Dobrobyt jest za­broniony pod rządami bankie­rów - na przykładzie Austrii

W pierwszych dniach I wojny światowej w 1914 r. w Anglii zniesiona standard złota. Według finansistów, polityka „skąpych" pieniędzy jest rze­czą dobrą na zwykłe czasy, w celu utrudniania ży­cia rodzajowi ludzkiemu, ale tam, gdzie wchodzi zabijanie i kiedy potrzebne są pieniądze na to za­bijanie, środki się znajdują.

Poza kończeniu I wojny światowej władcy złota zażądali powrotu rządów złotego cielca (standardu złota). Trzeba było wrócić do skąpych pieniędzy, do drastycznego zmniejszenia ilości pieniędzy w obiegu.

Było to zadanie Montagu Normana, który zo­stał szefem Banku Anglii w 1919 r. Rozpoczął on natychmiast politykę deflacji.

Rezultat: Już w roku 1923 było trzy miliony bezrobotnych w Anglii, 10 razy więcej niż w 1920 r.; pensje zmniejszyły się o 40%; bieda; niezado­wolenie; ferment rewolucji; 30 tysięcy samo­bójstw. W ciągu tych czterech lat bankierzy lon­dyńscy zadali Anglii ciosy cięższe, niż Niemcy w ciągu czterech lat I wojny światowej.

Ta sama nieludzka polityka miała miejsce na kontynencie europejskim z podobną ruiną ekono­miczną i zwrotem finansowym w Niemczech, Francji, Włoszech, Hiszpanii i Rosji.

W Austrii

W tym samym czasie Austria zadziwiała od­wiedzających swoim dobrobytem i zadowoleniem obywateli.

Po wojnie w Austrii potrzebna była odbudowa tak, jak i w innych krajach. Ale rząd austryjacki miał swój własny sposób finansowanie tej odbu­dowy. Zamiast pożyczek z banków i spłacania ich z podatków, rząd przekazał pieniądze bezpośrednia kupcom, co pozwoliło na późniejszą, odpowiednią redukcję cen.

Była to rekompensata dla kupców na obniżkę cen dla konsumentów. Było to bezpośrednie finan­sowanie konsumpcji, przez dyskonto wyrównaw­cze, według techniki Kredytu Społecznego.

Rezultatem był niezwykły rozwój przemysłu i handlu, przy prawie nieistniejącym bezrobociu. Pracujący mieszkali w Wiedniu w nowoczesnych domach. Podatki zredukowano do minimum. Ob­fitości produktów towarzyszyły niskie ceny.

Oto, co pisał pułkownik Repington w owym czasie w After the War.

 (Po wojnie): „Zatrudnia się nowe maszyny a na farmach kupuje się inwentarz i remontuje budynki. Od północy i południa Austrii, z Ty­rolu – ta sam historia nowego rozwoju i to, co się dzieje, to próba uczynienia nowej Austrii mniej zależną od jej sąsiadów i mniej zmuszoną kupować za granicą, na rynkach utworzonych ze strachu przed drożyzną, przez giełdę."

Interwencja bankierów

Co robią władcy pieniądza z Londynu i Pa­ryża, w obliczu tych niezwykłych rezultatów? My­ślicie, że powiedzieli: „To jest wspaniałe! Zróbmy to samo w Anglii i we Francji!"

Ależ skąd! Wykrzyknęli: „Nie pozwalamy! Pokonany kraj, który pławi się w komforcie pod­czas, gdy kraje zwycięskie pogrążone są w biedzie i głodują! Trzeba z tym skończyć!"

I władcy pieniądza przycisnęli Austrię do muru, zażądali odszkodowań za straty wojenne i zbilansowania budżetu.

Przede wszystkim wiemy jednak, że odszko­dowania mogą być płacone tylko poprzez eksport produktów do krajów udzielających kredytu. Ale kraje zwycięskie nie chciały zaakceptować au­stryjackich produktów, ponieważ taki import zwiększyłby bezrobocie w ich krajach. Było więc nie możliwe dostarczenie wymaganych odszko­dowań.

W końcu zmuszono Austrię do przedstawienia swojej sprawy na forum Ligi Narodów. Komisja finansowa tej instytucji składała się z ortodoksyj­nych członków tego samego kalibru, co jej prze­wodniczący Artur Selter – zaproponowała on Au­strii pożyczkę, w celu spłacenia swoich odszko­dowań. Kraje udzielające kredytu, zamiast finan­sować swoich własnych obywateli, zaopatrzyli Au­strię w pieniądze, które Austria zwracała im z od­setkami!

Ale w zamian za tę przysługę Austrię zmu­szono do poddania swoich narodowych finansów kontroli i nadzorowi została zmuszona do założe­nie banku centralnego, według modelu, zatwier­dzonego przez szefów banków centralnych Anglii i Francji.

Austria nie miała siły przeciwstawić się tej presji. Był to początek polityki deflacji towarzy­szącym jej niedostatkiem i cierpieniem.

New Republic w Nowym Jorku w wydaniu z 3 grudnia 1924 r. pisała: „Liga Narodów na ostat­nim spotkaniu zastosowała dotkliwe sankcje fi­nansowe w stosunku do rządu Austrii. Te oko­liczności uczyniły warunki życia, gorszymi niż w każdym innym okresie od czasu upadku, który nastąpił po zawieszeniu broni."

Austryjacki korespondent z Observer napisał 15 lutego 1925 r.: „Godne pożałowania jest to, że fala depresji ogarnęła Wiedeń do tego stopnia, że spowodowała 149 przypadków samobójstwa w ciągu ostatniego miesiąca."

Czy możemy się więc dziwić, że mieliśmy Anschluss?i Dojście Hitlera do władzy tak jak i Mussoliniego było następstwem trudnych warun­ków, narzuconych przez finansistów.

Wielka finansjera nie cofa się przed niczym, w celu osiągnięcia swoich zamierzeń. Ruiny, ludzkie nieszczęścia, degradacja tłumów – jej nie wzru­szają.

July-Aug '98    Louis Even