„Błogosławiona Kateri Tekakwitha, przeczysta lilia, urodzona nad brzegami rzeki Mohawk." Chluba Kanady, Stanów Zjednoczonych i Francji.
Thérèse Tardif
Do napisania tego artykułu wykorzystaliśmy cudowną książkę ojca Edouard'a Lecompte S.J., "Une vierge iroquoise, Catherine Tekakwitha" (Irokezka dziewica Kateri Tekakwitha), oraz broszurę ks. Lawrence G. Lovasik'a, S.V.D. "Blessed Katheri of Mohawks" (Błogosławiona Kateri z Mohawków).
***
22 czerwca 1980 roku, Jego Świątobliwość Papież Jan Paweł II beatyfikował Indiankę z Caughnawaga (obecnie Kahnawake), Kateri Tekakwitha. Jest ona chlubą Kanady, Stanów Zjednoczonych i Francji.
Życie Kateri jest blisko związane z historią bohaterskich i świętych założycieli naszej umiłowanej Ojczyzny (tu Kanady – tł.), którzy przybyli z Francji aby ewangelizować pogańskie plemiona indiańskie.
29 września 1642 roku, w uroczystość Świętego Michała Archanioła, jeden z naszych prześwietnych kanadyjskich męczenników, św. Rene Goupil, Jezuita, stał się pierwszą ofiarą Mohawków, szczepu Kateri, jednego z pięciu plemion Irokezów. 18 października 1646 roku, ojciec Isaac Jogues również poniósł męczeńską śmierć, zabity toporem przez wojownika Mohawków w Ossernenon (obecnie Aurieswille, stan Nowy Jork), w tym samym miejscu, gdzie dziesięć lat później urodziła się Kateri Tekakwitha. Na drugi dzień października, w tym samym miejscu, młody Jean de la Lande również przelał swoją krew za utwierdzenie Chrześcijaństwa na naszym kontynencie.
To na tej ziemi, uświęconej krwią męczenników, urodziła się nad brzegami rzeki Mohawk przeczysta lilia, Kateri Tekakwitha. Urodziła się ona w 1656 roku w Ossernenon. Wioska ta była najbliższą Fortu Orange (obecnie Albany, NY).
Jej ojciec był pogańskim Irokezem, a matka chrześcijanką ze szczepu Algonquin, ochrzczona w Three Rivers w Kanadzie. Oboje zmarli w 1660 roku na ospę, która szalała jak pożar w plemieniu Mohawków w latach 1659-1660. Kateri również zaraziła się chorobą, ale uniknęła śmierci. Ospa jednakże zniekształciła jej twarz i osłabiła wzrok. Jako że nie mogła znosić zbyt dużo światła, zmuszona była pozostawać w domu, w ciemnej chacie, a kiedy musiała wyjść na zewnątrz zawsze zakrywała sobie oczy kocem. Dlatego też nazwano ją Tekakwitha, co znaczy „idąca poruszając coś przez sobą". To imię mogło być jej nadane z powodu szczególnego sposobu stąpania, spowodowanego jej osłabionym wzrokiem. Miała wtedy cztery latka, osierocona i wciąż nie chrzczona; jej matka chciała ją ochrzcić, ale nie miała okazji tego zrobić, ponieważ w tym okresie Irokezi byli nastawieni wrogo wobec misjonarzy. Jednakże chrześcijańska matka zaszczepiła pierwsze chrześcijańskie pojęcie w swoim dziecku.
To odosobnione życie spędzone w samotności z powodu jej wzroku, szczęśliwie pomogło wzrosnąć wewnętrznemu życiu i poczuciu skromności Tekakwithy.
Po śmierci jej rodziców towarzyszyły jej dwie ciotki i wuj, którzy mieszkali w wiosce. Wszyscy oni byli poganami. Tak więc Duch Święty był nauczycielem dziewczynki.
„To daje nam szczególny przykład Bożej interwencji w duszach niewiernych", pisze Ojciec Lecompte w swojej książce na temat Tekakwithy. „Pomimo braku nauczania Ewangelii duch święty poprzez bezpośrednie objawienie uczynione duszy, oświeca ją w sposób wystarczająco mocny, doprowadzając ją do aktu pełnej wiary w prawdziwego Boga." Ten akt wiary i miłości ku Bogu daje Chrzest pragnienia i oczyszcza duszę z grzechu pierworodnego aż do momentu ochrzczenia. Młoda Tekakwitha w sposób oczywisty otrzymała tę łaskę. „Oczekując na Chrzest posiadła dzięki łasce i wrodzonym cnotom moc czynienia nadprzyrodzonych aktów", dodaje Ojciec Lecompte. Można się w tym dopatrywać tajemnicy jej bohaterskiego zachowania w ciągu wielu lat poprzedzających jej Chrzest, pośród zepsucia jej otoczenia i pomimo wielkich prześladowań.
Tekakwitha wyrosła. Jest teraz bardzo zręczną, inteligentną i pogodną dziewczyną. Tak więc, pewnego dnia jej ciotki zdecydowały zaprosić na wieczór młodzieńca, którego wybrały dla niej na męża. Gdy Kateri zobaczyła młodego mężczyznę siadającego obok niej zrozumiała, co to miało znaczyć. Natychmiast wstała i uciekła z domu. Dla jej ciotek była to ogromna zniewaga. Wydarzenie to spowodowało przeciw niej wojnę szyderczych uwag, gróźb i złego traktowania. Nie była już dłużej traktowana jako członek rodziny, ale jako niewolnica. Wypominano jej nawet jej a1gonquinską krew.
Nieugięta w sprawach małżeńskich, Tekakwitha pogodziła się z usługiwaniem jej ciotkom we wszystkim, czego od niej wymagały z wdziękiem i słodyczą. W końcu zdobyła je sobie i nie było już więcej mowy o małżeństwie.
W lipcu 1667, francuskie oddziały, dowodzone przez Markiza de Tracy pokonały Irokezów. Po podpisaniu traktatu pokojowego, w celu zademonstrowania dobrej woli, Irokezi zwrócili się z prośbą o ewangelizowanie ich. Głoszenie Ewangelii w tym pogańskim kraju było najpewniejszą gwarancją pokojowych traktatów.
Misjonarze przybyli. Nawrócenia mnożyły się. Ktoś trafnie zauważył, że Mohawkowie, którzy jako pierwsi przelali krew misjonarzy, byli również pierwszymi, którzy dostąpili łaski nawrócenia.
W La Prerie misjonarze założyli Misję św. Franciszka Ksawerego dla nawróconych Indian, aby wyprowadzić ich z zepsutego środowiska i pozwolić im żyć według ich wiary w pokoju. Wódz Mohawków, który sam przyjął wiarę Chrześcijańską, zdecydował się osiedlić w La Prerie i zabrał ze sobą wielu swoich współplemieńców. Wuj Tekakwithy patrzył na to nieprzychylnym okiem. Fakt ten uniemożliwił kontakt misjonarzy z młodą dziewczyną.
Pewnego dnia, gdy wszyscy pozostali (Indianie) pracowali w polu, Ojca de Lamberville, misjonarza, natchnęło coś, żeby wejść do chaty Tekakwithy. Była sama. Bardzo długo czekała na tę chwilę. Opowidziała księdzu wszystko o swoim dzieciństwie, swoich walkach aby pozostać czystą, o znajomości wiary chrześcijańskiej, którą stopniowo nabywała, i w końcu o swoim gorącym pragnieniu Chrztu.
W końcu nadszedł utęskniony wielki dzień. Ojciec de Lamberville wybrał Niedzielę Wielkanocną, 5 kwietnia 1676 roku na dzień Chrztu tej czystej i pięknej duszy. Nadał obrzędom szczególnie uroczysty charakter. Skromna kaplica została udekorowana najbogatszymi futrami i girlandami we wszystkich kolorach. W ceremonii uczestniczył liczny tłum. Ksiądz odprawił ceremonię z niewysłowioną radością. Miał świadomość, że dawał Kościołowi szlachetną duszę, i że przygotowywał jeszcze jedną duszę dla Nieba. Schrystianizował jej Imię Kateri na Katerine. Nowa chrześcijanka miała dwadzieścia lat.
Łaska sakramentu Chrztu zdziałała cudowne efekty. Neofitka porzuciła wszystkie szaleństwa tego świata na długo przed Chrztem. Ojciec de Lamberville uczył jej potem drogi doskonałości. Podążyła tą drogą z całą żarliwością jej miłości do Boga.
Z początku ludzie szczerze ją podziwiali. Ale była to cisza przed burzą. Czystość Kateri w końcu wyprowadziła z równowagi rozwiązłą młodzież z wioski. Wyśmiewali się z niej, zastawiali pułapki na jej czystość, etc. Osoby z jej chaty przyłączyły się do tych szyderstw. Szemrali z tego powodu, że cały swój wolny czas poświęcała na modlitwę, a kiedy wstrzymywała się od pracy w niedziele i dni świąteczne, jak tego domagał się Kościół, pozbawiali jej pożywienia przez cały dzień, mówiąc, że nań nie zasłużyła.
Jej największą pomocą była myśl o Bogu, Różaniec był jej ulubioną bronią. Nigdy nie widziano, żeby nie trzymał w swoich rękach tej błogosławionej broni. W jej chacie chciano ją odwieść od Różańca. Ale ona śmiało odpowiedziała, że wolałaby raczej umrzeć niż porzucić Różaniec.
Prześladowania wzrosły. Jej wuj posunął się tak daleko, że nasłał młodego Indianina, który miał ją zabić, jeśli nie wyrzeknie się swojej wiary. Młody śmiałek ruszył na nią gwałtownie. Jego twarz wykrzywiła się od wściekłości. Uniósł tomahawk jakby chciał uderzyć ją w głowę mówiąc: „Chrześcijanko, wyrzeknij się swojej wiary, w przeciwnym wypadku uderzę cię." Bohaterska dziewczyna po prostu skłoniła głowę czekając na męczeństwo. Młody Indianin zmieszany tak wielką odwagą odwrócił się i uciekł nie popełniając zbrodni. Zgadzając się na śmierć raczej niż wyrzeczenie się siary, Kateri zdobyła w ten sposób palmę męczeństwa.
Ale wielka próba wciąż na nią czekała. Jej zazdrosna ciotka zniesławiła ją wobec Ojca de Lamberville i dała do zrozumienia, że była ona nieczysta. Ta niegodziwa potwarz niezmiernie zraniła tak czystą Kateri. Powiedziała księdzu, że dzięki Bożemu Miłosierdziu nie pamięta, aby splamiła czystość ciała i że nie obawia się z tego powodu nagany w czasie Sądu Ostatecznego. Oto piękne świadectwo, którego nie mielibyśmy bez potwornej kalumni.
Świeższe powietrze, bogatszy grunt zdawały się być konieczne dla wzrostu tej pięknej duszy. Stopniowo w Kateri dojrzewał pomysł ucieczki do Misji Świętego Ksawerego w La Prerie w Kanadzie, nad rzeką św. Wawrzyńca. Misjonarz zaaprobował jej pomysł. Przedsięwzięcie było niebezpieczne, jako że wuj z pewnością by się temu sprzeciwił.
Wkrótce nadarzyła się sposobność ucieczki. Hot Ashes (Gorące Popioły), wódz plemienia Oneida, nawrócony niedawno na Chrześcijaństwo i mieszkający w Misji św. Ksawerego, położonej 300 mil (486 km) w kierunku północnym, przybył wraz z dwoma innymi świeckimi katechetami 14 lipca 1677 roku do kraju Kateri, aby wypełniać swoją apostolską gorliwość. Ciepłe słowa Gorących Popiołów zdziałały cuda. „Nie miałem rozumu – mówił – żyłem jak zwierzę. Ale oni dali mi poznać prawdziwego Pana Nieba i ziemi, i teraz żyję jak człowiek."
Ciotki Kateri, już uspokojone, nie sprzeciwiały się dłużej jej wyjazdowi. Jej wuj był nieobecny. Dlatego też ucieczka Kateri została zorganizowana na drugi dzień z dwoma towarzyszami Gorących Popiołów.
Nasi podróżnicy przybyli do Misji jesienią, 1677 roku. Jakżeż wdzięczna była Kateri Bogu za to, że została wybawiona!
Kateri na ręce Ojców złożyła list, który napisał Ojciec de Lamberville. Napisał on: „Posyłam wam Kateri Tekakwithę. Będzie mieszkała w Sault. Czy podejmiecie się łaskawie prowadzenia jej? Wkrótce przekonacie się, jaki skarb wam przysłaliśmy. Strzeżcie go dobrze! Niech przynosi korzyść w waszych rękach na chwałę Boga i zbawienie duszy, która z pewnością jest Mu droga." Swoim świątobliwym życiem Kateri potwierdziła tę pochwałę. Zdobyła sobie podziw wszystkich. Po utrzymaniu swej niewinności przez ponad 20 lat pomiędzy grzesznikami, stała się święta pomiędzy wiernymi.
Kateri nie przystąpiła jeszcze do Pierwszej Komunii Świętej, ale jej serce prowadziło ją w kierunku Tabernakulum. Każdego poranka, nawet w najsroższą zimę, stała przed drzwiami kaplicy, póki nie została otwarta o godzinie czwartej i pozostawała tam, aby się modlić aż do ostatniej Mszy Świętej. Później wracała na wieczorne nabożeństwa i modliła się długo w kaplicy.
Głosem łamiącym się od szlochów i westchnień wyznała księdzu, że uważa się za największego grzesznika na świecie, chociaż była osobą o anielskiej niewinności.
Powiedziano jej, że będzie dopuszczona do Komunii Świętej w najbliższy po jej przyjeździe dzień Bożego Narodzenia. Wreszcie miała zjednoczyć się z Bogiem w swoim sercu. Przygotowała się do tego wydarzenia ze zwiększonym zapałem.
Uroczystość była wspaniała. Kaplica została przystrojona najbogatszymi ozdobami. Ojciec Bonifacy – jej biograf – pisze: „Wszystko, co możemy powiedzieć to to, że od tego dnia – jej pierwszego Bożego Narodzenia w Kanadzie – wydawała nam się inna, ponieważ była tak pełna Boga i miłości do Niego." Eucharystia stała się dla Kateri jedynym pragnieniem. Jednakże musiała czekać aż do następnych Świąt Wielkanocnych, aby znów przystąpić do Komunii Świętej, ponieważ jak wszyscy inni Indianie musiała opuścić wioskę i udać się w lasy na zimowe polowania.
Pomimo jej wzorowego życia, Kateri wciąż musiała cierpieć agonię okropnych oszczerstw. Jedna z najbardziej prawych kobiet w Misji, która znała Kateri, ale tylko powierzchownie i która nie wiedziała, że w lesie znajduje się kapliczka, gdzie Kateri zwykła była się modlić, przypomniała sobie jej wyjścia do lasu i zaczęła podejrzewać, że Kateri spotyka się potajemnie ze swoim mężem. Kateri poświęciła wiele rzeczy. Tym razem musiała poświęcić swój honor i reputację. I daleka od tego by mieć coś przeciwko tym, którzy źle o miej mówili, modliła się za nich wszystkich. Po jej śmierci ci, którzy ją zniesławiali gorąco tego żałowali i byli pierwszymi, którzy głosili jej cnoty.
Maria Teresa Tegaiguenta została bliską przyjaciółką Kateri. Jednoczyły się w modlitwie i pokucie i dzieliły się swoimi najskrytszymi myślami. Wybrały się kiedyś, aby zobaczyć się z zakonnicami Małgorzaty Bourgeoys z Kongregacji Notre Dame w Hotel-Dieti w Montrealu, założonej przez Jeanne Mance. Kateri chciała ufundować wspólnotę dla Indian, ale misjonarze odradzili jej wykonania tego planu, jako że była ona wciąż zbyt młodą chrześcijanką.
Dla Indian było rzeczą niepojętą żeby dziewczyna mogła wyrzec się małżeństwa. Kateri wciąż musiała walczyć w tej sprawie. Wszyscy z jej otoczenia z dobrą Anastazją, która jako pierwsza powitała ją w Sault włącznie, zamierzali wydać ją za mąż. Sami misjonarze wypróbowywali ją żeby upewnić się czy to natchnienie, aby pozostać dziewicą pochodziło od Boga. Ojciec Cholenec powiedział jej, aby w ciągu trzech dni przemyślała poważną decyzję o uczynieniu ślubu czystości. Wróciła w ciągu dziesięciu minut i powiedziała: „Więcej czasu nie potrzebuję. To było pragnieniem całego mojego życia. Myślałam nad tym wystarczająco długo; już zdecydowałem co zrobię; nie mogę dłużej tego odkładać. Poświęciłam się Jezusowi, Synowi Maryi; Jego wybrałam sobie na mego Małżonka i tylko On będzie mnie miał za małżonkę." Ksiądz został przekonany i pochwalił ją za tę piękną decyzję. Uczyniła ślub czystości w Święto Zwiastowania, 1679 roku. To był najpiękniejszy dzień jej życia. Po tej próbie wszyscy oddali jej szacunek ze czcią.
Kateri odprawiła najcięższe czyny pokutne. Pewnego dnia zapytała Anastazję co może sprawić największe cierpienie. Anastazja odpowiedziała „Ogień." Tak więc wieczorem, młoda penitentka opaliła sobie nogi pochodnią i ofiarowała swoje cierpienia Panu. Kiedy dowiedziała się o zastosowaniu „dyscypliny" (rodzaj bicza) i żelaznych opasek, użyła ich aby zaspokoić swoje pragnienie cierpienia. W dzień Oczyszczenia Matki Boskiej, po Mszy, chodziła boso wokół swojego pola, po śniegu, który sięgał jej do kolan, odmawiając kilkanaście razy Różaniec. Teresa i ona przystępowały do Spowiedzi co sobotę. Przed udaniem się do Spowiedzi biczowały jedna drugą dopóki nie zaczęły krwawić.
Kiedy ksiądz dowiedział się o tym, zganił je za te ekscesy i podał regułę na przyszłość, chociaż uznał je za godne przebaczenia, jako że były one nowonawróconymi chrześcijankami.
Kult czystości zawsze łączy się z wielką miłością do Przeczystej Dziewicy. Gdy tylko dowiedziała się kim była Błogosławiona Dziewica, Kateri pokochała Ją z całego serca. Często w drodze odmawiała Różaniec. Anioł Pański odmawiała trzy razy dziennie, nawet będąc w polu lub w lesie. Było to zwyczajem Indian mieszkających w Misji. To dobra lekcja dla białych we wszystkich krajach.
Tej umiłowanej duszy Jezusa i Maryi został tylko jeden rok życia. Środkiem zimy 1680 roku, zdrowie Kateri gwałtownie pogorszyło się. Wciąż chodziła do kościoła tak długo jak tylko mogła. Aż przyszedł moment, gdy nie mogła tego zrobić. Sama w swej chacie rozmawiała z Bogiem. Została powalona chorobą, która pogrążyła ją w potach przewlekłej gorączki i chronicznych bólach żołądka. Dwa miesiące przed Wielkim Tygodniem, po prawie rocznych cierpieniach, jej płuca skurczyły się i pojawiły się migrenowe bóle głowy. Nie mogła już dłużej poruszać się bez zadawania sobie intensywnego bólu, a w ciągu ostatnich dwóch miesiącach jej życia musiała utrzymywać swoje ciało w tej samej pozycji przez cały dzień i noc. Pomimo swych cierpień zawsze była uśmiechnięta. Najszczęśliwsza była wtedy, gdy najbardziej cierpiała.
We wtorek Wielkiego Tygodnia jej stan zaczął się pogarszać. Przyjęła Święty Wiatyk z wielką żarliwością. Otoczona przez przyjaciół zmarła następnego dnia w środę, 17 kwietnia 1680 roku o godzinie 3:30 po południu i poszła do Nieba, aby celebrować dwie wielkie tajemnice, Eucharystii i Krzyża. Jej dwa wielkie nabożeństwa. Miała zaledwie dwadzieścia cztery lata.
Ojciec Cholenec opisuje jej ostatnie chwile życia: „Jej twarz była zdeformowana już od czwartego roku życia, a jej ułomności i czyny pokutne stan ten jeszcze pogorszyły. Jednak około kwadransa po godzinie trzeciej zaszła tak piękna zmiana, że wykrzyknąłem w zdumieniu." Jej twarz stała się biała i piękna. Wszyscy Indianie przybiegli żeby podziwiać umierającą. Jej trumna musiała być otwarta aż do końca pogrzebu, żeby pozwolić tłumowi kontemplować piękno zmarłej. Została pochowana o godzinie trzeciej po południu w Wielki Czwartek.
Kilka dni po swojej śmierci ukazała się w chwale Ojcu Chauchetiere, jednemu z jej duchownych kierowników, jak również dobrej Anastazji i Marii Teresie, swej nieodłącznej towarzyszce. Jej grób wkrótce stał się sławny.
Ojciec Cholenec napisał w 1715 roku: „Bóg nie zwlekał z uczczeniem pamięci cnotliwej dziewczyny nieskończonością cudownych uzdrowień, które zdarzały się po jej śmierci i które wciąż mają miejsce dzięki jej wstawiennictwu..." Napisał również, że wszystko, co było używanie przez Błogosławioną Kateri, jak jej krucyfiks, koc, talerz i ziemia z jej grobu działały uzdrawiająco. Wyleczyła on Ojca de la Colembiere, T.J. kanonika katedry z Quebec City; kapitana de Luth, który dowodził Fortem Frontenac, a nawet żonę drogiego Hot Ashes, który zorganizował jej ucieczkę. Trzeba by było całej książki, żeby przeprowadzić sprawozdanie z wszystkich uzdrowień i cudów zdziałanych za wstawiennictwem Kateri.
Tak więc nie bez powodu Jego Świątobliwość Papież Jan Paweł II beatyfikował małą, kanadyjską Irokezkę w tym samym czasie co biskupa de Laval, pierwszego biskupa Kanady – i biskupa Kateri, oraz mary de L'Incarnation, która był pierwszą nauczycielką Indian i francuskiej młodzieży w Kanadzie.
Ponad 25 tysięcy osób z Kanady, Stanów Zjednoczonych i Francji przybyło do Rzymu, żeby wziąć udział we wspaniałych ceremoniach beatyfikacyjnych. Ojciec Święty odprawił po łacinie uroczystą Mszę Świętą, z chorałami gregoriańskimi, jak tego wymaga Sobór Watykański II – donosi biuletyn „Kateri". Na dzień jej święta Papież wyznaczył 17 kwietnia, rocznicę jej śmierci.
W tych przełomowych czasach, w których wszyscy przeciwnicy Kościoła zjednoczyli siły w celu zniszczenia przepięknego dzieła Chrystianizacji, dokonanego w naszym kraju przez mężnych misjonarzy, błagamy Cię, o Błogosławiono Kateri, ratuj nasze kraje, ratuj naszą młodzież, ratuj nasze dzieci!
opr. Thérèse Tardif
Kateri Tekakwitha objawiła się w Polsce w 1941 r.
Została beatyfikowana przez polskiego papieża w 1980 r.
„Rozsławcie mnie w waszym kraju w Polsce" (Kateri Tekakwitha)
Ojciec Kowalski, który był parafialnym księdzem w Winnipeg, prowincji Manitoba (Kanada) przebywając w Polsce w Poznaniu w roku 1948, wysłał list do Ośrodka Kateri w Caughnawaga, prowincja Quebec (Kanada) o następującej treści. Oto wyjątki tego listu:
„Parę dni temu, jeden z naszych pisarzy, który bardzo dobrze znał jeszcze przed wojną, przyszedł do mojego domu prosząc o informację o Kateri:
Nigdy nie słyszałem jej imienia przedtem, przyznał, mniej nawet wiem niż detal o jej życiu. Pewnej styczniowej lub lutowej nocy 1941 r., moja żona, mój teść 75 letni i ja, siedzieliśmy na naszych walizkach czekając na przyjście Gestapo...
Sam jeden zasnąłem i spałem jak zabity to 7 rano następnego poranka. Mój anioł snu przetransportował moją duszę do Kanady w okolice Caughnawaga, Montreal (Kanada) nad brzeg St. Lawrence... To było wtedy, kiedy po raz pierwszy usłyszałem imię „Tekakwitha"...
Potem delikatnym i przyjemnym głosem przemówiła do mnie po Polsku:
„Jestem Tekakwitha... Bóg nadał mi niebiańską radość bycia u Jego tronu przy Jego stopach. Wstawiam się za tych z mojej rasy, Indian, ale także za tych, którzy potrzebują Bożej łaski. Rozsław mnie w waszym kraju, Polsce, także przed tronem Bożym z waszymi świętymi patronami, będę modliła się za ciebie. Pamiętaj mnie, trzymaj w swoim sercu naszego zbawiciela Jezusa i Jego Niepokalaną Matkę. Bóg będzie pocieszać ciebie i uratuje twój kraj. Ale nie porzucaj Jego, żeby nie zostać zniszczonym..."
Kateri zostało ogłoszoną „Sługą Bożą" przez Jego Wysokość Piusa XII, 3 stycznia 1943 r. I to był polski papież, który proklamował ja „Błogosławioną w 1980 r., roku trzechsetlecia jej śmierci. Żyła 24 lata na ziemi, od 1656 r. to 1680 r.
Błogosławiona Kateri Tekakwitha była Irokijską panną urodzoną w Fort Orange, dzisiaj Albany stanie Nowy Jork, w USA. W 1676 r. uciekła z jej rodzimej wsi do nadbrzeża rzeki St. Lawrence koło Montrealu unikając nieprawdopodobne prześladowania, która stała się ofiarą z powodu jej wiary i jej świętości.
Kateri leży w jej grobowcu tutaj w Kanadzie, pomiędzy Laprairie and Caughnawaga. Jest kanadyjką, która ma opiekuństwo nad jej relikwiami. Ale jej dusza podróżuje tak daleko jak Polska, aby uratować ten kraj.
My nie możemy wywnioskowywać, że Kanada musi połączyć się z Polską dla wielkiej bitwy przeciw siłom zła, które zdominowały świat dzisiaj?
Kanada z Polską! Awangarda świętej wojny dla ratowania dusz, rodzin i narodów!
Anielski plan
Jak dowiedzieliśmy się, błogosławiona Kateri z Kanady objawiła się z orędziem, że wraz z Niebem będzie chronić Polskę i że Bóg na pewno ochroni to państwo!
Pewnym jest, że główną strategią obecnej „wojny" dobra ze złem, to jest taktyka wszystkich tych bitew po obu stronach planety, to nie jest zamierzeniem człowieka, ale planem powstałym i zrealizowanym przez aniołów dla ludzi jako żołnierzy.
Aniołowie Niebiescy są odpowiedzialni za Boskie wykonawstwo pod przewodnictwem Królowej Matki Boga oraz św. Michała Archanioła. Żyjemy w czasach przemocy i wielkich walk w historii przeciwko piekłu. „Wszyscy święci Nieba są już zmobilizowani", powiedziała kiedyś Matka Boska.
Niech Kanada i Polska prowadzą nas po drodze do wielkiego zwycięstwa z Janem Pawłem II na czele.
Razem dajmy przykład całemu światu wielkiej krucjaty doczesnego wybawienia wszystkich ludzi i wiecznego zbawienia dusz.
Kanadyjczycy i Polacy razem powstańmy i walczmy przeciwko bankierskim dyktatorom i komunizmowi, który traktuje ludzi jak zwierzęta. Aniołowie i święci w Niebie oświetlają nam drogę prowadząc nas i chroniąc nas swoimi mieczami! Św. Michał Archanioł i nasza Królowa Maryja dadzą nam zwycięstwo!
Naprzód! do wielkiej krucjaty różańcowej. Pójdźmy od domu do domu we wszystkich państwach na świcie, aby wszyscy poznali i ukochali Niepokalaną!
„Zwyciężycie wszystkie bitwy", powiedziała Matka Boska w San Damiano do Mama Rosa o Pielgrzymach Św. Michała w 1968 r.! Zwyciężymy!
Gilberte Cote-Mercier
