Na ulicach Montrealu są setki dziur, a w tym samym mieście tysiące bezrobotnych szukają pracy. Ale i dziury, i bezrobotni, którzy mogliby naprawiać ulice, pozostają.
W prowincji Quebec są szpitale do wybudowania, drogi do budowy i naprawy, a jednocześnie wielu bezrobotnych poszukujących pracy.
Co powstrzymuje miasto Montreal lub jakąkolwiek jurysdykcję przed wykorzystaniem siły roboczej, czekającej na wykonanie pracy, która musi zostać wykonana? Administratorzy mówią nam, że to brak pieniędzy.
Dlaczego społeczeństwo nie finansuje tego, co może wyprodukować? Dlaczego to, co jest fizycznie możliwe do wykonania i czego wszyscy żądają, jest niemożliwe z powodu ograniczonej podaży wydrukowanych kartek papieru lub liczb na koncie bankowym?
Dlaczego system pieniężny utrudnia działanie systemu produkcyjnego? Co sprawia, że system pieniężny jest sędzią?
System pieniężny nie pochodzi od Boga ani od natury. Został ustanowiony, jest akceptowany i utrzymywany przez ludzi. Czy można uwierzyć, że inteligentni ludzie stworzyli system pieniężny, aby wprowadzić przeszkody i uniemożliwić realizację potrzebnych projektów?
Celem systemu pieniężnego nie mogło być uniemożliwienie ludzkim rękom wykorzystania kamienia, drewna, stali i budowania tego, co jest potrzebne. Jego celem nie może być też uniemożliwienie ludziom naprawy dziur na ulicach miast!
Czy nie jest to najgłupsza, najbardziej niewytłumaczalna dyktatura, a także najbardziej nieludzka i okrutna dla tych, którzy cierpią zarówno na ciele, jak i na umyśle?
Ta tyrania dotyka nie tylko służb publicznych. Jest ona jeszcze bardziej widoczna w życiu jednostek i rodzin.
Zapytaj ojca lub matkę rodziny, co jest ich największą troską na dziś i jutro. O co martwi się matka za każdym razem, gdy musi kupić artykuły dla rodziny? Czy boi się, że jutro nie będzie mogła znaleźć chleba, mięsa, masła, mleka, butów, ubrań, lekarstw na zaspokojenie potrzeb rodziny? Oczywiście nie. Boi się, że nie będzie miała pieniędzy na zaspokojenie tych potrzeb.
Dlaczego obywatele nie mogą być pewni jutra? Dlaczego mieliby się bać, że zabraknie im środków do życia, skoro Kanada jest w stanie zapewnić wszystkim więcej niż potrzeba?
Wręcz przeciwnie, czy nie byłoby logiczne, aby standard życia rodziny był zgodny z możliwościami produkcyjnymi kraju? Ta zdolność produkcyjna jest daleka od pełnego wykorzystania.
Czy to nie absurd i barbarzyństwo? Co stoi na przeszkodzie, aby cała możliwa i pożądana produkcja została wykonana i znalazła się w domach tam, gdzie jest potrzebna?
Zawsze ta sama przeszkoda: brak pieniędzy. Znowu, przeszkoda pieniężna nie jest ani boska, ani naturalna, ale stworzona przez człowieka. To czysto sztuczna przeszkoda.
O ile nie było to dzieło sadystycznego tyrana, system pieniężny nie został zaprojektowany tak, aby uniemożliwiać przechodzenie produktów od kupca, który chce je sprzedać, do matki, która chce kupić.
System dróg nie został zbudowany po to, aby uniemożliwić ruch, ale aby go promować. Podobnie, celem zdrowego systemu pieniężnego jest promowanie dystrybucji i przepływu dóbr zgodnie z potrzebami, a nie ich utrudnianie.
Ale chociaż w przeszłości mógł być dobry, nasz system pieniężny nie jest już zdrowy. Jest wadliwy, bardzo wadliwy. Stracił swoje powołanie. Stał się trudem; karą zamiast służbą.
Ci, którzy emitują lub wycofują pieniądze, sprawują kontrolę nad produkcją i zdolnościami produkcyjnymi kraju. Emitują lub wycofują, według własnego uznania, narzędzie umożliwiające zakup towarów odpowiadających potrzebom.
Kontrolując w ten sposób pieniądze i kredyty, trzymają nasze życie w swoich rękach.
Ponieważ dolar uprawnia każdego do produktów kogokolwiek innego, tworzenie lub usuwanie pieniędzy jest funkcją natury społecznej. Funkcję tę powinno zatem pełnić społeczeństwo, a nie instytucja nastawiona na zysk. Nie zgodzilibyśmy się, aby sprawiedliwość była wymierzana przez prywatną firmę dla jej własnego zysku. Dlaczego akceptujemy to, że kontrola pieniądza, funkcja o charakterze społecznym, znajduje się w rękach prywatnych instytucji istniejących i działających dla własnych interesów?
To nie ty, ani ja, ani twój burmistrz, ani nawet twój rząd decyduje o tym, że w obiegu będzie taka ilość pieniędzy, a nie więcej. Rządy mówią nam, że nie mają pieniędzy poza tymi, które dostają od tych, którzy je mają. Twój pracodawca mówi ci to samo.
Ale od czego zaczynają się pieniądze? Kto przynosi je na świat? Kto wprowadza do obiegu taką ich ilość, a nie więcej? Kto może sprawić, że brakuje pieniędzy, wycofując je z obiegu?
[Douglas] Kredytowcy Społeczni rzucili światło na tę tak zwaną tajemnicę. Wszystkie pieniądze w obiegu zaczynają się, gdy bank je pożycza pożyczkobiorcy. Pożyczkobiorcą może być przemysłowiec, osoba lub rząd.
I za każdym razem, gdy bank pożycza w ten sposób kredyt, zobowiązuje kredytobiorcę do jego zwrotu w takim a takim terminie wraz z odsetkami. Tak więc pieniądze zaczynają się jako dług do spłaty; a spłata jest zawsze większa niż pożyczka.
Pożyczkobiorca będzie zatem zobowiązany do „wypompowania" z obiegu, poprzez ceny, jeśli jest osobą prywatną, poprzez podatki, jeśli jest instytucją publiczną, więcej pieniędzy, niż jego pożyczka wprowadziła do obiegu. Ceny będą zatem musiały wzrosnąć powyżej wartości produktu; a podatki będą musiały zostać zwiększone ponad wartość usługi publicznej. Może się okazać, że życie jest drogie, a podatki wysokie.
Aby móc wydobyć z obiegu więcej pieniędzy, niż udzielono pożyczki, trzeba gdzieś wprowadzić do obiegu więcej pieniędzy, a zawsze wprowadza się je do obiegu w ten sam sposób: za pomocą długu, który ma być spłacony wraz z odsetkami. Jest to system wiecznego zadłużenia, czasem w jednym miejscu, czasem w innym. W skali globalnej niemożliwe jest spłacenie większej ilości pieniędzy, niż jest w obiegu. Jeśli ktoś spłaca swoje długi wobec systemu bankowego, dzieje się to kosztem kogoś innego. Długi mogą nominalnie zmieniać karki; ale suma długów może tylko wzrastać i zawsze płaci za to społeczeństwo, czy to w cenach, czy w podatkach.
W systemie pieniężnym istnieje wielka wada. Kontrola należy do nastawionych na zysk firm zwanych bankami, które dosłownie tworzą pieniądze, by wprowadzać je w życie jako pożyczki. Wieczyste zadłużenie jest nieuniknione.
Inną wadą systemu pieniężnego jest to, że nie rozdziela on całej produkcji i rozdziela ją słabo. Ta wada może tylko rosnąć wraz z postępem w metodach i technikach produkcji.
Jedną z cech obecnego systemu jest to, że aby zdobyć siłę nabywczą, trzeba pracować. Jednak postęp zastępuje ludzi maszynami. Wynikająca z tego sprzeczność polega na tym, że postęp produkuje więcej dóbr przy mniejszej liczbie pracowników, a mimo to miejsca pracy są niezbędne do zdobycia tych samych dóbr!
Próbuje się zaradzić tej sytuacji, tworząc nowe miejsca pracy, co prowadzi do materializmu. Drugim tak zwanym lekarstwem jest produkcja zbrojeniowa. Rozwija się ona dobrze, ponieważ jest rozprowadzana na głowy innych.
System prowadzi albo do materializmu, albo do wojny, zamiast wyzwolić społeczeństwo do swobodnego spędzania wolnego czasu bez ryzyka śmierci głodowej.
Kredyt Społeczny Douglasa oferuje system finansowy, który jest zarówno społeczny (zgodny z możliwościami produkcyjnymi i odpowiadający na ludzkie potrzeby), i który nie zadłuża społeczności i skutecznie rozdziela produkcję, nie pozostawiając nikogo w tyle.
W rzeczywistości Kredyt Społeczny Douglasa uczyniłby z pieniędzy dokładny, matematyczny, księgowy wyraz tego, co jest produkowane, a co niszczone, a następnie, poprzez Dywidendę Narodową dla wszystkich, gwarantowałaby wszystkim udział w produktach.
Kredyt Społeczny Douglasa nie zniósłby płac za pracę, której wciąż potrzebuje produkcja, ale wprowadziłby dla wszystkich Dywidendę Narodową. Ponieważ postęp zmniejsza zapotrzebowanie na siłę roboczą, więcej pieniędzy zostanie rozdzielonych jako Dywidenda Narodowa w stosunku do całkowitej kwoty rozdzielonej poprzez zatrudnienie.
Postęp i Kredyt Społeczny Douglasa idą ręka w rękę. Postęp i czynienie pokoju idą w parze. Czas wolny i Kredyt Społeczny Douglasa idą w parze. Humanizm i Kredyt Społeczny Douglasa idą w parze. Rodzina i Kredyt Społeczny Douglasa dobrze ze sobą współgrają.
Kiedy człowiek nie ma nic, można go zmusić do płaszczenia się za jedzenie. Gwarantując wszystkim zaspokojenie podstawowych potrzeb, Kredyt Społeczny Douglasa położyłby kres współczesnemu niewolnictwu. Kiedy ktoś ma zapewnione przynajmniej środki niezbędne do życia, może odmówić bycia niewolnikiem.
Louis Even
