Historia Nowego Porządku Świata — cz. 2

1928 – Opublikowana zostaje książka Her­berta George'a Wellsa „Otwarta konspiracja – plany światowej rewolucji" (The Open Conspiracy: Blue Prints for a World Revolution). Były fabianista i so­cjalista, Wells pisze: „Polityczny świat Otwar­tej Konspiracji musi osłabić, usuwać, przyłą­czać i zajmować miejsce istniejących rządów. Otwarta Konspiracja naturalnie dziedziczy so­cjali­styczny i komunistyczny entuzjazm. Może ona być pod kontrolą Moskwy zanim znajdzie się pod kontrolą Nowego Jorku. Charakter Otwar­tej Konspiracji będzie teraz jawnie odsło­nięty. Stanie się ona światową religią."

1933 - Opublikowana zostaje książka Herberta George'a Wellsa „Kształt przyszłych rzeczy" (The Shape of Things to Come). Wells przewiduje drugą wojnę światową na rok około 1940, która ma się zacząć od sporu polsko-niemiec­kiego. Po 1945 r. nastąpiłby wzrost braku bezpieczeństwa po­wszechnego w „zainfeko­wanych kryminalnie" dzie­dzinach. Plan „No­woczesnego Państwa Świato­wego" zostałby wprowadzony przy trzeciej próbie i wynikałby z czegoś, co wydarzyłoby się w Basrze w Iraku. W książce znajdujemy też stwierdzenie: „Chociaż rząd światowy zbliżał się w spo­sób oczywisty od wielu lat, chociaż bezu­stannie się go obawiano i wypowiadano przeciwko niemu, nie znalazł on nigdzie żadnej opozycji."

21 listopada 1933 – Prezydent Franklin Ro­osevelt pisał w liście do pułkownika Edwarda M. House'a: „Prawdą jest, jak wiemy obaj, że ele­ment finansowy w większych centrach zawład­nął rządem od czasów Andrew Jacksona¹."

marzec 1942 – Artykuł w magazynie „Time" odnotowuje, że Federalna Rada Kościołów [która później przekształci się w Krajową Radę Kościo­łów, część Światowej Rady Kościołów] kieruje swoje wysiłki na ustanowienie rządu globalnego. Spotkanie najwyższych urzędników rady występuje za:

1) utworzeniem rządu światowego o odpo­wiednich pełnomocnictwach,

2) silnym ogranicze­niem suwerenności narodowej,

3) międzynaro­dową kontrolą wszystkich armii i marynarek wo­jennych. Przedstawiciele (375 osób) około 30 wy­znań twierdzili, że „nowy porządek życia ekono­micznego jest zarówno bliski jak i niezbędny" – nowy porządek, który z pewnością powstanie czy to „przez dobrowolną współpracę w ramach demo­kracji czy przez wybuch rewolucji."

28 czerwca 1945 – Prezydent USA Harry Truman popiera rząd światowy w przemówieniu: „Współpraca w republice światowej będzie tak łatwa dla narodów, jak współpraca dla nas w republice Stanów Zjednoczonych."

24 października 1945 – Wchodzi w życie Karta Narodów Zjednoczonych. Również 24 paź­dzier­nika senator Glen Taylor (demokrata z Idaho) przedstawia Rezolucję Senatu nr 183 wzywającą senat Stanów Zjednoczonych do przyjęcia zapisu popierającego utworzenie republiki światowej, włą­czając międzynarodowe siły policyjne.

7 lutego 1950 – James Warburg, międzynaro­dowy finansista i członek Rady Stosunków Zagra­nicznych mówi w senackiej Podkomisji Stosunków Zagranicznych USA: „Będziemy mieć rząd świa­towy, czy to się komuś podoba czy nie – przez podbój lub przez ugodę."

9 lutego 1950 – Senacka Podkomisja Stosun­ków Zagranicznych przedstawia Rezolucję Rów­noległą nr 66 rozpoczynającą się słowami: „W celu osiągnięcia światowego pokoju i sprawie­dliwości obecna Karta Narodów Zjednoczo­nych powinna zostać zmieniona na faktyczną konstytucję rządu światowego."

1952 – Światowe Zgromadzenie Parlamenta­rzystów dla Rządu Światowego przedstawia mapę ilustrującą, jak zagraniczne oddziały wojskowe okupowałyby i utrzymywały porządek w sześciu regionach, na jakie podzielone zostałyby Stany Zjednoczone i Kanada jako część planu rządu światowego.

1954 – Holenderski książę Bernhard zakłada Klub Bilderberg, którego członkami są międzyna­rodowi politycy i bankierzy, spotykający się w ta­jemnicy każdego roku.

1961 – Departament Stanu USA publikuje do­kument nr 7277 zatytułowany „Wolność od wojny: amerykański program powszechnego i całkowi­tego rozbrojenia w pokojowym świecie." Podaje on szczegóły trójstopniowego planu rozbrojenia wszystkich krajów i uzbrojenia Organizacji Naro­dów Zjednoczonych z ostatnim etapem, w którym „żadne państwo nie posiadałoby siły militarnej, żeby przeciwstawić się stale wzmacnia­nym Siłom Pokojo­wym ONZ."

1966 – Profesor Carroll Quigley, na­uczyciel Billa Clintona na Uniwersytecie Georgetown, autor obszernej książki za­tytułowa­nej: „Tra­ge­dia i na­dzieja", pisze w niej: „Ist­nieje, i istniała przez po­kolenie, między­na­rodowa siatka, która działa do pewnego stop­nia, jak są­dzą prawicowi ra­dykałowie, tak jak dzia­łają komuniści. Faktycz­nie siatka ta, którą mo­żemy utożsamiać z Gru­pami Okrągłego Stołu² nie jest przeciwna współ­pracy z komuni­stami lub jakimikol­wiek innymi grupami i czę­sto to czyni. Wiem o dzia­łaniach tej siatki, po­nieważ studiowałem je przez dwadzieścia lat, a przez dwa lata, na po­czątku lat 1960-tych, ze­zwolono mi na badanie jej dokumentów i taj­nych akt. Nie mam do niej ani do większości jej celów niechęci i byłem przez długi okres mego życia blisko niej i wielu jej instrumentów. Sprzeci­wiałem się, w prze­szłości jak i obecnie, kilku z jej linii postępo­wania, ale zasadniczo moja najważniejsza róż­nica w opinii na jej te­mat do­tyczy tego, że chce ona pozostawać nie­znana, podczas gdy ja są­dzę, że jej rola w hi­storii jest wystarczająco ważna, żeby została ona po­znana."

kwiecień 1972 – Profesor wychowania i psy­chiatrii na Wydziale Medycyny Uniwersytetu Harvarda, Chester M. Pierce, w swoim przemó­wieniu do Międzynarodowego Stowarzyszenia Edukacji Dziecięcej oświadcza: „Każde dziecko w Ameryce rozpoczynające szkołę w wieku pięciu lat jest obłąkane, ponieważ przychodzi do szkoły z pewną wiernością w stosunku do na­szych ojców założycieli, swoich rodziców, w stosunku do wiary w byt nadprzyrodzony. Do was, nauczyciele, na­leży uzdrowienie wszyst­kich chorych dzieci przez stworzenie między­narodowego dziecka przyszło­ści."

lipiec 1973 – Międzynarodowy bankier, wierny członek wywrotowej Rady Stosunków Zagranicz­nych, David Rockefeller, za­kłada nową orga­niza­cję zwaną Ko­misją Trójstronną, której ofi­cjalnym ce­lem jest „zharmoni­zowanie politycz­nych, ekono­micz­nych, społecznych i kultu­rowych relacji po­między trzema głównymi re­gionami ekonomicz­nymi świata" (stąd nazwa „Trój­stronna"). Zapra­sza on przyszłego prezydenta Jimmy'ego Cartera na jednego z członków-założy­cieli. Pierwszym dyrek­torem Komisji Trójstronnej zostaje Zbigniew Brze­ziński.

Na świecie istnieją trzy główne regiony eko­nomiczne: Europa, Ameryka Północna i Daleki Wschód (Japonia, Korea Południowa, Tajwan, itd.). Jeśli, pod pretekstem połączenia sił, żeby móc stawić czoło konkurencji ekonomicznej z dwoma pozostałymi regionami ekonomicznymi kraje członkowskie każdego z tych trzech regionów zdecydują się połączyć w jedno państwo, tworząc trzy superpaństwa, wtedy zostanie prawie osią­gnięty rząd światowy. Podobnie jak socjaliści Fa­bianie, dochodzą oni do swego ostatecznego celu (rząd światowy) krok po kroku.

Cel ten został prawie osiągnięty w Europie z chwilą podpisania Jednolitego Aktu Europejskiego (Traktat z Maastricht), który wszedł w życie w 1993 r., nakazując wszystkim krajom członkowskim Wspólnoty Europejskiej zniesienie swoich barier handlowych i przekazanie ich polityki monetarnej i fiskalnej technokratom z Komisji Europejskiej w Brukseli.

W styczniu 2002 r. wszystkie te kraje europej­skie zrezygnowały ze swoich walut narodowych na rzecz jednej wspólnej waluty – euro. Poza tym Traktat Nicejski przekazał więcej elementów wła­dzy z poszczególnych krajów do Komisji Europej­skiej. To, co zaczęło się niewinnie w 1952 r. jako EWG (Europejska Wspólnota Gospodarcza, wspólna władza regulująca przemysł węgla i stali w krajach europejskich), ostatecznie przekształciło się w europejskie superpaństwo. Francuski socjali­sta, ekonomista i założyciel EWG, Jean Monnet, pamiętał o tym, kiedy mówił: „Po zjednoczeniu ekonomicznym w sposób nieunikniony nastąpi zjednoczenie polityczne." Powiedział on też w 1948 r.: „Stworzenie zjednoczonej Europy musi być uważane za podstawowy krok w kierunku utworzenia Zjednoczonego Świata."

Jeśli chodzi o Amerykę Północną, połączenie jej krajów członkowskich znajduje się wyraźnie w toku wraz z wejściem w życie wolnego handlu między Kanadą i USA, a potem Meksykiem. W ciągu kilku następnych lat umowa o wolnym han­dlu obejmie także Amerykę Południową i Centralną z jedną walutą dla wszystkich krajów. Prezydent Meksyku Vucente Fox 6 maja 2002 r. powiedział w Madrycie: „W końcu naszym długofalowym ce­lem jest ustanowienie ze Stanami Zjedno­czo­nymi, ale także z Kanadą, naszym drugim part­nerem regionalnym, zespołu powiązań i insty­tucji podobnych do tych stworzonych przez Unię Europejską."

1973 – Klub Rzymski, agentura ONZ, publikuje raport zatytułowany: „Regionalny i łatwy do zasto­sowania model Globalnego Systemu Światowego." Raport ten dzieli cały świat na dziesięć królestw.

1979 – FEMA (Federal Emergency Manage­ment Agency – Federalna Agencja Zarządzania Sytuacjami Krytycznymi) otrzymuje ogromną wła­dzę. Może ona, w przypadku „narodowego stanu krytycznego", zawiesić prawo, przemieszczać całe populacje, aresztować i przetrzymywać obywateli bez nakazu sądowego, więzić ich bez procesu. Może też konfiskować własność prywatną, do­stawy żywności, systemy transportowe, a także zawiesić konstytucję.

Jest to nie tylko najpotężniejsza instytucja w Sanach Zjednoczonych, ale nie została ona nawet utworzona zgodnie z prawem konstytucyjnym przez Kongres. Była ona produktem Dekretu Pre­zydenta. Dekret Prezydenta staje się pra­wem po prostu przez podpis prezydenta Sta­nów Zjedno­czonych, nie musi on być nawet zatwierdzony przez kongresmanów czy sena­torów w Kongresie. „Narodowym stanem kry­tycznym" może być atak terrorystyczny, natu­ralna katastrofa czy na przy­kład krach na gieł­dzie. Przedstawiamy tylko kilka Dekretów Pre­zydenta związanych z FEMA, które mogą za­wiesić konstytucję i Kartę Praw. Dekrety te były urzędowo zarejestrowane przez blisko 30 lat i mogą zostać wprowadzone w życie przez jedno pociągnięcie prezydenckiego pióra:

nr 10995: prawo do konfiskaty wszystkich me­diów komunikacyjnych w Stanach Zjednoczonych;

nr 10997: prawo do konfiskaty wszystkich elektrowni, paliw i minerałów, publicznych i pry­watnych;

nr 10999: prawo do konfiskaty wszystkich środków transportu, włączając wszelkiego rodzaju pojazdy osobiste i do całkowitej kontroli dróg lądo­wych, portów morskich i dróg wodnych;

nr 11000: prawo do wykorzystywania każdego i wszystkich Amerykanów i rozdzielania rodzin w celu utworzenia oddziałów robotniczych, które mogą być przenoszone w każde miejsce przygo­towane przez rząd;

nr 11001: prawo do zajęcia wszystkich obiek­tów służby zdrowia, edukacji i opieki społecznej, publicznych i prywatnych;

nr 11002: prawo do przymusowej rejestracji wszystkich mężczyzn, kobiet i dzieci w Stanach Zjednoczonych;

nr 11003: prawo do zajęcia całej przestrzeni powietrznej, wszystkich portów lotniczych i samo­lotów;

nr 11004: prawo do przejęcia całej władzy mieszkaniowej i finansowej w celu utworzenia „wy­znaczonych Terenów Przesiedlenia" i przymu­so­wego opuszczenia terenów uznanych za „nie­bez­pieczne";

nr 11005: prawo do zajęcia wszystkich linii ko­lejowych, krajowych dróg wodnych i obiektów ma­gazynowych, publicznych i prywatnych;

nr 11921: sankcjonuje plany ustanowienia rzą­dowej kontroli wynagrodzeń i zarobków, kredytu i przepływu pieniądza w amerykańskich instytucjach finansowych.

1991 – Prezy­dent George Bush Sr. (ojciec obec­nego prezydenta) wy­chwala Nowy Po­rządek Świata w przemówieniu o stanie państwa: „W grę wchodzi więcej niż jeden mały kraj; jest to wielka idea – nowy po­rządek świata…, żeby osią­gnąć uniwer­salne dąże­nia ludzkości… oparte na wspól­nych zasadach i przepisach prawa… Oświecenie tysiącem punktów świetl­nych… Wiatry zmiany są teraz z nami." (Teo­zof, Alice Bailey, używała tego sa­mego wyrażenia – „punkty świetlne" – opisując proces okultystycz­nego oświecenia.)

czerwiec 1991 – Światowi przywódcy zbierają się na kolejnym spotkaniu Klubu Bilderberg za za­mkniętymi drzwiami w Baden Baden w Niem­czech. W czasie tego spotkania David Rockefeller wygło­sił przemówienie, w którym powiedział: „Je­steśmy wdzięczni Was­hington Post, New York Ti­mes'owi, Time Magazine i innym ważnym pu­blikacjom, którychdyrektorzy uczestniczyli w naszych spotka­niach i respek­towali swoje obietnice dyskre­cji przez prawie czterdzieści lat. Niemożliwe byłoby rozwijanie naszego planu dla świata, gdybyśmy byli wystawieni na świa­tła mediów w ciągu tych lat. Ale świat jest bar­dziej wyrafinowany i przygotowany na drogę do rządu światowego. Ponadnarodowa suwe­renność elity intelektualnej i światowych ban­kierów jest na pewno lepsza od narodowej au­todeterminacji praktykowanej w poprzednich stuleciach."

29 października 1991 – David Funderburk, były ambasador USA w Rumunii, mówi do pu­blicz­ności w Północnej Karolinie: „George Bush oto­czył się ludźmi, którzy są zwolennikami rządu światowego. Sądzą oni, że system so­wiecki i sys­tem amerykański są zbieżne."

21 maja 1992 – w przemówieniu do uczestni­ków spo­tkania Klubu Bilder­berg w Evian, we Fran­cji, były sekre­tarz stanu USA, Henry Kissinger oznajmia: „Dziś Amerykanie obu­rzyliby się, gdyby wojska ONZ we­szły do Los Ange­les, żeby przy­wró­cić porządek; jutro będą za to wdzięczni! Byłoby to szczególnie prawdziwe, gdyby dowiedzieli się, że jest to zewnętrzna groźba spoza Ameryki, czy to re­alna czy ogło­szona przez media, zagrażająca samej naszej egzy­stencji.

Następnie wszyscy ludzie na świecie będą błagać światowych przywódców, żeby urato­wali ich od tego zła. Nieznane jest tym, czego boi się każdy człowiek. W przedstawionym scenariuszu prawa jednostek zostaną zanie­chane w zamian za gwarancje ich pomyślności udzielone im przez rząd światowy."

20 lipca 1992 – Magazyn „TIME" publikuje ar­tykuł pt. „Narodziny globalnego państwa" napisany przez Strobe'a Talbotta, stypendystę Fundacji Rhodesa, współlokatora Billa Clintona na Uniwer­sytecie Oxford, dyrektora Rady Stosunków Zagra­nicznych i członka Komisji Trójstronnej (mianowa­nego przez prezydenta Clintona zastępcą Sekreta­rza Stanu USA), w którym czytamy: „Narodowo­ści, jakie znamy dzisiaj, staną się przestarzałe; wszystkie państwa uznają jedną władzę glo­balną… Wszystkie kraje są zasadniczo umową społeczną… Nieważne jak trwałe czy nawet święte mogą się one wydawać w jakimś czasie, w rze­czywistości wszystkie są sztuczne i tym­czasowe… Ostatecznie możliwe, że suweren­ność narodowa nie była aż tak wspaniałym pomysłem… Lecz przyniosła ona w naszym zdumiewającym i strasz­nym stuleciu wydarze­nia, doprowadzające do końca sprawę rządu światowego."

1993 – W Chicago odbywa się posiedzenie drugiego Parlamentu Religii Światowych w stule­cie pierwszego. Podobnie jak pierwsze zgroma­dzenie, tak i to poszukuje połączenia wszystkich religii świata w „jedną harmonijną całość", ale chce ono „połączyć je z powrotem w ich pierwotną po­stać." Tradycyjne wierzenia religii monoteistycz­nych, ta­kich jak chrześcijaństwo, uważane są za sprzeczne z indywidualnym „oświeceniem" i muszą zostać drastycznie zmienione.

18 lipca 1993 – Członek Rady Stosunków Za­granicznych i Komisji Trójstronnej, Henry Kissin­ger, pisze w „Los Angeles Times" na temat NAFTA (North American Free Trade Agreement – Północ­noamerykańskie Poro­zumienie w sprawie Wolnego Handlu): „To, co Kongres uchwali, to nie będzie kon­wencjonalna umowa handlowa, ale archi­tektura nowego systemu międzynarodo­wego… pierwszy krok w kierunku nowego porządku świata."

1994 – W Raporcie na temat Rozwoju Ludzko­ści opublikowanym przez Program Rozwoju ONZ znajdowała się część zatytułowana „Rząd globalny dla XXI wieku". Kierownik tego programu został wyznaczony przez Billa Clintona. Był nim James Gustave Speth. Raport otwierało zdanie: „Pro­blemy ludzkości nie mogą być rozwiązywane przez rządy narodowe. Konieczny jest rząd światowy. Najlepiej można to osiągnąć przez wzmocnienie systemu Organizacji Narodów Zjednoczonych."

3 maja 1994 – Prezydent Bill Clinton podpi­suje Bezpośrednie Zarządzenie Prezydenta nr 25, a potem ogłasza jego tajność, więc Amerykanie nie mogą poznać jego treści. (Streszczenie tego za­rządzenia przekazane członkom Kongresu stwier­dza, że upoważnia ono prezydenta do prze­kazania kontroli jednostek militarnych USA w ręce do­wództwa ONZ.)

23 września 1994 – Globaliści zdają sobie sprawę, że im więcej ludzi zaczyna rozumieć roz­wój wypadków, tym mniej czasu zostaje globali­stom na wprowadzenie ich polityki. W przemówie­niu wygłoszonym w czasie obiadu dla ambasado­rów ONZ, David Rockefeller zauważa: „Obecna okazja, w której prawdziwie pokojowy i wza­jemnie od siebie zależny porządek świata mógłby zostać zbudowany, nie będzie trwała zbyt długo… Znajdujemy się u progu globalnej transformacji. Wszystko, czego potrzebu­jemy, to odpowiednio poważnego kryzysu, a narody zaakceptują Nowy Porządek Świata."

marzec 1995 – Delegaci ONZ spotykają się w Kopenhadze, żeby przedyskutować różne metody nakładania podatków globalnych na mieszkańców świata.

wrzesień 1995 – Magazyn „Popular Science" („Wiedza Powszechna") opisuje ściśle tajną insta­lację Marynarki Wojennej USA, zwaną HAARP (High-Frequency Active Auroral Research Program – program aktywnego bada­nia zorzy polarnej za pomocą wysokich częstotli­wości) w stanie Alaska. W ramach tego projektu wysyłana jest w górne warstwy atmosfery ziem­skiej potężna energia ra­diowa. Jednym z celów tego programu jest rozwój zdolności „manipulowa­nia lokalną pogodą" przy użyciu technik wykorzy­stywanych przez Bernarda Eastlunda. (Program jest prowadzony od 1990 r.)

27 września 1995 – Na jesieni tego roku od­było się Zgromadzenie Forum Światowego, spon­sorowane przez Fundację Gorbaczowa miesz­czącą się w Presidio w San Francisco. Prezydent fundacji Jim Garrison przewodniczył spotkaniu najwybitniejszych osobistości z całego świata, m. in. Margaret Thatcher, Maurice'a Stronga, George'a Busha, Michaiła Gorbaczowa i innych. Rozmowy toczyły się wokół zjednoczenia ludzkości i nadchodzącego rządu globalnego. Termin „glo­balne zarządzanie" jest używany teraz zamiast „nowego porządku świata", gdyż ten ostatni stał się groźny politycznie, będąc światłem ostrzegawczym dla przeciwników rządu światowego.

1996 – Opublikowany zostaje 420-stronicowy raport ONZ pt. „Nasze globalne sąsiedztwo". Zary­sowuje on plan „globalnego zarządzania" wzywa­jący do międzynarodowej „Konferencji na temat globalnego zarządzania" w 1998 r. w celu przed­stawienia światu koniecznych traktatów i umów do ratyfikacji przed rokiem 2000.

2003… Świat znajduje się na krawędzi kolejnej wojny globalnej, w „stanie wyjątkowym", którego potrzebują zwolennicy jednego rządu światowego, żeby wprowadzić stan wojenny i uniwersalny mi­kroczip pod skórę… Lecz z Bożą pomocą nie do nich będzie należało ostatnie słowo!

---

  1-Andrew Jackson – (1767-1845) siódmy prezydent USA w latach 1829-1837.

  2-Grupy Okrągłego Stołu – założone w 1891 r. przez Cecila Rhodesa (1853-1902), tajne stowarzyszenie „Round Table” – Okrągły Stół, które miało m.in. szerzyć brytyjski imperializm.