Papież nalega na indywidualną spowiedźa

Ponieważ spotykamy się z coraz większą dez­orientacją i brakiem odpowiedniej informacji na temat Sakramentu Spowiedzi św., zamieszczamy poniżej wy­brane fragmenty wypowiedzi niektórych osób zjednoczonych z Magisterium Kościoła i Pa­pieżem. Mamy nadzieję, że artykuł ten pomoże nam wybrać właściwą drogę, a zara­zem uodporni nas na błędną interpretację nauk i wytycznych Ko­ścioła Katolickiego.

Papież Jan Paweł II prosił ostatnio wszystkich biskupów świata o położenie kresu w parafiach odprawianiu pokuty połączonemu z rozgrzesze­niem ogólnym i pracą nad tym, by parafianie od­kryli na nowo wagę Sa­kramentu Pokuty poprzez indywidualną spowiedź. Dla przykładu kardynał Jean-Claude Turocotte z Montrealu wysłał 22 paź­dziernika 2001 r. list do wszystkich księży w swojej diecezji na te­mat tej prośby Ojca Świętego. Oto niektóre frag­menty tego listu:

„Prawo do zbiorowego rozgrzeszania peni­tentów w czasie Ad­wentu i Wielkiego Postu zo­staje wycofane. Celem tego listu jest oficjalna informacja na temat tej decyzji. Ważne jest dla nas trwanie przy Kościele Po­wszech­nym przez respektowanie, tak wiernie jak to możliwe, norm ustanowionych w tej sprawie. Praca roz­poczęta nad pomocą wiernym naszej diecezji w odkryciu na nowo bogactwa Sakra­mentu Po­kuty musi więc być kontynuowana.”

Inny biskup kanadyjski z prowincji atlantyc­kich napisał do swoich wiernych:

„Kiedy złożyliśmy naszą wizytę ‘Ad Limina’ w Rzymie we wrześniu, dwie Kongrega­cje miały klarowną opinię na temat roz­grze­szenia ogólnego. Albo je zlikwidujemy w ogóle, albo otrzy­mamy dokładne instrukcje mówiące, jak to wykonywać. W obliczu tych dwóch możliwo­ści nie ma wyboru... Prawdą jest, że jest to o wiele większy pro­blem. Potrzebujemy wszech­stronnej edukacji na temat Sakramentu Spo­wiedzi i wszystkich jego elementów. Wśród spraw, których trzeba na­uczać są następujące:

- że Jezus dał Kościołowi władzę odpusz­cza­nia grzechów i że władza ta sprawowana jest przez księdza w Sakramencie Spowiedzi. Czy wszyscy katolicy rozumieją to i w to wie­rzą?

- że w tym celu, żeby nasze grzechy były od­puszczone musi być żal oraz uczciwy plan i pragnienie zmiany. W związku z tym, na przy­kład, lu­dzie żyjący w grzesznych związkach muszą za­koń­czyć je, zanim przystąpią do uczciwej i waż­nej spowiedzi. Czy wszyscy ka­tolicy to wiedzą i w to wierzą?”

Część biskupów dostosowało się do prośby Papieża i poprosiło swoich księży o zakończenie praktyki rozgrzeszania ogólnego, lecz niestety wielu księży nie chce podporządkować się zarzą­dzeniom swoich biskupów. Módlmy się za tych opornych księży, żeby z pokorą podporządkowali się nauczaniu Kościoła Katolickiego, który jest prowadzony przez Ducha Świętego w sprawach do­gmatów i moralności.

Boska Instytucja

Sakrament Pokuty nie jest wynalazkiem czło­wieka. To Nasz Pan jest tym, który go ustanowił, kiedy powiedział do Swoich Aposto­łów: „Którym odpuścicie grzechy, są im od­pusz­czone, a któ­rym zatrzymacie, są im za­trzymane” (Jan 20:23). Ta władza odpuszczania grzechów została dana przez Naszego Pana Jego Apostołom i wszystkim ich następcom, biskupom i księżom.

W swoim liście do księży na Wielki Czwartek 2001 r. papież Jan Paweł II przywołuje ważność Sakramentu Pokuty:

„Musimy oświadczyć z całą mocą i przeko­naniem, że Sakrament Pokuty jest zwyczajnym środkiem uzyskania przebaczenia i darowania grzechów śmiertelnych, popełnionych po Chrzcie Świętym. Powinniśmy odprawiać sa­krament pokuty w możliwie najlepszy sposób zgodnie z formami ustanowionymi przez prawo li­turgiczne, tak żeby nie stracił on nic ze swo­jego charakteru uroczystości Bożego miłosier­dzia.”

Prefekt Kongregacji Kultu Bożego

W październiku 1999 r. kardynał Jorge Arturo Medina Estevez, Prefekt Kongregacji Kultu Bo­żego i Dyscypliny Sakramentów, mówił o Sakra­mencie Pokuty i „rozgrzeszeniu ogólnym” na spe­cjal­nym zgromadzeniu Synodu Biskupów Europy, które odbyło się w Watykanie:

„Niezmienne nauczanie Kościoła stwierdza, że Sakrament Pojednania składa się, jak mo­zolna praca, z żalu za popełnione grzechy, po­stanowienia, by nie grzeszyć już więcej, całko­witego wyznania grzechów wobec księdza i jego rozgrzeszenia. Doktryna i normy Kościoła przyznają, że w wypadkach niebezpie­czeństwa nieuniknionej śmierci i innych do­kładnie okre­ślonych przypadkach, ksiądz może rozgrze­szyć penitentów bez uprzedniego, cał­kowitego wyznania grzechów tak długo, jak pe­nitenci pragną uczynić to niezwłocznie, tak szybko, jak to tylko możliwe.”

W wielu parafiach „rozgrzeszanie ogólne” do­prowadziło do porzucenia przez większość para­fian spowiedzi indywidualnej. Jest to złe, jak pod­kreśla kardynał Medina Estevez:

„Niezbędne jest podkreślenie, że indywidu­alna i całkowita spowiedź jest jedyną zwykłą drogą do udzielenia tego sakramentu i że „roz­grzeszenia ogólne” są absolutnie wyjątkową formą w tych sytuacjach, kiedy niemożliwe jest po­służenie się formą zwykłą.”

Rozgrzeszenie ogólne może być udzielone tylko w nadzwyczajnych okolicznościach, na przy­kład na tonącym statku: ksiądz widząc nie­możli­wość wysłuchania indywidualnej spowiedzi wszystkich ludzi na pokładzie statku przed jego zatonięciem, prosi ludzi o przeegzaminowanie swoich sumień, szczery żal za grzechy i udziela rozgrzeszenia ogólnego. Jeżeli znajdą się lu­dzie, którzy ocaleją z tragedii, muszą oni udać się do księ­dza w celu indywidualnej spowiedzi, żeby otrzy­mać rozgrzeszenie z grzechów śmiertelnych. W przeciwnym razie to rozgrzeszenie ogólne, które otrzymali jest nieważne. Kardynał Medina Estevez kontynuuje:

„Trzeba przyjąć do wiadomości, że od­mowa całkowitej i indywidualnej spowiedzi po otrzy­maniu rozgrzeszenia ogólnego powo­duje jego nieważność. Wszyscy księża wiedzą, ja­kim poświęceniem jest służba w konfesjo­nale, ale przykład błogosławionego Ojca Pio, któ­rego sanktuarium jest drugie w świecie, co do ilości odwiedzających pielgrzymów, pokazuje, jak owocna jest ta służba sakramentalnego miłosier­dzia.”

Niestety! Jak wielu katolików dzisiaj nie cho­dzi już do konfesjonałów! W czasie ślubów i pogrze­bów widzi się ich wszystkich idących i otrzymują­cych Komunię Świętą, chociaż wielu z nich nie praktykuje swojej wiary lub nie są w stanie ła­ski uświęcającej. Ktoś, kto popełnił grzech śmier­telny nawet, jeżeli tego żałuje, musi iść do księdza i wy­spowiadać się przed otrzymaniem Komunii Świę­tej:

„Niech przeto człowiek baczy na siebie sa­mego, spożywając ten chleb i pijąc z tego kieli­cha. Kto bowiem spożywa i pije nie zważając na Ciało [Pańskie], wyrok sobie spożywa i pije” (1 Kor. 11:28-29).

Integralność Sakramentu

20 marca 2000 r. kardynał Medina Estevez na­pisał okólnik, dotyczący integralności Sakramentu Po­kuty. Oto niektóre jego fragmenty:

„Boskie ustanowienie Sakramentu Pokuty wy­maga od każdego penitenta wyznania przed księdzem wszystkich grzechów śmier­telnych, jak również podania okoliczności mo­ralnych, które spowiadający się pamięta po starannym przeegza­minowaniu swojego sumienia. Z tego powodu, Kodeks Prawa Kanonicznego stwier­dza klarow­nie, że ‘indywidualna i integralna spowiedź i rozgrzeszenie jest jedynym zwy­czajnym środ­kiem, za pomocą którego czło­wiek wiary, który ma świadomość grzechu śmiertelnego, jest po­jednany z Bogiem i Ko­ściołem. Jedynie fi­zyczna lub moralna niemoż­ność zwalnia z ta­kiej spo­wiedzi’ (kanon 960). Określając to zo­bowiązanie Kościół nieustan­nie powtarza, że ‘wszyscy wierni, którzy osią­gnęli wiek dojrza­łości są zo­bowiązani wiarą do wyznania swoich grzechów śmiertelnych przy­najmniej raz w roku’. ‘Należy podjąć energiczne działania, w celu uniknięcia ryzyka, żeby ta tra­dycja prakty­kowania Sakra­mentu Pokuty nie została zanie­chana.’... To za­rządzenie wyłącza urządzanie zbiorowych roz­grzeszeń, w których penitenci są proszeni o przedstawienie pisem­nej listy grze­chów księdzu spo­wiednikowi. Trzeba zauwa­żyć, że takie zmiany powodują ryzyko złamania nienaruszal­ności ta­jemnicy Sakramentu Spo­wiedzi.

Biorąc pod uwagę autentyczną dyscyplinę Ko­ścioła, co do ‘rozgrzeszania ogólnego’, ostatnie spotkanie administratorów Kurii Rzymskiej z przedstawicielami Konferencji Bi­skupów Australii, orzekło: ...że zbiorowe uro­czystości nieraz były okazją do bezprawnego stosowania rozgrze­szenia ogólnego. Bez­prawne stosowanie tak, jak inne nadużycia w sprawowaniu Sakra­mentu Pokuty, musi być wyeliminowane.

Nauczanie Kościoła posługuje się precyzyj­nymi terminami w wymogach Kodeksu Prawa Kano­nicznego (zobacz kanony 959-964). W szcze­gólności jest jasne, że ‘wystarczająca ko­niecz­ność nie jest... uważana za istniejącą, kiedy nie ma do dyspozycji spowiedników, po prostu z powodu dużego nagromadzenia się penitentów, jak to może mieć miejsce z okazji niektórych obchodów wielkich świąt i zgroma­dzenia w związku [z nimi] wielkich pielgrzymek’ (kanon 961, 1, 2).

„Lokalni ordynariusze i księża w stopniu, który ich dotyczy, są zobligowani w sumieniu upewnić się, że penitenci mają regularny i czę­sty ustalony dostęp do indywidualnej i całkowi­tej spowiedzi we wszystkich parafiach, a także, jeżeli to tylko możliwe, w innych kościel­nych cen­trach. Dodatkowo wzywa się księży do szczo­drego udostępnienia swojej osoby, poza stałym rozkładem, w celu korzystania z indywi­dualnej i całkowitej spo­wiedzi, kiedykolwiek wierny słusznie o to po­prosi. Inne prace z po­wodu braku czasu, mogą być odłożone na póź­niej a nawet pominięte, ale nie spowiedź.”

Módlmy się o to, żeby chrześcijanie pogłębiali swoją wiedzę na temat wiary, żeby zrozu­mieli ważność korzystania z Sakramentu Pokuty i przyjmowania godnie Świętej Eucharystii, gdzie Nasz Pan jest prawdziwie obecny w Swoim Ciele, Krwi, Duchu i Boskości: „Kto spożywa Moje Ciało i Krew Moją pije, trwa we Mnie a Ja w nim... Kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki” (Jan 6:56-59).