze. System monetarny nie pełni swojej naturalnej funkcji: tzn. towary nie są dystrybuowane.
Pieniądze to przede wszystkim system „biletów wymiany”, których wartość lub ważność zależy od ludzkiej wiary (zaufania) w zdolność produkcyjną bogactwa korzystającej z nich społeczności. Jego jedyną prawidłową funkcją jest zapewnienie, by całe bogactwo, które wspólnota jest zdolna wyprodukować, było stale produkowane i wymieniane między konsumentami do ich użytku.
Obowiązkiem państwa jest takie kontrolowanie systemu emisji „biletów pieniężnych” na produkcję bogactwa i anulowanie ich poprzez konsumpcję bogactwa, żeby system skutecznie spełniał wyżej wymienione funkcje. Ale wszystkie współczesne rządy zaniedbały ten obowiązek, powierzając cały system pieniądza nieograniczonej kontroli grup prywatnych obywateli, którzy zignorowali ten zasadniczy cel systemu i sprawili, że jest on podporządkowany przeciwnemu i antyspołecznemu celowi: który nie jest niczym innym niż monopolem i konsolidacją całej ekonomicznej, a nawet politycznej władzy w ich rękach.
Papież Pius XI w swojej encyklice Quadragesimo Anno, wyraźnie zwrócił uwagę na ten międzynarodowy światowy monopol finansowy i wskazał niektóre z jego katastrofalnych konsekwencji.
Kontrolerzy tego systemu finansowego czy bankowego, emitują „bilety pieniężne” społeczeństwa (na produkcję i dystrybucję bogactwa) jako dług wobec siebie (z odsetkami) oraz wycofują i anulują te same bilety (poprzez ceny za część wyprodukowanego bogactwa), zanim całkowite bogactwo w ten sposób wyprodukowane zostanie zużyte przez konsumentów. To powoduje coraz większą przepaść między siłą nabywczą społeczeństwa jako konsumentów i sumą cen (które są sumą pieniędzy pochodzących z systemu bankowego) bogactwa, wyprodukowanego przez społeczeństwo.
Stąd wymuszony eksport i konkurencyjna walka narodów o rynki zagraniczne, narastanie długów międzynarodowych, gospodarcze konflikty prowadzące do wojen, postępujące zadłużanie całych zakładów przemysłowych i kapitału oraz źródeł bogactwa społeczeństwa wobec światowego monopolu bankowego.
Kolejną katastrofalną konsekwencją wskazaną przez Papieża jest skuteczne zniewolenie państwa (tj. wszystkich współczesnych rządów, wszystkich organizacji politycznych i władz we współczesnym świecie) przez superpaństwową plutokrację, gdzie najwyższa władza polityczna jest uzurpowana i sprawowana przez monopolistycznych kontrolerów samego krwioobiegu ekonomii i przemysłu, jakim są finanse.
Obecnie mamy do czynienia z całkowitym wypaczeniem właściwego porządku organizacji przemysłowej i ekonomicznej, który powinien być (w zakresie doczesnym) najwyższy. Ta władza słusznie pochodzi od Boga, a nie od siły wyższej czy przebiegłości tych, którzy przywłaszczyli sobie kontrolę ekonomiczną i są powodowani chciwością władzy.
Ale w wyniku rosnącego zubożenia finansowego mas i postępującego zadłużenia zakładów produkcyjnych, kapitału społecznego i źródeł bogactwa wobec kontrolerów finansowych, państwo musiało przejąć wiele organów gospodarczych i zarządzać nimi.
Papież Pius XI w Quadragesimo Anno wskazał niektóre z tych organizacji spółdzielczych − gildie czy korporacje − producentów majątku, których celem byłoby zapewnienie lepiej zaplanowanej i bardziej wydajnej produkcji bogactwa.
Ale mogą oni osiągnąć ten cel tylko wtedy, gdy państwo najpierw sprawia, że system pieniężny służy przemysłowi przez prawne skierowanie tego systemu na utrzymanie dystrybucji produktów przemysłu wspólnotowego (jako producenci) dostarczanych do użytku społeczności (jako konsumentom).
Obowiązkiem tych, którzy mają uczyć i rządzić, czy to w kościele, czy w państwie, jest nie tylko formułowanie rozsądnych, praktycznych zasad, jakimi mają kierować się ludzie w ich relacjach społecznych, politycznych i gospodarczych, ale także badanie rzeczywistych warunków panujących w tych relacjach, aby móc słusznie stosować zasady do faktów w celu wyeliminowania nadużyć i poprawy warunków.
Sam system bankowy ma i wykonuje, de facto, władzę tworzenia i anulowania pieniędzy.
Wartość, ważność i siła nabywcza tych pieniędzy ostatecznie opiera się nie na złocie, ale na kredycie narodowym, tj. potencjalnym tempie realnej produkcji majątku społeczności w porównaniu z konsumpcją.
Dlatego społeczeństwo nie powinno być zmuszane do płacenia wieczystej opłaty pieniężnej prywatnym twórcom i emitentom pieniądza na jego tworzenie i emisję. Społeczeństwo jest zmuszone do płacenia takiej opłaty i to pieniędzmi, które nie ono, ale tylko bankierzy mogą tworzyć.
Te odsetki płacone przez społeczeństwo na rzecz systemu bankowego za nowo utworzone pieniądze (bezkosztowo), są całkowicie odmienne od odsetek pobieranych od pieniędzy już krążących w obiegu, wprowadzonych przez tych, którzy zarobili i zaoszczędzili je oraz zainwestowali w (lub pożyczyli) przemysł.
Konsekwencje niepowodzenia pieniędzy w wypełnianiu ich podstawowej funkcji są katastrofalne i skumulowane:
a) zawzięta konkurencja, aby odzyskać proporcjonalnie największą sumę cen w zamian za najmniejszą ilość sprzedanych towarów;
b) stały strumień bankructw (słabszych i mniej bezwzględnych producentów) jako nieunikniony rezultat matematycznej niemożliwości odzyskania dla banków większej ilości pieniędzy niż jest ich w społeczeństwie;
c) zastąpienie konkurencyjności monopolami i wzrostem cen;
d) rosnące nagromadzenie nie sprzedanej nadwyżki w każdym kraju kapitalistycznym;
e) wymuszony eksport tej nadwyżki i wynikająca stąd walka o rynki zagraniczne, kończąca się międzynarodowymi konfliktami gospodarczymi i wojskowymi;
f) rozwój bankowej polityki finansowania wyposażenia kapitałowego w celu zapewnienia konsumentom pieniędzy na zakup nadwyżki towarów konsumpcyjnych w przeciwnym razie niemożliwych do sprzedania; i
g) stopniowe niepowodzenie tego środka wynikające częściowo z zastąpienia maszynami ludzi i płatnego zatrudnienia, a częściowo z wyposażenia kapitałowego, które staje się nadmierne i leży bezczynnie (z powodu braku dochodów konsumentów, które zakupiłyby końcowe produkty).
Rządy starają się zaradzić tym sytuacjom poprzez różne półśrodki, przez prace publiczne lub bezpośrednią pomoc dla najbardziej pozbawionych środków do życia.
Rządy mogą zdobyć potrzebne pieniądze na te środki tylko na dwa sposoby:
a) poprzez podatki, nakładane na już niewystarczające dochody konsumentów;
b) poprzez pożyczki bankowe: nowe pieniądze tworzone przez banki, które muszą być spłacone z odsetkami.
Niepowodzenie tych środków jest oczywiste. Pozostawią one konsumentów z większym długiem i mniejszą siłą nabywczą.
Aby rozwiązać problem, jasne jest, że rządy muszą:
a) odzyskać swoje uprawnienia i same sprawować kontrolę nad ilością pieniędzy wymaganych dla populacji;
b) oprzeć podaż pieniądza na zdolności produkcyjnej kraju;
c) emitować nowe pieniądze, nie będące już oprocentowanym długiem wobec bankierów, ale wolne od długu; i
d) wypłacać dywidendę narodową każdemu obywatelowi.
Jednocześnie w celu automatycznego zapobiegania wszelkiej inflacji lub deflacji cen oraz utrzymania idealnej i stałej równowagi między cenami a siłą nabywczą, ceny muszą podlegać krajowej obniżce ustalonej zgodnie ze statystykami produkcji i konsumpcji. Ta zniżka zostanie obliczona w celu wypełnienia luki między cenami a zbiorową siłą nabywczą.
Ks. Peter Coffey
