W słynnym liście skierowanym do donatystycznego biskupa Maksymina święty Augustyn zapowiada zamiar upublicznienia swojej korespondencji. „Cóż innego mogę uczynić – pyta – niż odczytać katolickim wiernym nasze listy, żeby mogli z nich zaczerpnąć naukę?". Postanowiliśmy pójść za przykładem biskupa Hippony.
Spotykaliśmy się w tych ostatnich miesiącach, w czasie, gdy świat wypełniał harmider wywołany przez dziwaczny synod medialny, który wziął górę na rzeczywistym synodem. Dzieliliśmy się myślami i troskami. Modliliśmy się i medytowaliśmy w ciszy. Każde z naszych spotkań umacniało i koiło każdego z nas. Nasze przemyślenia, do których doszliśmy różnymi drogami, skłoniły nas do wymieniania listów. Podobieństwo naszych niepokojów i zbieżność wysnutych wniosków sprawiły, że idąc za wzorem świętego Augustyna, postanowiliśmy oddać owoc naszej pracy i duchowej przyjaźni do dyspozycji wszystkich wiernych.
Tak jak on możemy bowiem stwierdzić: „Silere non possum! Nie mogę milczeć! Wiem, bowiem, jak zgubne byłoby dla mnie moje milczenie. Nie chcę bowiem pławić się w kościelnych zaszczytach, lecz myślę o tym, że z owiec powierzonych mojej pieczy będę musiał zdać sprawę Najwyższemu Pasterzowi. Nie mogę milczeć ani udawać niewiedzy".
Jako biskupi niesiemy troski wszystkich Kościołów. Pragnąc ogromnie pokoju i jedności, ofiarujemy więc owoc tej wymiany myśli wszystkim naszym braciom biskupom, księżom i wiernym świeckim z całego świata.
Czynimy to w duchu umiłowania jedności Kościoła. Ideologia dzieli, prawda zaś jednoczy serca. Zgłębianie doktryny zbawienia może jedynie zjednoczyć Kościół wokół jego Boskiego Mistrza.
Czynimy to w duchu miłości. Uznaliśmy, że pożyteczne i właściwe będzie opublikowanie niniejszego opracowania w chwili, gdy umysły będą wyciszone. Każ-
dy może te przemyślenia uzupełnić lub poddać krytyce.
Poszukiwanie prawdy może dokonywać się tylko w otwartości serca.
Ofiarujemy więc te refleksje po bratersku Ludowi Bożemu i oczywiście, w duchu synowskiego posłuszeństwa, Papieżowi Franciszkowi.
W szczególny sposób myśleliśmy o księżach. Nasze kapłańskie serce zapragnęło ich pocieszyć, dodać im odwagi. Razem ze wszystkimi księżmi modlimy się: Ratuj nas, Panie, bo giniemy! Burza szaleje, a Pan śpi. Wydaje się, że porzuca nas na pastwę fal zwątpienia i błędu. Jesteśmy kuszeni utratą nadziei. Fale relatywizmu ze wszystkich stron zalewają łódź Kościoła. Apostołowie przelękli się. Ich wiara stała się letnia. Kościół też niekiedy wydaje się chwiać. Zaufanie apostołów pokładane w mocy Jezusa w samym środku burzy zachwiało się. My przeżywamy tę samą tajemnicę. Trwamy jednak w głębokim pokoju, gdyż wiemy, że łodzią kieruje Jezus. Wiemy, że łódź nigdy nie zatonie. Wierzymy, że tylko ona może nas doprowadzić do portu wiecznego zbawienia.
Wiemy, że Jezus jest razem tutaj z nami, w łodzi. Chcemy po raz kolejny wyrazić Mu bezwzględną, pełną, niepodzielną ufność i wierność. Chcemy Mu powtórzyć owo wielkie „tak", które Mu powiedzieliśmy w dniu naszych święceń. Nasz kapłański celibat sprawia, że każdego dnia żyjemy owym pełnym „tak", które Mu powiedzieliśmy w dniu naszych święceń. Nasz celibat jest bowiem głoszeniem wiary. Jest świadectwem, gdyż wprowadza nas w życie, które ma sens wyłącznie wtedy, gdy opiera się na Bogu. Nasz celibat jest świadectwem, czyli męczeństwem. Greckie słowo obejmuje obydwa te znaczenia. My, księża, podczas burzy musimy wciąż na nowo potwierdzać, że jesteśmy gotowi stracić życie dla Chrystusa. Dzień po dniu świadczymy o tym dzięki celibatowi, przez który oddajemy swoje życie.
Jezus śpi w łodzi. Jeśli jednak wahanie bierze górę, jeśli boimy się Mu zaufać, jeśli celibat sprawia, że się wycofujemy, niech wtedy przejmie nas lęk, że usłyszymy Jego wyrzut: „Czemu bojaźliwi jesteście, ludzie małej wiary?" (Mt 8, 26).
Kard. Robert Sarah
Tekst napisany przez Roberta kardynała Saraha, przeczytany i zaaprobowany przez Benedykta XVI.
Jest to wstęp do książki „Z głębi naszych serc" podpisanej: Kardynał Robert Sarah z Benedyktem XVI Josephem Ratzingerem. Polskie wydanie ukazało się w Wydawnictwie Sióstr Loretanek w 2020 r. w przekładzie Agnieszki Kuryś.
