Kredyt Społeczny położy kres kontroli życia ekonomicznego przez Międzynarodowych Bankierów. Boją się oni Kredytu Społecznego do tego stopnia, że użyją każdego możliwego sposobu, aby zapobiec zgodzie na jego wprowadzenie przez społeczeństwo. Jedną z ulubionych taktyk stosowanych przez Finansjerę jest fałszowanie zasad Kredytu Społecznego i przedstawianie ich w absurdalny i ośmieszający sposób w mediach, żeby zapobiec popieraniu ich przez większą ilość ludzi.
Kiedy próbujemy wyjaśnić Kredyt Społeczny komuś, kto nigdy nie czytał MICHAELA, reaguje on powtarzając kłamstwa Finansjery : ten twój Kredyt Społeczny nie ma żadnego sensu ! Drukowanie pieniędzy ot tak, bez ograniczeń, na pewno doprowadzi nas prosto do inflacji ! Mówiąc to sądzą, że załatwili sprawę, gdy w rzeczywistości zupełnie nie znają tematu, nie wiedzą absolutnie nic na temat obiegu pieniądza w systemie Kredytu Społecznego, nie wiedzą nic o dyskoncie skompensowanym i dywidendzie.
Usłyszeli fałszywą wersję Kredytu Społecznego, wersję wypaczoną przez Finansjerę. Przedstawimy teraz prawdziwe podsumowanie Kredytu Społecznego, oparte na podstawie dwóch dokumentów, napisanych przez Louisa Evena : Prawdziwe znaczenie Kredytu Społecznego oraz Zdrowy i skuteczny system finansowy.
Najpierw zdefiniujmy słowa „kredyt społeczny”. Zamiast pieniędzy tworzonych z odsetkami przez banki, tzn. „kredytu bankowego”, pieniądze będą tworzone bez długu przez społeczeństwo jako „kredyt społeczny”. Celem Kredytu Społecznego jest to, żeby pieniądze były dokładnym wyrazem rzeczywistości gospodarczej. Kredyt Społeczny nigdy nie dotyczył emisji lub drukowania pieniędzy w dowolny sposób, nieodpowiedzialnie lub bez ograniczeń (Finansjera chciałaby, aby ludzie w to wierzyli) albo według zachcianek polityków. Kredyt Społeczny zaleca co następuje :
Rząd powołałby komisję księgowych, niezależny organ, „Narodowe Biuro Kredytowe”, któremu powierzono by zadanie prowadzenia dokładnej księgowości. Pieniądze byłyby emitowane zgodnie z wielkością wykonywanej produkcji i wycofywane z obiegu w tempie, w jakim towary i usługi są konsumowane. Zostałaby więc osiągnięta równowaga pomiędzy zdolnością produkcyjną a zdolnością do zapłaty, między cenami a siłą nabywczą.
Kredytowcy Społeczni żądają, żeby rząd przestał pożyczać pieniądze z prywatnych banków, pieniądze, które może tworzyć sam, bez odsetek, poprzez bank centralny. Graham Towers, pierwszy prezes Banku Kanady (Bank of Canada), przyznał w 1939 roku przed komisją Izby Gmin, że było to całkowicie możliwe, odpowiadając na pytanie : „Dlaczego rząd musi płacić odsetki od pieniędzy, które sam może tworzyć bez odsetek ?”.
W czasie II wojny światowej Bank Kanady tworzył 50% krajowych pieniędzy bez inflacji. Dzisiaj tworzy mniej niż 2%. Pozostałe 98% tworzą banki jako pożyczki. Wielu jest nieświadomych tego faktu : nie wiedzą oni, że prywatne banki, w odróżnieniu od innych kredytodawców, tworzą pieniądze, które pożyczają (z niczego), i że nie pożyczają pieniędzy swoich deponentów.
Czy pieniądze tworzone są przez Bank Kanady, czy przez prywatne banki, muszą one być gdzieś stworzone. Składają się z tych samych cyfr i opierają się na tej samej produkcji − produkcji naszego kraju. Jedyna różnica (w zasadzie znaczna) polega na tym, że jeśli rząd pożyczy pieniądze z własnego banku centralnego, nie popada w dług.
Która z tych dwóch opcji spowoduje inflację : 100 dolarów tworzone bez długu przez Bank Centralny, czy 100 dolarów tworzone z odsetkami przez prywatny bank ? Dziesięcioletnie dziecko będzie znało odpowiedź : są to pieniądze tworzone przez prywatny bank. Inflacja to wzrost cen spowodowany wzrostem kosztów produkcji, a odsetki, które producenci muszą płacić bankom są częścią tych kosztów.
Faktem, w który najtrudniej uwierzyć i który przeczy najbardziej podstawowej logice, jest to, że ekonomiści upierają się, iż inflacja może zostać zatrzymana przez podniesienie stóp procentowych, podczas gdy w rzeczywistości każdy ich wzrost musi prowadzić nieuchronnie do wzrostu cen. To oni promują ten „dziwny” system, a nie my, Kredytowcy Społeczni MICHAELA.
Kredyt Społeczny to więcej niż tylko kwestia tworzenia pieniędzy. Jest to także zagadnienie dywidendy i dyskonta skompensowanego.
Ponieważ same płace nie zakupią całej wykonanej produkcji (wynagrodzenia pokryją tylko część kosztów związanych z produkcją dowolnego produktu), Narodowe Biuro Kredytowe wypłacałoby każdemu obywatelowi miesięczną dywidendę, kwotę pieniędzy służącą do wypełnienia luki w sile nabywczej i zagwarantowania, że wszyscy otrzymają udział w dobrach kraju. Dywidenda opierałaby się na dwóch największych czynnikach współczesnej produkcji : dziedzictwie zasobów naturalnych i wynalazkach poprzednich pokoleń, które w obu przypadkach są darami Bożymi dla nas i dlatego należą do wszystkich. Ci, którzy nadal są zatrudnieni w produkcji będą otrzymywali swoje wynagrodzenia, ale wszyscy, czy to zatrudnieni, czy nie, będą dostawali dywidendę.
Dywidenda dla wszystkich jest formułą, która jest znacznie lepsza niż ubezpieczenie społeczne, ubezpieczenie od utraty zatrudnienia i inne formy zasiłku z opieki społecznej, ponieważ nie pochodziłaby z podatków osób pracujących, ale byłaby finansowana z nowo wyemitowanych pieniędzy przez Narodowe Biuro Kredytowe. Nikt nie byłby wspierany przez pieniądze podatników ; byłoby to dziedzictwo należące do każdego z obywateli kraju, którzy są, niejako, akcjonariuszami firmy znanej jako Kanada Co. Ltd.
W przeciwieństwie do ubezpieczenia społecznego dywidenda nie wymaga przeprowadzania dochodzenia ; nie karze tych, którzy chcą pracować. Daleka od zachęcania do lenistwa, pozwoliłaby ludziom uczestniczyć w zajęciach z własnego wyboru, gdzie mogliby wykorzystywać swoje talenty. Jeśli ludzie zdecydują się nie pracować, dywidendy się zmniejszą, ponieważ opierają się one na istniejącej produkcji. Bez tego nowego dochodu, nie związanego z zatrudnieniem, postęp staje się przekleństwem zamiast sojusznikiem. Eliminując potrzebę ludzkiej pracy, postęp zabiera pracownikom ich jedyne źródło dochodów.
Jak w ramach takiego systemu pieniędzy społecznych finansowane będą roboty publiczne i usługi ? Za każdym razem, kiedy społeczeństwo domagałoby się nowego projektu publicznego, rząd nie zadawałby sobie pytania : „Czy mamy na to pieniądze ?”. Zamiast tego zadałby sobie pytanie : „Czy mamy materiały i wykonawców ?”. Jeśli tak, to Narodowe Biuro Kredytowe wyemitowałoby pieniądze potrzebne na sfinansowanie tej nowej produkcji.
Powiedzmy, że ludzie wyrażają życzenie, żeby wybudowany został nowy most, którego konstrukcja kosztowałaby 50 milionów dolarów. Narodowe Biuro Kredytowe wyemitowałoby zatem 50 milionów dolarów w celu sfinansowania budowy tego mostu. Ponieważ nowe pieniądze muszą być wycofywane z obiegu wtedy, gdy są konsumowane, pieniądze przeznaczone na budowę mostu musiałyby być wycofywane z obiegu w czasie, gdy most jest konsumowany.
Jak most może być „konsumowany” ? Poprzez swoje zużycie lub poprzez amortyzację. Powiedzmy, że inżynierowie, którzy zbudowali most przewidują, iż przetrwa on 50 lat. Most każdego roku straci jedną pięćdziesiątą swojej wartości. Ponieważ koszt budowy wyniósł 50 milionów dolarów, wartość mostu będzie zmniejszała się o milion dolarów rocznie. Każdego roku w ciągu 50 lat z obiegu musi zostać wycofany jeden milion dolarów. Po upływie 50 lat most zostanie zapłacony w całości, bez odsetek i bez długu.
Czy te pieniądze zostaną wycofane poprzez podatki ? Twórca Kredytu Społecznego, Douglas, mówi, że tak nie musi być. Istnieje znacznie prostszy sposób usunięcia tych pieniędzy z obiegu : regulacja cen, zwana również dyskontem skompensowanym.
W ramach systemu Kredytu Społecznego podatki radykalnie się zmniejszą, a wiele z nich po prostu zniknie. Zasadą, której należy przestrzegać jest to, żeby ludzie płacili tylko za to, co konsumują. Z drugiej strony, byłoby niesprawiedliwe, żeby żądać od całej populacji kraju, aby płaciła za usługi oferowane tylko na jednej ulicy lub w jednej wspólnocie, takie jak woda, ścieki czy utylizacja odpadów. Ludzie, którzy korzystają z tych usług muszą zapłacić za nie gminie, która je im zapewnia.
Jak działa taka regulacja cen ? Narodowe Biuro Kredytowe miałoby upoważnienie do utrzymywania dokładnej księgowości narodowych aktywów i pasywów. Wymagałoby to tylko dwóch kolumn : z jednej strony zostanie wymienione wszystko, co jest produkowane w kraju w danym okresie (aktywa), z drugiej wszystko, co jest konsumowane (zobowiązania). Amortyzacja wspomnianego wyżej mostu wynosząca 1 milion dolarów znalazłaby się w kolumnie pasywów i zostałaby dodana do innych rodzajów konsumpcji i bogactwa utraconego w ciągu roku.
Douglas wyjaśnia także, że prawdziwym kosztem produkcji jest konsumpcja. W przypadku mostu cena rozliczeniowa wyniosła 50 milionów dolarów. Ale prawdziwą cenę mostu stanowi wszystko to, co kosztuje i składa się na jego zbudowanie. Ustalenie prawdziwej ceny pojedynczego produktu może być niemożliwe, ale stosunkowo łatwe jest ustalenie prawdziwego kosztu produkcji kraju w przeciągu jednego roku − jest to suma tego, co zostało skonsumowane w kraju w tym samym okresie.
Jeśli krajowe konta Kanady wskazują, że w trakcie jednego roku, wartość produkcji dóbr konsumpcyjnych wyniosła 500 miliardów dolarów, i że w tym samym roku skonsumowano 400 miliardów dolarów, to znaczy, że Kanada była zdolna wyprodukować towary i usługi o wartości 500 miliardów dolarów, wydając tylko lub konsumując 400 miliardów dolarów. Inaczej mówiąc, wskazuje to, że w rzeczywistości wykonanie produkcji wartej 500 miliardów kosztuje tylko 400 miliardów według księgowości kosztowo-cenowej.
Prawdziwa cena tej produkcji wynosi 400 miliardów dolarów. Ludność ma prawo do owoców swoich wysiłków, do produkcji 500 miliardów dolarów, ale musi zapłacić tylko 400 miliardów. Jak ustalono wcześniej, pieniądze muszą być usunięte z obiegu w tempie, w jakim są konsumowane produkty. Jeśli zostały skonsumowane produkty i usługi o wartości 400 miliardów dolarów, to z obiegu można wycofać tylko 400 miliardów, nie więcej i nie mniej.
Jak można pozwolić kanadyjskim konsumentom na nabycie produktów i usług o wartości 500 miliardów dolarów, gdy płacą za nie tylko 400 miliardów ? To raczej proste. Cena sprzedaży wszystkich produktów i usług musi być obniżona o jedną piątą czyli o 20%. Narodowe Biuro Kredytowe zarządza 20% zniżkę na wszystkie ceny sprzedaży w następnym okresie. Kupujący zapłaci tylko 400 dolarów za artykuł o cenie 500 dolarów.
Jeśli jednak kupiec nie chce zbankrutować, musi on odzyskać 500 dolarów za sprzedaż tego produktu, a nie 400, ponieważ 500 dolarów zawiera wszystkie jego koszty. Stąd zrekompensowany rabat (dyskonto skompensowane). W tym przypadku kupiec zostanie zrekompensowany przez Narodowe Biuro Kredytowe, które dostarczy mu brakujące 100 dolarów.
Dla każdej sprzedaży kupiec przedstawi Narodowemu Biuru Kredytowemu odpowiedni dowód kasowy. Biuro zwróci rabat, który został zaoferowany klientowi. Nikt nie zostaje ukarany. Konsumenci uzyskują produkty, które inaczej pozostałyby niesprzedane, a kupcy odzyskują wszystkie swoje koszty.
Dzięki mechanizmowi rabatowemu nie ma inflacji. Rabat obniża ceny. Inflacja oznacza, że ceny rosną. Najlepszym sposobem na zapobieganie wzrostowi cen jest ich obniżka ! Obniżka cen jest dokładnym przeciwieństwem podatku od sprzedaży. Zamiast płacić więcej za produkty przez dodawanie podatków, konsumenci zapłacą mniej dzięki rabatowi. Nikt nie będzie narzekał.
Ludzie, którzy twierdzą, że Kredyt Społeczny spowoduje inflację, plotą głupstwa, ponieważ nie są świadomi istnienia dyskonta skompensowanego (rabatu). Gdyby jedynym celem Kredytu Społecznego było drukowanie pieniędzy, obawy przed inflacją byłyby uzasadnione. Ale Kredyt Społeczny oferuje technikę przeciwdziałania niebezpieczeństwu inflacji.
Istnieją trzy podstawowe zasady Kredytu Społecznego :
1. Wolne od długu pieniądze emitowane przez rząd − reprezentanta społeczeństwa − zgodnie z produkcją, i wycofywane z obiegu w tempie, w jakim dobra są konsumowane,
2. Miesięczna dywidenda dla każdego obywatela,
3. Dyskonto skompensowane.
Wszystkie trzy są potrzebne jak statyw. Usuńcie jedną z tych trzech zasad, a cały system upada.
Cała technika Kredytu Społecznego, jak to zostało w skrócie wyjaśnione powyżej, ma tylko jeden cel : finansowanie produkcji dóbr, które rzeczywiście odpowiadają potrzebom i finansowanie dystrybucji tych dóbr tak, aby mogły one odpowiedzieć na te potrzeby. Na rysunku poniżej widzimy, że pieniądze nie kumulują się w żadnym momencie. Podążają w kierunku podjętym przez produkcję, wchodząc w obieg w tempie, w którym się ona odbywa i przebywając drogę powrotną do swojego źródła (Narodowego Biura Kredytowego) w tempie, w jakim dobra są konsumowane (w momencie ich zakupu w sklepie detalicznym). W każdej chwili pieniądze są dokładnym odbiciem rzeczywistości. Pojawiają się one, gdy pojawia się nowy produkt i przestają istnieć, gdy produkt rozchodzi się (gdy jest konsumowany). Gdzie tu jest miejsce na inflację ?
To otwiera nowe światy i niezliczone możliwości. Aby te możliwości stały się częścią rzeczywistości, wszyscy powinni poznać Kredyt Społeczny. W tym celu trzeba zostać prenumeratorem MICHAELA. Moi drodzy Czytelnicy, tutaj zaczyna się wasza odpowiedzialność : ponieważ rozumiecie Kredyt Społeczny, macie obowiązek zapoznać z nim innych, proponując im, żeby zaprenumerowali MICHAELA.
