Od długu do dobrobytu cz. 12

James Crate Larkin

                    Rozdział IX

NARODOWY RACHUNEK KREDYTOWY

Jeśli chcemy, żeby pieniądze służyły nam, za­miast służyć przeciwko nam, musimy używać pie­niądza Kredytowego zamiast pieniądza Dłużnego. Dostarczanie potrzebnych dóbr i usług możemy umożliwić systemowi ekonomicznemu jedynie przez zlikwidowanie luki między siłą nabywczą a cenami. Konieczność podjęcia działań staje się co­raz bardziej oczywista, im więcej programów na­prawczych finansowanych jako dług ponosi klę­skę w zapełnieniu tej luki. Równie oczywisty powi­nien być fakt, że najskuteczniejszą metodą likwi­dacji tej luki jest wzrost siły nabywczej i obniżenie cen w tym samym czasie.

Ale jak można tego dokonać w praktyce? Jest samo przez się oczywiste, że każdy trwały i ogólny dobrobyt zależy od utrzymania stałej równowagi między wysokim wskaźnikiem produkcji i odpo­wiednio wysokim poziomem konsumpcji. Równo­waga ta wynika ze stałego zabezpieczania życio­wych potrzeb konsumentów przy pomocy rzeczy­wistych dóbr fizycznych producentów. Żeby zaspo­koić swój popyt na dobra, skuteczni konsumenci muszą posiadać wystarczającą ilość pieniędzy na zakup tych dóbr. Popyt bez pieniędzy na jego re­alizację jest bezsilny i bezskuteczny. Jedyną rze­czywistą granicą zaspokojenia krajowych po­trzeb na dobra jest granica naszej zdolności produkcyjnej, której teraz tylko niewielką część wykorzystujemy.

Dlatego musi być dostępna odpowiednia ilość pieniędzy, żeby dokładnie wyrazić popyt na po­trzebne dobra. Pieniądze, będące pomostem mię­dzy potrzebami a towarami, muszą zależeć od naszego Kredytu REALNEGO, to znaczy od zdolności, w jakiej nasz naród może dostarczyć dóbr i usług, jakich wymagamy do życia.¹

Innymi słowy, pieniądze muszą odzwierciedlać prawdziwe fakty dotyczące naszego Realnego Bo­gactwa. Ponieważ pieniądze są przyjętym środ­kiem wyrażania faktycznego popytu na dostępne dobra, równowaga pomiędzy naszą zdolnością produkcyjną i naszą zdolnością do kupowania i konsumpcji tego, co jest produkowane, musi być osiągnięta za pomocą pieniędzy.

Trwałe uzdrowienie gospodarki wymaga za­tem, żebyśmy podnieśli konsumpcję do poziomu równowagi z produkcją. Obywatele jako kupujący i konsumenci dóbr muszą być zdolni do kupienia tego, co produkujemy. Jeśli Ameryka jako kupiec ma kupić produkcję Ameryki-producenta, musimy zacząć podnosić konsumpcję do poziomu zdolno­ści produkcyjnej. Można to osiągnąć tylko przez kontrolę całkowitej sumy pieniędzy w obiegu, tak że będzie ona powiększała się lub wzrastała w dokładnie tym samym tempie, w jakim rosną produkcja i konsumpcja. Tylko w ten sposób można utrzymać równowagę między produkcją i konsumpcją, a zapotrzebowanie konsumentów na dobra może być zaspokojone w trwałym dobroby­cie.

Zdrowy system monetarny, który dostarcza potrzebnych dóbr konsumentom, musi być prawdziwym wyrazem Kredytu Realnego. Po­nadto Kredyt Finansowy musi być w pełni równy temu Kredytowi Realnemu. Inaczej pie­niądze nie będą odzwierciedlać prawdziwych fak­tów doty­czących naszego Realnego Bogactwa. „Zasadni­czą sprawą jest ponowne utożsamienie Kredytu Realnego z kredytem finansowym."²

Co trzeba zrobić?

Dwie rzeczy są konieczne, żeby system pie­niężny odzwierciedlał nasz Kredyt Realny. Obie muszą być dokonane przez rząd Stanów Zjedno­czonych, działający jako przedstawiciel narodu. Obie mogą być łatwo dokonane przez istniejące agencje rządowe.

Wiemy, że pierwszą potrzebą jest przywróce­nie narodowi jego konstytucyjnego prawa do kon­troli swojego własnego systemu pieniężnego. Rząd musi sprawować swoją suwerenną władzę kontroli podaży pieniądza narodowego. Obejmuje to za­równo kredyt jak i walutę. To działanie jest pierw­szym warunkiem trwałego uzdrowienia gospodarki.

Po drugie, rząd musi zebrać równocześnie fakty i dane dotyczące naszej zdolności produko­wania i dostarczania potrzebnych do konsumpcji dóbr użytecznych. Jak widzieliśmy, nasz Kredyt Realny opiera się na tym solidnym fundamencie.

Kiedy naród odzyska konstytucyjną kontrolę swojego własnego systemu pieniężnego, nie­zwłocznym, praktycznym krokiem proponowanym przez Kredyt Społeczny jest ustanowienie apoli­tycznej Federalnej Komisji Kredytowej. Jako swoje podstawowe zadanie Komisja podjęłaby narodową inwentaryzację naszej rzeczywistej zdolności pro­dukcyjnej potrzebnych dóbr. Na podstawie tej zdolności do produkcji bogactwa zostałby założony w Ministerstwie Skarbu Stanów Zjednoczonych NARODOWY RACHUNEK KREDYTOWY.

Narodowy Rachunek Kredytowy jest po prostu zestawieniem ekonomicznym, pokazującym znane fakty dotyczące naszej zdolności do produkcji bo­gactwa w dobrach w porównaniu z naszą zdolno­ścią do kupowania tych dóbr, czyli do ich kon­sumpcji. Rachunek ten dostarcza praktycznych środków, przy pomocy których rząd może mone­taryzować Realne Bogactwo Narodowe, to zna­czy wyrażać jego wartość w pieniądzach. Celem tego Rachunku jest utrzymywanie wartości cen tworzonych w narodowym warsztacie bogactwa w stałej równowadze z biletami pieniężnymi rozpro­wadzanymi na dokonywanie zakupów. Jego celem jest dostarczanie stałej dostawy kredytu odpowia­dającej dokładnie naszej podaży dóbr.

Kredyt Społeczny proponuje dostarczenie pie­niędzy koniecznych do stworzenia równowagi mię­dzy produkcją i konsumpcją za pośrednictwem Na­rodowego Rachunku Kredytowego. Pieniądze te będą tworzone jako kredyt przez rząd działający poprzez Ministerstwo Skarbu Stanów Zjednoczo­nych. Pieniądze te będą Zdrowymi Pieniędzmi w każdym sensie tego słowa, dlatego że ich wartość będzie oparta na Kredycie Realnym Stanów Zjed­noczonych.

Monetaryzacja naszego Realnego Bogactwa oznacza przekształcenie naszego wielkiego Kre­dytu Realnego w jego ekwiwalent finansowy. Jest to konieczna operacja księgowa, taka sama jak obecne tworzenie pieniędzy. Lecz Kredyt Spo­łeczny wymaga, żeby zamiast podaży narodowych pieniędzy tworzonych w księgowości prywatnego systemu bankowego jako dług, pieniądze te były tworzone w księgowości Ministerstwa Skarbu Sta­nów Zjednoczonych jako KREDYT.

Jak to zrobić?

Apolityczna Federalna Komisja Kredytowa powinna zebrać równocześnie i przedstawić w na­rodowym zestawieniu bilansowym wszystkie fakty dotyczące naszej olbrzymiej zdolności pro­dukcyj­nej w porównaniu z naszą obecną, ograni­czoną konsumpcją dóbr. Naród otrzymywałby kre­dyt na swoją produkcję bogactwa i obliczona by­łaby jego konsumpcja. To zestawienie bilansowe pokazy­wałoby rzeczywisty limit kredytu narodo­wego. Za pomocą tej praktycznej metody nad­wyżka pro­dukcji nad konsumpcją byłaby do­stępna jako kredyt przeznaczony na wzrost konsumpcji.

Odpowiednia ilość pieniędzy w formie kredytu zostałaby wtedy wyemitowana przez Ministerstwo Skarbu bezpośrednio dla konsumentów, żeby umożliwić im zakup wszystkich potrzebnych wy­produkowanych dóbr. Ilość tego pieniądza kredy­towego będzie dokładnie wystarczająca, żeby umożliwić naszej ustalonej zdolności produkcyjnej dostarczenie dóbr i usług do konsumpcji kupują­cych. Ilość pieniądza musi być zatem oparta na bieżącej relacji między produkcją i konsumpcją.

W istocie Narodowy Rachunek Kredytowy jest po prostu zestawieniem faktów dotyczących go­spodarki narodowej, produkcji i konsumpcji Bo­gactwa Realnego w danym okresie, odzwier­cie­dlającym prawdę o naszym Kredycie Realnym. Ten Kredyt Realny jest przekształcany w Kredyt Finansowy w księgowości Ministerstwa Skarbu Stanów Zjednoczonych przez konstytucyjną wła­dzę rządu.

Zarządzanie Narodowym Rachunkiem Kredy­towym będzie obowiązkiem Federalnej Komisji Kredytowej, apolitycznego ciała pełnomocników, porównywalnego w zakresie władzy w sferze go­spodarki do Sądu Najwyższego w sferze prawa. Członkowie tej komisji będą powoływani przez pre­zydenta za zgodą senatu na określoną kaden­cję. Członkostwo w komisji będzie zmieniało się rota­cyjnie po upływie siedmioletniej kadencji. Ko­misja nie może ulegać wpływom politycznym, po­nieważ jej praca będzie dotyczyła tylko faktów związanych z produkcją i konsumpcją.³

Musimy jednak jasno zrozumieć najważniejszy element dotyczący tej kontrolowanej emisji pienią­dza kredytowego opartego na Kredycie Realnym narodu. Pieniądze w ten sposób stworzone są w 100% oparte na Bogactwie narodu, jego zdolno­ści do produkcji i dostarczenia potrzebnych dóbr i usług.⁴ To bogactwo, tworzone przez gałęzie prze­mysłu narodowego, jest Majątkiem. Kredyt Spo­łeczny uznaje to bogactwo za dodatnią wartość na­rodową, prawdziwy majątek (aktywa), a NIE ZA DŁUG WOBEC SYSTEMU BANKOWEGO.   (cdn)

       James Crate Larkin

1- „Kredyt realny jest poprawną oceną… zdolności społe­czeństwa do dostarczenia dóbr i usług jak, kiedy i gdzie wymaganych.” C. H. Douglas, „Nowa i stara eko­nomia”, część I (New and Old Economics).
Zobacz także odniesienie do KREDYTU REALNEGO (RZECZYWISTEGO) w „Od długu do dobrobytu”, rozdz. II (Michael, nr 14/2001, s.4).

2- C. H. Douglas

 3- Ponadto, nie więcej niż czterech członków komisji może być członkami tej samej partii politycznej. 

 4-W rzeczy samej możemy powiedzieć po prostu: „Kre­dyt, zamieniony na pieniądze, jest poprawną oceną zdolności społeczeństwa, z jego przedsiębiorstwami, kulturą, organizacją i moralnością, do dostarczenia dóbr i usług pożądanych przez mieszkańców.” C. H. Doug­las, „Władza kredytu i demokracja” (Credit Power and Democracy), s. 133-4.