„Czyż nie wiecie, żeście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was?" 1 Kor 3, 16
Duch Święty jest Trzecią Osobą Trójcy Przenajświętszej, pod każdym względem równą Ojcu i Synowi i zasługującą na równą im miłość i adorację.
Tyle mniej więcej wie na temat Ducha Świętego większość chrześcijan. Lecz kim jest dla nas, co dla nas robi i czego od nas sobie życzy, niewielu rozumie.
Pierwszą i najważniejszą rzeczą, którą musimy w pełni zrozumieć jest to, że Duch Święty prawdziwie, rzeczywiście i osobiście zamieszkuje nasze dusze, pomimo że jednocześnie jest w niebie. Miłuje nas czułą i nieskończoną miłością i gorąco pragnie obdarzać nas swymi darami i łaskami. Nie może tego jednak uczynić, jeśli nie odpowiadamy na Jego miłość, jeśli Go nie znamy, nie kochamy i nie modlimy się do Niego.
Naszym najważniejszym obowiązkiem jest zatem jasne uświadomienie sobie i zdanie sobie sprawy, że Duch Święty w nas mieszka, i to nie tylko poprzez swe łaski i dary, lecz osobiście i w sposób tak rzeczywisty, jak Jezus Chrystus w tabernakulum, tylko na inny sposób.
Każda dusza będąca w stanie łaski uświęcającej jest żywym tabernakulum Ducha Świętego i, jak mamy obowiązek adorować i czcić Jezusa Chrystusa na ołtarzu, mamy również obowiązek czcić Ducha Świętego goszczącego w naszych duszach.
Obecność Pana naszego w Najświętszym Sakramencie w milionach milionów konsekrowanych Hostii w miastach i wioskach na całym świecie, a nawet na dzikich pustkowiach Afryki i Azji, dzień i noc, jest prawdziwym dowodem na bezgraniczną miłość Boga do nas. Ale obecność Ducha Świętego w naszych duszach jest jeszcze bardziej zadziwiająca, ponieważ obecność Boga w Najświętszym Sakramencie ustanie w dniu ostatecznym; podczas gdy obecność Ducha Świętego w naszych duszach nigdy nie ustanie. Trwać będzie przez całą wieczność.
Co więcej, Pan nasz obecny w Najświętszym Sakramencie spoczywa na ołtarzu, podczas gdy Duch Święty przebywa w naszych duszach.
Św. Paweł powiedział: „Czyż nie wiecie, żeście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was?" (1 Kor 3, 16). A potem dodaje: „Czyż nie wiecie, że ciało wasze jest świątynią Ducha Świętego, który w was jest, a którego macie od Boga?" (1 Kor 6, 19).
A św. Jan: „Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze – Ducha Prawdy, którego świat przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna. Ale wy Go znacie, ponieważ u was przebywa i w was będzie" (J 14, 16-17).
Wszyscy święci przepojeni byli Duchem Świętym. Ich dusze przepełniała radość i pocieszenie. Wszystkie cuda, o jakich czytamy na kartach ich żywotów, czynione były za pomocą Ducha Świętego. Dzięki sile, jaką ich obdarzył, z łatwością znosili cierpienia i pokonywali trudności.
Św. Ignacy Męczennik (z Antiochii)1, gdy był znieważany przez cesarza Trajana z powodu faktu, że był chrześcijaninem, odrzekł:
– Nie znieważaj Ignacego, który nosi Boga.
– Dlaczego mówisz, że nosisz Boga? – zażądał odpowiedzi Trajan.
– Ponieważ – odpowiedział Ignacy – to prawda. Bóg jest we mnie.
Kiedy Orygenes 2 był dzieckiem, jego ojciec, Leonidas, zwykł klękać przy jego łóżku, kiedy spał, i całował jego pierś, ponieważ w jego duszy przebywał Duch Święty.
Kiedy ten sam Orygenes stał się jednym z najbardziej uczonych teologów Kościoła, zwykł mawiać: „Nasze dusze są małymi niebami, ponieważ Bóg naprawdę w nich przebywa".
Św. Cyryl 3: „Duch Święty odciska w nas Boży obraz i daje nam nadludzki powab. Jesteśmy świątyniami Ducha Świętego, który prawdziwie w nas żyje. Ze względu na nasz związek z Duchem Świętym, dzielimy z Bogiem Jego niepojętą naturę" (Dialogi, VII).
Ten sam święty powiedział też: „Jesteśmy nie tylko oświeceni przez Ducha Świętego, On również w nas mieszka". Oraz: „Człowiek składa się z ciała, duszy i Ducha Świętego".
Św. Bazyli 4: „Przez Ducha Świętego każdy święty staje się Boski, a Bóg sam ogłosił: Powiadam wam, bogami jesteście" (Con Eunom.).
Korneliusz z Lapidy 5 powiedział: „Kiedy dusza wstępuje w nasze ciało, daje mu światło i życie, których przedtem nie posiadało: podobnie, gdy Duch Święty wstępuje w naszą duszę, daje im nowe życie, swoje własne życie, uświęca je".
Inny ze świętych ojców mówił: „Duch Święty nie jest w naszych duszach gościem. Przebywa tam jako oblubieniec, a jego zjednoczenie z nami jest jak małżeństwo; jest to intymna i miłosna więź".
Duch Święty powiedział do św. Anieli 6: „Jestem Duchem Świętym, który przychodzi do ciebie, by dać ci taką radość, jakiej nigdy nie skosztowałaś. Towarzyszę Ci, jestem w tobie obecny. Jesteś moją oblubienicą, nigdy cię nie opuszczę". Święta tak potem powiedziała: „Nie jestem w stanie opisać radości, jaką poczułam, gdy usłyszałam te słowa".
Anioł Stróż tak powiedział kiedyś do bł. Henryka Suzo 7: „Skieruj swoje oczy na swą pierś". Bł. Henryk tak uczynił, a jego ciało stało się przezroczyste i ujrzał Boga w swej duszy.
Pan nasz powiedział do św. Katarzyny ze Sieny 8: „Rozmyślaj o mnie w swojej duszy, a wtedy zrozumiesz, że jestem Stworzycielem".
Św. Teresa od Jezusa 9 powiedziała: „Nasza dusza jest maleńkim niebem, które Stwórca nieba i ziemi uczynił swym mieszkaniem. Czy istnieje coś równie wielkiego, jak oglądanie Go, Tego, którego wielkość wypełnia tysiąc światów, ukrytego w przybytku tak małym, jak nasza dusza!".
Św. Filip Nereusz 10, kiedy błagał Boga, by otrzymać Ducha Świętego, zobaczył kulę w ogniu, która wstąpiła przez jego usta do jego piersi. Żar, który spowodowała był tak wielki, że upadł na ziemię rozdzierając swój habit. Poczuł w swej duszy cudowną radość. Jego serce się bardzo powiększyło, a dwa z jego żeber pękły, by jego serce mogło bić bez trudności. Nie czuł bólu, lecz kiedy odprawiał Mszę Świętą bądź przyjmował Komunię Świętą, jego radość była tak wielka, że jego ciało dygotało, a wraz z nim trząsł się cały ołtarz. Niekiedy wołał: „Nie jestem w stanie znieść tej radości Panie, przestań proszę, bo umrę!".
Święty Proboszcz z Ars 11 powiedział: „Ci, którzy kochają Ducha Świętego, doświadczają wszelkiego rodzaju wewnętrznego szczęścia. Duch Święty prowadzi nas, tak jak matka prowadzi swe małe dziecko, bądź jak osoba widząca prowadzi niewidomego. Ci, którzy kochają Ducha Świętego taką rozkosz znajdują w modlitwie, ze nie mogą jej poświęcić dość czasu".
Bretoński poeta Theodore Botrel 12 miał kiedyś złożyć przysięgę przed sądem. Nie było tam krucyfiksu, na który można byłoby przysięgać. Położył zatem ręce na piersi i powiedział: „Bóg jest tutaj; na Niego przysięgam".
Francuski oficer, dzielny żołnierz i żarliwy katolik, więziony był w twierdzy w Lille, ponieważ odmówił wykonania rozkazu nakazującego prześladowanie Kościoła. Znajdował niezmierną przyjemność i pocieszenie w adorowaniu Ducha Świętego w swojej duszy: „On tu jest – mawiał. – Jestem jego tabernakulum".
Papież Aleksander żywił ogromną cześć do Pana naszego obecnego w Najświętszej Eucharystii i, by zadośćuczynić tej wielkiej miłości, polecił wykonać piękną, złotą puszkę, w której umieszczał Najświętszy Sakrament każdego ranka i nosił na piersi podczas dnia. Ta bezustanna adoracja wyjednała dla jego pontyfikatu wielkie łaski i pocieszenie. Czuł ustawiczną obecność naszego Pana.
Zatem każdy z nas (jeśli znajduje się w stanie łaski uświęcającej) nosi w sobie samego Świętego Boga – nie w złotej puszcze na swej piersi, lecz w głębi duszy.
Jakaż nieskończona radość i pocieszenie dla tych, którzy zdają sobie sprawę z tego faktu!
Drogi Czytelniku, zadaj sobie pytanie, czy zdajesz sobie z tego sprawę? Czy wierzysz, że Duch Święty przebywa rzeczywiście w twojej duszy; czy czcisz go i kochasz?
Paul O'Sullivan OP
1.) Ignacy Antiocheński, zwany Teoforem (ok. 30 - ok. 107) biskup Antiochii, męczennik chrześcijański, święty wielu Kościołów, m.in. Kościoła katolickiego, prawosławnego, orientalnych, anglikańskich, reformowanych, jeden z pierwszych Ojców Kościoła.
2.) Orygenes (ok. 185 - 254) – jeden z najbardziej płodnych komentatorów Pisma Świętego w epoce patrystycznej. Orygenes pochodził ze zhellenizowanej rodziny zamieszkałej w Aleksandrii. Jest zaliczany do pisarzy starochrześcijańskich, a także, mimo że niektóre jego teorie uznano za błędne, do Ojców Kościoła. Święty Kościoła Koptyjskiego.
3.) Cyryl z Aleksandrii (ok. 378 - 444) – egipski filozof, teolog, biblista i astronom; biskup Aleksandrii. Święty Kościoła katolickiego, Kościoła prawosławnego oraz Kościołów przedchalcedońskich, luterańskich i anglikańskich. Cyryl uważany jest za jednego z najwybitniejszych teologów i egzegetów w dziejach chrześcijaństwa.
4.) Bazyli Wielki, również Bazyli z Cezarei, (329 - 379) – pisarz wczesnochrześcijański należący do grona ojców Kościoła, święty prawosławny i katolicki, Wyznawca, biskup i doktor Kościoła, uważany za ojca wschodniego monastycyzmu.
5.) Korneliusz z Lapidy (1567-1637) flamandzki ksiądz katolicki. Był jezuitą i egzegetą Pisma Świętego..
6.) Aniela z Foligno (ok. 1248 -1309) – włoska tercjarka franciszkańska, pokutnica, mistyczka, której nadano tytuł Mistrzyni teologów, święta Kościoła katolickiego.
7.) Henryk Suzon, niem. Heinrich Seuse (1295 lub 1297-1366), po polsku znany jako Henryk Suzo – mistyk, teolog, dominikanin. Przedstawiciel mistyki nadreńskiej, błogosławiony Kościoła katolickiego.
8.) Katarzyna ze Sieny (1347-1380) – włoska tercjarka dominikańska, mistyczka, katolicka święta, doktor Kościoła i patronka Europy.
9.) Święta Teresa z Ávili (1515-1582) – hiszpańska mistyczka, karmelitanka, pisarka kontrreformacji i teolog życia kontemplacyjnego. Święta Kościoła katolickiego i doktor Kościoła.
10.) Filip Neri, także Filip Nereusz (1515-1595) – włoski duchowny katolicki, jeden z przywódców kontrreformacji, uznawany przez Kościół katolicki za świętego. Zaznaczył się w historii muzyki jako twórca i propagator oratorium.
11.) Jan Chrzciciel Maria Vianney, znany też jako proboszcz z Ars, (1786 -1859) − francuski ksiądz, tercjarz franciszkański, święty katolicki.
12.) Théodore Botrel (1868-1925) był francuskim piosenkarzem, autorem tekstów, poetą i dramatopisarzem.
