Który kraj na świecie jest najbogatszy pod względem materialnym?
Wszyscy zgodziliby się, że najlepiej prosperującym krajem na świecie są Stany Zjednoczone Ameryki. Stany Zjednoczone mają najlepszy sprzęt, największą produkcję i mogą zaoferować innym krajom największą gamę produktów. Jest to kraj najbardziej sposobny do zwiększenia swoich zdolności produkcyjnych.
Eksport Stanów Zjednoczonych jest większy niż ich import z innych krajów.
Który kraj ma największy dług narodowy?
Stany Zjednoczone mają to wyróżnienie z długiem krajowym przekraczającym 20 bilionów dolarów [w 2018 r.].
Czy to nie sprzeczność? Jak najbogatszy kraj może być krajem o największym długu publicznym?
W całej logice jest to sprzeczne. Ale przy obecnym systemie finansowym jest to nieuniknione. Im bardziej dany kraj zwiększa swoją zdolność produkcyjną i staje się bogatszy, tym bardziej staje się zadłużony finansowo.
To samo dotyczy Kanady. Porównajmy obecne bogactwo kraju z tym, co było 300, 200, 100, 50 lub 25 lat temu. Przekonamy się, że chociaż rzeczywiste bogactwo stale rośnie w ciągu tych lat, dług narodowy również rośnie.
Dotyczy to również długów prowincji i gmin.
Jak to możliwe?
W systemie, w którym pieniądze są emitowane tylko w formie długu, nie może być wzrostu środków pieniężnych, chyba że odbywa się to przez zwiększenie kwoty długu. Im większa wielkość produkcji, tym więcej pieniędzy potrzeba nie tylko na produkcję, ale i na konsumpcję produktów.
Im większa jest produkcja, tym więcej pieniędzy jest potrzebnych do jej rozliczenia i umożliwienia sprzedaży produktów. Ale nie może być wzrostu ilości pieniędzy, chyba że następuje zwiększenie kwoty długu, w systemie, w którym pieniądze są emitowane tylko w formie długu.
Co Pan rozumie przez sformułowanie „potrzeba więcej pieniędzy”?
„Więcej pieniędzy” odnosi się do ilości pieniądza w obiegu.
Kiedy w zeszłym roku w obiegu było 5 miliardów dolarów, a w tym roku jest 6 miliardów, musiał zostać dodany 1 miliard dolarów. 1 miliard dolarów, który nie istniał w zeszłym roku, ale obecnie istnieje, to 1 miliard nowych pieniędzy.
Ten 1 miliard dolarów nie urzeczywistnił się sam. Pieniądze nie rodzą się spontanicznie, ani nie spadają z drzewa czy z nieba, tak jak deszcz lub śnieg.
Rząd, który twierdzi, że nie ma pieniędzy innych niż otrzymane przez podatki i pożyczki, nie stworzył ich.
Ani ten miliard dolarów nie został wykonany przez rolników, robotników czy przemysłowców. Ci ludzie wytwarzają produkty rolne i przemysłowe; oni nie wytwarzają pieniędzy.
Dodatkowy 1 miliard dolarów amerykańskich powstał, ponieważ prywatnym lub publicznym pożyczkobiorcom udzielono pożyczek o łącznej wartości 1 mld USD. Pożyczki te zostały utworzone za pomocą prostych zapisów w księdze bankowej, tzn. liczby zostały wprowadzone przez bankiera jako kredyt pożyczkobiorcy, który przyszedł do banku w celu uzyskania pieniędzy (a nie dlatego, że deponent przyniósł pieniądze do banku).
Dokładniej rzecz ujmując, należałoby powiedzieć, że pożyczki wyniosłyby ponad 1 mld USD w ciągu roku, ponieważ w tym okresie spłacano również pożyczki.
Spłaty usuwają pieniądze z obiegu. Pożyczki dodają pieniędzy do obiegu. Całkowita kwota pieniądza w obiegu wzrosła o 1 mld USD, ponieważ całkowita wartość pożyczek przekroczyła łączną wartość spłat o 1 mld USD.
Pożyczki to długi, które muszą zostać spłacone. Spłaty anulują długi. Jeśli pożyczki przekroczyły spłaty o 1 mld USD, zaciągnięte długi przekroczyły długi spłacone o tę samą kwotę.
W ten sposób każdy wzrost pieniędzy powoduje wzrost zadłużenia.
Czy suma spłat przekracza czasem sumę pożyczek?
Tak, przez krótki okres czasu. Dzieje się tak, gdy banki, jako całość, odmawiają pożyczania pieniędzy, jednocześnie nalegając, aby istniejące pożyczki zostały spłacone. W tym przypadku ilość pieniędzy w obiegu maleje i wkrótce dochodzi do recesji. Jest wtedy mniej pieniędzy na dokonywanie zakupów i płacenie pensji. Rozpoczyna się kryzys gospodarczy.
Ale cały dług nie może nigdy zniknąć. Wszystkie długi nie mogą zostać spłacone, nawet gdyby wszystkie pieniądze, które zostały wprowadzone do obiegu poprzez pożyczki, miały być wykorzystane. Powodem jest to, że kredytobiorca zadłuża się na kwotę wyższą niż kwota pożyczona. Wynika to z naliczania odsetek od pożyczek.
Ponieważ pieniądze wchodzą do obiegu za pośrednictwem pożyczek, a znikają dzięki spłatom większym niż pożyczki, oznacza to, że jako całość należy spłacić więcej pieniędzy niż pieniądze znajdujące się w obiegu. Jest to matematycznie niemożliwe.
To wyjaśnia, dlaczego nie można spłacić całego długu i dlaczego ludzie stają się coraz bardziej zadłużeni.
Jeśli tak jest, czy suma wszystkich długów nie powinna być większa niż jest?
Kwota długu byłaby znacznie większa, gdyby część długów nie została anulowana, a nie spłacona.
Niektóre długi zostają umorzone z powodu bankructwa. W takich przypadkach dług nie jest spłacany lub jest tylko częściowo spłacany, a zabezpieczenie kredytobiorcy ulega przepadkowi.
Poza bankructwami zostają zamykane fabryki, a gospodarstwa rolne są porzucane. Nędza dotyka pozbawionych własności. Jest to gorzki owoc systemu, który wymaga zwrotu większej ilości pieniędzy niż zostało ich wyemitowanych.
Niektórym firmom udaje się spłacić swoje pożyczki i odsetki. Innym udaje się powiększyć swój biznes bez konieczności pożyczania pieniędzy z banków. Niektóre rządy mogą czasami zmniejszać swój dług publiczny.
To wszystko prawda. Niektórzy sobie poradzą. Ale jako całość nie mogą. Ci, którym uda się znaleźć 106 dolarów, gdy stworzono tylko 100 dolarów, znajdują w obiegu pozostałe 6 dolarów, które pochodzą z pożyczek innych ludzi. W rezultacie ta druga grupa kredytobiorców będzie miała większe problemy ze spłatą własnych pożyczek.
Sukces niewielu sprawi, że przypadki innych staną się bardziej beznadziejne.
Przedsiębiorcy, którzy finansują swoje projekty bez pożyczania, robią to za pomocą pieniędzy uzyskanych od społeczeństwa poprzez zawyżanie cen. Nazywa się to samofinansowaniem. Ale samofinansowanie nie jest jakimś rodzajem automatycznego finansowania; jest to finansowanie kosztem konsumentów. Powoduje to, że nabywcy pozbawiają się artykułów pierwszej potrzeby, ponieważ zawyżone ceny niektórych towarów wyczerpują ich siłę nabywczą. Jest to kolejny przykład złych owoców, które wynikają z nienaturalnego i niezdrowego systemu finansowego.
Jeśli chodzi o rządy, które są w stanie obniżyć swój dług publiczny, to dlatego, że także zabierają od społeczeństwa więcej pieniędzy poprzez podatki, niż zwracają ich do obiegu poprzez wydatki publiczne. Przy spłatach długu publicznego, finansowanych z podatków, zmniejszona ilość pieniędzy w rękach ludności nie może kupić dostępnych towarów. Wynik jest taki sam: kupuje się mniej produktów, a towary pozostają niesprzedane. Całkowite lub tymczasowe bezrobocie dotyka wielu osób, a firmy są zamykane, ponieważ nie sprzedają zapasów.
Chore drzewo przyniesie tylko złe owoce. Przesunięcie ciężaru z jednego ramienia na drugie nie zmniejsza obciążenia; tworzy tylko konflikty, z których wiele istnieje dzisiaj.
To, co dzieje się między zadłużonymi osobami, jest podobne do tego, co występuje między zadłużonymi krajami. Źródła konfliktu między jednostkami są takie same jak między narodami, a wyniki są również podobne.
Czy nie możemy znaleźć systemu finansowego, który nie zmusza nas do zadłużenia w tempie, w jakim powstaje bogactwo?
Owszem; jest jeden proponowany od 75 lat: Kredyt Społeczny.
Kredyt Społeczny nie tworzyłby niespłacalnych długów, ponieważ tworzyłby pieniądze w tempie, w jakim wytwarzane są towary i usuwałby je z obiegu w tempie konsumpcji.
Przez ograniczony czas można spożywać więcej niż się produkuje z powodu wcześniejszych nadwyżek. Gdy nadwyżka zostanie zużyta, niemożliwe staje się konsumowanie nowo wytworzonych produktów − bochenka chleba, butów lub agrafki − jeżeli nie są one najpierw wyprodukowane.
Gdyby pieniądze były emitowane zgodnie z produkcją i anulowane po konsumpcji, system wiecznie rosnącego zadłużenia byłby nie do pomyślenia.
Osoba fizyczna lub grupa osób może nadal zadłużać się; ale jako całość dług publiczny nie istniałby. Wręcz przeciwnie, wzrost realnego bogactwa byłby wyrażony przez wzrost bogactwa finansowego; zamiast podatków i zawyżonych cen, osoby fizyczne otrzymywałyby dywidendy i zniżki na ceny.
Obecny system opiera się na kłamstwie i fałszywej rachunkowości. Kredyt Społeczny oferuje precyzyjną księgowość: dokładną reprezentację finansową rzeczywistości gospodarczej. Ta pierwsza może przynosić tylko złe i gorzkie owoce; ta ostatnia przyniosłaby mnóstwo dobrych owoców, którymi mogliby się podzielić wszyscy.
Louis Even
Vers Demain, 15 października 1953 r
