William Guy Carr
Dla zrozumienia, w jaki sposób ludzie, którzy zdobyli kontrolę nad Bankiem Anglii i brytyjskim długiem narodowym, zdobyli także kontrolę nad handlem i wymianą towarową oraz nad systemem monetarnym brytyjskich kolonii amerykańskich, wystarczy, że przedstawimy wątki historii z okresu, w którym Benjamin Franklin (1706-1790) przybył do Anglii, żeby reprezentować interesy ludzi związanych z nim tworzeniem dobrobytu Kolonii Amerykańskich.
Robert L. Owen, były przewodniczący Komisji Bankowości i Waluty senatu Stanów Zjednoczonych wyjaśnia te kwestie na stronie 98 Dokumentu Senackiego nr 23. Stwierdza on, że kiedy partnerzy Rothschildów zapytali Franklina, czym tłumaczy on dobrobyt panujący w koloniach, ten odpowiedział: „To proste. W koloniach emitujemy nasze własne pieniądze. Nazywają się one Pieniędzmi Kolonialnymi (Colonial Script). Emitujemy je w odpowiedniej proporcji do zapotrzebowania handlu i przemysłu".
Robert L. Owen zauważył, że kiedy Rothschildowie dowiedzieli się o tym, uświadomili sobie niebawem okazję do wykorzystania tej sytuacji ze znaczną korzyścią dla siebie. Oczywistą rzeczą było uchwalenie prawa zakazującego urzędnikom kolonialnym emisji swoich własnych pieniędzy i wprowadzenie obowiązku uzyskiwania przez nich pieniędzy, których potrzebowali, za pośrednictwem banków. Amschel Mayer Rothschild przebywał wciąż w Niemczech, ale to on zaopatrywał rząd brytyjski w oddziały najemników po 8 funtów za osobę. Posiadał takie wpływy, że w 1764 r., za pomocą dyrektorów Banku Anglii, udało mu się zatwierdzić prawa zgodne z jego nakazami.
Władze w Koloniach musiały wyzbyć się swoich pieniędzy (Script). Musiały zastawić majątek kolonialny i papiery wartościowe w Banku Anglii, żeby pożyczać pieniądze, których potrzebowały do prowadzenia gospodarki. W związku z tymi faktami Benjamin Franklin stwierdzał: „W ciągu roku warunki tak się zmieniły, że skończyła się era dobrobytu, a zaczęła depresja, do tego stopnia, że ulice w Koloniach wypełniły się bezrobotnymi". Franklin konstatował: „Bank Anglii odmówił wypłaty więcej niż 50 procent wartości nominalnej Skryptów, które musiały zostać oddane zgodnie z prawem. Obiegowe środki wymiany zostały w ten sposób zredukowane o połowę".1
Franklin odsłonił główną przyczynę rewolucji, kiedy powiedział: „Kolonie chętnie zniosłyby ciężar niewielkiego podatku na herbatę i inne towary, gdyby nie to, że Anglia zabrała im ich pieniądze, co spowodowało bezrobocie i niezadowolenie".
Niezadowolenie stało się powszechne, ale tylko niewielu mieszkańców Kolonii zdawało sobie sprawę z tego, że podatki i inne sankcje ekonomiczne nałożone na nich były rezultatem działalności małej grupy Międzynarodowych Gangsterów, którym udało się zdobyć kontrolę brytyjskiego skarbu państwa po tym, jak uzyskali kontrolę Banku Anglii. Pokazaliśmy już wcześniej, jak zwiększyli oni brytyjski dług narodowy z miliona dwustu pięćdziesięciu tysięcy funtów w 1694 r. do 16 milionów w 1698 r. i powiększali go stopniowo do 885 milionów funtów w 1815 r. i do 22 miliardów 503 milionów 532 tysięcy 372 funtów w 1945 r.
19 kwietnia 1775 r. miały miejsce pierwsze zbrojne starcia między Brytyjczykami i mieszkańcami Kolonii w Lexington i Concord. 10 maja zebrał się Drugi Kongres Kontynentalny w Filadelfii, a George Washington został dowódcą Sił Zbrojnych i Marynarki Wojennej. Objął on dowództwo w Cambrigde. 4 lipca 1776 r. Kongres przyjął Deklarację Niepodległości.
Przez następne siedem lat międzynarodowi lichwiarze pobudzali i finansowali Wojnę Kolonialną. Rothschildowie zarobili wiele pieniędzy dostarczając Brytyjczykom najemnych żołnierzy niemieckich, którzy walczyli z mieszkańcami Kolonii. Przeciętny Brytyjczyk nie miał nic do zarzucenia swoim amerykańskim kuzynom.2 Potajemnie solidaryzował się z nimi.
19 października 1781 r. brytyjski dowódca, general Cornwallis, poddał całą swoją armię, włączając resztki najemników. 3 września 1783 r. niepodległość Stanów Zjednoczonych została uznana przez Paryski Traktat Pokojowy. Jedynymi prawdziwymi przegranymi byli Brytyjczycy. Ogromnie wzrósł ich dług narodowy, a międzynarodowi lichwiarze (którzy stanowili w rzeczywistości Tajną Władzę ukrytą za Światowym Ruchem Rewolucyjnym) odnieśli sukces w pierwszym etapie długoterminowych planów rozkładu Imperium Brytyjskiego.3
Agenci międzynarodowych bankierów pracowicie zapobiegali jedności. Utrzymując wiele odseparowanych stanów w Ameryce, dużo łatwiej było je eksploatować. Żeby udowodnić nieprzerwane wtrącanie się zagranicznych lichwiarzy w sprawy każdego kraju, wystarczy odnotować, że na spotkaniu Ojców Założycieli Stanów Zjednoczonych w Filadelfii w 1787 r. dyskutowano na temat doniosłości wprowadzenia pewnych form ustawodawstwa, które chroniłyby ich przed wyzyskiem Międzynarodowych Bankierów.
Agenci międzynarodowych bankierów organizowali aktywny lobbing. Stosowali oni zastraszanie. Lecz pomimo wszystkich ich wysiłków w artykule pierwszym, w dziale 8, paragraf 5 nowej konstytucji amerykańskiej czytamy: „KONGRES BEDZIE MIAŁ PRAWO BIĆ MONETĘ I USTALAČ JEJ WARTOŚĆ".
Ogromna większość obywateli Stanów Zjednoczonych uważa Konstytucję za zaszczytny i prawie święty dokument. Wszystkie prawa uchwalane odtąd POWINNY stosować się do postanowień Konstytucji. Fakt, że późniejsze ustawodawstwo, dotyczące finansów i waluty, naruszało postanowienia Artykułu 1, Dział 8, paragraf 5, dowodzi tego, jaką potęgę reprezentowali bankierzy w dziedzinie polityki.
Historia tego, w jaki sposób międzynarodowi lichwiarze zdobyli kontrolę ekonomiczną Stanów Zjednoczonych, żeby kontynuować swoje długoterminowe plany, jest zdecydowanie interesująca.
Dyrektorzy Banku Anglii, stosując stare, dobre i solidne zasady Towarzystwa Akcyjnego, wyznaczyli jednego ze swoich najemników, Alexandra Hamiltona, do reprezentowania swoich interesów w Stanach Zjednoczonych. W 1780 r. człowiek ten, domniemany patriota, zaproponował ustanowienie Banku Federalnego. Jego właścicielami miały być SFERY PRYWATNE jako alternatywa do tych, którzy domagali się, żeby emisja i kontrola pieniędzy pozostawała w rękach rządu wybranego przez naród. Alexander Hamilton założył, żeby proponowany przez niego Bank Federalny został zaopatrzony w kapitał 12 milionów dolarów. Bank Anglii dostarczyłby 10 milionów, a pozostałe 2 miliony zostałyby przydzielone bogatym obywatelom w Ameryce. W 1783 r. Alexander Hamilton i jego partner biznesowy Robert Morris zorganizowali Bank of America (Bank Ameryki). Jako Dyrektor Finansowy Kongresu Kontynentalnego, Morris potrafil pod koniec siedmiu lat wojny doprowadzić Skarb Stanów Zjednoczonych do stanu ubóstwa. Jest to kolejny przykład, jak Tajna Władza używa wojen dla posuwania do przodu swojego planu Światowego Ruchu Rewolucyjnego. Dla absolutnej pewności, że kasa Stanów Zjednoczonych świeci pustkami, Hamilton. przeniósł ostatnie 250 tysięcy dolarów z Departamentu Skarbu i zainwestował je w kapitał akcyjny Banku. Dyrektorzy Banku Ameryki byli agentami Banku Anglii. Iluminaci kontrolowali jednych i drugich. Fakt, że sprzedali oni swoje dusze szatanowi, żeby zdobyć świat, jest prawdą, którą chcą ukryć.
Ojcowie Amerykańskiej Niepodległości zdawali sobie sprawę z tego, że gdyby dyrektorzy Banku Anglii uzyskali monopolistyczną kontrolę amerykańskiego systemu monetarnego, mogliby odzyskać wszystkie stracone pieniądze za pomocą prostego procesu obciążania hipoteki i zajęcia obciążonej nieruchomości. Końcowym rezultatem tej walki o ekonomiczną kontrolę kraju była odmowa przyznania statutu Bankowi Ameryki przez Kongres.
Benjamin Franklin zmarł w 1790 r. i agenci międzynarodowych żydowskich lichwiarzy natychmiast pokusili się o uzyskanie kontroli finansów amerykańskich. Udało im się umieścić Alexandra Hamiltona na stanowisku Ministra Skarbu (Secretary of the Treasury). Hamilton spowodował, że rząd przyznał bankowi przywileje, których żądali jego dyrektorzy. Potem prostą sprawą stało się przywłaszczenie sobie praw emisji waluty opartej na długu publicznym i prywatnym. Najmocniejszym argumentem, jakiego używali agenci bankierów, żeby bronić swojego sprzeciwu, było to, że pieniądze emitowane przez Kongres jako kredyt Narodu, byłyby bezwartościowe w transakcjach z zagranicą, podczas gdy pieniądze uzyskane jako pożyczka od bankierów, na procent, zostałyby przyjęte jako legalna gwarancja we wszelkiego rodzaju transakcjach. W ten sposób społeczeństwo zostało wydane na pastwę wyzysku ludzi, którzy udawali, że są jego przyjaciółmi. Alexander Hamilton i Morris nie byli nigdy nikim więcej niż najemnikami międzynarodowych lichwiarzy.
Nowy bank został zaopatrzony w kapitał 35 milionów dolarów. Z tej sumy 28 milionów zostało wpłacone przez bankierów europejskich, których kontrolowali Rotschildowie. Można podejrzewać, iż międzynarodowi bankierzy zdecydowali, że Hamilton wiedział zbyt wiele i nie można mu dłużej ufać. Został on zwabiony na pojedynek z ekspertem o nazwisku Aaron Burr, który spełniał funkcję jego kata.
Podczas gdy obywatele amerykańscy byli używani jako Liderzy przez międzynarodowych bankierów, polityka była ustalana w Europie. Interesy Rothschildów spowodowały, że amerykańscy bankierzy mieli udzielać niemal nieograniczonych kredytów pod dobre zabezpieczenie i wprowadzić mnóstwo pieniędzy do obiegu. Propaganda medialna rozdmuchiwała najwyższe oznaki optymizmu. Dobrobyt był zapewniony. Przeznaczeniem Amerykanów było stać się najwspanialszymi ludźmi na świecie. Każdy był nakłaniany do inwestowania w przyszłość swojego wielkiego narodu.
Kiedy każdy posiadający jakiekolwiek wartości zadłużył się całkowicie, wprowadzone zostały zarządzenia zaostrzające warunki udzielania kredytów, żądające zwrotu zaległych pożyczek i zmniejszające ilość pieniędzy w obiegu. Stworzono sztuczną depresję. Obywatele nie mogli wypełnić swoich zobowiązań finansowych i Baronowie Pieniądza zdobyli papiery wartościowe i posiadłości warte miliony dolarów za ułamek ich faktycznej wartości. Według powszechnej opinii wszystko odbyło się zgodnie z należytą procedurą prawa, lecz Al Capone i jego gangsterzy byli džentelmenami w porównaniu z międzynarodowymi bankierami.
Wielu wielkich Amerykanów komentowało ten okres historii Stanów Zjednoczonych, ale wyrażone przez nich opinie nie uchroniły ich następców od wejścia w te same pułapki i zasadzki. John Adams (1735-1826) pisał do Thomasa Jeffersona w 1787 r.: „Cała konsternacja, zamieszanie i niedola pochodzą nie z wad Konstytucji, nie tak bardzo z pożądania honoru i cnót, jak z całkowitej nieznajomości natury pieniądza, kredytu i cyrkulacji".
Thomas Jefferson mówił: "Sądzę, że instytucje bankowe są bardziej niebezpieczne dla naszych wolności niż uzbrojone armie. Już spowodowały one powstanie arystokracji pieniądza, która doprowadziła rządy do ich lekceważenia. Władza emisji pieniądza powinna zostać odebrana bankom i zwrócona społeczeństwu, do którego słusznie ona należy".
Andrew Jackson4 mówił: „Jeżeli Kongres ma prawo, zgodnie z Konstytucją, do emisji pieniądza papierowego, to było ono dane Kongresowi do użycia przez niego samego, a nie do tego, żeby zostało przekazane osobom prywatnym czy korporacjom".
Te otwarte komentarze ostrzegały Międzynarodowych Bankierów, że mogą oczekiwać poważnej opozycji, kiedy ich Karta dla Banku Stanów Zjednoczonych wygasała w 1811 r. Żeby przygotować się na tę możliwość, Amschel Mayer Rotschild uzyskał absolutną kontrolę Banku Anglii, by wzmocnić swoją kontrolę ekonomii światowej. Jego syn Nathan przeszedł specjalne szkolenie, żeby podjąć to ogromne zadanie, o którym wspominaliśmy poprzednio. Nathan dowiódł wyjątkowego talentu i zdolności do działalności finansowej. Uczył się myśleć tylko w kategoriach zysku, tak jak profesjonalny polityk myśli tylko w kategoriach wyborów. W 1798 r. w wieku dwudziestu jeden lat wyjechał z Niemiec, żeby zabezpieczyć kontrolę Banku Anglii. Powierzono mu skromną sumę 20 tysięcy funtów. Przy pomocy spekulacji chciał pokazać swoją finansową magię i w stosunkowo krótkim czasie powiększył swój kapitał do 60 tysięcy funtów. W 1811 r., kiedy zbliżał się termin posiedzenia dotyczącego odnowy Karty dla Banku Ameryki, Nathan Rotschild posiadał już kontrolę nad Międzynarodowymi Bankierami. Wystosował on swoje ultimatum. „Albo podanie o odnowienie karty zostanie przyjęte albo Stany Zjednoczone zostaną wmieszane w najbardziej katastrofalną wojnę".
(cdn)
William Guy Carr
1 Bezpośrednie cytaty z senackiego dokumentu nr 23 potwierdzają powyższe oświadczenia.
2 Hrabia Chatham i jego syn William Pitt (1759-1806) potępili politykę międzynarodowych baronów pieniądza w stosunku do Kolonii przed 1783 r. Młody William Pitt został wybrany przez króla Jerzego III na stanowisko premiera, ponieważ przekonał on króla, że lichwiarze wciągali kraje europejskie w wojny, co służyło ich własnym egoistycznym celom.
3 Zatrzymajmy się i pomyślmy przez chwilę jak daleko od tamtych czasów posunęli oni naprzód tę część swoich planów. Jefferson [trzeci prezydent St. Zjedn.] i John Adams (krewny Roosevelta) [drugi prezydent St. Zjedn.] zostali gorliwymi Iluminatami. To wyjaśnia politykę Roosevelta.
4 Andrew Jackson (1767-1845) - siódmy prezydent Stanów Zjednoczonych (1829-1837) [przyp. tłum.].
