William Guy Carr
Kiedy Rothschildowie zdobyli kontrolę nad Bankiem Anglii po widowiskowym „zabójstwie" finansowym dokonanym przez Nathana w 1815 r., on i jego współpracownicy nalegali, żeby Złoto uczynić jedyną podstawą emisji pieniądza papierowego. W 1870 r. Bankierzy Europejscy doświadczyli pewnych kłopotów w swoim systemie kontroli, spowodowanych użyciem poważnej ilości srebrnych monet w Ameryce. Bankierzy Europejscy podjęli decyzję, że srebro musi zostać zdemonetyzowane w Stanach Zjedonoczonych. W tym czasie Anglia posiadała dużo złota i bardzo mało srebra, podczas gdy Ameryka miała dużo srebra, a bardzo mało złota1. Bankierzy po obu stronach Atlantyku wiedzieli, że jeśli te różnice będą kontynuowane, nie będą oni mogli uzyskać absolutnej kontroli ekonomicznej kraju, a absolutna kontrola jest podstawą sukcesu manipulacji na wielką skalę.
Międzynarodowi Bankierzy Europejscy wysłali do Ameryki Ernesta Seyda i ulokowali do jego dyspozycji w bankach amerykańskich 500 000 dolarów, mających służyć do przekupywania kluczowych członków amerykańskiej legislatury. W 1873 r. za namową bankierów ich agenci przedstawili "Projekt Ustawy" niewinnie nazwany "Projektem reformy praw dotyczących mennicy i bicia monety". Był on sprytnie napisany. Na wielu stronach zatajony został faktyczny cel, jaki krył się za ustawą. Ustawą zajmował się nie kto inny, jak senator John Sherman, którego list do Domu Rothschildów został tu już wcześniej przytoczony. Sherman był wspierany przez kongresmana Samuela Hoopera. Po przedstawieniu przez senatora Shermana bardzo wiarygodnego, ale wprowadzającego w błąd, sprawozdania dotyczącego celu projektowanej ustawy, została ona przyjęta bez głosu sprzeciwu. Minęły trzy lata zanim w pełni ją zaczęto realizować. Było to zakamuflowane prawo służące demonetyzacji srebra. Prezydent Grant podpisał ustawę bez jej przeczytania, po tym jak został zapewniony, że było to rutynowe działanie niezbędne do przeprowadzenia pewnych pożądanych reform w prawie monetarnym.
Międzynarodowi Bankierzy uważali uchwalenie tej Ustawy za sprawę tak zasadniczą dla ich planów uzyskania absolutnej kontroli systemu monetarnego Stanów Zjednoczonych, że Ernestowi Seydowi polecono, by przedstawiał się jako ekspert do spraw bicia pieniędzy. Po zorganizowaniu składu komisji sprzyjającego celom jego mocodawców, wziął on udział w jej pracach w charakterze profesjonalnego doradcy i pomógł napisać projekt Ustawy zgodny z instrukcjami Rothschildów.
Kongresman Samuel Hooper przedstawił Ustawę w Kongresie 9. kwietnia 1872 r. Powiedział wtedy : „Pan Ernest Seyd z Londynu, znakomity pisarz, odniósł się z wielką dbałością do przedmiotu mennic i bicia pieniędzy. Po przestudiowaniu pierwszego projektu Ustawy przedstawił on wiele wartościowych sugestii, które zostały do niej włączone". John R. Elsom w swojej książce Lightning over the Treasury Building (Piorun nad budynkiem Skarbu) pisze na stronie 49 : „W swoim własnym (Seyda) oświadczeniu przekazanym jego przyjacielowi Frederickowi A. Lukenbackowi z Denver w stanie Colorado, który pod przysięgą opowiedział nam tę historię, Seyd powiedział : « Spotkałem się z komisją Kongresu i Senatu, zapłaciłem pieniądze i zostałem w Ameryce do czasu, kiedy sprawa była bezpiecznie załatwiona »".
W 1878 r. dalsze wycofanie waluty i ograniczenie kredytu spowodowało bankructwo 10478 przedsiębiorstw i banków w Stanach Zjednoczonych. W 1879 r. emisja większej ilości pieniędzy, czego domagał się Kongres, zatrzymała sztucznie stworzoną recesję i zmniejszyła bankructwa przedsiębiorstw do 6658. Jednak w 1882 r. „Tajna Władza" stojąca za sprawami międzynarodowymi wydała polecenia, żeby więcej nie można było stosować wykrętów. Przypominali oni swoim bankowym współpracownikom w Stanach, że w biznesie nie ma miejsca na sentymenty. Upomnienia te przyniosły rezultaty tak efektowne, jak były one drastyczne. W latach 1882-1887 zredukowano w Stanach Zjednoczonych ilość pieniędzy w obiegu przypadającą na jednego mieszkańca do 6,67 dolara. Działania te spowodowały w latach 1878- 1892 wzrost bankructw przedsiębiorstw do 148703, a także proporcjonalny wzrost zajęć gospodarstw rolnych i prywatnych mieszkań. Korzyści odnieśli jedynie bankierzy i ich przedstawiciele, którzy udzielali pożyczek i podejmowali procedury zajęcia nieruchomości.
Staje się zrozumiałym, że międzynarodowi bankierzy celowo tworzyli warunki ubóstwa i desperacji w Stanach Zjednoczonych, żeby wytworzyć okolicznośici, które umożliwiłyby im werbowanie sił rewolucyjnych za pomocą ich narzędzia - Światowej Partil Rewolucyjnej. Zarzut ten wsparty jest przez list wystosowany do wszystkich Amerykańskich Bankierów przez Stowarzyszenie Bankierów Amerykańskich. Zostało dowiedzione, że w tamtym czasie stowarzyszenie to było blisko powiązane z Europejskim Monopolem Rothschildów, jeśli nie faktycznie kontrolowane przez Dom Rothschildów. W liście czytamy :
„11 marca 1893 r.
Drogi Panie,
Interesy Banków Narodowych wymagają przeprowadzenia natychmiastowego ustawodawstwa finansowego przez Kongres. Srebrne certyfikaty i papiery skarbowe muszą zostać wycofane, a jedynymi pieniędzmi muszą stać się oparte na złocie banknoty narodowe. Będzie to wymagało wprowadzenia nowych obligacji w wysokości 500 milionów do jednego miliarda dolarów jako podstawy cyrkulacji. Zlikwidujecie od razu jedną trzecią waszego obiegu i zażądacie zwrotu połowy waszych pożyczek. Zadbajcie o stworzenie ciasnoty pieniężnej wśród waszych klientów, szczególnie wśród wpływowych biznesmenów. Żywot Banków Narodowych, jako stałych i bezpiecznych inwestycji, zależy od natychmiastowego działania, kiedy wzrasta nacisk na rzecz emisji rządowych środków płatniczych i bicia srebrnych monet".
Rozkaz ten został spełniony natychmiast i w 1893 r. wytworzono panikę. William Jennings Bryan próbował przeciwdziałać konspiracji bankierów, ale społeczeństwo jeszcze raz uwierzyło falszywym oskarżeniom rozpowszechnianym w prasie przez bankierskich propagandzistów. Ludzie z ulicy obwiniali rząd. Przeciętny obywatel nigdy nawet nie podejrzewał roli, jaką odgrywali bankierzy w tworzeniu chaosu w celu własnego bogacenia się. William Jennings Bryan nie był w stanie zrobić niczego konstruktywnego. Jego głos, podobnie jak głosy wielu innych uczciwych i lojalnych obywateli, był głosem wołającego na puszczy.
W 1899 r. J. P. Morgan i Anthony Drexel udali się do Anglii, żeby wziąć udział w Międzynarodowym Zjeździe Bankierów. Kiedy wrócili, J. P. Morgan został ustanowiony głównym przedstawicielem interesów Rothschildów w Stanach Zjednoczonych. Został wybrany jako Człowiek-na-szczycie z powodu pomysłowości, jaką wykazał, kiedy zdobył fortunę sprzedając karabiny rządowej Armii Stanów Zjednoczonych, co było już potępione.2
W wyniku konferencji londyńskiej J. P. Morgan Co. z Nowego Jorku, Drexel & ; Co. z Filadelfii, Grenfell & ; Co. z Londynu, Morgan Harjes & ; Co. z Paryża, M. M. Warburgowie z Niemiec i Amsterdamu oraz Dom Rothschildów stowarzyszyli się.
Po połączeniu się, Morgan z Drexelem zorganizowali w 1901 r. Północne Towarzystwo Papierów Wartościowych w celu wyeliminowania z biznesu grupy Heinze-Morse. Henize-Morse kontrolowali poważną część bankowości, żeglugi, przemysłu stalowego i innych dziedzin przemysłu. Musieli oni zostać wyeliminowani z biznesu, żeby grupa Morgana-Drexela mogła konrolować nadchodzące wybory federalne.
Morgan-Drexel z powodzeniem wprowadzili Teodora Roosevelta do Białego Domu w 1901 r. Opóźniło to sprawę sądową, którą rozpoczęło przeciwko nim Ministerstwo Sprawiedliwości z powodu domniemanych nielegalnych metod używanych do pozbycia się konkurencji. Morgan-Drexel połączyli się potem z Kuhn-Lœb & ; Co. Dla przetestowania ich połączonych sił postanowiono zainscenizować inne finansowe „zabójstwo". Stworzyli oni „Panikę na Wall Street w roku 1907". Publiczna reakcja na takie metody zalegalizowanego gangsterstwa wystarczyła, żeby rząd podjął działania, lecz dowody przedstawione poniżej jasno wskazują, jak społeczeństwo zostało zdradzone.
Rząd powołał Narodową Komisję Monetarną. Przewodniczącym tej komisji został senator Nelson Aldrich. Powierzono mu zadanie przeprowadzenia gruntownego badania praktyk finansowych, a następnie sformułowania reform bankowych i walutowych przez przedstawienie Kongresowi niezbędnej legislacji. Aldrich, jak zostało to odkryte potem, był finansowo powiązany z potężnymi trustami gumowymi i tytoniowymi. Był on prawie ostatnim człowiekiem w Senacie, któremu powinno było zostać powierzone takie zadanie. Natychmiast po swoim mianowaniu Aldrich wybrał małą grupę zaufanych pomocników i wszyscy oni wyjechali do Europy. W czasie pobytu w Europie otrzymali wszelkie udogodnienia potrzebne do przestudiowania sposobu, w jaki międzynarodowi bankierzy kontrolowali ekonomię krajów europejskich. Po dwóch latach pobytu w Europie i zużyciu ponad 300000 dolarów - pieniędzy amerykańskich podatników, Aldrich wrócił do USA. Wszystko, co społeczeństwo otrzymało za swoje pieniądze i co Aldrich miał do powiedzenia, sprowadzało się do tego, że nie był on w stanie dojść do żadnego sprecyzowanego planu, który mógłby zapobiegać powtarzaniu się finansowych panik wyprowadzających z równowagi biznes, tworzących bezrobocie i niszczących wiele małych majątków w USA od czasu wojny secesyjnej. Aldrich znalazł się tak blisko Rockefellerów, że John D. junior poślubił jego córkę Abby.
Przed podróżą do Europy poradzono Aldrichowi skonsultowanie się z Paulem Warburgiem. Ów Paul Moritz Warburg był jedyną w swoim rodzaju osobistością. Przybył on do USA jako niemiecki imigrant około 1902 r. Okazało się później, że był on członkiem Europejskiego Domu Finansowego M. M. Warburg & ; Co. z Hamburga i Amsterdamu. Spółka ta, jak wiemy, związana była z Domem Rothschildów. Paul Warburg studiował finanse międzynarodowe. w Niemczech, Francji, Wielkiej Brytanii, Holandii i innych krajach zanim przyjechał do Ameryki jako imigrant. Stany Zjednoczone stały się dla niego ziemią wielkiej szansy, ponieważ błyskawicznie nabył on partnerstwo w Kuhn-Lœb & ; Co z Nowego Jorku. Zaproponowano mu wynagrodzenie w wysokości pół miliona dolarów rocznie [dziś ok. 20 milionów dolarów - przyp. tłum.]. Jednym z jego nowych partnerów był Jacob Schiff, który wcześniej wkupił się do firmy przy pomocy złota Rothschildów. Tenże Jacob Schiff jest człowiekiem, jak dowodzą to fakty, który finansował ruch terrorystyczny w Rosji od 1883 do 1917 roku.
Schiff nieźle się urządził i nieźle urządził swoich zwolenników. Potrafił osiągnąć bezdyskusyjną kontrolę nad transportem, systemami komunikacyjnymi oraz liniami zaopatrzenia w Stanach Zjednoczonych. Jak zostało dowiedzione, kontrola tego wszystkiego jest sprawą absolutnie zasadniczą dla sukcesu akcji rewolucyjnej w każdym kraju3.
Wieczorem 22 listopada 1910 r. prywatny wagon czekał na stacji kolejowej w Hoboken w stanie New Jersey. Senator Aldrich przybył z A. Piattem Andrewsem, zawodowym ekonomistą i urzędnikiem skarbu państwa, który podejmowany był wystawnie w Europie. Pojawił się również Shelton, prywatny sekretarz Aldricha. Po nim przybył Frank Vanderlip, prezes National City Bank z Nowego Jorku. Bank ten reprezentował interesy naftowe Rockefellera i interesy kolejowe Kuhna-Lœba. Dyrektorzy National City Bank byli publicznie oskarżani o pomoc w wywołaniu wojny między USA i Hiszpanią w 1898 r. Niezależnie od tego, czy oskarżenia były prawdziwe czy nie, faktem pozostaje, że National City Bank był właścicielem i kontrolował przemysł cukrowniczy Kuby, kiedy skończyła się wojna. Do Aldricha dołączyli także : H. P. Davison, starszy wspólnik z J.P. Morgan & ; Co. i Charles D. Norton, prezes Pierwszego Banku Narodowego (First National Bank) Morgana z Nowego Jorku. Ostatni trzej byli oskarżeni w amerykańskiej legislaturze o kontrolowanie wszystkich pieniędzy i kredytu USA. Jako ostatni przyszli Paul Warburg i Benjamin Strong. Warburg był tak bogaty i potężny w tym czasie, iż mówiło się, że zainspirował sławny komiks („Sierotka Ania" - „Orphan Annie"), w którym Warbucks4 przedstawiony jest jako najbogatszy i najbardziej wpływowy człowiek na świecie ; człowiek, który może, kiedy sobie tego życzy, użyć nadludzkich czy nadprzyrodzonych sił do ochrony siebie i swoich interesów. Benjamin Strong zyskał rozgłos podczas wstępnych manipulacji wielkiej finansjery, które doprowadziły do Paniki na Wall Street w 1907 r. Jako jeden z asystentów J. P. Morgana zyskał on reputację za wykonywanie rozkazów bez pytania i z bezwzględną skutecznością.
Prywatny wagon Aldricha był doczepiony do pociągu. Reporterzy prasowi dowiedzieli się o tym spotkaniu ludzi, którzy kontrolowali amerykańską ropę, finanse, komunikację, transport i przemysł ciężki. Zaczęli tłoczyć się wokół wagonu jak szarańcza... Nie mogli jednak znaleźć nikogo, kto by zechciał coś powiedzieć. W końcu Vanderlip zignorował domagających się informacji reporterów podając wyjaśnienie : „Wyjeżdżamy na spokojny weekend".
Po latach dopiero odkryto, co wydarzyło się w czasie tego spokojnego weekendu. Na wyspie Jekyl w stanie Georgia odbyło się tajne spotkanie. Właścicielami tej kryjówki byli J. P. Morgan i mała grupa jego finansowych współpracowników. Sprawy dyskutowane na spotkaniu odnosiły się do „sposobów i środków zapewnienia tego, by proponowane ustawodawstwo zmierzające do ukrócenia oszustw finansowych i monetarnej manipulacji w USA było sabotowane i zastąpione przez ustawodawstwo korzystne dla uczestników tajnego spotkania". Osiągnięcie tych dwóch ważnych celów nie było łatwym zadaniem. Poproszono Paula Warburga o zaproponowanie rozwiązań. Jego rady zostały zaakceptowane.
Następne spotkania tej samej grupy poświęcone rozwiązywaniu szczegółów odbywały się w Nowym Jorku. Spiskowcy nazwali swoją grupę Klubem Pierwszego Imienia, ponieważ kiedy spotykali się razem, zawsze zwracali się do siebie używając swoich pierwszych imion, żeby zabezpieczyć się przed obcymi, którzy zaczęliby się nimi interesować, gdyby usłyszeli nazwiska przemawiających krajowych i międzynarodowych finansistów. Żeby skrócić długą historię : Aldrich, Warburg i Spółka zredagowali ustawodawstwo monetarne, które Aldrich ostatecznie przedstawił jako pracę swojej komisji specjalnej. Zostało ono przyjęte przez Kongres w 1913 r. pod nazwą „Ustawy o Rezerwie Federalnej z 1913 r." („The Federal Reserve Act of 1913"). Ogromna większość obywateli amerykańskich szczerze wierzyła, że ustawa ta chroniła ich interesy i dawała rządowi federalnemu kontrolę narodowej ekonomii.
Nic nie jest dalsze od prawdy. System Rezerwy Federalnej umożliwił stowarzyszonym bankierom w Ameryce i w Europie wywołanie i kontrolę pierwszej wojny światowej. To twierdzenie zostanie udowodnione. Pierwsza wojna światowa była prowadzona po to, żeby umożliwić Międzynarodowym Spiskowcom przeprowadzenie rewolucji rosyjskiej w 1917 r.
Fakty te pokazują, jak historia się powtarza i dlaczego. Przy pomocy podobnych spisków i podstępów Międzynarodowi Bankierzy przeprowadzili rewolucję angielską w latach 1640-1649 i wielką rewolucję francuską w roku 1789.5
W roku 1914 System Rezerwy Federalnej składał się z dwunastu banków, które zakupiły akcje Rezerwy Federalnej o wartości 134 milionów dolarów. Według protokołów Kongresu z 29 maja 1939 r. ich zysk wyniósł 23 miliardy 141 milionów 456 tysięcy 197 dolarów. W 1940 r. aktywa Rezerwy Federalnej wynosiły pięć miliardów dolarów. W 1946 r. ogłoszono, że wynoszą one czterdzieści pięć miliardów dolarów. Bankierzy osiągnęli czterdzieści miliardów dolarów zysku ze swoich transakcji podczas drugiej wojny światowej.
Większość obywateli Stanów Zjednoczonych wierzy, że System Rezerwy Federalnej przynosi korzyści wszystkim mieszkańcom kraju. Myślą oni, że System Rezerwy Federalnej zabezpiecza pieniądze depozytariuszy, czyniąc niemożliwym bankructwa banków. Myślą oni, że zyski osiągane przez Banki Rezerwy Federalnej przynoszą korzyści narodowemu skarbowi państwa. Mylą się oni, co do wszystkich tych przypuszczeń.
To, co sądzi większość społeczeństwa jest dokładnie tym, co pierwotnie miał na celu osiągnąć System Rezerwy Federalnej, ale ustawodawstwo zredagowane na wyspie Jekyl w 1910 r. i przyjęte przez amerykański Kongres w roku 1913 nie przyniosło korzyści mieszkańcom czy rządowi USA. Przyniosło ono korzyści tylko Amerykańskim Bankierom, którzy byli połączeni z Międzynarodowymi Bankierami Europejskimi.
(cdn)
William Guy Carr
1. Dla pogorszenia tej sytuacji agenci Międzynarodowych Konspiratorów w Ameryce organizowali w tym okresie gangi napadające na dyliżanse i pociągi, i przechwytujące dostawy złota wysyłane z różnych kopalni do Skarbu Stanów Zjednoczonych. Istnieją dowody na powiązania Międzynarodowych Bankierów z podziemiem przestępczym nawet dziś.
2. Gustavus Myers zajmuje się znacznie bardziej szczegółowo związkami J. P. Morgana i jego ojca z Domem Rothschildów i wszyscy Amerykanie, którzy chcą, żeby historia się nie powtarzała, powinni zapoznać się z tym, jak zostali zdradzeni w połowie XIX wieku. Inny rozdział niniejszej książki pokazuje jak Międzynarodowi Bankierzy spotkali się w jednej dzielnicy Londynu i planowali strategię, podczas gdy przywódcy rewolucyjni spotkali się w innej dzielnicy i pracowali nad szczegółami knowań, które wprowadziłyby w życie wojny i rewolucje planowane przez mózgi.
3 Badania w wielu krajach dostarczyły już dowodów, że Potentaci Finansowi, którzy byli właścicielami i kontrolowali systemy transportowe oraz towarzyszące im przemysły na lądzie i na morzu, celowo powodowali warunki, które prowadziły do strajków generalnych bezpośrednio poprzedzających datę wyznaczoną dla rozpoczęcia akcji rewolucyjnej. Jest oczywiste, że ci Międzynarodowi Potentaci nie mogą utworzyć dyktatury, jak zrobili to w Rosji, dopóki istniejące rządy i instytucje nie zostaną obalone. Książka ta pokazuje jak cel ten został osiągnięty w Rosji.
4 Warbucks - nazwisko, w którym wykorzystano grę słowną : war - wojna, buck - slangowe określenie dolara ; w wolnym tłumaczeniu : wojenne dolary, wojenny szmal (przyp. tłum.).
5 Pełne szczegóły dotyczące Spisku Rezerwy Federalnej można znaleźć w książce pod tym tytułem, napisanej przez Eustace'a Mullinsa i opublikowanej przez wydawnictwo Common Sense, Union, New Jersey, 1954.
