Pionki w grze (20). Międzynarodowa konspiracja

William Guy Carr

część dwudziesta

Początkowe etapy jej działalności rewolucyjnej finansowane były ze środków, dostarczonych przez nich za pośrednictwem sowieckiego amba­sadora Joffego. Działania rewolucyjne nie zdołały osiągnąć tego, co Lenin osiągnął w Rosji, kiedy nie udało się urzeczywistnić przyrzeczonej pomocy po tym, gdy Róża rozpoczęła swój krwawy atak. Po­tem uświadomiła so­bie, że jej żydowski Związek Sparta­kus został zdradzony przez tych wła­śnie, których uważała za swoich przyjaciół. Tylko ten przypadek powi­nien dowodzić, że „Tajna Władza" ukryta za światowym ruchem rewolu­cyjnym, nie jest zainteresowana bar­dziej pomyślnością Żydów niż gojów. Większość przywódców Światowego Ruchu Rewolucyjnego to ludzie, po­chodzenia cha­zarskiego, tatarskieog i innych mongolsko-azjatyckich, nie semickich ras. Między VII a VIII wie­kiem przy­jęli oni religię żydowską, by służyła ich własnym, egoistycznym celom.¹ Używali oni Żydów dokład­nie tak jak gojów, jako „Pionków w grze".

Cel przechytrzenia był dwojaki. Ludzie, którzy uknuli i planowali Światowy Ruch Rewolucyjny nie chcieli sowietyzacji Niemiec, dopóki nie użyli Niemców w kolejnej wojnie przeciwko Wielkiej Brytanii. Liczyli na to, że druga wojna światowa pozo­stawi oba imperia tak kompletnie wy­czerpane, że będą one mogły być potem z łatwością uzależ­nione od za­sobów naturalnych ZSSR, które kon­trolowali w okresie dyktatury Lenina. Uważali oni, że dla roz­poczęcia drugiej wojny światowej ko­nieczne było wytworzenie w Niemczech silnej an­tysemickiej nienawiści w celu podziału Europy na dwa prze­ciwstawne obozy: faszystowski i antyfa­szystowski. Plan nakazywał, by wszystkie skomu­nizowane kraje pozostały neutralne w sensie mili­tarnym, podczas gdy ich agenci robili wszystko, co się dało, żeby pogorszyć niepomyślne warunki, jakie stworzyli zwierzchnicy.

Po upadku, z powodu braku pomocy, zdomi­nowanej przez Żydów rewolucji, niemieccy aryj­czycy poczynili na nich wszelkie kroki odwetowe. W nocy dokonano obławy na tysiące Żydów, męż­czyzn, kobiet i dzieci i zabito ich. Róża Luk­sem­burg i jej prawa ręka, Karl Liebknecht, zostali poj­mani i zabici strzałem w głowę przez niemiec­kiego porucznika, jak wściekłe psy. W ten sposób jesz­cze raz wielka ilość Żydów musiała zapłacić karę za zbrodnie niewielkiej grupy międzynarodo­wych gangsterów, którzy użyli ich jako pionków w grze międzynarodowej intrygi.

Żeby przedłużyć i wzmocnić nienawiść Niem­ców do Żydów, propaganda oskarżyła Żydów o spowodowanie militarnej klęski niemieckich sił zbrojnych oraz o niesprawiedliwe i poniżające wa­runki narzucone przez Traktat Wersalski. Propa­ganda wzmagała dążenia w kierunku narodowego socjalizmu w Niemczech, przedstawiając Wielką Brytanię, Francję i Stany Zjednoczone jako ego­istyczne kraje kapitalistyczne, znajdujące się pod wpływem międzynarodowych bankierów żydow­skich i kontrolowane przez nich. W ten sposób przygotowano Hitlerowi drogę dojścia do władzy.

Wkrótce po podpisaniu rozejmu, międzynaro­dowi bankierzy polecili Leninowi wzmocnienie ko­munistycznych zdobyczy i przygotowanie Związku Sowieckiego do obrony przed kapitalistyczną agre­sją. Lenin ogłosił to jaką swoją politykę. Trocki ostro się z nią nie zgadzał. Był on zwolennikiem natychmiastowej rewolucji we wszystkich europej­skich krajach, które pozostały do podbicia. Chciał pomagać niemieckiemu Związkowi Spartakus, żeby utrzymać przy życiu ducha rewolucyjnego.

Lenin upierał się, że ich pierwszym obowiąz­kiem było ustanowienie komunistycznej strefy wpływów we wszystkich krajach świata, położo­nych między 35 i 45 równoleżnikiem szero­kości geograficznej północnej. Lenin twierdził, że mógłby poprzeć akcję rewolucyjną jedynie w krajach, znaj­dujących się w tych granicach. Najważniejszymi z nich były: Hiszpania, Wlochy, Grecja, pewne rejony Azji Mniejszej, w tym Palestyna, pewne rejony Chin oraz przestrzeń po obu stronach granicy amerykańsko-kanadyjskiej. Lenin przypomniał Trzeciej Międzynarodówce, że obowiązkiem przy­wódców rewolucyjnych we wszystkich tych krajach było organizowanie swoich partii, żeby były przy­gotowane na przejęcie rządów, kiedy zewnętrzne siły stworzyłyby sprzyjające warunki do rewolty. Niepowodzenie Róży Luksemburg cytowane było jako przykład tego, co może się stać, gdyby akcja rewolucyjna była podjęta niezależnie.

Strategiczny plan Lenina jest znany w kręgach wojskowych jako „plan piżmowego wołu", ponie­waż te północne zwierzęta potrafiły przetrwać ataki wszystkich swoich wrogów przez prosty fortel two­rzenia kręgu, z ich głowami wytkniętymi na ze­wnątrz i ogonami w środku. Cielęta były umiesz­czone w środku koła. Wilki i niedźwiedzie nie mo­gły zaatakować stada z boku ani z tyłu. Jeśli ata­kowały na wprost, były przebijane albo rozrywane na strzępy przez ostre, jak brzytwa, racice wołów.²

Lenin usprawiedliwiał się za porzucenie Róży Luksemburg, twierdząc, że w ten sposób mógł zorganizować armię sowiecką dla przeciwstawie­nia się połączonemu, zaciekłemu atakowi krajów kapitalistycznych w latach 1919-1921. W 1921 r. Lenin poinformował członków Trzeciej Międzyna­rodówki, że następnym zsowietyzowanym krajem miała być Hiszpania. Obciążył on Różę Luksem­burg odpowiedzialnością za falę antysemityzmu, jaka ogarnęła Niemcy. Wtedy Trzecia Międzynaro­dówka wyznaczyła Karola Radka do pokierowania komunizmem w Niemczech. Polecono mu użycie swojej własnej inicjatywy w sprawie rekrutacji, or­ganizacji i szkolenia partyjnego, ale został uprze­dzony o nie podejmowaniu działań rewolucyjnych, dopóki nie zostaną one nakazane przez Komin­tern. Komintern znajdował się pod kontrolą Lenina, a zatem pod kontrolą międzynarodowych bankie­rów.

Międzynarodowi gangsterzy skierowali następ­nie swoją uwagę na Palestynę, po ustaleniu sto­sunków wewnętrznych w Niemczech, które odpo­wiadały ich Dalekosiężnym Planom. Palestyna zajmowała centralną geograficzną pozycję w ich ogólnych planach podboju świata. Ponadto, wie­dzieli oni, że znani światowi geolodzy³ zlokalizo­wali obszerne złoża bogactw mineralnych w rejonie Morza Martwego. Dlatego postanowili finansować Polityczny Syjonizm, sprzyjający ich dwojakiemu celowi.

Pierwszy. Zmusić kraje świata, żeby uczyniły z Palestyny Narodowy Dom dla Żydów, dzięki czemu posiadaliby oni suwerenne państwo, które mo­gliby kontrolować z racji swojego bogactwa i siły. Gdyby ich dalekosiężne plany dojrzały do rozpo­częcia trzeciej wojny światowej, mogliby użyć oni swojego suwerennego państwa do rozciągnięcia kontroli, jaką sprawowali nad skomunizowanymi krajami, na cały świat. Kiedy to zostałoby osią­gnięte, byliby w stanie ukoronować przywódcę grupy – „Króla Wszechświata" i „Boga na tej Ziemi".⁴

Drugi. Muszą zabezpieczyć kon­trolę bogactw mineralnych, wartych pięć bilionów dolarów, ukry­tych w Morzu Martwym i na jego wybrze­żach. Przedstawione poniżej wypadki pokazują ich dzia­łania, związane z tym podwójnym celem.

Po tym, jak Wielka Brytania, Francja i Stany Zjednoczone zostały zobowiązane przez Deklara­cję Balfo­ura w kwietniu 1917 r. do utworzenia na­rodowego domu dla Żydów w Pa­lestynie, lord Al­lenby został wysłany, żeby wypędzić Turków z Azji Mniej­szej i zająć Ziemię Świętą. Fakt, że Palestyna miała być oddana Żydom, nie został ujawniony, zanim Arabowie nie pomogli Allenby'emu wykonać jego zadania. Powszechnie uważano, że Pale­styna będzie protektoratem brytyjskim.

Tuż po triumfalnym wkroczeniu lorda Al­lenby'ego do Jerozolimy mię­dzynarodowi bankie­rzy „przekonali" sprzymierzone rządy do powołania ich politycznych wysłanników, jako Ko­misji Syjoni­stycznej. Oficjalnie członkowie tej komi­sji zostali wysłani do Palestyny, żeby od­grywać rolę łączni­ków pomiędzy administracją wojskową i Żydami. Ich prawdziwym celem było „doradzanie" genera­łowi Claytonowi tak, by jego wojskowa ad­ministra­cja kontynuowała ich tajne plany. Komisja Syjoni­styczna została powołana w marcu 1918 r.

Członkami Komisji Syjonistycznej byli:

  major Ormsby-Gore. Został on później lordem Harlichem. Był on dyrektorem Midland Banku, Standard Banku w Afryce Południowej i Union Corporation⁵;

major Jakub de Rothschild – syn Edmunda de Rothschilda z Paryża, dawnego właściciela Kolonii Rothschildów w Palestynie. Major Rothschild zo­stał później liberalnym członkiem brytyjskiego par­lamentu. Służył w tym charakterze od 1929 do 1945 r. W okresie rządów koalicji Churchilla i labo­urzystów (Partii Pracy) został sekretarzem parla­mentu;

porucznik Edwin Samuel – był później Głów­nym Cenzorem rządu brytyjskiego podczas drugiej wojny światowej. Został głównym dyrektorem radia palestyńskiego po ustanowieniu państwa Izrael w 1948 r.⁶;

Israel Sieff – był dyrektorem wielkiej sieci bry­tyjskich domów towarowych Marks and Spencers. Był bliskim współpracownikiem wszystkich mię­dzynarodowych bankierów. Został przewodniczą­cym Komisji Planowania Politycznego i Ekono­micznego. Był stałym członkiem „Trustu Mózgów", który „doradzał" kolejnym rządom brytyjskim. Jego pobyt w Wielkiej Brytanii był bardzo podobny do pobytu Bernarda Barucha w Stanach Zjednoczo­nych od 1918 r. do dziś [chodzi o rok 1957, kiedy powstała książka – przyp. tłum.]. Sieff oddawał międzynarodowym bankierom tak wybitne usługi, że został komandorem Orderu Machabeuszów;

Leon Simon – nadano mu później tytuł szla­checki i powierzono kierownictwo Głównej Poczty Brytyjskiej. Kontrolował on wszystkie urządzenia telegraficzne, telefoniczne i kablowe. Pozostałymi członkami komisji byli: dr Elder, Joseph Cowen i Chaim Weizmann, wszyscy bliscy przyjaciele bo­gatych syjonistów w Ameryce.⁷

Sir Ronald Storrs pisze, że Komisja Syjoni­styczna została wysłana do Palestyny zanim roz­poczęto Konferencję Pokojową, żeby stworzyć at­mosferę sprzyjającą dla utworzenia narodowego domu dla Żydów, a także dla pobudzenia jego po­pleczników finansowych.

Międzynarodowi Bankierzy zdomino­wali konfe­rencję, która zakończyła się Traktatem Wer­sal­skim. Udowodnionym faktem jest to, że w styczniu 1919 r. Paul Warburg (który zaplanował System Re­zerwy Federalnej w USA) przybył do Pa­ryża na czele delegacji amerykańskiej. Jego brat Max przybył jako szef delegacji niemieckiej.

Hrabia de St. Aulaire pisze: „Ci, którzy szukają prawdy poza oficjalnymi doku­mentami wiedzą, że prezydent Wilson, którego wybór został sfinanso­wany przez Great Bank (Bank Wielki) z Nowego Jorku (Kuhn-Loeb & Co.), odpłacił się mu niemal całkowitym posłuszeństwem, będąc goto­wym do usług na każde jego zawołanie".

Dr Dillon stwierdza: „Następstwo środków do­pasowanych i narzuconych w tym kierunku, inspi­rowane było przez Żydów (tzn. przedstawicieli międzynarodowych bankierów), zebranych w Pa­ryżu w celu realizacji ich starannie przemyślanych programów, które udało się im faktycznie przepro­wadzić".

Mandat Palestyny został napisany przez profe­sora Felixa Frankfurtera, wybitnego syjonistę ame­rykańskiego, który później został głównym doradcą prezydenta Roosevelta w Białym Domu. Wspoma­gali go: sir Herbert Samuel, dr Jacobson, dr Fie­wel, panowie: Sacher, Landman, Ben Cohen i Lu­cien Wolfe, który wywierał olbrzymi wpływ na Davida Lloyd George'a. Mówiono, że posiadł wszystkie tajemnice brytyjskiego ministerstwa spraw zagranicznych.⁹

Na wstępnych konferencjach M. Mandel (któ­rego prawdziwe nazwisko brzmiało Rothschild) był prywatnym sekretarzem premiera Francji Geor­ges'a Cle­menceau. Henry Morgentau był człon­kiem delega­cji USA, sprawującym nad nią ogólny nadzór. Był on ojcem człowieka, który później został mini­strem finansów w gabinecie prezydenta Ro­osevelta. Innym czło­wiekiem związanym z między­narodowymi bankie­rami był Oscar Strauss, który odegrał wiodącą rolę w tworzeniu Ligi Narodów i kształtowaniu jej poli­tyki, tak, by harmonizowała ona z Dalekosiężnym Planem ostatecznego pano­wania nad światem Międzynarodowych Gangste­rów.

Lucien Wolfe pisze na stronie 408 swoich „Esejów w żydowskiej historii" („Essays in Jewish History"): „Mała grupa innych wybitnych Żydów okazuje się sygnatariuszami traktatu pokojowego. Traktat Wersalski jest podpisany w imieniu Francji przez Louisa Klotza. (Był on potem wplątany w nieczyste transakcje finansowe i wycofał się z ży­cia publicznego – przyp. wydawcy). Baron Somino podpisał traktat w imieniu Wloch, a Edwin Montgue w imieniu Indii".

Harold Nicholson, autor książki „Zawieranie pokoju 1919-1944" („Peace Making 1919-1944"), twierdzi na stronie 243, że Wolfe sugerował mu, iż wszyscy Żydzi powinni posiadać międzynarodową ochronę, zachowując wszystkie narodowe prawa eksploatacji. M. Georges Batault pisze w „Proble­mie żydowskim" („Le Problème Juif") na str. 38: „Żydzi, którzy otaczali Lloyd George'a, Wilsona i Clemenceau mieli być obwiniani za stworzenie'ży­dowskiego pokoju'". Raz jeszcze żydow­ska rasa jest obwi­niana za grzechy kilku bez­względ­nych finansi­stów.

Wiosną 1919 r. Bela Kun¹⁰ uzurpował sobie wła­dzę na Wę­grzech. Próbował on wprowadzić idee Lu­ciena Wolfe'a w praktykę. Dyktatura Beli Kuna trwała tylko trzy miesiące, ale w tym czasie dzie­siątki tysięcy chrześcijan wywłaszczono i bez­litoś­nie zamordo­wano. Wśród ofiar byli ludzie pra­cu­jący, oficerowie armii, kupcy, właściciele ziem­scy, profe­sjonaliści – kobiety i mężczyźni, księża i świeccy.

W „Nowym międzynarodowym roczniku 1919" („New International Year Book 1919") czytamy: „Rząd Beli Kuna był złożony prawie wyłącznie z Żydów, którzy także sprawowali władzę admini­stracyjną. Komuniści połączyli się najpierw z socja­listami, którzy nie tworzyli nadzwyczaj radykalnej partii, ale przypominali nieco partie pracy, czy grupy związków zawodowych w innych krajach. Jednak Bela Kun nie wybierał swojego personelu spośród nich, lecz zwrócił się do Żydów i faktycz­nie ustanowił żydowską biurokrację".

Historia odnotowuje, że po trzech miesiącach systematycznej grabieży, gwałtów i masowych morderstw Bela Kun został usunięty. Zamiast do­prowadzić do jego stracenia, internowano go w zakładzie psychiatrycznym. Jego uwolnienie zo­stało przeprowadzone przez agentów potężnej grupy, której tak dobrze służył. Wrócił do Rosji i tam powierzono mu kierownictwo Czeki, która ter­roryzowała Ukraińców, żeby ich ujarzmić, kiedy Stalinowi polecono skolektywizowanie rolnictwa w Związku Sowieckim. Pięć milionów chłopów zmarło z głodu, ponieważ odmówili wykonania dekretów. Ponad pięć milionów innych zostało zesłanych do obozów pracy na Syberię.

Kiedy Stalin próbował w 1936 r. przekształcić Hiszpanię w dyktaturę komunistyczną, Bela Kun został wybrany do organizowania Rządów Terroru w Hiszpanii.

Incydent, który wydarzył się podczas wstęp­nych konferencji, odbywających się w Paryżu w 1919 r., dobrze ilustruje władzę międzynarodowych bankierów. Negocjacje zmierzały do odejścia od ustalonych przez nich zasad. Zaraz potem Jacob Schiff z Nowego Jorku wysłał, liczącą dwa tysiące słów depeszę do prezydenta Wilsona, który uczestniczył w konferencji paryskiej. Udzielał on „instrukcji" prezydentowi Stanów Zjednoczonych, co robić w sprawie mandatu palestyńskiego, nie­mieckich odszkodowań wojennych, Górnego Ślą­ska, Sary, korytarza gdańskiego i Rijeki (w jęz. włoskim Fiume). Depesza nosiła datę 28 maja 1919 r. Schiff wysłał ją w imie­niu Stowarzyszenia Ligi Wol­nych Krajów.¹¹

Po otrzymaniu depeszy prezydent Wilson na­tychmiast zmienił kierunek negocjacji. Na temat tego incydentu hrabia de St. Aulaire pisał: „Traktat Wersalski w tych pięciu kwestiach został podykto­wany przez Jacoba Schiffa i jego współwyznaw­ców"¹². Trzeba znów zaznaczyć, że przeciętni Ży­dzi nie mieli absolutnie nic wspólnego z koncepcją polityki, której prowadzenia międzynarodowi ban­kierzy domagali się od Lloyd George'a, prezydenta Wilsona i premiera Clemenceau.

Skoro tylko sprzymierzone rządy zostały „prze­konane" do uczynienia Palestyny protektoratem brytyjskim (jak żądano tego w depeszy), międzyna­rodowi bankierzy polecili swoim agentom, żeby wa­runki Traktatu Pokojowego były tak surowe, iż tole­rowanie ich przez bardzo długi okres nie byłoby dla Niemców możliwe. Była to część planu utrzy­mania Niemców w nienawiści do Brytyjczyków, Francu­zów, Amerykanów i Żydów, tak by byli znowu go­towi do walki o odzyskanie swoich usta­wowych praw.

Natychmiast po podpisaniu Traktatu Wersal­skiego rozpoczęła się sztuczna kapitalistyczno-bolszewicka wojna. Umożliwiła ona Leninowi usprawiedliwienie jego polityki, która pozostawiła niemieckich rewolucjonistów swojemu losowi, żeby utrwalić zdobycze, jakich już dokonał w Rosji. Nigdy nie pozwolono na to, żeby wojna przeciwko bolszewizmowi naraziła na niebezpieczeństwo dyktaturę Lenina. Zakończyła się ona w 1921 r. W jej wyniku bolszewicy zdobyli olbrzymi prestiż, podczas gdy kraje kapitalistyczne utraciły go w ta­kim samym stopniu. Utorowało to agentom mię­dzynarodowych bankierów drogę dla propozycji przyjęcia Związku Sowieckiego, w interesie trwa­łego POKOJU, do Ligi Narodów.

Rząd brytyjski, zawsze posłuszny „życzeniom" międzynarodowych bankierów, był pierwszym, który spełnił nową „prośbę". Francja poszła w ślad Wielkiej Brytanii 28 października 1924 r. Po tym, jak niesławny Litwinow popracował nad Henrym Morghentauem i Deanem Achesonem (obaj byli opanowani przez Felixa Frankfurtera i Louisa D. Brandeisa), prezydent Roosevelt uznał Związek Sowiecki 16 listopada 1933 r. Liga Narodów przy­jęła kraje Związku Sowieckiego jako członków. Od tej chwili Liga Narodów nie była niczym mniej lub więcej, niż instrumentem w rękach Stalina. Jego agenci kształtowali jej politykę i działania, żeby dostosować je do Dalekosiężnych Planów tych, którzy kierują Światowym Ruchem Rewolucyj­nym.¹³

Kiedy kraje komunistyczne zostały przyjęte do Ligi Narodów, masoni Wielkiego Wschodu, którzy byli delegatami albo pracowali w Lidze, przejęli kierownictwo.¹⁴

Wickham Steed, były wydawca londyńskiego Timesa, był jednym z najlepiej poinformowanych ludzi na świecie. Niejednokrotnie rozważał on fakt, że międzynarodowi bankierzy opanowali sprawy międzynarodowe. Wypowiedział to stanowcze oświadczenie tuż po podpisaniu Traktatu Wersal­skiego: „Podkreślam, że głównymi inicjatorami (uznania dyktatury bolszewickiej przez Siły Sprzy­mierzone) byli Jacob Schiff, Warburg i inni między­narodowi finansiści, którzy chcieli nade wszystko udzielić poparcia żydowskim bolszewikom, żeby zabezpieczyć pole dla niemieckiej i żydowskiej eksploatacji Rosji".¹⁵

William Guy Carr

(tłumaczenie własne)

(ciąg dalszy w następnym numerze)

---

1) Zob. książkę prof. Johna Beaty’ego The Iron Curtain Over America (Żelazna kurtyna nad Ameryką), Wilkin­son Publishing Co., Dallas, Texas, s. 15-16. 

2) Czas pokazuje, jak bardzo ten dalekosiężny plan był doj­rzały i wyjaśnia, dlaczego Chiny zostały oddane ko­munistom.

3) Byli to poprzednio wspomniani Conningham-Craig.

4) Dalekosiężne Plany przedstawione w rozdziale 3. dowo­dzą, że takie są ich zamiary. 

 5) Dyrektorzy Standard Banku pomogli wywołać wojnę burską, żeby zdobyć kontrolę pól złota i diamentów w Afryce.

6) Ściślej byłoby dać mu tytuł głównego dyrektora pro­pagandy międzynarodowych bankierów.

7) Znaczenie Palestyny w planach tych, którzy kierują Światowym Ruchem Rewolucyjnym jest tak duże, że napisano na ten temat wiele książek. Ci, którzy chcą poszerzyć swoją wiedzę, powinni przeczytać następu­jące z nich: Palestine, the Reality (Palestyna, rzeczywi­stość) J. M. N. Jeffries’a; The Palestine Plot (Palestyń­ski spisek) B. Jensena; Zionism and Palestine (Palestyna i syjonizm) sir Ronalda Storrsa (który był pierwszym gubernatorem Jerozolimy); Geneva versus Peace (Ge­newa przeciw pokojowi) hrabiego de St. Aulaire (który był w pewnym momencie ambasadorem przy Pałacu św. Jakuba w Anglii); The Paris Peace Conference (Pa­ryska konferencja pokojowa) dra Dillona, Londyn, 1919; Brief for Prosecution (Sprawa do zaskarżenia) majora Clifforda H. Douglasa.

8) Lucien Wolfe opublikował Essays in Jewish History (Eseje w żydowskiej historii) w 1934 r.

9) Zob. Jewish Guardian, wydanie z czerwca 1920 r., jak również The Surrender of an Empire (Kapitulacja impe­rium) Nesty H. Webster, s. 357 oraz The Palestine Plot (Palestyński spisek) B. Jensena, s. 60.

10) Bela Kun (1886-1939) – węgierski komunista. Wstą­pił do partii bolszewickiej w czasie I wojny światowej, kiedy znalazł się w niewoli rosyjskiej. W 1918 r. niele­galnie wrócił na Węgry, gdzie po powstaniu Węgier­skiej Republiki Rad w marcu 1919 r. pełnił funkcję pierwszej osoby w państwie. Po obaleniu Republiki Rad, Kun znalazł się w Ro­sji, następnie w 1921 r. został skierowany do Niemiec, gdzie organizował powstanie komunistyczne. Od 1928 r. mieszkał w ZSSR, gdzie został aresztowany (w 1938 r.), a następnie rozstrzelany. 

11) Liga była finansowana i opanowana przez pięciu ame­rykańskich bankierów. 

12) Zob. Geneva versus Peace (Ge­newa przeciw poko­jowi), s. 90.

13) Dalsze szczegóły można znaleźć w artykule Mo­scow’s Red Letter Day in American History (Moskiew­ski dzień czerwonej litery w historii amerykańskiej) Williama La Varre, w sierpniowym wydaniu American Legion Magazine, a także w książce Trockiego zatytu­łowanej Stalin.

14) Zob. książkę pt. Hidden Hand (Ukryta ręka) pułkow­nika A. H. Lane’a, s. 28. Nahun Sokolov, który był przewodniczącym Komitetu Wykonawczego Kongresu Syjonistycznego, powiedział 25 sierpnia 1952 r.: „Liga Narodów jest pomysłem żydowskim”.

15)   Zob. książkę Wickhama Steeda Through Thirty Years (Poprzez trzydzieści lat), t. II, s. 301-302.