W marcu 2000 r. minął rok od opublikowania przez watykańską Kongregację do spraw Duchowieństwa dokumentu zaadresowanego do wszystkich księży, zatytułowanego: ,,Ksiądz a trzecie milenium chrześcijaństwa: nauczyciel świata, kaplan sakramentów i przewodnik społeczności." Dokument ten z datą 19 marca 1999 roku (Uroczystość św. Józefa, patrona Kościoła Powszechnego), wytycza kierunki wskazujące na to, jacy powinni być księża roku 2000: powinni być przykładem dla wszystkich wiernych, powinni być lojalni w stosunku do nauczania Ojca Świętego i nie powinni obawiać się głoszenia całkowitej prawdy nauczanej przez Kościół, nawet tej mniej popularnej. A oto kilka wyjątków z tego dokumentu:
Wzywa się cały Kościół do większego zaangażowania apostolskiego, które jest zarówno osobiste jak i społeczne, odnowione i hojne. Zachęceni do odwagi poprzez osobisty przykład i klarowne nauczanie Jana Pawła II, zarówno księża jak i wierni muszą zdawać sobie wyraziściej sprawę, że nadszedł czas na przyspieszenie ich przygotowań, z odnowionym duchem apostolskim do przekroczenia progu XXI wieku i otworzenia drzwi historii Jezusowi Chrystusowi, który jest naszym Bogiem i jedynym Zbawicielem... Wielu ochrzczonych żyje w świecie obojętnym na religię. Podczas gdy utrzymują pewną wiarę, w praktyce żyją obojętni na religię i moralność, wyobcowani ze świata i sakramentów, które są kwintesencją chrześcijańskiego życia. Są inni, których rodzice są ochrzczonymi chrześcijanami, a którzy nigdy nie otrzymali podstaw wiary i żyją praktycznie jako ateiści. Kościół patrzy na nich wszystkich z miłością i jest szczególnie uwrażliwiony na naglący obowiązek pociągnięcia tych ludzi do tej duchowej łączności, w której przy pomocy łaski Ducha Świętego odzyskają oni na nowo Jezusa Chrystusa i Ojca.
Formowanie wiernych dotyczące istoty Ofiary Świętej Ołtarza jest niezwykle ważne, tak jak jest potrzebne zachęcanie ich do pełnego i owocnego uczestnictwa w Eucharystii. Nakłanianie musi być czynione na podstawie obowiązku przestrzegania niedzielnego obrządku kościelnego i na częstym, jeżeli nie codziennym, uczestnictwie w celebracji Mszy i Komunii Świętej. Trzeba położyć nacisk na ważny obowiązek wypełniania duchowych i cielesnych warunków ukierunkowanych na przyjęcie Ciała Chrystusa - specjalnie na indywidualną spowiedź sakramentalną dla tych świadomych, że nie są w stanie łaski.
Nowa ewangelizacja wymaga odrodzenia i połączenia praktyk księży, które dają świadectwo wiary w prawdziwą obecność naszego Pana pod postacią Eucharystii. ,,Misją księdza jest promowanie kultu obecności eucharystycznej, także poza czasem celebracji Mszy Świętej, a przez to uczynienie ze swojego własnego kościoła chrześcijańskiego « domu modlitwy »". Wierni muszą być dobrze poinstruowani, co do niezbędnych warunków przyjmowania Komunii Świętej. Ważnie jest wzbudzenie ich oddania się Chrystusowi, który czeka na nich w tabernakulum. Prostą i efektywną formą katechezy eucharystycznej jest materialna troska o wszystko związane z kościołem, a szczególnie z ołtarzem i tabernakulum: czystość i dekoracja, stosowne ornaty i naczynia, dbałość w celebrowaniu ceremonii liturgicznych, przyklękanie itp. Atmosfera refleksji powinna przenikać kaplicę Najświętszego Sakramentu. To jest odwieczna tradycja gwarantująca tę ciszę, która umożliwia dialog z Panem. Sercem naszych kościołów jest kaplica Najświętszego Sakramentu lub miejsce, gdzie Chrystus Eucharystyczny jest umieszczony i adorowany. Dostęp do tego miejsca powinien być widoczny i dogodnie umieszczony. Otwarte powinno być ono przez możliwie najdłuższą część dnia i ładnie udekorowane.
Nowa ewangelizacja wzywa do wznowienia wysiłków w celu przyciągnięcia wiernych do Sakramentu Pokuty. To zadanie księży jest absolutnie nieodzowne. Sakrament Pokuty ,,otwiera drogę każdemu, szczególnie tym z grzechem śmiertelnym, do indywidualnego doświadczenia miłosierdzia, tej miłości, która jest mocniejsza niż grzech". Nigdy nie powinniśmy zaniedbać zachęcania i promowania Sakramentu jednocześnie usiłując inteligentnie odnowić i ożywić stare, dobre chrześcijańskie tradycje. Jako pierwszy krok, z pomocą Ducha Świętego, powinno się doprowadzić wiernych do takiego nawrócenia, które prowadzi do uczciwego i skruszonego rozpoznania tych moralnych upadków i wad, które znajdujemy w codziennym życiu każdego. Bardzo istotne jest podkreślanie wagi częstej, indywidualnej spowiedzi w dochodzeniu, gdy to możliwe, do autentycznego, osobistego, duchowego ukierunkowania.
Danie wiernym prawdziwej możliwości przyjścia do spowiedzi wywołuje większe poświęcenie i zaangażowanie. Stały czas obecności księdza w konfesjonale jest bardzo zalecany. Czas spowiedzi powinien być wyraźnie opublikowany i dostęp do księdza nie może być tylko teoretyczny. Czasami zwykły fakt konieczności szukania spowiednika jest wystarczający do nieprzystąpienia do spowiedzi lub jej odłożenia. Wierni, z drugiej strony, chętnie idą do spowiedzi w miejscach, gdzie są pewni, że spowiednik jest dostępny. Kościoły parafialne i te inne otwarte do publicznej modlitwy powinny mieć dobrze oświetlone, odpowiednie do słuchania spowiedzi konfesjonały. Regularny rozkład spowiedzi powinien być dostarczony i wprowadzony przez księży. W celu zabezpieczenia wiernym realizacji pragnienia spowiedzi powinno się dbać o konfesjonały, przez częste ich sprzątanie, upewnienie się, że są dokładnie widoczne i zabezpieczenie możliwości spowiedzi przez kratki tym, którzy chcą pozostać anonimowi. Nie zawsze jest łatwo zapewnić te pasterskie praktyki, ale nie można usprawiedliwiać przeoczenia ich pasterskiej efektywności lub nie przywracać ich tam, gdzie przestało się ich używać.
W Chrystusie i Duchu Świętym, ksiądz jest administratorem darów powierzonych mu przez Kościół. Nie ma on prawa ich pomijać, źle używać, lub zmieniać według swoich upodobań. Nie ma on na przykład prawa uczenia wiernych chrześcijan tego, że tylko część prawdy z wiary chrześcijańskiej została mu przekazana, więc opuszcza lub ignoruje inne prawdy, które osobiście uważa za trudniejsze do zaakceptowania, lub,,mniej ważne".
,,Nowa ewangelizacja potrzebuje nowych jej głosicieli i są to księża, którzy poważnie traktują życie w kapłaństwie jako specyficzną drogę w kierunku świętości." Niezwykle ważne dla osiągnięcia tego jest odkrycie na nowo przez każdego księdza absolutnej potrzeby zdążania do osobistej świętości. Przed oczyszczeniem innych muszą najpierw sami siebie oczyścić; przed instruowaniem innych sami potrzebują instrukcji; muszą stać się światłem w celu niesienia światła i stać się bliskimi Bogu w celu przyprowadzenia innych bliżej do Boga; muszą być sami uświęceni w celu uświęcania." (Św. Grzegorz Nazjanzus, Mowy / Orationes) To zobowiązanie staje się konkretne w głębokiej jedności życia, która prowadzi księdza tak, żeby był i żył jak drugi Chrystus we wszystkich okolicznościach swojego życia.
Wierni w parafii i ci, którzy współpracują w różnych kościelnych czynnościach wiedzą, obserwują, czują i słuchają nie tylko, kiedy jest głoszone Słowo Boże, ale także kiedy celebruje się liturgię, szczególnie Mszę, kiedy są przyjmowani w biurze parafialnym (które powinno być przyjemne i zachęcające); kiedy ksiądz je i kiedy odpoczywa i są podbudowani jego wstrzemięźliwością i trzeźwością; kiedy odwiedzają jego dom i cieszą się jego prostotą i księżym ubóstwem; kiedy z nim rozmawiają i dyskutują wspólne sprawy i są pocieszeni jego duchowym spojrzeniem na świat, jego grzecznością i zachowaniem w traktowaniu skromnych ludzi z księżą szlachetnością.
Dokument Kongregacji do spraw Duchowieństwa dodaje następnie kilka pytań prowadzących księży do rachunku sumienia:
• Czy księża są zachęcani do studiowania solidnej teologii, pism ojców Kościoła, doktorów Kościoła i Świętych? Czy czyni się pozytywne wysiłki w celu poznania i uczynienia znanymi wielkich mistrzów duchowości chrześcijańskiej?
• Czy księża korzystają z katechez i nauczania Ojca Świętego i innych dokumentów Stolicy Apostolskiej?
• Czy nasza wspólnota jest „Kościołem Eucharystii i Pokuty"? Czy przywiązanie do Eucharystii we wszystkich jego formach jest promowane i rozwijane? Czy praktyka spowiedzi indywidualnej jest dostępna i zachęca się do niej?
• Czy robi się zwyczajowe odniesienie do prawdziwej obecności Naszego Pana w tabernakulum i na przykład, czy zachęca się do owocnej praktyki Adoracji Najświętszego Sakramentu? Czy odmawia się modlitwy eucharystyczne? Czy w kościołach jest atmosfera zachęcająca do modlitwy przed Najświętszym Sakramentem? nh
• Czy faktycznie omijamy nauczanie pewnych prawd wiary lub niektórych zasad moralnych dlatego po prostu, że uważa się je za trudne do zaakceptowania?
Módlmy się za naszych księży, żeby byli przykładem świętości dla wszystkich w chrześcijańskiej społeczności:
O Maryjo, pełna laski i Matko łaskawa, chroń swoich księży synów, którzy, jak Ty, są wezwani do współpracy z Duchem, który przyczynia się do narodzin Jezusa w sercach wiernych. Naucz ich być wiernymi szafarzami tajemnic Bożych w czasie rocznicy narodzin Twojego Syna, żeby z Twoją pomocą mogli otworzyć drogę nawrócenia grzesznikom, uczyń Eucharystię głównym momentem ich życia i życia im powierzonych. Amen
