Jedną z przeszkód, na jakie napotyka MICHAEL od roku lub dwóch jest pojawienie się systemu kontroli i szpiegostwa w komunistycznych Chinach zwanego „kredytem społecznym", co jest mylące, ponieważ pod tą samą nazwą propozycje finansowe szkockiego inżyniera Clifforda Hugh Douglasa, stworzone w 1917 roku i nauczane od 1935 r. przez Louisa Evena i czasopismo MICHAEL, były propagowane w celu walki z ubóstwem i korygowania wad obecnego systemu finansowego. W celu uniknięcie tego zamieszania MICHAEL używa określenia „demokracja ekonomiczna" w odniesieniu do propozycji finansowych Douglasa, ale też stosuje duże litery w nazwie Kredyt Społeczny. W rzeczywistości pierwsza książka Douglasa na ten temat, w 1918 roku, nosiła tytuł „Demokracja Ekonomiczna".
„Kredyt Społeczny" nauczany przez MICHAELA jest kompletnym przeciwieństwem komunizmu, bo szanuje własność prywatną i wolność jednostki, i chce uczynić każdego obywatela prawdziwym „kapitalistą", to znaczy właścicielem kapitału pochodzącego ze wspólnego dziedzictwa zasobów naturalnych i wynalazków poprzednich pokoleń.
Jednak do niedawna inna przeszkoda była też myląca, mianowicie istnienie partii politycznych zwanych „kredytem społecznym". Taka partia istniała w Kanadzie na scenie federalnej do 1980 roku, a nawet była u władzy w dwóch prowincjach, w Albercie (od 1935 do 1971) i Kolumbii Brytyjskiej (od 1952 do 1991, z wyjątkiem lat 1972 do 1975), ale bez stosowania jakichkolwiek zasad reformy finansowej Douglasa. (Eksperyment Alberty z 1935 r. omówimy w dalszej części tego artykułu.)
To właśnie doprowadziło niektórych ludzi do przekonania, że MICHAEL mówiąc o „kredycie społecznym", promuje dawną partię polityczna zwaną „kredytem społecznym". W rzeczywistości MICHAEL nie promuje żadnej partii politycznej, starej czy nowej, a jego idee mogą być zastosowane przez dowolną partię polityczną u władzy. Jak Douglas i Louis Even zawsze wyjaśniali, nie uzyskamy wprowadzenia Kredytu Społecznego poprzez promowanie partii politycznych, czy nazywane są „kredytem społecznym" lub inaczej, ale przez edukację ludzi i prowadzenie pracy apostolskiej, dając siebie.
Jeśli nie przez partię polityczną, to jaka jest formuła wprowadzenia Kredytu Społecznego? Zalecana przez MICHAELA formuła to edukowanie ludności na temat rozwiązania, które należy zastosować do obecnego systemu finansowego, aby umożliwić rządowi, niezależnie od jakiej partii lub sojuszu, wprowadzenie tej reformy finansowej. Bez tej siły w narodzie presja finansjery na rządy zwycięży.
W encyklice Sollicitudo Rei Socialis (społeczna troska Kościoła), Papież święty Jan Paweł II napisał (nr 37):
„Wśród działań i postaw przeciwnych woli Bożej, dobru bliźniego i wśród ‚struktur', które z nich powstają, najbardziej charakterystyczne zdają się dzisiaj być dwie: z jednej strony wyłączna żądza zysku, a z drugiej pragnienie władzy z zamiarem narzucenia innym własnej woli".
Te dwie „postawy przeciwne woli Bożej" opisują całkiem nieźle zachowanie międzynarodowych bankierów: po pierwsze, pragnienie zgromadzenia miliardów dolarów i po drugie — gdy mają więcej miliardów dolarów niż kiedykolwiek będą mogli wydać na siebie — pragnienie narzucenia siłą swojej woli narodom i ludom całego świata.
Jak naucza Katechizm Kościoła Katolickiego, z występkiem walczy się przeciwną mu cnotą. W tym przypadku, musimy zatem walczyć z egoizmem bankierów naszym własnym darem z siebie, naszym poświęceniem. Tak właśnie napisał św. Jan Paweł II kilka akapitów dalej w tej samej encyklice, o której mowa powyżej:
„Takie ‚postawy'i ‚struktury grzechu'zwalczyć można jedynie — zakładając pomoc łaski Bożej — postawą diametralnie przeciwną: zaangażowaniem dla dobra bliźniego wraz z gotowością ewangelicznego ‚zatracenia siebie'na rzecz drugiego…"
Żadna zmiana w społeczeństwie nie może być osiągnięta bez daru z siebie. I wielka sprawa, taka jak Kredyt Społeczny, nie jest wyjątkiem.
Niektórzy mogli sądzić – a inni mogą wciąż tak myśleć dziś – że propagowanie partii „Kredytu Społecznego" jest najlepszym sposobem promowania samego Kredytu Społecznego, ale Clifford H. Douglas i Louis Even sądzili dokładnie odwrotnie.
Jak wskazywali Clifford H. Douglas i Louis Even, tworzenie „Partii Kredytu Społecznego" było nawet irytujące i nie służyło niczemu innemu, jak zapobieganiu wprowadzenia prawdziwego Kredytu Społecznego. Na przykład, kiedy używa się słów „Kredyt Społeczny" jako nazwy partii politycznej, zamyka się tylko umysły ludzi na studiowanie zasad Kredytu Społecznego, ponieważ będą oni traktowali ją jako inną partię, którą należy zwalczać.
Prawdziwa demokracja oznacza, że wybrani przedstawiciele wysłani są do parlamentu, żeby reprezentować swoich wyborców i wyrażać ich wolę. Chodzi więc o to, żeby nie tworzyć nowych partii i dzielić nawet jeszcze bardziej społeczeństwo, ale by jednoczyć je wokół wspólnych celów, a potem wywierać nacisk na rząd, żeby realizował te cele. Taką metodę nacisku politycznego popiera MICHAEL.
W przemówieniu wygłoszonym do Kredytowców Społecznych 7 marca 1936 r. Douglas powiedział, że pomysł, iż partia Kredytu Społecznego powinna istnieć (w każdym kraju), był „głęboko błędnym przekonaniem". Dodawał nawet:
„Jeśli wybierzecie partię Kredytu Społeczngo… będzie to wybór grupy amatorów do kierowania grupą bardzo kompetentnych profesjonalistów. Powiem wam, że profesjonaliści zobaczą, iż amatorzy zostali obwinieni za wszystko, co było zrobione".
To właśnie wydarzyło się w Albercie w latach 1930-tych. Douglas napisał w 1937 r. bardzo interesującą książkę na ten temat, zatytułowaną „Eksperyment Alberty" (The Alberta Experiment), skąd pochodzą poniższe informacje.
William Aberhart był dyrektorem liceum ogólnokształcącego w Calgary, stolicy prowincji Alberta, który kierował swoje religijne audycje radiowe, nadawane w każdą niedzielę, do słuchaczy w całej prowincji. Natrafił on na książkę o Kredycie Społecznym i został tak poruszony przez to nowe światło, że zaczął używać swojego programu radiowego do głoszenia „ewangelii" Kredytu Społecznego i mobilizacji poparcia dla niego. Wkrótce pojawiły się w całej prowincji setki grup samokształceniowych i większość mieszkańców Alberty zaczęła opowiadać się za Kredytem Społecznym. Rządząca w tym czasie w Albercie partia Zjednoczonych Rolników (United Farmers), była również otwarta na Kredyt Społeczny, ale twierdziła, że mógłby on zostać wprowadzony tylko w całym kraju, a nie prowincji.
Zauważmy, dopóki ruch Aberharta był ograniczony do edukowania ludzi, wszystko było dobrze, podobnie jak ruch edukacyjny zapoczątkowany przez Louisa Evena mniej więcej w tym samym czasie w Quebeku. Nawet, tak jak Aberhart, Even miał natknąć się na książkę wyjaśniającą Kredyt Społeczny Douglasa i stwierdził: „To jest światło na mojej drodze, każdy musi je poznać". Niestety, w Albercie sprawy potoczyły się gorzej, kiedy ruch edukacyjny Aberharta przekształcił się w partię polityczną.
Aberhart nie zgadzał się z tym i postanowił przedstawić kandydatów Kredytu Społecznego w wyborach prowincjonalnych w 1935 r. Zdobył 56 z 63 miejsc w parlamencie prowincjonalnym. W wyborach 1935 r. Aberhart nawet nie startował jako kandydat. Nowo wybrani członkowie „kredytu społecznego", domagali się obecności swojego nauczyciela. Jeden z nich zrezygnował, aby zrobić mu miejsce, a Aberhart musiał objąć urząd premiera, z pustą kasą państwową i oczekującymi na zapłatę urzędnikami państwowymi, nie wspominając o wierzycielach długu publicznego.
Wszyscy z tych 56 członków parlamentu z „kredytu społecznego" byli politycznymi nowicjuszami i będąc „grupą amatorów", nie pasowali Finansjerze, wpadając w jej pułapkę i popełniając wiele błędów, których można było uniknąć, gdyby poszli za radą Douglasa.
Na przykład, kiedy Aberhart objął władzę, zamiast słuchać rad Douglasa, pojechał do Ottawy, żeby szukać pomocy finansowej, a tam przydzielono mu doradcę ekonomicznego, Roberta Magora. Magor miał oczywiście tylko jeden cel na myśli: zdyskredytowanie Kredytu Społecznego. Podjęto kroki, które były dokładnie przeciwne Kredytowi Społecznemu, a Douglas nazywał to „polityką kapitulacji wobec ortodoksyjnych finansów… Prawie wszystkie błędy strategiczne, które mogły zostać zrobione w Albercie, zostały zrobione".
Trzeba też wspomnieć, że Aberhart, chociaż był wystarczająco uczciwy, miał niewielką wiedzę na temat Kredytu Społecznego, nie rozumiał jego technicznych podstaw, co prowadziło go w próbach uproszczenia idei Douglasa, do ich częstego wypaczania. W kolejnych latach rząd Alberty przyjął piętnaście ustaw, dotyczących Kredytu Społecznego, które zostały zawetowane przez wyższe władze: albo odrzucone przez rząd federalny, albo uznane za niekonstytucyjne przez Sąd Najwyższy Kanady.
Jedną z kwestii spornych było oczywiście to, że pieniądze i bankowość podlegały prawodawstwu federalnemu zgodnie z konstytucją kanadyjską. Douglas wyjaśnił Aberhartowi, że Alberta mogłaby ominąć te trudności, używając swojego własnego kredytu poprzez ustanowienie prowincjonalnego systemu kredytu, ponieważ konstytucja daje prowincjom prawo do „udzielania pożyczek na podstawie wyłącznego kredytu prowincji". Jak wyjaśniał Louis Even, pieniądze są oparte na produkcji krajowej, wykonanej dzięki robociźnie i zasobom naturalnym, obu tym czynnikom pod jurysdykcją prowincji, zgodnie z tą samą konstytucją kanadyjską.
Douglas pisał 11 września 1948 r. w „Kredytowcu Społecznym" (The Social Crediter): „Kiedy pan Aberhart wygrał swoje pierwsze wybory w 1935 r., wszystko, co uczynił, to rekrutacja armii na wojnę (przeciwko monopolowi kredytowemu). Ta wojna nigdy się nie odbyła".
Aberhart uczył się na swoich błędach z pierwszych pięciu lat jego rządów i gotów był, po II wojnie światowej, znów podjąć walkę, ale niestety zmarł w maju 1943 r. (w podejrzanych okolicznościach; niektórzy mówili o zatruciu po oficjalnej kolacji).
Jego następca, Ernest Manning, pokazał wkrótce jasno, że nie był przygotowany do podjęcia tej walki na nowo i ostatecznie zadeklarował w 1947 r., że jego rząd nie będzie już nic więcej robił, żeby wprowadzić Kredyt Społeczny w Albercie. Nawiasem mówiąc, po wycofaniu się z polityki Ernest Manning został dyrektorem banku i senatorem wyznaczonym przez premiera Kanady Pierre'a Elliota Trudeau.
Zatem ci, którzy mówią, że „Kredyt Społeczny jest tym pomysłem'fałszywych pieniędzy', którego próbowano w Albercie i gdzie się nie udał", mylą się całkowicie. Kredyt Społeczny nie zawiódł w Albercie z tego prostego powodu, że nigdy nie został tam wypróbowany. Wszystkie próby wprowadzenia polityki Kredytu Społecznego spotkały się ze sprzeciwem i zostały pokonane przez władze centralne. Jak powiedział Douglas, gdyby Kredyt Społeczny był absurdalny i bezwartościowy, jako skuteczna odpowiedź na Wielką Depresję w tamtym czasie, najlepszym sposobem zademonstrowania tego byłoby zezwolenie rządowi Alberty na wprowadzenie w życie polityki Kredytu Społecznego. Monopoliści kredytu obawiali się, że nawet częściowe wprowadzenie Kredytu Społecznego odniesie taki sukces, że musieli podjąć wszelkie kroki, żeby do tego nie doszło.
Mocno wierzymy, że zasady Kredytu Społecznego będą, po wdrożeniu, bardzo skutecznym sposobem na wyeliminowanie ubóstwa. Jednak jedynym skutecznym sposobem wprowadzenia propozycji Kredytu Społecznego przez rządy nie jest promowanie nowych partii, zwłaszcza tych zwanych „kredytem społecznym", ale uczynienie, by zasady Kredytu Społecznego były znane społeczeństwu, w celu stworzenia presji publicznej, która będzie wystarczająco silna, aby zmusić rząd — dowolnej partii u władzy — do emisji własnej waluty, bez długu, i zrealizowania zasad prawdziwego kredytu społecznego Douglasa, by w ten sposób walczyć z fałszywym „kredytem społecznym" komunistycznych Chin.
