Przed leczeniem pacjenta lekarz najpierw stawia diagnozę, aby zapewnić zastosowanie właściwego lekarstwa. To samo dotyczy ekonomii. Szkocki inżynier Clifford Hugh Douglas badał i diagnozował obecny system finansowy, zanim opracował lekarstwo w postaci Kredytu Społecznego. Ustalił, że nie tylko pieniądze są tworzone w formie długu, co prowadzi do niespłacalnych długów, ale także, że występuje chroniczny brak siły nabywczej. Jego analiza wykazała, że konsumenci nigdy nie mogą mieć wystarczająco dużo pieniędzy, aby kupić dostępną produkcję.
Jednym z pierwszych pytań, jakie należy zadać, jest to, skąd pochodzą pieniądze. Ktoś mógłby odpowiedzieć, że jeśli chcesz pieniędzy, znajdź pracę. Ale skąd twój pracodawca wziął pieniądze? Inni mogliby odpowiedzieć, że rząd tworzy pieniądze, ponieważ mamy banknoty emitowane przez bank centralny kraju, taki jak Bank of Canada.
Ale rzeczywistość jest taka, że papierowe pieniądze, znane jako gotówka, stanowią mniej niż 5% wszystkich pieniędzy w kraju. Innym rodzajem pieniędzy są kredyty pożyczane przez banki prywatne. Te elektroniczne pieniądze istnieją tylko w formie zapisów księgowych w komputerach bankowych i w chipie karty bankowej, ale są akceptowane i krążą wszędzie, jakby były papierowymi pieniędzmi.
Zauważmy, że nawet aby uzyskać papierowe pieniądze, trzeba je pożyczyć w banku, na procent. Można więc powiedzieć, że wszystkie istniejące pieniądze pochodzą z pożyczki bankowej, która musi zostać spłacona z odsetkami. Za każdym razem, gdy pożyczka jest spłacana, ta suma pieniędzy przestaje istnieć i jest wycofywana z obiegu.
Podstawową wadą tego systemu jest to, że gdy banki tworzą nowe pieniądze w formie pożyczek, wymagają od pożyczkobiorców zwrotu większej ilości pieniędzy do banku, niż zostało utworzonych. Dzieje się tak, ponieważ banki tworzą kapitał, który pożyczają, ale nie odsetki, których żądają. Nie można spłacić pieniędzy, których nie ma. Jedynym rozwiązaniem jest ponowne pożyczenie pieniędzy w celu zapłaty tych odsetek, a w ten sposób gromadzą się niespłacalne długi. To właśnie wyjaśnił Louis Even w eseju The Money Myth Exploded (Wyspa rozbitków). W tej bajce istniało tylko 1000 dolarów, ale bankier zażądał zwrotu 1080 dolarów (1000 dolarów pożyczonych przy 8% odsetkach).
Inną wadą kreacji pieniądza bankowego jest to, że nie jest on trwały ani nie pozostaje w obiegu w nieskończoność. Musi zostać zwrócony do banku, gdy nadchodzi termin płatności pożyczka i musi zostać spłacony. Pożyczone pieniądze są następnie anulowane i znikają. Bank zatrzymuje tylko odsetki dla siebie. Tak więc, aby utrzymać tę samą ilość pieniędzy w obiegu, konieczne jest ciągłe pożyczanie. Tym, którzy twierdzą, że jeśli nie chcesz się zadłużać, po prostu nie pożyczaj, musimy odpowiedzieć, że gdyby żadne rządy, firmy ani osoby indywidualne nie pożyczały pieniędzy w banku, w ogóle nie byłoby pieniędzy w obiegu. W obecnym systemie wybór jest taki: albo zadłużać się, albo głodować.
Jak to możliwe, że banki mogą tworzyć substytut pieniądza papierowego w postaci zapisów księgowych? Poznaj prawdziwą historię złotników, którzy zostali bankierami, opisaną na wykładach ekonomii i wyjaśnioną przez Louisa Evena w książce In this Age of Plenty (Pod znakiem obfitości).
Jeśli cofniemy się do średniowiecza, pieniądze istniały tylko w formie metali szlachetnych, takich jak złoto i srebro. Posiadacze złota, z obawy przed złodziejami, powierzali przechowywanie swojego złota złotnikom (producentom przedmiotów ze złota lub srebra), którzy ze względu na cenny materiał, z którym pracowali, mieli dobrze chronione skarbce. Złotnik otrzymywał złoto i wystawiał pokwitowanie osobie, która je u niego zdeponowała. Złotnik chronił aktywa w zamian za premię za usługę. Właściciel mógł odzyskać całość lub część, kiedy tylko chciał.
Kupcy, którzy opuszczali Paryż i udawali się do Marsylii lub Amsterdamu, mogli zabrać ze sobą złoto, aby dokonać zakupów. Ale i tutaj istniało niebezpieczeństwo ataku w drodze, więc kupiec przekonał swojego sprzedawcę w Marsylii lub Amsterdamie, aby zamiast metalu przyjął podpisane prawo do części skarbu w depozycie u paryskiego złotnika. Pokwitowanie złotnika świadczyło o realności aktywów. Podobnie dostawca w Amsterdamie lub gdzie indziej był w stanie nakłonić swojego korespondenta w Londynie lub Genui do przyjęcia w zamian za usługi transportowe pokwitowań wystawionych przez złotnika, które otrzymał od swojego francuskiego nabywcy. Krótko mówiąc, stopniowo kupcy zaczęli przekazywać sobie te pokwitowania zamiast samego złota. Zamiast złota, pokwitowania złotnika zmieniały właścicieli.
Jednak złotnik nauczył się z doświadczenia, że niemal całe powierzone mu złoto pozostało nienaruszone w jego skarbcu. Ponieważ właściciele złota używali pokwitowań w swoim handlu, zaledwie jeden na dziesięciu przychodził do złotnika, aby je odebrać. To jest początek dzisiejszego systemu bankowego, który pozwala bankom pożyczać kilkakrotnie więcej niż wynoszą ich depozyty w gotówce i pożyczać pieniądze, których nie mają w swoich skarbcach, ale które tworzą, udzielając pożyczki. To jest początek praktyki znanej jako bankowość rezerw cząstkowych, co oznacza, że banki muszą posiadać tylko ułamek swoich depozytów w gotówce dostępnych do pożyczania.
W latach 1940. banki pożyczały średnio 10 razy więcej pieniędzy, niż miały w rezerwach. Od tego czasu proporcje te uległy zmianie. W 1980 r. kanadyjska ustawa bankowa zezwoliła bankom tworzenie 20-krotnie większej kwoty w stosunku do ich rezerw w banknotach i monetach. Jednak w 1994 r. odsetek gotówki, którą banki były zobowiązane przechowywać, został zmniejszony do zera!! Do 1995 r. kanadyjskie banki pożyczyły ponad 70 razy więcej niż ich rezerwy. Do 1997 r. liczba ta wzrosła do 100 razy. W USA wymóg gotówki został zmniejszony do zera w 2020 r.
Innymi słowy, nie ma już żadnych przypisanych limitów na tworzenie pożyczek. Jedynym ograniczeniem tworzenia pieniędzy przez banki jest to, że osoby fizyczne nadal chcą otrzymywać zapłatę w pieniądzach papierowych, co zobowiązuje bank do przechowywania określonej ilości pieniędzy w swoich lokalach. Ponadto zawsze istnieje ryzyko, że zbyt wielu klientów banku pojawi się w tym samym czasie, żądając zapłaty w pieniądzach papierowych.
Zrozumiałe jest, że banki zrobią wszystko, co w ich mocy, aby wyeliminować używanie papierowych pieniędzy, zachęcając do korzystania z kart debetowych, płatności bezpośrednich itp., tak aby ostatecznie gotówka została całkowicie wyeliminowana. Każdy zna atrakcyjność cyfrowej waluty banku centralnego (CBDC) dla bankiera! Podczas gdy papierowe pieniądze zapewniają anonimowość i wolność, CBDC umożliwią bankom i rządom poznanie wszystkiego, co kupujesz, ułatwiając praktycznie całkowitą kontrolę nad populacją.
Obecnie produkty są oferowane do sprzedaży w określonej cenie. Pozwala to ludziom z pieniędzmi wybierać produkty, które im odpowiadają. Ale co się dzieje z tymi, którzy w ogóle nie mają pieniędzy? Louis Even wyjaśnił, że pieniądze dystrybuowane w formie pensji, zysków i dywidend przemysłowych stanowią siłę nabywczą dla tych, którzy je otrzymują. Ale: 1. przemysł nie dystrybuuje siły nabywczej w takim samym tempie, w jakim ustala swoje ceny; i 2. produkcja nie dystrybuuje siły nabywczej wszystkim. Dystrybuuje ją tylko pracownikom.
Nawet gdyby banki nie pobierały odsetek od pożyczanych pieniędzy, nadal występowałby niedobór siły nabywczej, ponieważ pieniądze wypłacane w postaci wynagrodzeń nigdy nie mogą kupić całej produkcji, która obejmuje inne elementy w swoich cenach. Szkocki inżynier Clifford Hugh Douglas jako pierwszy wykazał ten chroniczny brak siły nabywczej i przedstawił naukowe rozwiązanie tego problemu, znane jako Kredyt Społeczny Douglasa.
Douglas wyjaśnił ten brak siły nabywczej w twierdzeniu A + B. Producenci muszą uwzględnić wszystkie swoje koszty produkcji w swoich cenach, aby zachować wypłacalność. Wynagrodzenia wypłacane pracownikom – znane jako „płatności A" – stanowią jedynie część kosztów produkcji. Producent ma również inne koszty, które nie są rozłożone na płace, ale które musi uwzględnić w swoich cenach, takie jak płatności za materiały, podatki, opłaty bankowe, konserwacja i wymiana maszyn itp. Douglas nazwał te płatności za inne koszty „płatnościami B".
Cena sprzedaży przedmiotu musi obejmować wszystkie koszty: płace (A) i inne płatności (B). Cena sprzedaży produktu będzie zatem wynosić A + B. Oczywiste jest zatem, że płace (A) nie mogą kupić sumy wszystkich kosztów (A + B). W systemie występuje zatem chroniczny brak siły nabywczej.
Nawet jeśli spróbujemy podnieść płace, aby dogonić ceny, wzrost płac zostanie automatycznie uwzględniony w cenach i nic nie zostanie rozwiązane. Aby móc kupić całą produkcję, potrzebujemy zatem dodatkowego dochodu poza płacami, co najmniej równego B.
Innym problemem jest to, że produkcja rozdziela siłę nabywczą tylko do tych, którzy pracują. Obecnie produkcja jest bardziej czynnikiem automatyzacji niż produktem ludzkiej pracy, a fakt ten będzie nadal wpływał na liczbę pracowników w czasie. Istnieje konflikt między postępem, który eliminuje potrzebę pracy, a sprzężeniem siły nabywczej z pracą zarobkową, podczas gdy każdy ma prawo do życia i do zaspokojenia niezbędnych potrzeb życiowych. Dobra ziemskie zostały stworzone dla wszystkich ludzi, nie tylko dla tych, którzy nadają się do zatrudnienia. To właśnie poprawiłby Kredyt Społeczny, jak zobaczymy w innym artykule.
