Nierzadko słyszymy następujący zarzut wobec Kredytu Społecznego: „Jak będzie prowadzony handel zagraniczny przy użyciu pieniędzy Kredytu Społecznego? Jak te pieniądze będą przyjmowane za granicą?".
Odpowiedź jest bardzo prosta: „Charakter pieniędzy Kredytu Społecznego będzie dokładnie taki sam, jak charakter pieniędzy dzisiejszych. Ta sama forma i ten sam rodzaj metalu czy papieru, ta sama księgowość i ten sam przepływ debetów i kredytów".
Wtedy pytanie rozpada się. Jakkolwiek kilka uwag na temat handlu zagranicznego pokaże, iż w systemie Kredytu Społecznego handel zagraniczny napotka dużo mniej konfliktów niż w obecnym systemie, nawet jeśli system Kredytu Społecznego będzie istniał tylko po jednej stronie granicy.
Handel zagraniczny składa się z wymiany handlowej idącej poza granice kraju.
Kupowanie kawy z Brazylii, pomarańczy z Florydy czy Kalifornii, jedwabiu z Japonii, bawełny ze Stanów Zjednoczonych, wina z Francji, czy sztućców z Anglii jest dla Kanadyjczyków importem towarów. Jest to handel zagraniczny. Import stanowią towary, które pochodzą zza granicy.
Sprzedaż kanadyjskiego papieru do Nowego Jorku, kanadyjskiej pszenicy do Europy, niklu do Niemiec, aluminium do Japonii, ryb do Włoch, bekonu do Anglii oznacza dla Kanady eksport towarów. Jest to nadal handel zagraniczny. Eksport stanowią towary, które są wysyłane za granicę.
Handel zagraniczny jest rozsądną działalnością. Mieści się on całkowicie w porządku opatrznościowym. Bóg dał całą ziemię człowiekowi. Umieścił na niej wszystko, co jest konieczne dla zaspokojenia potrzeb materialnych całej ludzkości. Ale nie ulokował wszystkich tych rzeczy w każdym najmniejszym zakątku globu.
Pewne kraje z łatwością produkują w obfitości specyficzne dobra; inne produkują inne rzeczy lepiej i pod dostatkiem. Dlatego dla mieszkańców różnych krajów korzystna jest wymiana ich nadwyżek między sobą.
W handlu zagranicznym towary przechodzą z jednego kraju do drugiego w obu kierunkach, tak jak wewnątrz naszego kraju produkty z miast idą na wieś, a wyroby ze wsi idą do miast.
W sklepie spożywczym w naszym mieście czy na wsi widzimy zebrane razem produkty z miast i produkty ze wsi. Ale w tym samym sklepie spożywczym możemy znaleźć rzeczy, które nie pochodzą ani z naszych wsi, ani z miast. Możemy znaleźć ryż z Chin, herbatę z Cejlonu, kawę z Brazylii, banany z Indii Zachodnich, książki z Francji i wiele innych rzeczy z prawie wszystkich krajów świata. Są one tutaj, jak się okazuje, tak naturalnie jak ziemniaki z pobliskiego gospodarstwa rolnego.
Gdybyśmy odwiedzili inne kraje, znaleźlibyśmy tam oczywiście produkty kanadyjskie. Moglibyśmy jeść kanadyjski bekon w Londynie, znaleźć mąkę z Alberty we francuskich piekarniach, ryby z półwyspu Gaspe na rzymskich stołach, papier z prowincji Quebec w nowojorskich wielkich drukarniach.
Czy tak łatwo jednak znajdziemy w kanadyjskich portfelach i kasach sklepowych chińskie, japońskie, tureckie, francuskie, polskie czy pochodzące z innych krajów pieniądze? Towary przekraczają granice, ale pieniądze ich nie przekraczają, tak jak towary.
To dowodzi natychmiast, że pieniądze nie mają nic wspólnego ze smakowaniem zagranicy. To produkty, gdziekolwiek mogą się znajdować, mają do czynienia z gustami konsumentów. Jeśli ktoś lubi, to kupuje chiński ryż czy zieloną herbatę z Japonii, ale nie poświęca ani chwili zastanawianiu się, czy chiński juan albo japoński jen jest wykonany ze złota, srebra, papieru, gumy, cyfr czy hieroglifów.
Produkt jest uniwersalny, ale pieniądze są zasadniczo sprawą wewnętrzną. Reforma monetarna państwa nie ma nic wspólnego z gustami, ideami czy rządami innych krajów.
Zatem pieniądze nie przekraczają granic tak jak towary, a w handlu zagranicznym towary są kupowane za inne towary lub usługi. Jeśli nie płaci się za nie od razu, powstaje dług po jednej stronie, roszczenie po drugiej, tak jak wtedy, kiedy właściciel sklepu sprzedaje towar na kredyt.
Oczywiście, kiedy Kanadyjczyk zamawia ładunek ryżu z Chin, nie wysyła on jako zapłaty ładunku pszenicy. Idzie do swojego banku i płaci kanadyjską walutą – dolarami. Bankier przekazuje instrument kredytowy, który chiński kupiec zamieni w swoim kraju na walutę chińską.
Kiedy inny kupiec chiński będzie kupował ładunek pszenicy od innego Kanadyjczyka, pójdzie on do swojego banku, żeby dokonać zapłaty w walucie chińskiej. Bank wyśle weksel do Kanadyjczyka, który eksportował pszenicę, a ten otrzyma zapłatę w dolarach kanadyjskich.
Ostatecznie to ładunek pszenicy wysłany przez jedno przedsiębiorstwo zapłacił za ładunek ryżu importowany przez inne przedsiębiorstwo.
Wymiana weksli jest dokonywana w bankach albo domach maklerskich, a przewaga tych weksli, po jednej lub drugiej stronie, określa to, co się nazywa kursem wymiany zagranicznej.
Wymiana handlowa między krajami nie ma nic wspólnego z substancją, z jakiej wykonane są pieniądze w którymkolwiek z dwóch krajów.
Czy myślicie, że Niemiec, który sprzedaje nam swój towar i który otrzymuje za to w Niemczech marki [artykuł pochodzi sprzed czasów euro – przyp. red.], zastanawia się, czy ktoś płaci tutaj za to pieniędzmi papierowymi, czy metalowym bilonem albo czekiem wystawionym na bank albo spółdzielczą kasę pożyczkową? Nie jest to największa trudność w tej sprawie.
Trudności z handlem zagranicznym pochodzą przede wszystkim z dwóch kwestii:
1. Kraje chcą eksportować więcej niż importują,
2. Wartość jednostki monetarnej każdego kraju jest niestabilna w stosunku do samej siebie.
Kraj, na przykład Kanada, chce eksportować towary za dwa miliardy dolarów, ale próbuje poprzez bariery celne czy w inny sposób, ograniczyć swój import do półtora miliarda dolarów. Chce wysłać za granicę towary warte 500 milionów dolarów więcej niż towary, które sprowadzi. Nie z litości – żąda za to zapłaty. Ale niechętnie akceptuje towary jako zapłatę, ponieważ chce, żeby jego mieszkańcy byli bardzo zajęci, żeby mieli pracę, która przynosi im zarobki na zakup towarów, jakie pozostają.
Kredytowcy Społeczni od długiego czasu rozumieli i potępiali taką politykę będącą tak absurdalną jak jest ona nienaturalna. Ale tak długo jak kontynuuje się łączenie prawa do towarów z zarobkami, jak długo nie chce się uzupełnić tego prawa przez dywidendę, żeby podnieść je do poziomu oferowanej produkcji, tak długo będzie się kontynuować poszukiwanie za granicą siły nabywczej, której brakuje krajowym konsumentom. Będzie się nadal sprzedawać za granicę towary, których potrzebują mieszkańcy, ale nie mogą za nie zapłacić. Przy większym eksporcie niż imporcie redukuje się ilość towarów w obliczu ilości pieniędzy, zamiast zgodzić się na wzrost ilości pieniędzy w obliczu produktów.
W ten sposób respektuje się zasadę, która nie chce żadnego innego źródła siły nabywczej poza osobistym udziałem w produkcji. Ponieważ wszystkie kraje do dziś wyznają tę zasadę, wszystkie próbują eksportować do innych krajów więcej niż z nich importują. Stąd tworzą się ekonomiczne tarcia, które są szkodliwe dla handlu zagranicznego i prowadzą do tarć politycznych z tragicznymi skutkami, z czego zdajemy sobie sprawę.
Kredyt Społeczny przez dostarczanie wszystkich potrzebnych w kraju pieniędzy na zakup całej krajowej produkcji powoduje zanik tej zwariowanej sytuacji. Kraj Kredytu Społecznego jest gotowy na eksport swojej nadwyżki, a w zamian życzy sobie takiej samej ilości nadwyżki od innych. Mieszkańcy kraju Kredytu Społecznego posiadają pieniądze na zakup tego, co jest sprowadzane do kraju za pieniądze, które kraj otrzymał za swoje wyeksportowane za granicę towary. A kraj zagraniczny jest zadowolony z tych wzajemnych stosunków z krajem Kredytu Społecznego.
Kredyt Społeczny powoduje zatem, że pierwsza przyczyna tarcia w handlu zagranicznym znika, przynajmniej w kraju, który przyjmuje system Kredytu Społecznego; wymiana handlowa między tym krajem a wszystkimi innymi jest natychmiast ułatwiona i preferowana.
Drugą przyczyną tarć w wymianie handlowej jest niestabilność wartości nabywczej pieniędzy we własnym kraju.
W handlu zagranicznym upływa pewien czas pomiędzy zamówieniem a zapłatą za otrzymany towar. Zostaje uzgodniona cena i w tym samym czasie co zamówienie, zostają sporządzone polecenia wypłaty. Na przykład, francuski biznesman sprzedaje mi paryskie towary o wartości 8000 franków [zob. przypis powyżej]. Akceptuję czek, którym będę musiał mu zapłacić za sześć miesięcy, powiedzmy, 200 dolarów kanadyjskich (kurs wymiany walut w czasie zakupu).
Jeśli za sześć miesięcy ograniczenie pieniędzy spowodowało wzrost wartości dolara, pozbawię się takiej siły nabywczej płacąc 200 dolarów za sześć miesięcy, jakbym zapłacił 250 dolarów bezpośrednio w czasie zakupu. Jest to niesprawiedliwość, którą eksporterzy i importerzy zawsze ryzykują, stając w obliczu ciągłych inflacji i deflacji systemu.
Kredyt Społeczny przez stałe utrzymywanie podaży pieniędzy na poziomie rozmiaru produkcji będzie zachowywał dużo lepszą stabilność wartości jednostki monetarnej kraju Kredytu Społecznego.
Zagraniczni handlowcy będą wiedzieli, co kanadyjski dolar Kredytu Społecznego będzie znaczył za sześć miesięcy albo za rok. Będzie on miał nadal tę samą wartość jak w czasie sprzedaży czy zakupu.
Handel z krajem Kredytu Społecznego będzie więc poszukiwany. Ci, którzy mówią, że Kredyt Społeczny będzie szkodliwy dla handlu zagranicznego, mówią coś, co jest dokładnie przeciwne wobec faktycznej prawdy. Jest tak dlatego, ponieważ albo są oni nieświadomi tego, czym jest Kredyt Społeczny, albo tego, czym jest handel zagraniczny.
