William Guy Carr
część osiemnasta
Został oskarżony o przyjaźń z cesarzem. Został też oskarżony o niezdolność podejmowania szybkich i stanowczych decyzji. Był ośmieszany jako „Asquith-zobaczymy-poczekamy". Mój przyjaciel opowiedział mi o dowodach przeciwko wysokim osobistościom związanym ze „Szklanym Klubem", które stały się przyczyną rezygnacji rządu. Tak więc, według niego, Imperium Brytyjskie zostało zmuszone do zmiany politycznych Koni w środku światowej wojny. Kiedy Asquith zrezygnował w grudniu 1916 r., został on zastąpiony przez rząd koalicyjny kierowany przez Davida Lloyd George'a. Winston Churchill i Balfour byli jednymi z jego najwybitniejszych członków.
Tuż po tym, jak usłyszałem tę historię, zostałem uderzony przez fakt, że trzej wspomniani oficerowie armii znaleźli się na oficjalnych listach jako „zabici w czasie akcji". W okresie wojny taka rzecz jest całkiem możliwa. Potem nadeszła krótka notatka, że australijska dama i jej szofer zostali uwięzieni zgodnie z Ustawą o Obronie Królestwa. Potem ogłoszono, że członek parlamentu zamieszany w tę sprawę, wycofał się z życia publicznego. Kilka tygodni później zostałem zwolniony z obowiązków Kuriera Królewskiego i mianowany Oficerem Nawigacyjnym Brytyjskich Okrętów Podwodnych. Straciliśmy 33% naszych oficerów i ludzi, ale byłem jednym z tych, którzy przeżyli.
Niezbyt długo po wojnie, kiedy zacząłem studiować historię współczesną i religie porównawcze, zdałem sobie sprawę z ogromnego znaczenia politycznego syjonizmu dla tych, którzy planowali osiągnięcie bezspornej kontroli nad ekonomią światową. Następujące wydarzenia historyczne mówią same za siebie.
Kiedy w 1914 r. wybuchła wojna, Herbert H. Asquith był premierem. Był on antysyjonistą. Międzynarodowi Bankierzy postanowili, że rząd Asquitha musi odejść i zostać zastąpiony przez rząd koalicyjny, w którym David Lloyd George i Winston Churchill posiadaliby wielkie wpływy. Lloyd George. przez lata był doradcą prawnym ruchu syjonistycznego, planowanego i finansowanego przez Rotschildów. Winston Churchill wspierał polityczny syjonizm od czasu, kiedy po raz pierwszy wszedł w świat polityki.
W 1917 r. Międzynarodowi Bankierzy wspierali zarówno ruch bolszewicki jak i syjonistyczny. Wydawałoby się niewiarygodne, że brytyjski gabinet nie wiedział, o co chodzi, zwłaszcza, gdy rząd brytyjski musiał interweniować w sprawie uwolnienia Trockiego i jego rewolucyjnych przywódców, po tym jak zostali oni zatrzymani w Halifaxie, w drodze z Nowego Jorku do Rosji.
Obalenie imperium rosyjskiego było związane z wycofaniem potężnej armii rosyjskiej z wojny po stronie sił sprzymierzonych. Armia niemiecka, która była zaangażowana na froncie wschodnim, miała zostać uwolniona dla wzmocnienia armii walczących przeciwko silom sprzymierzonym na froncie zachodnim.
Pomimo tej wiedzy, nic nie zrobiono, żeby przeszkodzić dojrzewającym planom Międzynarodowej Finansjery.
Rząd brytyjski świadom był poważnych wypadków grożących Rosji. Dowodził tego fakt, że sprawa ta była dyskutowana przez gabinet, który podjął decyzję wysłania do Rosji lorda Kitchenera1 w celu reorganizacji rosyjskich sił zbrojnych. Lord Kitchener wypłynął ze Scapa Flow na statku „H. M. S. Hampshire". W nocy 5. czerwca 1916 r. statek został w tajemniczy sposób zatopiony. Lord Kitchener zginął wraz ze wszystkimi, z wyjątkiem dwunastu członków załogi. Rozbitkowie dopłynęli do brzegu na tratwie ratunkowej. Rząd brytyjski ogłosił, że „H. M. S. Hampshire" został zatopiony przez niemieckiego U-bota albo przez niemiecką minę. Udowodniono, że było to kłamstwo.
Badalem ten incydent bardzo dokładnie. W poprzedniej mojej książce pt. Piekielne anioły otchlani (Hell's Angels of the Deep), opublikowanej w 1932 r. UDOWODNIŁEM, że „H. M. S. Hampshire" nie został zatopiony przez wrogą torpedę czy minę. „H. M. S. Hampshire" został zatopiony albo w wyniku sabotażu, albo z powodu błędu jego oficera nawigacyjnego. Biorąc pod uwagę wszystkie dostępne dowody, byłem przekonany, że „H. M. S. Hampshire" zatonął po uderzeniu w podwodne Północne Rafy Skaliste. Trudno uwierzyć, że wykwalifikowany i doświadczony nawigator okrętowy popełnił taki błąd W ocenie sytuacji. Nadal uważam, że sabotażysta prawdopodobnie manipulował magnesami w kompasie sterującym. Żyrokompasy nie były wówczas standardowym wyposażeniem i nawet na statkach, które je posiadały, uważano modele Sperry za bardzo niepewne, jak wiem to z osobistego doświadczenia.
General Erich von Ludendorf (który był szefem sztabu i dzielił z generałem Lindenburgiem dowództwo niemieckich sił zbrojnych) studiował okoliczności związane z zatonięciem „H. M. S. Hampshire" i śmiercią lorda Kitchenera. Stwierdza on stanowczo, że „działania niemieckich jednostek morskich, czy to U-botów, czy stawiaczy min, nie miały nic wspólnego z zatopieniem okrętu". Powiedział, iż doszedł do wniosku, że śmierć lorda Kitchenera była dopustem Bożym, ponieważ, gdyby przeżył, niewątpliwie zreorganizowałby armię rosyjską i wyszkoliłby ją jako najgroźniejszą siłę bojową. Następnie generał Ludendorf zauważył, że „gdyby Kitchener tego dokonał, bolszewicy staliby się właścicielami jednej z najgroźniejszych machin bojowych, jakie kiedykolwiek znał świat. Taka siła umożliwiłaby komunizmowi objęcie całego świata".
Sądzę, że Międzynarodowi Bankierzy nie mogli pozwolić sobie na reorganizację armii rosyjskiej PRZED powstaniem mienszewików i przed obaleniem prowizorycznego rządu Kierenskiego w 1917 r. Jest bardzo wątpliwe, czy Lenin i Trocki mogliby osiągnąć to, co osiągnęli, gdyby lord Kitchener mógł zreorganizować, musztrować i szkolić rosyjskie siły zbrojne w 1916 r. Historia odnotowuje również, że Winston Churchill i lord Kitchener poważnie spierali się w sprawie polityki militarnej w latach 1914-1916. Lord Kitchener ostro przeciwstawiał się wysłaniu dywizji morskiej do Antwerpii w 1914 r., co było pomysłem Churchilla. Sprzeciwiał się też planowi Churchilla zdobycia Dardaneli. Oba przedsięwzięcia okazały się kosztownymi błędami. W przypadku Dardaneli można było odnieść sukces, co prawdopodobnie zakończyłoby wojnę w 1916 r., gdyby Churchill zaczekał do chwili, kiedy wojska armii i marynarki wojennej byłyby gotowe do współpracy.
Kiedy Churchill nalegał, żeby siły marynarki wojennej same zaatakowały Dardanele, tym samym poinformował wroga o zamierzonej strategii. Po tym, jak Churchill popełnił pierwszy błąd, armia otrzymała rozkaz udziału w walkach. Zarzuty lorda Kitchenera zostały zlekceważone. Zignorowano jego rady. Połączone siły zbrojne, którym powierzono atak na Dardanele były za małe liczebnie, nieodpowiednio wyszkolone, słabo wyposażone do podjęcia takiego zadania i źle wsparte zarówno jeśli chodzi o zaopatrzenie w żywność, pomoc medyczną, jak i o posiłki. Zostały zmuszone do zaatakowania wojsk pierwszej klasy, których dowódcy byli ostrzeżeni o ich niebezpieczeństwie. Połączone siły armii lądowej i marynarki wojennej otrzymały rozkaz pokonania przeszkód militarnych i morskich, które nie istniały, kiedy Churchill wydał rozkaz pierwszego ataku marynarki wojennej. Kampania o Dardanele była od początku skazana na niepowodzenie.
Im dłużej studiujemy metody stosowane przez Tajne Siły w sprawach międzynarodowych, tym bardziej oczywiste jest, że tajne zamachy, których dokonują, wyglądają jak wypadki czy samobójstwa, a sabotaż wygląda jak niedbalstwo, błędy w ocenie sytuacji i niezamierzone pomyłki popełnione Z powodu wybaczalnych okoliczności.
Jedyną możliwą okolicznością, jaka mogłaby usprawiedliwić politykę rządu koalicyjnego w 1916 r. w sprawie Rosji był fakt, że rząd wiedział, iż nie mógłby otrzymać wsparcia finansowego czy militarnego ze strony Ameryki ZANIM rząd rosyjski nie byłby obalony. Takie twierdzenie wydaje się absurdalne, ale jest ono wsparte następującymi faktami:
Mienszewicy rozpoczęli Rosyjską Rewolucję Lutową 1917 r.
Car abdykował 15 marca 1917 r.
Jacob H. Schiff, szef Kuhn-Loeb & Co. z Nowego Jorku, natychmiast wycofał nałożone przez siebie restrykcje, przedłużając pomoc finansową aliantom. Potem ojciec Mortimera Schiffa, Jacob, rozkazał mu przesłać następującą telegraficzną wiadomość do sir Ernesta Casselsa: „Z powodu ostatniej akcji w Niemczech i rozwoju wypadków w Rosji nie powinniśmy dłużej wstrzymywać się od finansowania sprzymierzonego rządu".
5 kwietnia rząd brytyjski ogłosił, że wysyła do Stanów Zjednoczonych ministra spraw zagranicznych, Jego Wysokość Arthura Jamesa Balfoura2, żeby poinformował amerykańskich bankierów, iż rząd brytyjski jest przygotowany oficjalnie poprzeć ich plany politycznego syjonizmu pod warunkiem, że wciągnęliby oni Amerykę do wojny po stronie aliantów. Ameryka przystąpiła do wojny. 7 czerwca 1917 r. pierwsze wojska amerykańskie wylądowały we Francji.
18 lipca 1917 r. lord Rothschild pisał do Arthura Jamesa Balfoura, co następuje:
„Szanowny Panie Balfour:
Wreszcie mogę przesłać panu formułę, o którą pan prosił. Jeśli rząd Jego Królewskiej Mości prześle mi wiadomość zgodną z tą formułą, a oni i pan to zaakceptują, wręczę to Federacji Syjonistycznej na spotkaniu, które zostanie zwołane w tym celu".
Projekt deklaracji brzmiał następująco:
(1) „Rząd Jego Królewskiej Mości uznaje zasadę, że PALESTYNA po- winna zostać przywrócona jako dom narodowy dla Żydów (national home for the Jewish people).3
(2) Rząd Jego Królewskiej Mości dołoży wszelkich starań, żeby zapewnić osiągnięcie tego celu i omówi z W organizacją syjonistyczną konieczne metody i środki."4
Balfour i rząd brytyjski zgodzili się w sprawie warunków narzuconych przez lorda Rothschilda i jego syjonistycznych kolegów. Dowodzi tego fakt, że 28 sierpnia sir Herbert Samuel (został on później wicehrabia), sir Alfred Mond (został później lordem) i lord Rothschild przekonali brytyjski gabinet do wysłania lorda Readinga do USA na czele Misji Ekonomicznej. Lord Reading, jako sir Rufus Isaacs, był zamieszany w skandal Marconiego.
Szczegóły porozumienia, które negocjował on z rządem USA we wrześniu 1917 r. nigdy nie zostały ujawnione. Wiadomo jednak, że porozumienie to dotyczyło Banku Anglii, ponieważ został on zupełnie zreorganizowany pod nadzorem amerykańskim i przebudowany fizycznie po 1919 r.5
We wrześniu Jacob Schiff z Kuhn-Loeb & Co. napisał do pana Friedmana długi list dotyczący kwestii syjonistycznej. Czytamy tam, co następuje: „Uważam, że prawdopodobne mogłoby być zapewnienie dobrej woli Ameryki, Wielkiej Brytanii i Francji6, w każdym przypadku, w sprawie poparcia wielkiego napływu i osiedlania się naszych ludzi w Palestynie... dalej mogłoby być możliwe uzyskanie od Mocarstw formalnego zapewnienia naszych ludzi, że powinni oni otrzymać autonomię w Palestynie tak szybko, jak ich ilość stanie się wystarczająco duża, żeby to usprawiedliwić".
26 września 1917 r. Louis Marshall, przedstawiciel prawny Kuhn-Loeb & Co., pisał do swojego przyjaciela Maxa Seniora, innego czołowego syjonisty, co następuje: „Major Lionel de Rothschild z Ligi Żydów Brytyjskich informuje mnie, że jego organizacja pozostaje w zgodzie z Amerykańskim Komitetem Żydowskim... Deklaracja Balfoura, z jej akceptacją przez Mocarstwa, jest aktem najwyższej dyplomacji. Syjonizm jest tylko epizodem dalekosiężnego planu: jest to zaledwie wygodny kołek, na którym można powiesić mocną broń. Wszelkie protesty, które mogą podejmować przeciwnicy, byłyby bezskuteczne. Staliby się oni indywidualnie znienawidzonymi i konkretnymi przykładami najbardziej poruszającej natury. Wzdragałbym się przed możliwościami, jakie mogłyby stąd wynikać".
Louis Marshall przyznaje tutaj otwarcie, że „syjonizm jest tylko epizodem dalekosiężnego planu... jest to zaledwie wygodny kołek, na którym można powiesić mocną broń". Wspomniany tu dalekosiężny plan nie może być niczym innym, jak Długofalowym Planem, do którego ciągłe odniesienia były już przez nas czynione. Jest to plan, przy pomocy którego Międzynarodowa Finansjera zamierza zdobyć ostateczną, niekwestionowaną kontrolę bogactwa, zasobów naturalnych i siły roboczej na całym świecie.
Oto kilka ważniejszych wydarzeń historycznych, które potwierdzają powyższą konstatację.
28 stycznia 1915 r. Herbert H. Asquith, premier Anglii, napisał w swoim dzienniku: „Właśnie otrzymałem od Herberta Samuela memorandum zatytułowane Przyszłość Palestyny... Sądzi on, że moglibyśmy osiedlić na tym terytorium około trzech do czterech milionów europejskich Żydów. Czyta się to prawie jak nowe wydanie Tankreda przybliżone do naszych czasów. Przyznaję, że nie pociąga mnie ten dodatek proponowany do naszych obowiązków", etc. Zatem Asquith okazał się antysyjonistą.
Prominentni syjoniści byli właścicielami większości, jeśli nie wszystkich, głównych gałęzi brytyjskiego przemysłu wojennego. Bez żadnego powodu w Brytanii zabrakło nagle w latach 1915- 1916 chemikaliów potrzebnych do produkcji materiałów wybuchowych. Broń palna i amunicja, która została przyrzeczona naszym rosyjskim sprzymierzeńcom, nie została wytworzona. Tak bardzo brakowało pocisków do naszej broni palnej, że musiały być one racjonowane. Rząd Asquitha został oskarżony o zmarnowanie wysiłku wojennego. Przyjrzyjmy się dobrze faktom.
Sir Frederick Nathan odpowiadał za produkcję chemiczną. Panom Brunnerowi i Mondowi zlecono dokonanie wszystkiego, co było w ich mocy, żeby zmienić krytyczną sytuację, jaka powstała. Używając FUNDUSZY RZĄDOWYCH wybudowali oni wielką fabrykę chemiczną w Silvertown. Sir Alfred Mond został powołany na stanowisko Pełnomocnika ds. Pracy Jego Królewskiej Mości. Potem został on szefem agencji żydowskiej w Palestynie.
Pracę nad budową fabryki rozpoczęto niezwłocznie. Produkcję uruchomiono w niej w rekordowym czasie. Pochwałom nie było końca, a zaszczytami obdarowywano bogatych finansistów syjonistycznych, którzy ponoć robili tak wiele dla brytyjskiego wysiłku wojennego. LECZ TAK SZYBKO, JAK ROZPOCZĘTO PRODUKCJĘ W FABRYCE W SILVERTOWN, WYLECIAŁA ONA W POWIETRZE, W WYNIKU CZEGO ZGINĘŁO CZTERDZIEŚCI OSÓB. Zostało zniszczonych ponad osiemset budynków i domów.7
Z powodu niedostarczenia przez Wielką Brytanię obiecanej broni i amunicji do Rosji, doświadczyła ona na Wschodnim Froncie dotkliwych porażek militarnych. Gazety donosiły, że oddziały rosyjskie walczyły pałkami i gołymi pięściami dopóki nie zostały pozabijane przez dobrze uzbrojone wojska niemieckie. List napisany przez profesora Bernarda Paresa (profesor Pares otrzymał później tytuł szlachecki) do Lloyda George'a wskazywał, że broń i amunicja obiecana rządowi imperium rosyjskiego była celowo niedostarczona, żeby stworzyć warunki sprzyjające rewolucji planowanej potem w Genewie i Nowym Jorku przez międzynarodowych bankierów. W liście profesora Paresa napisanym w 1915 r. czytamy:
„Muszę przedstawić moją wyraźną opinię, że niepomyślne fiasko zaopatrzenia Rosji przez panów Vickersa-Maxima & Co. w amunicję, która miała się znaleźć tam pięć miesięcy temu, poważnie naraża na niebezpieczeństwo relacje tych dwóch krajów, a zwłaszcza ich kooperację w działaniach dotyczących obecnej wojny... POINFORMOWANO MNIE ZDECYDOWANIE, ŻE JAK DOTĄD ŻADNE DOSTAWY Z ANGLII NIE DOTARŁY DO ROSJI".
David Lloyd George w czasie, kiedy był pisany powyższy list, był ministrem skarbu i odpowiadał za finansowanie wojny. Panowie Vickers-Maxim & Co. byli kontrolowani przez sir Ernesta Casselsa, wspólnika biznesowego Kuhn-Loeb & Co. z Nowego Jorku, którzy z kolei byli stowarzyszeni z Rothschildami i międzynarodowymi bankierami Anglii, Francji, Niemiec, itd.
Kiedy list profesora Paresa był omawiany przez gabinet, Lloyd George przypuszczalnie bronił polityki rządu, mówiąc: „Dobroczynność powinna zaczynać się w domu. Nasi brytyjscy żołnierze walczący we Francji otrzymali tylko po cztery karabiny maszynowe na batalion. Powinni być oni lepiej uzbrojeni zanim zaczniemy eksportować broń do Rosji".
Lord Kitchener miał odpowiedzieć na to: „Uważam za luksus więcej niż cztery karabiny maszynowe na batalion, kiedy nasze niepowodzenie w dostarczeniu broni, jaką przyrzekliśmy Rosji, spowodowało, że Rosjanie mają tylko JEDEN karabin na sześciu ludzi".
Agentom międzynarodowych konspiratorów nakazano oczernianie lorda Kitchenera i rozpowszechniali oni na całym świecie pogłoskę, że lord Kitchener stwierdził, iż uważa więcej niż cztery karabiny maszynowe na batalion żołnierzy brytyjskich, walczących we Francji, za luksus. To oczernianie i nieprawda są kontynuowane do dzisiaj. Pojawiło się to w ostatnio opublikowanej biografii Davida Lloyd George'a. Pojawiło się to w recenzji tej biografii zamieszczonej ostatnio w „,Toronto Star Weekly". Wyslałem do redaktora „Star Weekly" prawdę dotyczącą tego ważnego wydarzenia historycznego. Odpowiedział on, że była to dla niego zbyt duża mieszanka wybuchowa, żeby ją wytrzymać. Poinformował mnie, że przekazał moją korespondencję do Daily Star". Nie trzeba dodawać, że PRAWDA nie została nigdy opublikowana.
Jest to typowa ilustracja tego, jak międzynarodowi konspiratorzy szargają reputację uczciwych ludzi, nawet ludzi nieżyjących, żeby ukryć swoje własne naganne postępowanie. Ilustruje to doskonale, jak ich agenci używają światowej prasy do dezinformowania społeczeństwa, tak że będą oni obwiniać niewinnych ludzi, a nawet swoje własne rządy, za szkody wywołane w wyniku swoich machinacji.
Żeby udowodnić, że Vickers-Maxim & Co. byli w tym czasie pod wpływem Kuhn-Loeb & Co., Boris Brazel pisze: „4 lutego 1916 r. w Nowym Jorku odbyło się spotkanie Rosyjskiej Partii Rewolucyjnej Ameryki, w którym uczestniczyło 62 delegatów...Ujawniono, że do Partii dotarly właśnie tajne raporty z Rosji, wskazujące moment jako korzystny... zgromadzenie zostało zapewnione, że dostatecznie duże fundusze zostaną dostarczone przez osoby popierające uwolnienie mieszkańców Rosji. W związku z tym wielokrotnie wymieniano nazwisko Jacoba Schiffa".8
Jacob Schiff był w tym czasie wysokim rangą członkiem Kuhn-Loeb & Co. z Nowego Jorku. Okoto 50 z 62 osób uczestniczących w spotkaniu 4 lutego 1916 r. brało aktywny udział w rewolucji rosyjskiej 1905 r. Jeszcze raz mieli oni zostać użyci do wywołania akcji rewolucyjnej, ale Jacob Schiff planował, że owoce zwycięstwa mają zostać przywłaszczone przez Lenina w interesie międzynarodowych bankierów.
Oto, co na temat syjonizmu mówi Encyklopedia Wiedzy Żydowskiej: „Wojna Światowa zmusila porzucenie Berlina jako centrum organizacji i wszystkie władze zostały przeniesione do Tymczasowego Nadzwyczajnego Komitetu Syjonistycznego założonego w Nowym Jorku pod kierownictwem sędziego L. D. Brandeisa".
Jacob de Haas w książce zatytułowanej „Louis Dembitz Brandeis" pisze: (Syjonistyczny) Departament Przelewu... jego odgałęzienia rozciągają się poprzez wszystkie strefy wojenne okupowane przez aliantów i sięgają Turcji, Syrii, Palestyny do Transjordanii i Bagdadu; praktycznie nie stracono ani jednego centa z obracanych milionów... Rozpoczynając od używania dobrych biur Departamentu Stanu USA (Ministerstwo Spraw Zagranicznych) jako środka komunikacji i depozytu, stał się on tak wiarygodny i odnosił takie sukcesy, że zaczął być zatrudniany przez Skarb USA do dostarczania pieniędzy i wiadomości, z czym rząd nie potrafił się pomyślnie uporać... Ambasady w stolicach europejskich dostarczały gotówki na żądanie (Syjonistycznego) Sekretarza Wykonawczego w Nowym Jorku".
L. Fry w książce Wody płynące na Wschód" („Waters Flowing Eastward") pisze na str. 51: „Odtąd ich wpływ był coraz bardziej odczuwany w kręgach POLITYCZNYCH Europy i Ameryki. Zwłaszcza Syjonistyczny Departament Przelewu, jak go nazywano, był w stanie przekazywać pieniądze i informacje do czynników wywrotowych we wrogich krajach".
Następnie powracając znowu do obrazu Światowego Ruchu Rewolucyjnego znajdujemy Loże Wielkiego Wschodu. M. Erzberger pisze na stronach 145-146 książki,,Moje doświadczenie w czasie wojny światowej" („My Experience in the World War"): „16 marca 1916 r. Przymierze Izraelskie wpłaciło Wielkiemu Wschodowi z Paryża sumę 700 000 franków, a w archiwach Wielkiego Wschodu z Rzymu znajdujemy dowód, że 18 marca 1916 r. miał miejsce przelew jednego miliona lirów dla Wielkiego Wschodu z Rzymu. Nie jestem tak naiwny, żeby przypuszczać, że'Przymierze Izraelskie'używa dwóch Wielkich Wschodów tylko w celu przesłania jednego miliona lirów dla włoskich Żydów".
Opowiadając o wydarzeniach PO obaleniu Asquitha w 1916 r., A. N. Field pisze w książce pt. „Wszystkie te sprawy" („All These Things"), na str. 104: „Żydowskie wpływy w polityce brytyjskiej stały się wyraźne po awansie Lloyda George'a". L. Fry na stronie 55 w książce Wody plynące na Wschód" pisze: „Pierwsze oficjalne londyńskie spotkanie... Komitetu Politycznego odbyło się 7 lutego 1917 r. w domu dr. Mosesa Gastera. Byli tam obecni: lord Rothschild, James de Rothschild (syn Edmunda de Rothschilda z Paryża, byłego właściciela kolonii Rothschildów w Palestynie), sir Mark Sykes (którego dom w Buckingham Gates był w pełni wyposażony jako centrala Sprawy Syjonistycznej, z aparatem telegraficznym, itd.), sir Herbert Samuel, Herbert Bentwich (później prokurator generalny Palestyny), Harry Sacher, Joseph Cowen, Chaim Weizmann i Nahum Sokolov9. Dyskutowano szczegółowo syjonistyczny program, który miał służyć jako baza dla oficjalnych negocjacji obejmujących przyszłe mandaty Palestyny, Armenii, Mezopotamii i królestwa Hedjaz".
J. M. N. Jeffries (op. cit. str. 139) przedstawia tę dodatkową informację: „Protokoły z tego spotkania były przekazane natychmiast w zaszyfrowanej postaci do organizacji syjonistycznej w Stanach Zjednoczonych... Odtąd polityczna organizacja syjonistyczna w Stanach Zjednoczonych zaczęła włączać się w kształtowanie polityki brytyjskiej i w zarządzanie brytyjskimi sprawami".
Żeby zilustrować władzę, jaką międzynarodowi bankierzy sprawują nad przedsięwzięciami rządu brytyjskiego, zacytujemy Samuela Landmana10. Mówi on: „Po porozumieniu, do jakiego doszło pomiędzy sir Markiem Sykesem, Weizmannem i Sokolovem postanowiono wysłać tajny komunikat do sędziego Brandeisa mówiący o tym, że rząd brytyjski pomógłby Żydom w uzyskaniu Palestyny w zamian za aktywne żydowskie poparcie i za wsparcie Sprawy Alianckiej w USA, żeby spowodować radykalną tendencję proaliancką w Stanach Zjednoczonych. Ta wiadomość jako zaszyfrowana została przesłana poprzez brytyjskie ministerstwo spraw zagranicznych. Tajne komunikaty zostały także wysłane do przywódców syjonistycznych w Rosji za pośrednictwem generała MacDonogha... Dr Weizmann (jeden z założycieli politycznego syjonizmu) potrafił sobie zapewnić poprzez rząd usługi sześciu młodych syjonistów na rzecz aktywnej pracy w sprawie syjonizmu. W tym czasie obowiązywał pobór do wojska i tylko osoby zaangażowane w pracę wagi państwowej mogły zostać zwolnione z aktywnej służby na froncie. Pamiętam dra Weizmanna piszącego list do generała MacDonogha (dyrektora Operacji Militarnych) i wzywający jego pomocy w uzyskaniu zwolnienia z aktywnej służby dla Leona Simona, Harry'ego Sachera, Simona Marksa, Hyamsona, Tolkowsky'ego i mnie. Na prośbę dra Weizmanna zostalem przeniesiony z Biura Wojny (MI 9)... do ministerstwa propagandy..., a później do blura syjonistycznego... w grudniu 1916 r. Od tamtego czasu przez wiele lat syjonizm byl uważany za sojusznika rządu brytyjskiego... Paszport i trudności podróżowania nie istniały, kiedy człowiek był rekomendowany przez nasze biuro. Na przykład, podpisane przeze mnie zaświadczenie, że turecki Żyd ma być traktowany jako przyjazny cudzoziemiec, a nie jako wróg, jak było to w przypadku obywateli tureckich, było akceptowane przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych".
Studia dotyczące życia Disraelíego ukazują, że spędzał on wiele niedzielnych wieczorów z londyńskimi Rothschildami. Ujawniono, że kiedy Kuhn-Loeb & Co. z Nowego Jorku finansowali rewolucjonistów żydowskich w Rosji, londyńscy Rothschildowie byli zarządcami carskiej administracji w Londynie. Wiemy także, że londyńscy Rothschildowie byli liberalami i ze Liberal Press kontrolowana przez Rothschildów od 1840 do 1917 r. była stale antyrosyjska. Disraeli informuje nas, że przywódców polityki i finansów w Niemczech uważano za reakcjonistów, ponieważ nie pozwalali oni międzynarodowym bankierom na robienie dokładnie tego, co chcieli robić. Baron von Bleichreeder z Berlina i Waburgowie z Hamburga byli przedstawicielami Rothschildów w Niemczech. W Rosji Weinsteinowie z Odessy pomagali Ginzbergom z Petersburga doglądać interesów Rothschildów.
Innym bardzo aktywnym człowiekiem ze strony międzynarodowych bankierów był Otto Kahn. Zręcznie ukrywał on swoje prawdziwe oblicze światowego rewolucjonisty za narodowymi flagami wielu krajów, w których mieszkał i udawał patriotycznego obywatela. Otto Kahn urodził się w Niemczech. Wyemigrował do Stanów Zjednoczonych podobnie jak Paul Warburg. Jak Warburg został także wspólnikiem w Kuhn-Loeb & Co. Kahn po przybyciu do Ameryki znalazł zatrudnienie jako urzędnik w firmie Speyer & Co., żeby nie czynić spraw zbyt oczywistymi. Później ożenił się z wnuczką Wolfa, jednego z założycieli Kuhn-Loeb & Co. Kiedy pani Kahn odwiedziła Moskwę w 1931 r., była ona oficjalnie przyjmowana przez rząd sowiecki, który wydał uroczystą kolację i szereg znakomitych przyjęć na jej cześć. Armia Czerwona Stalina stała wzdłuż dróg, kiedy ona przejeżdżała, a żołnierze prezentowali broń, kiedy przechodziła.11
2 kwietnia 1934 r. w Daily Herald ukazał się artykuł, w którym Hannen Swaffer pisał: „Znałem multimilionera Otto Kahna przez wiele lat. Znałem go, kiedy był patriotycznym Niemcem. Znałem go, kiedy był patriotycznym Amerykaninem. Naturalnie, kiedy chciał wejść w skład brytyjskiej Izby Gmin, wstąpił do Partii Patriotycznej". Otto Kahn zostałby przewodniczącym anglojęzycznego Związku, gdyby nie jego przypadkowo odkryta działalność rewolucyjna, kiedy dowiedziono, że jego dom był miejscem spotkań sowieckich agentów, takich jak Nina Smorodin, Claire Sheridan, Louise Bryant i Margaret Harrison.
Problem tego, kto miał finansować Lenina i Trockiego w czasie ich połączonej działalności rewolucyjnej w Rosji, musiał zostać rozwiązany w lecie 1917 r. Międzynarodowi bankierzy postanowili, że ich przedstawiciele spotkają się w Sztokholmie, ponieważ Szwecja była krajem neutralnym i stosunkowo wolnym od międzynarodowych szpiegów. Wśród uczestników spotkania były osoby reprezentujące interesy bankowe Wielkiej Brytanii, Niemiec, Francji i Stanów Zjednoczonych. Był tam Aleksandr Dmitrijewicz Protopopow, rosyjski minister spraw wewnętrznych, a także był pan Warburg z Hamburga. Był on bratem Paula Warburga, wspólnika w Kuhn-Loeb & Co. w Nowym Jorku, który napisał w 1910 r. projekt ustawy dla Systemu Rezerwy Federalnej. Zobaczymy, że w celu podjęcia decyzji, jak powinny zostać zorganizowane finanse dla Lenina i Trockiego na obalenie rosyjskiego rządu, w spotkaniu uczestniczyli delegaci ze WSZYSTKICH wojujących krajów. Ostatecznie postanowiono, że Kuhn-Loeb z Nowego Jorku umieści 50 milionów dolarów USA na koncie Lenina i Trockiego w banku szwedzkim.
Amerykańscy i brytyjscy oficerowie wywiadu przedstawili te fakty swoim rządom w 1917 r. Komandor E. N. Cromie zginal odpierając atak rewolucyjnego tlumu na brytyjski konsulat wy Petersburgu. Powstrzymywał ich, żeby dać swoim kolegom czas na spalenie dokumentów dotyczących tej i innych spraw.12
Rząd amerykański przesłał rządowi brytyjskiemu raporty swoich oficerów wywiadu. Holenderski ambasador w Petersburgu, Oudendyke (który zajmował się brytyjskimi interesami w Rosji po zamordowaniu komandora Cromie), takze ostrzegal rząd brytyjski. Jego ostrzeżenia zostały opublikowane w kwietniu 1919 jako część Białej Księgi na temat rewolucji bolszewickiej, wydanej przez Drukarnię Królewską.
Plany, jakie Jacob Schiff poczynił, zeby umożliwić Trockiemu i jego bandzie rewolucyjnych liderów powrót z Nowego Jorku do Petersburga zostały zablokowane, kiedy kanadyjscy urzędnicy rządowi zatrzymali Trockiego w Halifaxie w Nowej Szkocji w czasie podróży. Władzę, jaką międzynarodowi bankierzy sprawują nad konstytucyjnymi rządami w pełni ilustruje fakt, że natychmiast po tym, jak zaprotestowali oni wobec zainteresowanych rządów, Trocki i jego cała banda rewolucyjnych gangsterów została uwolniona i uzyskała bezpieczny przejazd przez Brytyjską Strefę Blokady.
(cdn)
William Guy Carr
1 Horatio Herbert Kitchener (1850-1916) baron (od 1898 r.), hrabia (od 1914 r.). Od 1892 r. dowódca armii egipskiej; od 1900 r. naczelny dowódca wojsk brytyjskich w wojnie burskiej. 1902-09 naczelny dowódca w Indiach; od 1909 r. marszałek. 1911-14 rządca Egiptu. Od 1914 r. brytyjski minister wojny. Zginął w katastrofie okrętu HMS Hampshire. (przyp. tłum.)
2 Arthur James Balfour (1848-1930) - hrabia (od 1922 r.); 1874-1922 członek Izby Gmin z ramienia Partii Konserwatywnej; 1885-1902 członek rządów lorda Salisbury'ego (swojego wuja). W latach 1902-1905 premier. W latach 1916-19 minister spraw zagranicznych w rządzie Lloyda George'a. W 1917 r. przekazał oświadczenie w sprawie żydowskiej siedziby narodowej (deklaracja Balfoura). (przyp. tłum.)
3. Zauważmy, że użytym tu słowem jest „Palestyna", a nie „Izrael".
4. List ten był cytowany przez członka parlamentu brytyjskiego Stokesa w czasie Debaty Palestyńskiej, 11 grudnia 1947 r.
5. Zobacz książkę Clifforda H. Douglasa Programme for the Third World War (Program trzeciej wojny światowej), Liverpool, 1944.
6. Pan Cambon z francuskiego ministerstwa spraw zagranicznych zaakceptował deklarację Balfoura pod względem poparcia syjonizmu w tym czasie.
7. Na temat innych szczegółów tego aspektu wojny czytaj pracę Clifforda H. Douglasa Wytyczne oskarżenia (The Brief for the Prosecution).
8. Boris Brazel był autorem książki World at the crossroads (Świat na rozdrożu), zob. str. 69.
9. Jest to ten sam Sokolov, który potem napisał Historię syjonizmu (History of Zionism).
10. Napisał on pracę pt. World Jewry (Światowe żydostwo) (Londyn), 22 lutego 1936 r. Zobaczymy, że bardzo podobna sytuacja została stworzona przez międzynarodową intrygę na początku II wojny światowej.
11. Zobacz All These Things (Wszystkie te sprawy) A. N. Fielda.
12. Komandor Cromie służył na brytyjskich okrętach podwodnych w tym samym czasie, co autor. Jego wyczyny na rzecz Rosjan przedstawione są w książce By Guess and By God (Przez wyczucie i przez Boga) opublikowanej przez autora w 1931 r.
