Ten esej, który jest 32 rozdziałem książki Louisa Evena, „Pod znakiem obfitości", został opublikowany po raz pierwszy w numerze Vers Demain z 15 marca 1945 roku (francuskojęzyczna wersja MICHAELA), w ostatnim roku drugiej wojny światowej. Zginęło 44 000 kanadyjskich żołnierzy, a kolejne 54 000 odniosło rany podczas 6-letniej wojny. Louis Even opisuje lichwę, „rozmnażanie pieniędzy z pieniędzy" i kontrastuje tę nienaturalną praktykę z bardzo naturalną Dywidendą Społeczną. Z goryczą zauważył, że nabywcy Obligacji Zwycięstwa zarabiali odsetki chociaż ich prawdziwym owocem były „rozbite mózgi, porozrzucane wnętrzności, okaleczone ciała, łzy, krew i nienawiść".
Kredytodawcy Społeczni sądzą, że nic w całej historii nie zostało tak zniekształcone jak pieniądze. Pieniądze same w sobie nie są złe. W rzeczywistości jest to genialny wynalazek, który pozwala na elastyczną wymianę, promuje sprzedaż produktów i sprawia, że życie społeczne jest łatwiejsze. Jednak oddawanie czci pieniądzom oznacza czczenie bożka; opinia, że pieniądze to żywa istota, która może dać narodziny większej ilości pieniędzy, jest sprzeczna z naturą.
Według greckiego filozofa Arystotelesa pieniądze nie są płodne. Jednak jest to powszechna praktyka banków, które żądają, by „pieniądze rodziły pieniądze", pobierając odsetki od pożyczek zagrożone karą przepadku własności lub wolności w przypadku niewywiązania się z płatności.
Żydzi w Starym Testamencie, protestanci i wprowadzeni w błąd katolicy, wszyscy angażowali się w praktykę naliczania odsetek od pożyczek. Ta praktyka jest tak powszechna, że pomimo przeciwnego nauczania Kościoła,'rozmnażanie pieniędzy'jest uważane za normalne. Chociaż Kościół nadal utrzymuje, że lichwa jest grzechem, jej zakaz nie jest honorowany.
Obligacje Zwycięstwa, emitowane w celu sfinansowania wojen w XX wieku nie przyniosły nic produktywnego, a jedynie zniszczenie i chaos wojny. To kolejna ironia losu, że obrońcy chrześcijańskiego zachodu w drugiej wojnie światowej, Churchill, Roosevelt i Stalin udzielali poparcia praktyce lichwy.
Chociaż pieniądze nie mają naturalnej zdolności do wzrostu, są sytuacje, w których pieniądze przynoszą owoce. Na przykład, jeśli zainwestuję 5000 USD w zakup farmy, zwierząt, nasion, drzew i maszyn, i zastosuję mój inteligentny wysiłek, rezultatem będzie wzrost i produktywność.
5000 $ to inwestycja. Sama nie może nic produkować, ale ponieważ mogę użyć jej do zakupu farmy, zwierząt, nasion itp., umożliwiona będzie rzeczywista produkcja.
Gdybym nie miał potrzebnych pieniędzy, mógłbym pożyczyć 5000 dolarów od mojego sąsiada i okazać moją wdzięczność dzieląc się częścią uzyskanych produktów dzięki kapitałowi, który zapewnił.
Dzięki mojej pracy kapitał mojego sąsiada byłby dochodowy. Ale jest nas dwóch, których działalność ostatecznie zaowocowała produktywnym wynikiem. Mój sąsiad nie wykorzystał swoich 5000 dolarów na jakąkolwiek inną działalność. W moim przypadku mogłem wykorzystać kapitał mojego sąsiada, aby uruchomić potencjał produkcyjny poprzez zakup farmy itd.
Możemy dzielić się owocami naszej współpracy. Musimy jednak określić, jaką część wyniku produkcji zawdzięczamy zainwestowaniu jego kapitału itp.
Dzięki współpracy mój sąsiad będzie otrzymywać w pewnym sensie dywidendę. Obaj przyczyniliśmy się do produkcji i będziemy się dzielić jej owocami.
Dywidenda jest uzasadniona, gdy wysiłek przynosi owoce.
Termin odsetki ma inne znaczenie. Odsetki to roszczenie pieniężne samo w sobie przez pewien okres czasu.
Jeśli wezmę 1000 dolarów i zainwestuję w obligacje rządowe przy oprocentowaniu 4% będę otrzymywać co roku 40 dolarów odsetek. Nawet jeśli inwestycja kapitałowa w wysokości 1000 USD zostanie utracona, nadal będę otrzymywał 40 dolarów każdego roku.
Poza przyjętą praktyką nic nie usprawiedliwia tego wzrostu zainwestowanego kapitału. Nie ma naturalnej zasady, na której opiera się ta praktyka.
Dywidendy są jednak związane ze wzrostem produkcji. Zarabianie i płacenie odsetek jest oparte na błędnym przekonaniu, że pieniądze owocują w naturalny sposób i okresowo. Ta idea nie jest oparta na rzeczywistości.
W praktyce pieniądze zdeponowane w banku są zainwestowane pośrednio w produkcję. Bankowcy są profesjonalnymi pożyczkodawcami. Deponenci powierzają swoje pieniądze bankierom, ponieważ wiedzą, że bardziej prawdopodobnie przyniosą oni zysk.
Uzyskane odsetki wprowadzane okresowo na rachunek deponenta są w rzeczywistości dywidendą. Reprezentują one część zysku, który bankier, i inni inwestorzy, otrzymali z działalności produkcyjnej społeczeństwa.
Wiele osób nie przejmuje się w najmniejszym stopniu użytecznymi lub szkodliwymi skutkami działań, które finansują ich pieniądze. Dopóki inwestycja przynosi zyski, mówią, że to dobra inwestycja. A im większe zyski, tym lepsza inwestycja.
Takie jest rozumowanie niemoralnej osoby.
Dla właściciela domu jest niemoralne, nawet jeśli jest to opłacalne, wynajmowanie swojego mieszkania na podejrzany użytek. Ani ktoś nie ma moralnego prawa do inwestowania swoich oszczędności w biznes, który powodowałby duchowe szkody, nawet jeśli inwestycje byłyby opłacalne.
Bliski związek inwestora i przedsiębiorcy jest preferowany. W przeszłości inwestor i właściciel firmy byli często tą samą osobą. Tak jest dzisiaj z właścicielem małego sklepu spożywczego, ale nie w przypadku większych sklepów sieciowych. Mały biznes zachowuje bliski związek między inwestycją a własnością. Spółdzielnie pozwalają na rozwój małego biznesu, gdy potrzeby kapitałowe przekraczają środki jednej osoby.
Większe firmy notowane na giełdzie są finansowane przez anonimowych udziałowców. Pracownicy w dużym biznesie mogą stopniowo stać się jego właścicielami bez żadnej szkody finansowej dla zastąpionych udziałowców. Wymaga to najpierw ustanowienia systemu Kredytu Społecznego.
Rozważmy wcześniejsze pytanie: „Czy pieniądze powinny zarabiać odsetki?". Odpowiedź brzmi: nie, z wyjątkiem sytuacji, gdy zyski są naliczane z inwestycji, wtedy uzasadniona jest wypłata dywidend.
Gdy naliczane są odsetki, rolnicy muszą zapłacić dodatkową sumę, nawet jeśli nie udała się uprawa. W zachodniej Kanadzie rolnicy pożyczyli kredyt na 7% odsetek w latach czterdziestych XX w., a finansiści manipulowali cenami pszenicy, żeby spadły do jednej trzeciej poprzednich cen. Podstęp i oszustwo zastąpiły rzeczywistość w tym i innych przypadkach.
Ale jeśli zainwestowane pieniądze mogą ubiegać się o dywidendy kiedy następuje wzrost produkcji, musi być podobny wzrost pieniądza konsumenckiego, żeby zapłacić za wzrost produkcji. W przeciwnym razie dywidenda dla inwestora, choć w pełni uzasadniona, nie może zostać przyznana.
W naszym wcześniejszym przykładzie pożyczkodawcy przysługuje udział w kwocie towarów, które otrzymałem, odkąd zwiększyłem moją produktywność dzięki 5000 dolarów, które dostarczył. To można łatwo osiągnąć dając mu udział w nowej produkcji. Jeśli chce otrzymać pieniądze, to jest to całkiem inna sprawa, jako że ilość pieniędzy nie została zwiększona przez moje wysiłki. W tym przypadku towary zostały dodane do rynku bez odpowiedniego wzrostu ilości pieniędzy. Nastąpi nieunikniony brak pieniędzy, który wpłynie na mnie lub na innego sprzedawcę, jeśli są one wypłacane mojemu przyjacielskiemu sąsiadowi.
W naszym przykładzie mój sąsiad ma prawo do udziału towarów, które reprezentują wzrost produkcji wynikający z jego pożyczki w wysokości 5000 USD. W ramach Kredytu Społecznego, muszę usunąć z obiegu 5000 dolarów plus dywidendę dla mojego pożyczkodawcy. Byłoby niewłaściwe żądanie naliczenia odsetek od dywidendy wypłaconej mojemu sąsiadowi. W tym przypadku dywidenda odzwierciedla rzeczywisty wzrost produkcji.
W obecnym systemie finansowym ten problem nie może być rozwiązany. Aby ilość pieniędzy wzrosła, konieczne jest, by bank pożyczył więcej pieniędzy. Ale tworząc nowe pożyczki bank pobiera odsetki, które są większe niż kwoty pożyczki. Zadłużenie narasta.
System Kredytu Społecznego rozwiązałby ten problem i wiele innych spraw.
Dywidenda jest uzasadniona i logiczna. Ale obecny system nie pozwala na dystrybucję Dywidendy.
To jest powód, dla którego wielu ludzi jest przeciwnych Dywidendzie. Zauważmy, że komuniści i socjaliści sprzeciwiają się wypłacie Dywidend, ale nie potępiają opłat odsetek. Nie potępiają źródła wszelkiego zła: kreowania pieniędzy przez prywatne instytucje i pożyczania ich na procent.
Życie w zorganizowanym społeczeństwie razem z ludźmi pracy i korzyściami płynącymi z innowacji technologicznych, skutkuje tworzeniem bogactwa. Ale bankierzy tworzą pieniądze, opierając się na tym bogactwie, a następnie roszczą sobie prawo ich własności. Ponadto emitują pieniądze wyłącznie jako oprocentowaną pożyczkę.
Równie skandaliczne jest to, że rządy starają się o pożyczki z banków na finansowanie robót publicznych. Jak możemy nazywać jakikolwiek rząd suwerennym, jeśli nie może podwyższać lub tworzyć kredytów, gdy wzrost produkcji wymaga zwiększenia pieniędzy?
Zauważmy, że rząd federalny sprzedał Obligacje Zwycięstwa na finansowanie produkcji wojennej i płacił odsetki od tego kapitału, ale nic nie zostało w rezultacie wyprodukowane, nawet ani jedno źdźbło trawy.
Rzeczywistymi owocami Obligacji Zwycięstwa były roztrzaskane mózgi, porozrzucane wnętrzności, okaleczone ciała, łzy, krew i nienawiść. Taki był zysk lub „odsetki" przekazane nabywcom tych obligacji.
Jeśli chodzi o spłatę kapitału, rząd, który odmawia uznania swojego prawa tworzenia pieniędzy powinien być na tyle uczciwy, aby powiedzieć tym, którzy kupili Obligacje Zwycięstwa: „Dajcie nam swoje pieniądze. My wam je zwrócimy jako zapłatę za waszą pracę w przemyśle wojennym. Wtedy odbierzemy je wam krok po kroku, żeby spłacić pieniądze, które zainwestowaliście w Obligacje Zwycięstwa".
