Komentarz do debaty o obecnym kryzysie, o długu państwowym, o deficycie i budżetowej dziurze, o cięciach wydatków budżetowych, o emeryturach i podatkach
Dobrą ilustrację omawianej sprzeczności interesów realnej i finansowej sfery gospodarki może stanowić zestawienie z raportem Kanadyjskiego Biura Kontroli Finansów, na co wydano dług publiczny netto Kanady w ciągu 125 lat, w okresie 1867-1992, wynoszący 423 miliardy dolarów. Na pokrycie deficytu budżetowego wydatków planowych wydano 37 miliardów dolarów1. Pozostałe 386 mld $ wydano na pokrycie kosztu wypożyczenia tych 37 miliardów $. To znaczy rząd wydał około 9% na rzeczywiste dobra i usługi dla kanadyjskiego społeczeństwa (emerytury, edukacja, kultura, opieka społeczna, zdrowie, utrzymanie wojska i policji, pomoc społeczna itp.), zaś 91% na tzw. obsługę długu, to jest na spłatę procentów od kredytu2. Ta sytuacja dotyczy prawie każdego kraju na świecie. To właśnie Międzynarodowy Fundusz Walutowy i Bank Światowy narzucają prawie każdemu krajowi i realizują za pomocą ministrów finansów: aby ciąć wydatki, właśnie z tych niecałych 9%. W roku 2003 proporcja wynosiła już 93% i 7%.
Udział poszczególnych czynników produkcji w produkcie krajowym brutto3
● praca i zarządzanie – około 10% (udział pracy, wkład prywatny)
● inwestycje w przemysł dokonane przez prywatnych inwestorów z ich własnych oszczędności – około 2% (udział kapitału prywatnego)
● bogactwa naturalne – około 10% (dobro powszechne, kapitał społeczny)
● postęp naukowo-techniczny – około 50% (dobro społeczne, kapitał społeczny)
● podział pracy i specjalizacja dzięki organizacji pracy – około 10% (kapitał społeczny)
● inwestycje w przemysł dokonane przez całe społeczeństwo – około 18% (udział kapitału społecznego – z podatków, oszczędności długoterminowych, np. ubezpieczenia, fundusze emerytalne)
właściwa dystrybucja ekonomicznego przyrostu realnego jako dywidendy od kapitału
● około 10% – należy się osobom zatrudnionym i zarządzającym
● około 2% – należy się inwestorom prywatnym z tytułu ich własnych oszczędności
● około 88% – powinno zostać rozdzielone między wszystkich obywateli jako renta od zysku z kapitału społecznego – dywidenda społeczna4.
Podział faktyczny
● około 90% – wielcy prywatni inwestorzy, banki
● około 10% – ogół społeczeństwa.
Szczęsny Górski
1.) Pilote A. 2006, Dług publiczny Kanady 1867-1992. Efekt procentu składanego w 2003 – było 93% i 7%.
2.) Dla innych krajów proporcje zależą od obowiązkowej rezerwy minimalnej w bankach komercyjnych. Obecnie w Polsce system bankowy może wyemitować ex nihilo około 96% krajowych środków nabywczych, które może stopniowo zawłaszczać poprzez mechanizm kredytowej pompy podatkowo-procentowej.
3.) Soucy L., Fałszerze pieniędzy, Wydawnictwo WERS, Poznań 1999. s. 15. Autor podaje te wartości jako oceny szacunkowe.
4.) Rozdział dywidendy przy pomocy dodatkowego pieniądza emitowanego przez państwo, a nie z podatków. http://michalejournal.org/lekcja1.html
