„Moi rodzice byli sumiennymi Żydami w Europie, którzy uciekli do USA, aby uniknąć Holokaustu. Byłem wychowany jako'konserwatywny'Żyd i byłem raczej pobożny z natury i bardzo entuzjastycznie nastawiony do nauki religii i zajęć religijnych, w których brałem udział."
Uczestniczyłem w pozaszkolnym programie żydowskiej edukacji religijnej w mojej synagodze („Szkoła hebrajska") przez cały okres gimnazjum i liceum. W liceum był to główny cel mojej tożsamości i działań, chociaż w tym momencie było tylko około pół tuzina z nas, którzy kontynuowali ten program. Byłem bardzo blisko mojego rabina i kilku seminarzystów, którzy byli moimi nauczycielami języka hebrajskiego. Jak chciała Opatrzność, rabinem w moim mieście rodzinnym był Artur Hertzberg. Jeden z najbardziej znanych rabinów w USA, był przewodniczącym Kongresu Żydów Amerykańskich, doradcą kilku prezydentów i napisał wiele bestsellerów o judaizmie i historii Żydów. Mój ulubiony nauczyciel ze szkoły hebrajskiej, który był mi szczególnie bliski, również stał się bardzo wybitnym rabinem, który później stał na czele największego żydowskiego seminarium rabinicznego w USA.
Dorastając byłem niezwykle pobożny i pasjonowałem się Bogiem i judaizmem, choć podmiejski konserwatywny kontekst, w którym się znajdowałem, tak naprawdę nie popierał życia w pobożności, wierze i modlitwie. W moim ostatnim roku maturalnym w szkole poznałem bardzo charyzmatycznego „mistyka", chasydzkiego rabina (Shlomo Carlebacha), który jeździł po kraju dając „koncerty", będące tak naprawdę spotkaniami modlitewnymi, którym przewodniczył, grając na gitarze i śpiewając chasydzkie pieśni kultowe, przeplatane opowiadaniem historii i nauczaniem religijnym. Miał wielu zwolenników wśród żydowskich hippisów i studentów. Zakochałem się w nim i spędziłem następne lato podróżując po Izraelu w jego towarzystwie. Chciałem żyć moim życiem dla Boga i z Bogiem, a będąc w Izraelu myślałem o porzuceniu planów pójścia do MIT (Massachusetts Institute of Technology) w celu pozostania w Izraelu ucząc się w jednej z jesziw w Jerozolimie (które są szkołami, w których młodzi mężczyźni poświęcają swój czas na modlitwę i studia religijne, najbliższe, co judaizm ma do życia religijnego). Ale zmieniłem drogę przez pewną bezpłodność i chłód, które w nich widziałem, i które nie mówiły o prawdziwej bliskości z Bogiem.
Więc wróciłem do USA i zacząłem naukę w MIT. Poczułem się bardzo zagubiony, bo wszystko, co nie miało Boga w swoim centrum wydawało się nie mieć sensu ani znaczenia, ale nie mogłem „zrobić" niczego, co miałoby Boga w swoim centrum. Były nauczyciel w szkole hebrajskiej, z którym byłem blisko, już wtedy przeniósł się do Bostonu, gdzie zapoczątkował swoistą kontrkulturę, hippisowskie żydowskie seminarium/gminę. Podczas moich pierwszych kilku tygodni w MIT rozważałem rezygnację z dalszej nauki, ale on zachęcił mnie do pozostania, co zrobiłem, spędzając dużo mojego wolnego czasu w jego seminarium/gminie.
Chociaż starałem się zachować swoją orientację religijną, była w tym fatalna wada, która wkrótce sprowadziła mnie na manowce. Nie rozumiałem związku między religią i moralnością, zwłaszcza moralnością seksualną. Więc moja religijność niebawem pomieszała się z kulturą narkotyków i „wolnej miłości", która szerzyła się, i wkrótce przerodziła w niemoralną, nieokreśloną „duchowość" hippisowską tamtych czasów. Moje pragnienie Boga stało się, na długo, nasycone fałszywymi pociechami i urojeniami duchowości tego środowiska.
Przez następne piętnaście lat żyłem w niesamowitym wewnętrznym napięciu. Tęskniłem za transcendentnym znaczeniem i odmawiałem porzucenia tej tęsknoty przez więcej niż krótkie okresy, ale nie wiedziałem za czym tak naprawdę ta tęsknota była, a stąd pochodził brak wyczucia kierunku, w którym należy iść. Ponieważ życie konwencjonalnego inżyniera w USA nie miało „sensu", przeprowadziłem się do Danii, bo wyczułem, w głębszej relacji, jaką Duńczycy mieli z życiem i rodziną, większe duchowe znaczenie, ale ponieważ oczywiście nie było to moje prawdziwe życie, więc wróciłem. Przez kilka lat po moim powrocie pracując jako programista żyłem wspinaczkami, z podekscytowaniem i poczuciem zagrożenia i spełnienia, które one przynosiły, zapewniając znieczulenie dla mojego pragnienia sensu. W 1978 r. wróciłem do szkoły, do Harvard Business School na studia MBA, ale chwilowe poczucie sukcesu, które to spowodowało, nie ukoiło mojej desperacji znalezienia prawdziwego sensu na dłużej. Wszystko, czego próbowałem, czy zmiana kariery, czy romantyczny związek, dawały tylko chwilową iluzję celu, która wkrótce znikała, pozostawiając mnie z rozpaczliwym poczuciem, że musi być coś więcej. Dlatego nigdy nie robiłem kariery ani się nie ożeniłem.
W Harvard Business School uczyłem się wyjątkowo dobrze, zdobywając większość dostępnych nagród na moim roku, i kończąc studia wśród kilku najlepszych z „Wysokim Wyróżnieniem". Niedługo po ukończeniu studiów zostałem zaproszony do pracy na wydziale i zrobiłem to, ucząc podstawowego kursu marketingu w programie MBA. Jednak nawet sukces bycia profesorem Harvard Business School i to bardzo popularnym, w wieku trzydziestu lat, nie złagodził mojego poczucia bezcelowości. Uwielbiałem nauczanie i studentów, ale nie znajdowałem dużego zainteresowania w samym przedmiocie. Po nauczaniu Harvard zaoferował wspieranie mnie (bardzo hojnie) podczas pracy nad doktoratem, żebym mógł kwalifikować się na etat, ale w mojej dysertacji mój brak autentycznego zainteresowania dogonił mnie i wróciłem do konsultacji.
Mniej więcej w tym czasie zaangażowałem się w moją ostatnią „fałszywą pociechę", moją ostatnią fałszywą wskazówkę dla nadania sensu mojemu życiu. Jako dziecko byłem zapalonym narciarzem zjazdowym, ale zrezygnowałem z tego, kiedy pojechałem na studia. Teraz podjąłem to ponownie z chęcią odwetu, wspierając się doradztwem i spędzając większość każdej zimy na nartach w Alpach. Stałem się bardzo dobry, a wszyscy moi towarzysze w Alpach byli zawodowymi narciarzami, narciarzami „trasowymi", olimpijskimi nadziejami, itp. Przez kilka lat żyłem na nartach, znajdując wystarczające pocieszenie w podekscytowaniu fizycznym, szybkości, estetyce, poczuciu spełnienia, koleżeństwie, w zaspokojeniu pragnienia sensu mojego życia.
Oczywiście Bóg używał wszystkiego w moim życiu, aby przyprowadzić mnie do Niego, i wkrótce przyniosło to owoce. Stało się to, kiedy znajdowałem się w obliczu spektakularnego naturalnego piękna Alp, gdzie uświadomiłem sobie istnienie Boga pierwszy raz od studiów. Pamiętam tę scenę: byłem wysoko na górze, wciąż znacznie powyżej linii drzew, krótko po zachodzie słońca, gdy niebo świeci miękką czerwienią, a śnieg i granit świecą na niebiesko w zmierzchu. Moje serce otworzyło się z wdzięczności i wiedziałam, że takie piękno zostało stworzone przez Boga. Warto zauważyć, że obszar Austrii, na którym byłem, był jeszcze głęboko i pobożnie katolicki, z pięknymi krucyfiksami wszędzie, zarówno wewnątrz domów, hoteli jak i restauracji, a także wzdłuż dróg, a nawet szlaków. Nawet w miasteczku narciarskim kościół był wypełniony po brzegi na niedzielnej Mszy św. (W rzeczywistości w pensjonacie, w którym mieszkałem, rzeźbiony drewniany krucyfiks z korpusem Chrystusa wisiał nad moim łóżkiem. Każdego wieczoru, kiedy wracałem do pokoju, zdejmowałem go i wkładałem do szuflady; nie miałem zamiaru spać pod krzyżem! A następnego dnia widziałem, że został znowu powieszony nad łóżkiem, bez komentarza, przez pobożną, starszą kobietę, w domu której mieszkałem).
Po kilku latach życia na nartach to też zaczęło blednąć, a ja stawałem się coraz bardziej przygnębiony. Jedyną ulgą, jaką mogłem znaleźć, było spędzanie czasu w samotności w naturze, próbując odzyskać nutę pocieszenia, jaką czułem w Alpach. Wiosną 1987 roku wziąłem kilka dni wolnego w pracy i pojechałem do Cape Cod spędzać tam czas na łonie natury. Szedłem wcześnie rano przez las wracając z plaży, kiedy Bóg interweniował, dramatycznie i wyraźnie, w moje życie, by mnie wyhamować i skierować na właściwą ścieżkę. Idąc zatopiony w myślach, znalazłem się w bezpośredniej obecności Boga. To tak, jakbym „wpadł do Nieba". Wszystko zmieniało się od jednej chwili do następnej, ale w tak płynny i subtelny sposób, że nie byłem świadomy żadnej nieciągłości. Poczułem się w bezpośredniej obecności Boga. Byłem świadomy Jego nieskończonego wyniesienia i Jego nieskończonej i osobistej miłości do mnie. Widziałem swoje życie tak, jakbym na nie patrzył po śmierci, w Jego obecności, i mógł wszystko widzieć, z czego bym się ucieszył i wszystko, co chciałbym zrobić inaczej. Widziałem, że każdy czyn, którego kiedykolwiek dokonałem, miał znaczenie, dla dobra lub zła. Widziałem, że wszystko, co kiedykolwiek wydarzyło się w moim życie zostało doskonale zaprojektowane dla mojego dobra z nieskończenie mądrej i kochającej ręki Boga, a zwłaszcza te rzeczy, o których sądziłem wtedy, że są największymi katastrofami. Widziałem dwie rzeczy, których będę najbardziej żałował, kiedy umrę: każdą chwilę, którą zmarnowałem nie robiąc nic wartościowego w oczach Boga, oraz cały czas i energię, które zmarnowałem, martwiąc się, że nie jestem kochany, kiedy w każdej chwili mojego istnienia byłem skąpany w nieskończonym morzu miłości, choć byłem nieświadomy tego. Zobaczyłem, że sensem i celem mojego życia była adoracja i służba mojemu Panu i Mistrzowi, w obecności którego się znalazłem. Chciałem poznać Jego imię, abym mógł Go właściwie czcić, abym mógł podążać za „Jego" religią. Pamiętam, jak cicho modliłem się „Powiedz mi twoje imię. Nie ma znaczenia, jeśli jesteś Apollem, a ja muszę zostać rzymskim poganinem. Nie mam nic przeciwko temu, jeśli jesteś Kryszną, a ja muszę zostać Hindusem. Nie mam nic przeciwko temu, jeśli jesteś Buddą, a ja muszę zostać buddystą. Dopóki nie jesteś Chrystusem, a ja muszę stać się chrześcijaninem!" (żydowscy czytelnicy mogą się identyfikować z tą głęboko zakorzenioną niechęcią do chrześcijaństwa, opartą na błędnym przekonaniu, że był to „wróg", który krył się za dwoma tysiącami lat prześladowania Żydów.)
Nic dziwnego, że nie powiedział mi Swojego imienia. Oczywiście, nie byłem gotowy, żeby to usłyszeć; mój opór w tym czasie wciąż był zbyt wielki. Ale znałem, od tej chwili, sens, przeznaczenie i cel mojego życia; ten sens nie wyblakł ani nie zachwiał się, w przeciwieństwie do bezpośredniego stanu percepcji.
Kiedy wróciłem do domu, wszystko było inne. Pamiętam, jak dzwoniłem do mamy i mówiłem jej: „Mamo, mam dobre wieści! To wszystko prawda! Nigdy nie umrzesz...", tylko po to, by spotkać się z czymś w rodzaju grobowej ciszy. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że może mi nie uwierzyć; wszak, wiedziałem z własnego bezpośredniego doświadczenia! Chociaż wróciłem do moich konsultacji, wszystko było teraz inne, i wyruszyłem na skoncentrowane poszukiwania, aby znaleźć mojego Pana i Mistrza i Boga, którego spotkałem na plaży tamtego dnia.
Ponieważ zinterpretowałem to doświadczenie jako „mistyczne", początkowo kierowałem się w stronę mistycyzmu, który zaprowadził mnie do wielu ślepych zaułków. Przed moim doświadczeniem, w ogóle nie interesowałem się mistycyzmem ani żadnymi innymi religiami New Age lub praktykami medytacyjnymi czy okultyzmem, a to jest to, na co natknąłem się po raz pierwszy. Spędziłem kilka miesięcy patrząc w tym kierunku, głównie hinduskim choć zamaskowanym.
Jednak każdej nocy przed pójściem spać, odmawiałem krótką modlitwę o poznanie imienia mojego Pana i Mistrza i Boga, którego spotkałem na plaży. Rok od dnia po pierwszym doświadczeniu poszedłem spać po odmówieniu tej modlitwy i czułem się, jakbym się obudził z delikatną dłonią na moim ramieniu i był odprowadzony do pokoju, gdzie zostałem sam z najpiękniejszą młodą kobietą, którą mogłem sobie wyobrazić. Wiedziałem, i nikt nie musiał mi mówić, że była to Najświętsza Maryja Panna. Czułem się całkowicie rozbudzony (a moja pamięć jest taka, jakbym nie spał), chociaż śniłem. Pamiętam moją pierwszą reakcję, stojąc tam zachwycony jej obecnością i wielkością, żałowałem, że nie znam przynajmniej Zdrowaś Maryjo, żebym mógł ją uhonorować! Zaproponowała, że odpowie na wszelkie pytania, jakie miałem. Pamiętam, że zastanawiałem się, o co zapytać, zadając pytania i pamiętam jej odpowiedzi. Po rozmowie ze mną chwilę dłużej audiencja się skończyła. Kiedy się obudziłem następnego ranka byłem beznadziejnie zakochany w Błogosławionej Dziewicy Maryi, i wiedziałem, że Bogiem, którego spotkałem na plaży był Chrystus i chciałem być tylko tak bardzo i tak dobrym chrześcijaninem, jak to tylko możliwe. Nadal nic nie wiedziałem o chrześcijaństwie, ani o różnicy między Kościołem katolickim a którymkolwiek z setek wyznań protestanckich. Zajęło mi kolejne dwa lata, aby znaleźć drogę do Kościoła katolickiego, kierowaną moją miłością i szacunkiem dla Najświętszej Maryi Panny.
Krótko omówię niektóre z kamieni milowych, które doprowadziły mnie do Kościoła katolickiego. Po śnie o Maryi zacząłem chodzić do miejscowego kościoła protestanckiego, ale odszedłem, kiedy zapytałem pastora o Maryję, a on wygłosił lekceważącą uwagę. Zacząłem się kręcić wokół sanktuariów Maryjnych, w szczególności sanktuarium Matki Bożej z La Salette, które było w Ipswich, Massachusetts, około 40 minut samochodem od mojego domu. Podczas zimowego wyjazdu na narty w Alpy zdecydowałem się odwiedzić prawdziwe miejsce objawień w La Salette (we francuskich Alpach), a skończyło się to tym, że resztę wycieczki na „narty" spędziłem na głębokiej modlitwie. Ktoś kogo spotkałem, polecił mi, żebym złożył wizytę w klasztorze kartuzów, i zrobiłem to spędzając tam tydzień, coś w rodzaju samotnego „przyjdź i zobacz", chociaż nadal byłem Żydem! Tam dowiedziałem się, po raz pierwszy, jak Kościół katolicki sam w sobie był następstwem judaizmu. To było nieuchronnie oczywiste, biorąc pod uwagę, jak mnisi spędzali wiele godzin dziennie na śpiewaniu psalmów Starego Testamentu, z ich ciągłymi odniesieniami do Izraela, Syjonu, Jerozolimy, żydowskich Patriarchów i Żydów, widocznie identyfikujących się z „Izraelem" z psalmów (czyli z Żydami). Mała ilustracja: pewnego dnia, kiedy pracowałem sam w polu, starszy mnich wyszedł, żeby porozmawiać ze mną. Zbliżył się i nieśmiało zapytał: „Powiedz nam, jeśli nie masz nic przeciwko. Nie mogliśmy nie zauważyć, że nie przyjmujesz Komunii, więc nie możesz być katolikiem. Kim więc jesteś?". Kiedy odpowiedziałem „Żydem", uśmiechnął się i z głębokim westchnieniem powiedział: „To ulga! Baliśmy się, że jesteś protestantem!". W tamtym czasie w ogóle nie rozumiałem różnicy między protestantami a katolikami; były to dla mnie tylko słowa bez znaczenia opisujące chrześcijan. Jednak byłem głęboko uderzony faktem, że w jakiś tajemniczy sposób ten mnich utożsamiał się z Żydami w przeciwieństwie do protestantów. Później zdałem sobie sprawę, że w jego oczach Żydzi byli „starszymi braćmi w wierze", którzy nie otrzymali jeszcze łaski poznania mesjaństwa Jezusa, podczas gdy protestanci kiedyś ją mieli, ale potem odrzucili, tę pełnię prawdy.
W tamtym tygodniu poczułem centralną, przenikliwą obecność Maryi w Kościele katolickim. Również zacząłem być głęboko zaniepokojony niemożnością przyjmowania Komunii. Moim pragnieniem było przyjęcie Komunii, co bardziej niż cokolwiek innego przyciągnęło mnie do chrzcielnicy. Odszukałem żydowskiego księdza, O. Raphaela Simona, (poleconego mi przez przeora kartuzów) do chrztu. Był on byłym (żydowskim) profesorem filozofii Uniwersytetu Chicago i psychiatrą miejskim Nowego Jorku, który został mnichem trapistą. (Jego historia nawrócenia została opublikowana pod tytułem The Glory of Thy People − Chwała Twego ludu). Kiedy spotkałem się z nim po raz pierwszy, zapytał mnie, dlaczego chciałem zostać ochrzczony. Ponieważ wiedziałem, że nie mógłbym zgodnie z prawdą powiedzieć (wtedy), że to dlatego, iż wierzyłem w całą doktrynę katolicką, wypaliłem ze złością: „Ponieważ chcę otrzymywać Komunię, a inaczej nie pozwolicie mi!". Myślałem, że wyrzuci mnie na twarz, ale zamiast tego skinął głową mądrze i powiedział: „Ach, to Duch Święty działa...".
Więc na początku 1992 roku byłem ochrzczony i bierzmowany (przez innego księdza, jak się okazało), w sam raz na kolejny dłuższy pobyt w klasztorze kartuzów, aby rozpoznać, czy to było moje powołanie.
Nie było (chociaż przeor przez wiele lat był moim kierownikiem duchowym), ale fanatyzm, który charakteryzował moje życie przed nawróceniem dobrze mi służył, teraz kiedy znalazłem prawdziwy cel mojego życia.
Chociaż nie mam zakonnego czy kapłańskiego powołania, nie ma (proszę Boże) niczego w moim życiu, co nie jest dla Niego i wokół Niego. W wielu małych aspektach jestem aktywny w Kościele, z codzienną Mszą i modlitwą w centrum mojego życia, pisaniem, nauczaniem lub przemawianiem na każde żądanie, produkcją oraz prowadzeniem katolickiego telewizyjnego talk-show. Właśnie skończyłem książkę o roli judaizmu w historii zbawienia, Zbawienie pochodzi od Żydów (Salvation is from Jews), która została opublikowana przez Ignatius Press. Powinna ona dać chrześcijanom głębsze rozumienie judaizmu jako religii, którą Bóg stworzył, aby doprowadzić do wcielenia Boga jako człowieka, jak również religii, w którą się wcielił. Dla Żydów powinno to odsłaniać pełną chwałę i znaczenie judaizmu, chwałę, którą można rozpoznać tylko w świetle prawd wiary katolickiej. Mam nadzieję, że oświecając judaizm głębszym znaczeniem i doniosłością, niż Żydzi widzą z wnętrza własnej wiary, ich duma z bycia Żydami przyciągnie ich, zamiast oddalać, do Kościoła katolickiego.
Nigdy nie poznam tej strony Nieba, której modlitwy i ofiary sprowadziły łaski dla mojego całkowicie nieoczekiwanego i niezasłużonego nawrócenia, ale mogę tylko głęboko im podziękować i zachęcić innych, aby także modlili się o nawrócenie Żydów; żeby lud, któremu Jezus po raz pierwszy dał się poznać, mógł dojść do prawdy i pełni swoich relacji z Nim w Kościele katolickim. Jak tragiczne jest to, że my, którym Bóg pierwszy objawił Się jako Człowiek, mamy być jednymi z ostatnich, którzy Go uznają! Oto słowa Postulatu Soboru Watykańskiego I, podpisane przez Ojców Soboru i zatwierdzone przez papieża Piusa IX (ale nigdy formalnie nie ogłoszone z powodu przedwczesnego rozwiązania Rady po wybuchu wojny francusko-pruskiej):
„Niżej podpisani Ojcowie Soboru pokornie jednak pilnie błagając, aby Święty Ekumeniczny Sobór Watykański raczył przyjść z pomocą nieszczęsnemu narodowi Izraela z całkowicie ojcowskim zaproszeniem; to znaczy, że wyrażają życzenie, aby w końcu wyczerpani oczekiwaniem nie mniej daremnym niż długim, Izraelici pospieszyli się uznać Mesjasza, naszego Zbawiciela Jezusa Chrystusa, prawdziwie obiecanego Abrahamowi i ogłoszonego przez Mojżesza; tym samym dopełniając i koronując religię mojżeszową, ale jej nie zmieniając.
…niżej podpisani Ojcowie mają bardzo stanowczą ufność, że święty Sobór będzie miał współczucie dla Izraelitów, bo zawsze są oni bardzo drodzy Bogu ze względu na ich ojców i dlatego, że to z nich Chrystus narodził się według ciała…
Aby tedy szybko uznali Chrystusa, mówiąc: 'Hosanna Synowi Dawida! Niech będzie błogosławiony ten, który przychodzi w imieniu Pana!'.
Gdyby rzucili się w ramiona Niepokalanej Maryi Panny, nawet teraz ich siostry według ciała, która również chce być ich matką według łaski, ponieważ jest nasza!".
Matko Boża, Maryjo Syjonu,
módl się za nami!
„Historia nawrócenia Roya Schoemana" jest przedrukowana z Christ to the World (lipiec-sierpień 2002): s. 253-260.
