U źródeł Kredytu Społecznego jest jedno nazwisko, nazwisko genialnego człowieka, Szkota, Clifforda Hugh Douglasa, urodzonego w 1879 roku, syna Hugh Douglasa i Louisy Hordern. Po ukończeniu uniwersytet Cambridge z dyplomem z matematyki z wyróżnieniem, Douglas wybrał zawód inżyniera.
Był znakomitym inżynierem, któremu powierzono ważne projekty w Indiach, Ameryce Południowej i Anglii. W 1916 r. rząd brytyjski poprosił go, jako eksperta w dziedzinie księgowania kosztów, aby udał się do Farnborough, żeby rozwiązać problem „pewnego bałaganu” na kontach fabryki samolotów (Royal Aircraft Establishments). Niedługo potem stwierdził, że każdego tygodnia ceny produkowanych towarów były większe niż dochody wypłacane pracownikom w formie wynagrodzeń. Doszedł do wniosku, że ceny były niezgodne z siłą nabywczą.
Wszystko to przyciągnęło jego uwagę, a badania ksiąg wielu firm wykazały, że tak było w każdym przypadku. Jak w tych warunkach pieniądze dostarczane konsumentom mogły wystarczyć na zakup wyprodukowanych towarów? Douglas zauważył również, że kiedy rozpoczęła się I wojna światowa, przestała dłużej istnieć kwestia braku pieniędzy. Najwyraźniej w temacie pieniędzy nie było nic świętego. Gdyby mogły się one pojawić nagle, tak jak miało to miejsce w czasie wojny, to wszystko, co było możliwe do wykonania fizycznie, mogłoby być możliwe finansowo.
Douglas przeszedł od tych wstępnych obserwacji do identyfikacji i wyliczenia różnych wad systemu finansowego. Następnie starał się odkryć rozwiązanie, formułując zasady, które sprawiłyby, że system finansowy byłby zgodny z rzeczywistością. Od tego czasu pomysły Douglasa nazwano „Kredytem Społecznym”.
Douglas nie był ekonomistą i najprawdopodobniej uznałby to za zniewagę, gdyby ktoś chciał go tak nazywać, z powodu monumentalnych błędów popełnionych przez tę profesję. Zajęcia uniwersyteckie w dziedzinie ekonomii były z pewnością oparte na fałszywych założeniach. Możemy jednak uważać Douglasa za największego ekonomistę wszechczasów z powodu jego diagnozy głównych wad dzisiejszego systemu gospodarczego i propozycji, które sformułował, żeby je naprawić.
Douglas po raz pierwszy opublikował swoje wnioski w artykule w czasopiśmie English Review w grudniu 1918 r., zatytułowanym „Złudzenie superprodukcji” (The Delusion of Super-Production), a następnie w serii artykułów zamieszczonych w tygodniku The New Age A. R. Orage’a. Artykuły te zostały przedrukowane w 1920 r. w pierwszej książce Douglasa Economic Democracy (Demokracja ekonomiczna). W tym samym roku została opublikowana książka Douglasa Credit-Power and Democracy (Władza kredytu i demokracja), a w 1923 r. książka pt. Social Credit (Kredyt Społeczny). Dwie kolejne książki zostały opublikowane w 1931 r.: Control and Distribution of Production (Kontrola i dystrybucja produkcji) oraz The Monopoly of Credit (Monopol kredytu). Dwie ostatnie książki zostały wydanie w 1937 r.: Warning Democracy (Ostrzeżenie demokracji) i The Alberta Experiment (Eksperyment Alberty).
Poza pisaniem książek Douglas podróżował po świecie z wykładami na temat Kredytu Społecznego, które wygłaszał w Kanadzie, Australii, Nowej Zelandii, Japonii i Norwegii. W 1923 r. wystąpił przed Kanadyjskim Stałym Komitetem ds. Bankowości (Canadian Select Standing Committee on Banking), a w 1930 r. przed Komisją MacMillana ds. Finansów i Przemysłu (MacMillan Committee on Finance and Industry) w Anglii.
Douglas zmarł w wieku 73 lat w swoim domu w Fearnan w Szkocji 29 września 1952 r., w święto św. Michała Archanioła.
Louis Even
