Według alternatywnej polityki Douglasa, nazywanej "dystrybucją kredytu", albo od angielskiego skrótu DoC [w przeciwieństwie do MoC – monopolu kredytu], system finansowy zajmowałby się jedynie umożliwianiem pożądanego procesu produkcyjnego i dystrybucją wynikłej produkcji do konsumentów. Kredyt finansowy byłby wówczas podporządkowany kredytowi realnemu.
Według słów Heydorna, w czasach obecnych, z wszystkich systemów symbolicznie przedstawiających to, co rozwinęła ludzkość, aby lepiej zrozumieć i radzić sobie z własnym otoczeniem, to system symboli finansowych, który obecnie używamy wyróżnia się tym, że systematycznie zawodzi, aby korespondować z realiami, z którymi powinien właśnie sobie radzić.
Tak jak naród czy państwo może posiadać urząd wag i miar (por. Polski Urząd Wag i Miar), tak potrzeba, aby wprowadzono Narodowe Biuro Kredytowe (NBK) lub Narodowy Urząd Kredytowy (NUK) [albo zreformowano NBP – przyp. tłum.], którego zadaniem byłoby ocenianie, nadzór i zarządzanie podstawami życia narodowego zgodnie z zasadami dystrybucji kredytu (DoC). W rzeczywistości kredyt finansowy, zdaniem Heydorna jak i Douglasa, prawnie nie należy ani do systemu bankowego, ani do rządu, lecz raczej do społeczeństwa konsumentów postrzeganych jako zbiór obywateli. Polityczni przedstawiciele, czyli na przykład urzędnicy prowadzący Narodowe Biuro Kredytowe (NBK) odpowiadaliby przed obywatelami i byliby przedmiotem normalnej politycznej krytyki lub usunięcia z urzędu, jeżeli rezultaty realizowanych przez nich obowiązków nie byłyby satysfakcjonujące.
Pierwszym zadaniem NBK byłoby ustanowienie i prowadzenie odpowiedniego zestawu Kont Narodowych składających się na Narodowy Bilans oraz Konta Kredytowego. W przypadku tego pierwszego, zestawienie wszystkich składników należących do danego państwa składałoby się na jego aktywa: zasoby naturalne, które są w posiadaniu prywatnym, komunalnym i państwowym, infrastruktura, nieruchomości i ruchomości kapitałowe, półprodukty i usługi, oraz zasoby ludzkie. W każdym możliwym momencie, agencje produkcyjne mogłyby wystawić i zarejestrować wezwanie na te aktywa (w imieniu konsumentów/obywateli) w formie zapisów na kredycie narodowym (narodowym potencjale produkcyjnym) i tworzyłyby one zobowiązania narodowe. Wówczas realną podstawą kredytu jest zdolność społeczeństwa do konsumpcji.
Na stronie kredytowej konta, urzędnicy z NBK wstukiwaliby produkcję krajową zarówno dóbr kapitałowych jak i dóbr i usług konsumpcyjnych plus import; po przeciwległej stronie, tj. stronie debetowej, przedstawione byłyby liczby odpowiadające konsumpcji zarówno dóbr kapitałowych jak i dóbr i usług konsumenckich, jak również eksport. Ogólnie mówiąc, stopa przepływu konsumenckiej siły nabywczej musi wzrastać do momentu, w którym zrówna się ze stopą przepływu cen końcowych żądanych dóbr i usług; możliwości produkcyjne muszą być równoważone możliwościami konsumpcyjnymi.
Ponadto, w Ekonomii Kredytu Społecznego, nie byłoby dodatnich bilansów handlowych, nadmiernych długów rządowych, redystrybucji dochodów, pieniądza dłużnego tworzonego przez banki w formie kredytów finansowych, kredytów hipotecznych lub linii kredytowych w celu sfinansowania konsumpcji i, możliwie że najważniejsze, nie byłoby nadmiarowej produkcji (szczególnie produkcji dóbr kapitałowych). W rzeczy samej, ponieważ realny kapitał jest funkcją społecznego dziedzictwa cywilizacji, a także czynnikiem produkcji, który należy do całego społeczeństwa i nie może zostać sprywatyzowany, ta część realnego zysku ze sprzedaży dóbr i usług należy do każdego indywidualnego członka społeczeństwa, i powinna zostać im w sposób wolny rozdzielona.
Obecnie, jesteśmy mniej bogaci w ujęciu finansowym niż w ujęciu realnym, a ponadto, aby sprawę jeszcze pogorszyć, stopniowo realnemu bogactwu, które jest produkowane towarzyszy wielka ilość chorego brudu („illth" – ill filth – zob. przyp. wyżej). Wprowadzenie Narodowego Bilansu oraz Narodowego Konta Kredytowego pozwoliłoby nam być tak samo bogatymi finansowo jak jesteśmy realnie, a nawet pozwoliłoby zwiększyć nasze realne bogactwo do pożądanego stopnia, jednocześnie eliminując produkcję śmieci.
Pod zarządem Kredytu Społecznego prywatne banki wciąż kontynuowałyby udzielanie pożyczek lokalnym firmom na produkcję. Jednakże, w odróżnieniu od dominującej obecnie praktyki, ostatecznym celem pożyczania pieniędzy byłoby zapewnienie, że żądania konsumenckie byłyby odpowiednio zaspokojone. W konsekwencji, pieniądze, które miałyby zostać pożyczone producentom nie byłyby tworzone z niczego poprzez bankowy system rezerwy cząstkowej. Zamiast tego banki prywatne wystawiłyby żądanie do NBK, aby sfinansował (poprzez nową emisję) odpowiednie pozycje na zapisach kredytu narodowego i przystąpiłyby do pożyczania tych bezodsetkowych pieniędzy z NBK. Ich moc kreacji pieniądza ex nihil całkowicie by zniknęła. Zdaniem Douglasa:
Najważniejszą i fundamentalną funkcją banku powinno być przewidywanie potencjału społeczeństwa, któremu służy, biorąc pod uwagę jego zasoby i kulturę, aby wypełnić żądania, które są kierowane do niego, oraz, pod kontrolą demokratyczną, emitować siłę nabywczą, w imieniu tego społeczeństwa (Douglas. C.H., 1922. These Present Discontents and the Labour Party and Social Credit [Te obecne niedogodności, Partia Pracy i Kredyt Społeczny]. London. Cecil Palmer).
Wprowadzenie Bilansu Narodowego i Narodowego Konta Kredytowego po pierwsze zapewnia, że ilość pieniądza krążącego w gospodarce w każdym momencie czasu jest określana jedynie przez to, co ma być zgodnie z potrzebą wyprodukowane i dystrybuowane, a więc dobra konsumpcyjne i usługi, które są niezależnie pożądane przez społeczeństwo.
Po drugie, fakt, że prywatne banki muszą pożyczać kredyt dla społeczeństwa czy narodu poprzez NBK, aby sfinansować produkcję i że nie mogą więcej tworzyć tego kredytu same, oraz fakt, że wystarczająco dużo kredytu konsumenckiego, aby zapełnić lukę nabywczą pomiędzy cenami końcowymi a dochodami, zostanie w sposób wolny przekazany przez NBK społeczeństwu, razem oznaczają, że banki nie będą już dłużej mogły zgłaszać prawa posiadania do kredytu, którym obracają. Przywłaszczenie kredytu przez banki prywatne zostało zastąpione uznaniem, że kredyt przynależy do indywidualnych członków społeczeństwa i musi zostać zutylizowany w zgodzie z ich najlepiej pojętym interesem. Ponadto pożyczki, których banki udzieliły podmiotom produkcyjnym nie będą spłacone dodatkowym pieniądzem dłużnym, ale za pomocą dochodów, które wygenerowała pożyczka pierwotna wraz z bezodsetkową emisją kredytu do społeczeństwa w formie dodatkowych kredytów konsumenckich.
Ostatecznie więc mechanizm DoC jest tak zaprojektowany, aby ustanowić "Demokrację ekonomiczną" poprzez implementację demokratycznego systemu monetarnego. Pociąga to za sobą ucieleśnienie zasady równości w sprawach gospodarczych; takie rozwiązanie jasno przyznaje, że „dochód społeczności pochodzący ze współpracy jednostek powinien być dystrybuowany pomiędzy nimi, jeśli cel ich współpracy ma zostać pomyślnie osiągnięty". Mechanizm DoC właśnie to osiąga poprzez zredukowanie kredytu finansowego do statusu użyteczności publicznej tak jak woda czy elektryczność.
Streszczenie "Ekonomii Kredytu Społecznego" Olivera Heydorna dokonane przez Ronniego Lessema
