William Guy Carr
część dziewiętnasta
Dalszy dowód współudziału brytyjskich polityków w rewolucji rosyjskiej 1917 r. został uzyskany przez D. Petrowskiego, który wyjaśnia rolę odegraną przez ambasadora, sir G. Buchanana. 1 Petrowski dowodzi, że, choć w pełni poinformowany o wszystkim, co się działo poza sceną, rząd Lloyda George'a pomagał międzynarodowym bankierom w sprowadzeniu Trockiego i jego przywódców rewolucyjnych do Rosji, podczas gdy w tym samym czasie Naczelne Dowództwo Niemieckie pomagało międzynarodowym bankierom w sprowadzeniu Lenina i jego gangu rewolucyjnych liderów ze Szwajcarii do Piotrogrodu. Leninowi i jego zwolennikom dostarczono prywatnego wagonu kolejowego na podróż przez Niemcy.
Petrowski ujawnia, że Paweł N. Milukow, który wiosną 1917 r. został mianowany ministrem spraw zagranicznych przez rosyjski rząd republikański, był człowiekiem, który negocjował te knowania, obejmujące oba walczące ze sobą kraje. Udokumentowane jest także to, iż w dowód wdzięczności za współpracę udzieloną przez Niemiecki Sztab Generalny, rząd Wielkiej Brytanii zgodził się na żądanie Milukowa – uwolnienia Maksima Litwinowa. Został on aresztowany przez oficerów wywiadu brytyjskiego jako szpieg niemiecki. Poznanie tożsamości Litwinowa jest wielce interesujące. Rodzice jego nosili nazwisko Finkelstein. Kiedy związał się on ze Światowym Ruchem Rewolucyjnym, zmienił nazwisko na Meyer Wallach. Kiedy bliżej związał się z Leninem i jego partią bolszewicką, zmienił jeszcze raz nazwisko na Maksim Litwinow. Jest on tym samym człowiekiem znanym jako Litwinow – Szpieg Niemiecki i tym samym, który został aresztowany, próbując rozmienić banknoty pięćsetrublowe, zdobyte przez Stalina, kiedy zbombardował on i obrabował bank w Tyflisie.
Po uwolnieniu przez władze brytyjskie Litwinow wrócił do Rosji. Pomógł on Leninowi obalić Rząd Tymczasowy Kiereńskiego i radę mienszewików utworzoną w Petersburgu przed październikiem 1917 r. Litwinow był ministrem spraw zagranicznych Stalina w latach 1930-1939. W 1935 r. został członkiem Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Związku Sowieckiego. Jego umiejętności zamachowca, pasera kradzionych pieniędzy, szpiega, międzynarodowego gangstera i przywódcy akcji rewolucyjnej w wielu krajach, zostały uznane przez narody świata, kiedy mianowano go Przewodniczącym Rady Narodów Zjednoczonych. Tylko międzynarodowa grupa, taka jak międzynarodowi bankierzy, mogła ocalić życie tego człowieka i zapewnić mu wolność, kiedy realizował on kryminalne aspekty międzynarodowej intrygi. Tylko władza i wpływy międzynarodowych bankierów mogły doprowadzić do jego wyboru na stanowisko przewodniczącego Rady Narodów Zjednoczonych. Ilustruje to fakt, że Iluminaci kontrolują tych, którzy kontrolują Organizację Narodów Zjednoczonych.
Inne dowody wskazują na to, że międzynarodowi bankierzy ze Zjednoczonego Królestwa, Stanów Zjednoczonych, Niemiec i Rosji pracowali razem, nawet po tym, jak Niemcy i Wielka Brytania znalazły się w stanie wojny. Znajdujemy je w broszurze zatytułowanej Trocki (Defender Publishers, Wichita, Kansas), w której cytowany jest list napisany przez J. M. Della do Lloyda George'a. Lecz po co kontynuować? Całe tomy zajęłoby cytowanie wszystkich dowodów potwierdzających, że międzynarodowi bankierzy organizowali, finansowali i kierowali rewolucją rosyjską, żeby zdobyć kontrolę nad wielkim terytorium, tak by Iluminaci mogli wypróbować swoje totalitarne idee.
Tylko eksperymentując na tak wielkim terytorium, jakim był tak zwany ZSSR, mogli oni odkryć błędy i słabości, stosując metodę prób i błędów. Dopóki nie przeprowadziliby oni tego eksperymentu, który kosztował życie dziesiątki milionów ludzi, próba przejęcia władzy nad całym światem byłaby z ich strony wielką głupotą. Posiadali oni Dalekosiężny Plan. Zaczął się on 3000 lat temu. Został skorygowany w 1773 r. na spotkaniu w sklepie złotnika Bauera we Frankfurcie nad Menem. Jeżeli nie zostanie podjęte wspólne działanie, należy się spodziewać końca, gdy przejmą oni polityczną i ekonomiczną kontrolę po trzeciej wojnie światowej.
Zobaczymy zatem, że Rząd Koalicyjny, który przejął dalsze prowadzenie wojny od premiera Asquitha w grudniu 1916 r., nie uczynił niczego, żeby powstrzymać międzynarodowych bankierów od kontynuacji ich planów przeprowadzenia rewolucji rosyjskiej, nawet gdy wiedział, że jej sukces spowodowałby wycofanie armii rosyjskiej z wojny. Dowodu na to, że syjoniści, zarówno w USA jak i w Wielkiej Brytanii, zgadzali się, że rosyjski rząd imperialny powinien zostać obalony, trzeba szukać w fakcie, iż, kiedy Lenin ogłosił ustanowienie swojej dyktatury w listopadzie 1917 r., Lloyd George natychmiast ogłosił również, że polityka rządu brytyjskiego będzie popierała plan Rothschilda utworzenia domu narodowego dla Żydów w Palestynie. Dowodzi to, że Lloyd George nie żywił urazy wobec międzynarodowych bankierów za wycofanie z wojny Rosji jako sojusznika Wielkiej Brytanii.
Zdominowani przez Żydów rewolucjoniści mienszewiccy w Rosji przeprowadzili nieudaną rewolucję 1905 r. Zaczęli oni także rewolucję w lutym 1917 r. Jeszcze raz odnieśli oni wielki sukces w czasie pierwszej fazy akcji rewolucyjnej. Faktycznie ustanowili oni radę w Piotrogrodzie. Międzynarodowym bankierom nie przeszkadzało, kto jest przy piłce, dopóki nie była ona blisko celu, ale kiedy piłkarz znalazł się na pozycji strzeleckiej, wchodzili na boisko i przejmowali grę. Ich celem było wprowadzenie totalitarnej Dyktatury działającej na ZASADZIE POŁĄCZONEJ SPÓŁKI AKCYJNEJ; z Lenina uczyniono Dyktatora. Oni pozostawali poza sceną. Komunistyczna „Mafia" obwiniana była za ich zbrodnie przeciwko ludzkości.
17 lipca 1917 r. bolszewicy pod przywództwem Lenina rozpoczęli agitację antyrządową w Rosji. Wynikiem tego było powstanie tysięcy rozjuszonych robotników-żołnierzy miejskich. Ten nieudany pucz jest znany jako „Lipcowe Dni".
Kiereński2 uporał się z sytuacją zdecydowanie. Strzelano do tłumu, setki ludzi zostało zabitych, ale porządek został przywrócony. Bolszewiccy liderzy uciekli. Niektórych aresztowano. Lenin i Zinowiew ukryli się w Sestrorecku. Wśród aresztowanych byli Trocki, Kamieniew i Łunaczarski. Stalinem, który był w tym czasie wydawcą Prawdy, nie zajmowano się. Po puczu książę Lwow ustąpił, a premierem został Żydowski Napoleon, Kiereński. Był on wielkim mówcą. Próbował podsycić entuzjazm dla wysiłku wojennego wśród żołnierzy i robotników. Wszystkie próby oratorskie Kiereńskiego zawiodły.
Wpływy Kiereńskiego zaczęły się stale zmniejszać. Lenin był zajęty. Zwołał on szósty zjazd Rosyjskiej Socjaldemokratycznej Partii Pracy na 8-16 sierpnia. W jego wyniku został przywódcą zjednoczonych grup rewolucyjnych. W ciągu roku zjednoczona partia rewolucyjna zmieniła nazwę na PARTIĘ KOMUNISTYCZNĄ. Na zjeździe utworzono tajny komitet nazwany Centralnym Komitetem Październikowym. Składał się on z 26 członków, którzy mieli przygotować plan Rewolucji Październikowej, a potem kierować akcją rewolucyjną we wszystkich jej różnych fazach. Stalin w końcu stanął na wysokości zadania. Został on wybrany do prezydium szóstego kongresu partii. Większość studentów sądzi, że na Stalina nikt by nawet nie zwrócił uwagi, gdyby wielu innych doświadczonych liderów rewolucyjnych nie znajdowało się w więzieniu. Prawdą jest jednak, że Lenin działał jako Główny Agent „Tajnej Władzy". Miała ona plan użycia Stalina do zastąpienia nim innych.
Idea zorganizowania rewolucji październikowej została podjęta przez Komitet Centralny, żeby uprzedzić zamiar przeprowadzenia przez Rząd Tymczasowy wyborów powszechnych, w których tajne głosowanie zostałoby użyte do wyboru przedstawicielskiego rządu konstytucyjnego, sprawującego władzę w Imperium Rosyjskim. Lenin czuł, że jeśli jego dążenie do osiągnięcia władzy miałoby zakończyć się sukcesem, musi ją zdobyć przed styczniowym posiedzeniem Zgromadzenia Konstytucyjnego, które miało zarządzić ogólnonarodowe wybory. Gdyby kiedykolwiek wybory te zostały przeprowadzone, społeczeństwo miałoby swoich własnych przedstawicieli w rządzie. Lenin czuł, że trudniej byłoby zdobyć poparcie, potrzebne do obalenia rządu ludowego, niż obalić Rząd Tymczasowy. W tym wypadku miał rację.
Jakkolwiek może to wydawać się dziwne w świetle późniejszych wypadków, Kamieniew został zwolniony z więzienia 17 sierpnia, a Trocki dokładnie miesiąc później. 24 września Trocki został wybrany przewodniczącym Rady Piotrogrodzkiej na miejsce Czcheidzego. 26 września Rada Piotrogrodzka przegłosowała przekazanie całej władzy militarnej Komitetowi Wojskowo-Rewolucyjnemu, któremu przewodził Trocki. Zaledwie kilka dni później wybuchła prawdziwa rewolucja Lenina. Udowodnił on, co można osiągnąć dzięki właściwemu planowaniu i precyzji rozkładu zajęć, popartych przez nieograniczoną pomoc finansową. Wiedział, jak korzystnie użyć elementu zaskoczenia. Szybko przekonał on wielu przywódców innych grup rewolucyjnych, że był właściwym człowiekiem do kierowania walkami rewolucyjnymi. Wkrótce narzucił wszystkim dyscyplinę. Od przywódców wymagano skutecznego wykonywania rozkazów bez zadawania pytań, inaczej mogliby tego pożałować.
Przywódcy rewolucyjni rozpowszechnili zarządzenie o tym, że Drugi Wszechrosyjski Zjazd Rad miał się odbyć 7 listopada. Była to informacja przekazana dla zmylenia tropów, żeby ogół społeczeństwa uwierzył, iż żadna akcja rewolucyjna nie zostanie podjęta w najbliższym czasie. Jednak Komitet Wojskowo-Rewolucyjny zorganizował 4 listopada olbrzymie wiece poprzedzające rzeczywistą rewolucję. Następnego dnia, 5 listopada, garnizon Twierdzy Pietropawłowskiej zadeklarował poparcie dla bolszewików. 6 listopada Kiereński podjął rozpaczliwy wysiłek, by zapobiec rewolucji przez rozkaz aresztowania członków Komitetu Wojskowo-Rewolucyjnego. Zakazał wszystkich bolszewickich publikacji. Rozkazał zastąpienie załogi garnizonu Pietropawłowskiego świeżymi oddziałami. Jednak Lenin także zorganizował swoją Piątą Kolumnę dobrze. Rozkazy Kiereńskiego nigdy nie zostały wykonane. Urzędnicy, którym ufał, zdradzili go.
Lenin wyszedł z ukrycia. Przyłączył się do Komitetu Wojskowo-Rewolucyjnego w Smolnym, gdy tylko dowiedział się, że kontrrewolucyjne środki podjęte przez Kiereńskiego zawiodły. Instytut Smolny służył jako główna kwatera rewolucjonistów. O 2. po północy 7 listopada wydany został rozkaz rozpoczęcia zorganizowanej akcji rewolucyjnej. Do południa Petersburg był w znacznym stopniu w rękach Lenina. O trzeciej po południu wygłosił on płomienne przemówienie do Rady Piotrogrodzkiej. O 9. wieczorem oddziały bolszewickie otoczyły Pałac Zimowy, siedzibę główną Rządu Tymczasowego. O 11. wieczorem rozpoczął obrady Drugi Ogólnorosyjski Zjazd Rad i bolszewicy uzyskali bezwzględną większość. Zjazd stał się teraz oficjalnym rządem Rosji. Pierwszym przewodniczącym został wybrany Kamieniew. Lenin został premierem, a Trocki komisarzem spraw zagranicznych. 21 listopada Żyd o nazwisku Swierdłow3 zastąpił Kamieniewa. Był on członkiem partii bolszewickiej zaledwie sześć miesięcy i uważano go za bardzo niewiele znaczącą postać, ale po wyborze na stanowisko prezydenta szybko przejął absolutną kontrolę rosyjskiej ekonomii. Był on specjalnie szkolonym ekspertem finansowym i agentem Bankierów.
Wiele rzeczy, które nigdy nie wychodzą na światło dzienne, zdarza się w kręgach rewolucyjnych. Swierdłow, bardzo młody człowiek, zmarł zaledwie dwa lata po tym, jak zreorganizował wewnętrzną ekonomię rosyjską. Spełnił swoją funkcję. Ponieważ wiedział za dużo, musiał umrzeć. W ten sposób historia się powtarza.
Krwawe bitwy, które można by lepiej określić jako masakry na ogromną skalę oraz bezwzględnie sprawowane „Rządy Terroru" dowodziły teorii, że kompletna bezwzględność i zorganizowany terror, w którym cierpienia fizyczne są połączone z bólem psychicznym i moralną degradacją, mają określoną wartość ekonomiczną, ponieważ bolszewicy zdobyli niekwestionowaną kontrolę Petersburga w ciągu kilku dni. Lenin nie pozwolił, żeby sukces uderzył mu do głowy. Rosyjskie imperium było wielkie. Przebiegle zezwolił na przeprowadzenie 25 listopada wyborów, dla których Rząd Tymczasowy przygotował mechanizm.
Rząd Tymczasowy planował, że zwołanie Zgromadzenia przedstawicieli wybranych w wolnych wyborach, powinno zostać zorganizowane przez specjalną komisję. Lenin pozwolił na to, żeby wszystko odbyło się zgodnie z harmonogramem, a następnie aresztował członków tej komisji specjalnej. Zastąpił ją „Komisarzem do spraw Zgromadzenia Konstytucyjnego". Jedyna różnica między nimi dwoma polegała na tym, że bolszewicy pod przewodnictwem Urickiego dominowali w komisji stworzonej przez Lenina. Dzięki temu bolszewicy byli w stanie wykorzystać władzę nad nowo wybranym Zgromadzeniem tuż po jego zwołaniu. Kiedy ostatecznie Zgromadzenie się zebrało, Swierdłow objął kierownictwo obrad, CHOCIAŻ NIE BYŁ DELEGATEM. Obecni bolszewicy uciekali się do taktyki, która utrzymywała delegatów w bezustannym zgiełku. Wywoływali oni całkowite zamieszanie. Po dziesięciu godzinach wszyscy bolszewicy nagle opuścili salę obrad, na którą wkroczyły bolszewickie oddziały. Wyrzuciły one pozostałych delegatów i zamknęły drzwi budynku. To był koniec konstytucyjnej władzy w Rosji.
W marcu 1918 r. bolszewicy, którzy sami siebie nazywali „Rosyjską Socjaldemokratyczną Partią Robotników", przenieśli się do Moskwy i zmienili swoją nazwę na Partię Komunistyczną. Drugi Wszechrosyjski Zjazd Rad stał się teraz oficjalnym ciałem rządowym.
Kierowana przez Żydów Partia Socjalrewolucyjna nie chciała Lenina jako człowieka Numer Jeden w Rosji. 30 sierpnia 1918 r. dwóch żydowskich członków tej grupy próbowało go zamordować. Lenin został ranny, a Uricki, którego Lenin wyznaczył na szefa Czeki, został zabity. Ten incydent dał Leninowi pretekst do wycofania wszelkich ograniczeń. Zwrócił się on całkowicie w stronę terroryzmu. Nocne napady zdarzały się regularnie. Nikt nie wiedział, kiedy pójdzie spać i czy rano obudzi się żywy. David Shub w swojej promarksistowskiej książce „Lenin" pisze: „W czasie nocnych napadów nie tracono czasu na sprawdzanie dowodów czy kwalifikowanie ludzi, na których robiono obławę… Więźniowie byli na ogół pośpiesznie przewożeni do starego komisariatu policji w pobliżu Pałacu Zimowego i tam rozstrzeliwani". Morderstwa, tortury, okaleczenia, gwałty, podpalenia; to i wszelkie inne zbrodnie przeciwko ludzkim uczuciom i przyzwoitości były niewzruszoną skałą, na której została zbudowana tak zwana Sowiecka Republika Socjalistyczna. Zabito miliony Rosjan. Ocenia się, że ponad 12 milionów innych zostało skazanych na służbę Państwu przez wykonywanie Przymusowej Pracy, dopóki nie wyzwoliła ich śmierć.
Podczas gdy sojusznicy bez przekonania zwalczali bolszewizm na czterech frontach, Lenin reorganizował Światowy Ruch Rewolucyjny. W marcu 1919 r. zwołał on Trzecią Międzynarodówkę, której obradom przewodniczył. Zinowiewa wybrano na jej przewodniczącego. Celem zjazdu było jednoczenie partii komunistycznych we wszystkich krajach świata i planowanie udzielania pomocy finansowej oraz doradczej ich przywódcom, a także wszelkiej innej branej pod uwagę pomocy, koniecznej do odniesienia sukcesu przez Ludową Rewolucję Światową.4
Stwierdziliśmy poprzednio, że traktat wersalski był jednym z najbardziej nikczemnych dokumentów, kiedykolwiek podpisanych przez reprezentantów tak zwanych cywilizowanych narodów. Niesprawiedliwość, jakiej dopuszczono się wobec Niemców przez warunki Traktatu Pokojowego sprawiła, że następna wojna światowa była nieunikniona.5
Trzeba zrozumieć okoliczności związane z podpisaniem zakończenia pierwszej wojny światowej 11 listopada 1918 r. Naczelne Dowództwo Niemieckie nie prosiło o Rozejm z powodu zagrożenia jego armii klęską. Kiedy podpisano Rozejm, armie niemieckie nigdy nie zostały pokonane na polu bitwy. Naczelne Dowództwo Niemieckie poprosiło o Rozejm po to, by mogło poświęcić swoje wysiłki na zapobieżenie rewolucji komunistycznej. Róża Luksemburg i jej zdominowany przez Żydów „Związek Spartakus" (Spartakus Bund) planowali powtórzyć w Niemczech to, co Lenin osiągnął w Rosji dokładnie rok wcześniej.
Rozejm został podpisany jako wstęp do negocjowanego Pokoju. Niezmiernie ważne jest, by pamiętać ten fakt, ponieważ Rozejm zawarty pod takimi warunkami różni się bardzo od bezwarunkowej kapitulacji.
Wypadki, które spowodowały, że Naczelne Dowództwo Niemieckie uświadomiło sobie niebezpieczeństwo, grożące na froncie wewnętrznym, opisane są poniżej.
Rewolucjoniści Róży Luksemburg przeniknęli do niemieckiej floty pełnomorskiej. Stali się bardzo aktywni w 1918 r. Rozpowszechniali pogłoski, że okręty i ich załogi miały zostać poświęcone w generalnej bitwie z połączonymi marynarkami wojennymi Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych. Plotkarze twierdzili, że celem bitwy miało być sparaliżowanie połączonych, sprzymierzonych flot do tego stopnia, iż niezdolne byłyby one do obrony wybrzeży brytyjskich przed militarną inwazją, która miała przynieść zwycięstwo Niemieckim Dygnitarzom Wojskowym. „Komórki" komunistyczne nawoływały niemieckich marynarzy do buntu, ponieważ twierdziły, że planowana inwazja Wielkiej Brytanii była skazana na niepowodzenie z powodu wynalezienia tajnej broni przez brytyjskich naukowców. Według plotkarzy dokonujące inwazji statki, mogły, przez użycie chemikaliów wystrzeliwanych z dział na brzegu lub zrzucanych z samolotów, zostać otoczone przez morze ognia. Ogień, temperatura i brak tlenu mogły wytworzyć warunki, których żaden człowiek nie mógłby przeżyć. Wywrotowcy dowodzili, że jedynym sposobem uniknięcia takiego losu było przeprowadzenie rewolucji, która miała zakończyć wojnę. Niemieccy marynarze zbuntowali się 3 listopada 1918 r.
7 listopada duża grupa żołnierzy piechoty morskiej zdezerterowała w czasie przemieszczania się na front zachodni. Powiedziano im, że zamierza się ich użyć jako „szpicy" w domniemanej inwazji na Wielką Brytanię.
W międzyczasie strajki i powstania spowodowały zamknięcie zakładów pracy w wielu niemieckich centrach przemysłowych. Wywrotowcy szerzyli defetyzm. Warunki pogarszały się, dopóki 9 listopada nie abdykował cesarz.
Partia Socjaldemokratyczna natychmiast utworzyła rząd republikański. Rozejm został podpisany 11 listopada 1918 r. Przywódcy komunistyczni Związku Spartakusa umieścili swoje „komórki" na kluczowych pozycjach w nowym rządzie i w siłach zbrojnych. Ich połączone wysiłki stworzyły wszędzie chaotyczne warunki. Wtedy Róża Luksemburg zagrała swoją kartą atutową. Zmusiła ona rząd socjalistyczny do wydania rozkazu natychmiastowej demobilizacji niemieckich sił zbrojnych. Akcja ta uniemożliwiła Naczelnemu Dowództwu Niemieckiemu użycie jego zdyscyplinowanych wojsk do zapobieżenia trwającej rewolucji, która wybuchła w styczniu 1919 r.
Zanim Róża Luksemburg uzurpowała sobie władzę w Niemczech, przyrzeczono jej tę samą pomoc finansową i militarną, jakiej międzynarodowi bankierzy udzielili rok wcześniej Leninowi i Trockiemu.
William Guy Carr
(tłumaczenie własne)
(ciąg dalszy w następnym numerze)
1) Zobacz La Russie sous les Juifs, s. 25-26 i 34-35.
2) Aleksandr F. Kiereński (1881, Symbirsk – 1970, Nowy Jork), polityk rosyjski, adwokat, związany z socjalistami. Po zwycięstwie rewolucji lutowej 1917 r. był w Rządzie Tymczasowym ministrem sprawiedliwości, potem ministrem wojny i marynarki, a od lipca premierem, od września wodzem naczelnym armii rosyjskiej. Po przewrocie bolszewickim od 1918 r. na emigracji we Francji, a od 1940 r. w USA. (przyp. tłum.)
3) Jakow M. Swierdłow (1885-1919), działacz bolszewicki od 1903 r., publicysta. Po zwycięstwie rewolucji październikowej 1917 r. przewodniczący WCIK Rad Delegatów Robotniczych, Chłopskich i Żołnierskich. (przyp. tłum.)
4) O wiele więcej informacji na temat rosyjskiego punktu widzenia można uzyskać z książki Behind Communism (Za plecami komunizmu) Franka L. Brittona. Książka w języku polskim została wydana przez wrocławskie wydawnictwo „Nortom” w 1996 r.
5) Niesprawiedliwość popełniona w Wersalu została przekroczona jedynie przez układy zawarte potem w Teheranie, Poczdamie i w Jałcie. Wykażemy, że te same złe wpływy pojawiły się we wszystkich negocjacjach.
