Prezydent Stanów Zjednoczonych nominuje cztery osoby spośród tych, którzy są odpowiedzialni za działanie Systemu Rezerwy Federalnej.1 Archiwa kongresowe dowodzą, że banki członkowskie od samego początku nielegalnie dzieliły osiągane zyski. W 1922 r. pierwotna ustawa została poprawiona tak, że bankierzy mogli korzystać z zysków legalnie.
Jeśli chodzi o złudzenie, że System Rezerwy Federalnej chroni osoby, które zdeponowały dla bezpieczeństwa swoje pieniądze w amerykańskich bankach przed możliwymi bankructwami banków, statystyki pokazują, że od chwili, gdy System Rezerwy Federalnej zaczął działać w 1913 r. zbankrutowało ponad 14 000 banków. Miliony ciężko zarabiających pieniądze depozytariuszy straciło je na rzecz prawnych właścicieli. Jako że pieniądze czy bogactwo, ogólnie mówiąc, są niezniszczalne, ktoś dostaje to, co stracili inni. To jest to, co określamy dziś mianem „inteligentnego biznesu”.
Najazd Napoleona na Rosję w 1812 r. wstrząsnął do głębi jej mieszkańcami. Car Aleksander I przystąpił do organizowania programu odrobienia strat. W nadziei, że mógłby doprowadzić do zjednoczonego wysiłku w całym Imperium Rosyjskim, złagodził on wiele restrykcji nałożonych na Żydów, kiedy zostali oni zamknięci w granicach osiedlenia w 1772 r. Szczególne ustępstwa poczyniono w stosunku do rzemieślników i profesjonalistów. Zdecydowane kroki podjęto, żeby wprowadzić Żydów do rolnictwa. Za panowania Aleksandra I otrzymali oni wszelkie zachęty do przyswojenia sobie rosyjskiego stylu życia.
Mikołaj I został następcą Aleksandra I w 1825 r. Był on mniej skłonny faworyzować Żydów, ponieważ z niepokojem obserwował ich szybkie wtargnięcie w rosyjską ekonomię. Jego rząd zapatrywał się z wielkim niezadowoleniem na determinację Żydów w utrzymywaniu swojej odrębnej kultury, języka, sposobu ubierania się itd.
W celu asymilacji Żydów w społeczeństwie rosyjskim, Mikołaj I wprowadził obowiązek uczęszczania wszystkich żydowskich dzieci do szkoły publicznej. Mikołaj sądził, że jeśli młodzi Żydzi mogliby zostać przekonani, iż będą mile widziani w społeczeństwie rosyjskim, przyczyniłoby się to w wielkiej mierze do wyeliminowania nieporozumień. Jego zdeklarowanym celem było zrównoważenie jednostronnej historii prześladowania religijnego, która była wpojona w ich umysły od wczesnego dzieciństwa.
Wyniki rosyjskiego eksperymentu nie zakończyły się tak, jak tego oczekiwano. Edukacja dla nie żydowskich dzieci nie była obowiązkowa. Żydzi stali się najbardziej wykształconą częścią społeczeństwa w Rosji.2
W 1855 r. po Mikołaju I na tron rosyjski wstąpił Aleksander II. Benjamin Disraeli odnosił się do Aleksandra II jako „najbardziej łaskawego księcia, który kiedykolwiek rządził Rosją”. Aleksander poświęcił swoje życie dla poprawy warunków życia chłopów, klas ubogich i Żydów. W 1861 r. wyzwolił on 23 miliony chłopów pańszczyźnianych. Ta nieszczęśliwa klasa była ZMUSZONA do pracy na ro-li. Byli oni DOSŁOWNIE niewolnikami. Mogli zostać przekazani przez jednego właściciela drugiemu w czasie wszystkich sprzedaży albo dzierżaw posiadłości ziemskich.
Wielu Żydów, którzy skorzystali z obowiązkowej edukacji, wstąpiło na uniwersytety. Po ukończeniu studiów znajdowali się oni w znacznie gorszej sytuacji, kiedy poszukiwali zatrudnienia. Aleksander II, żeby naprawić tę niesprawiedliwość, zarządził, by wszystkim Żydom, którzy ukończyli studia wyższe pozwolić na osiedlenie i zajmowanie stanowisk rządowych w Wielkiej Rosji. W 1879 r. żydowscy aptekarze, pielęgniarki, położne, dentyści, producenci alkoholu i wykwalifikowani rzemieślnicy otrzymali zezwolenie na pracę i zamieszkanie na terenie całej Rosji.
Jednak żydowscy przywódcy rewolucyjni byli zdecydowani na kontynuację swojego ruchu na rzecz Powszechnej Rewolucji Światowej. Ich grupy terrorystyczne dokonywały, jeden po drugim, aktów przemocy. Pracowali oni nad pozyskaniem poparcia niezadowolonych intelektualistów rosyjskich i wszczepienia w umysły robotników przemysłowych powszechnej idei gwałtownej rewolucji. W 1866 r. dokonali pierwszego zamachu na życie Aleksandra II. Po raz drugi próbowali go zamordować w 1879 r. W jakiś cudowny sposób obie próby się nie udały. Potem zdecydowano, że należy dokonać bardzo szczególnych starań, żeby usunąć Aleksandra. Jego dobroczynne rządy całkowicie podważały ich twierdzenie, „że tak bardzo potrzebne reformy mogą zostać szybko przeprowadzone jedynie poprzez działania rewolucyjne”. Konspiratorzy knuli swój następny spisek przeciwko życiu Aleksandra II w domu Żydówki Hesii Helfman. Car został zamordowany w 1881 r.
Kiedy Siły Rewolucyjne w Rosji usiłowały w każdy możliwy sposób wprowadzać w kłopoty rząd, popełniając wszelkiego rodzaju gwałty łącznie z zamachami, „Tajne Siły” ukryte za Światowym Ruchem Rewolucyjnym z ich centralami w Anglii, Szwajcarii i Stanach Zjednoczonych próbowały jeszcze raz wciągnąć Brytanię w wojnę z Rosją. W takiej wojnie żadne z Imperiów nie mogłoby odnieść jakichś znaczących korzyści. Ostatecznym wynikiem takiej wojny byłoby materialne osłabienie obu Imperiów i uczynienie ich łatwym łupem dla późniejszej akcji rewolucyjnej.
W październikowym wydaniu Dziewiętnastego wieku z 1881 r. Goldwyn Smith, profesor historii współczesnej Uniwersytetu Oksfordzkiego pisał: „Kiedy byłem ostatnio w Anglii byliśmy na krawędzi wojny z Rosją, która wciągnęłaby całe Imperium. Żydowskie interesy w Europie, z „Żydowską Prasą” z Wiednia jako ich głównym organem, robiły wszystko, co było w ich mocy, żeby wepchnąć nas w wojnę”.3
Zabójstwo „Małego Ojca” Rosjan w 1881 r. wywołało powszechne oburzenie, wyrażone przez spontaniczny wybuch przemocy w stosunku do społeczności żydowskiej w wielu rejonach Rosji. Rząd rosyjski uchwalił „Prawa Majowe”. Przyjęte prawa były surowe, ponieważ rosyjscy urzędnicy, którzy je popierali, przekonywali, „że jeżeli Żydzi nie mogli zostać usatysfakcjonowani i pogodzeni przez dobroczynną politykę Aleksandra II, to było oczywiste, że będą oni usatysfakcjonowani po prostu absolutną dominacją Rosji”. Jeszcze raz cała rasa żydowska została ukarana za grzechy kilku samozwańczych przywódców rewolucyjnych.
23 maja 1882 r. delegacja żydowska, kierowana przez barona Ginzberga4 powołała nowego cara Aleksandra III i oficjalnie sprzeciwiła się Prawom Majowym. Car obiecał gruntowne dochodzenie w całej sprawie dotyczącej konfliktu między żydowską i nie żydowską częścią społeczeństwa Imperium. 3 września ogłosił następujące oświadczenie: „Od jakiegoś czasu rząd zwracał uwagę na Żydów i ich problemy oraz związki z resztą mieszkańców Imperium, mając na celu ustalenie opłakanych warunków życia społeczności chrześcijańskiej spowodowanych przez postępowanie Żydów w sprawach gospodarczych. W ciągu ostatnich dwudziestu lat Żydzi weszli nie tylko w posiadanie całego handlu i biznesu we wszystkich jego branżach, ale także dużej części ziemi przez jej zakup lub uprawę. Z małymi wyjątkami poświęcają oni swoją uwagę, jako ogół, nie na wzbogacanie czy przynoszenie korzyści krajowi, ale na podstępne oszukiwanie Rosjan. Szczególnie cierpią biedni mieszkańcy, a takie postępowanie wywołało protesty ludności, co ujawniło się w postaci aktów przemocy skierowanych przeciwko Żydom. Rząd podczas gdy z jednej strony dokłada wszelkich starań, żeby położyć kres tym rozruchom i wybawić Żydów z ucisku i rzezi, z drugiej strony uważał za sprawę pilnej potrzeby i sprawiedliwości przyjęcie surowych środków zaradczych w celu położenia kresu uciskowi stosowanemu przez Żydów wobec innych mieszkańców i uwolnienia kraju od ich karygodnych czynów, które były, jak to dobrze wiadomo, pierwotną przyczyną antyżydowskiej agitacji”.
Prawa Majowe zostały przyjęte przez rząd nie tylko jako akt sprzeciwu wobec zabójstwa cara Aleksandra II, ale także dlatego, że rosyjscy ekonomiści usilnie ostrzegali rząd, iż krajowa ekonomia znalazłaby się w niebezpieczeństwie ruiny, gdyby nie zostały podjęte środki w celu powstrzymania nielegalnej działalności Żydów. Ekonomiści podkreślali, że podczas gdy Żydzi reprezentowali tylko 4,2% całej populacji, byli oni zdolni do takiego umocnienia się w rosyjskiej ekonomii, że naród stanął w obliczu katastrofy ekonomicznej. Ekonomiści mieli całkowitą rację, czego dowodzi akcja podjęta po niepowodzeniu poselstwa barona Ginzberga w celu unieważnienia Praw Majowych. Międzynarodowi Bankierzy nałożyli sankcje ekonomiczne na Imperium Rosyjskie. Doprowadzili oni naród prawie do bankructwa. Nałożyli embargo na rosyjski handel i przemysł. W 1904 r., po wciągnięciu Imperium Rosyjskiego w katastrofalną wojnę z Japonią, angielski Dom Bankowy Rotschildów wyparł się swojego przyrzeczenia pomocy finansowej i próbował ogłosić bankructwo Imperium Rosyjskiego, podczas gdy Kuhn-Loeb & Co. z Nowego Jorku udzielił Japonii całego kredytu, o który Japonia prosiła.
W Encyklopedii Britannica na str. 76 w tomie 2 z 1947 r. czytamy na temat Praw Majowych: „Rosyjskie Prawa Majowe były najwybitniejszym pomnikiem ustawodawstwa osiągniętym przez współczesny antysemityzm... Ich bezpośrednim rezultatem była rujnująca depresja rynkowa, którą zostało dotknięte całe imperium i która głęboko do-tknęła kredytu narodowego. Rosyjski minister od-chodził od zmysłów z powodu pieniędzy. Rozpoczęto negocjacje z Domem Rotschildów w sprawie wielkiej pożyczki i podpisany został wstępny kontrakt, kiedy poinformowano ministra finansów, że o ile nie zostaną zaprzestane prześladowania Żydów, wielki dom bankowy będzie zmuszony do wycofania się z kontraktu… W ten sposób antysemityzm, który już tak głęboko wpłynął na politykę wewnętrzną w Europie, pozostawił swój znak na międzynarodowych relacjach Sił, ponieważ był on pilną potrzebą rosyjskiego Skarbu, całkiem tak dużą jak wypowiedzenie tajnego traktatu księcia Bismarcka o wzajemnej neutralności, co przyniosło sojusz francusko-rosyjski”.
Wielu ortodoksyjnych Żydów było zaniepokojonych bezlitosnym terroryzmem praktykowanym przez ich rodaków. Wiedzieli oni, że podobna polityka prowadzona była we Francji, w Niemczech, Hiszpanii i we Włoszech. Mniej radykalni Żydzi niepokoili się, ponieważ obawiali się, iż kontynuacja takiego terroryzmu sprowadzi taką falę antysemityzmu, że mogłoby to całkiem prawdopodobnie skończyć się eksterminacją rasy żydowskiej. Ich najgorsze obawy zostały potwierdzone przez niemieckiego Żyda, Teodora Herzla, który informował ich o antysemickich zasadach Karla Rittera i ostrzegał, że szybko rozprzestrzeniały się one w Niemczech. Podsunął myśl zorganizowania przez ortodoksyjnych Żydów Ruchu Żydowskiego Powrót do Izraela. Był to początek ruchu syjonistycznego.5
Po tym jak car Aleksander III ogłosił swoje orzeczenie obwiniające CHCIWYCH Żydów jako przyczynę zamieszek w Imperium i przyczynę jego ekonomicznej ruiny, przywódcy rewolucjonistów zorganizowali „Socjalistyczną Partię Rewolucyjną”. Absolutnie bezwzględny człowiek, Grigorij Gierszuni, został organizatorem Grup Terrorystycznych. Krawiec, Jewno Azef, został wyznaczony do zorganizowania „Oddziałów Bojowych”. Przywódcy Socjalistycznej Partii Rewolucyjnej podkreślali tak-że wagę wprowadzenia do ruchu gojów. Goje, któ-rzy zdali testy, jakim zostali poddani, stali się peł-nymi członkami partii. Właśnie ta decyzja wprowadziła do partii Aleksandra Uljanowa. Zanim przywódcy rewolucyjni dopuścili go do pełnego członkostwa, rozkazano mu wzięcie udziału w spisku na życie cara Aleksandra III. Zamach na życie cara nie udał się. Aleksander Uljanow został aresztowany. Następnie został osądzony i skazany na śmierć. Jego egzekucja spowodowała, że jego młodszy brat, Władimir, poświęcił się sprawie rewolucyjnej. Władimir rósł w siłę, dopóki nie został przywódcą Partii Bolszewików. Przyjął nazwisko Lenina. Ostatecznie stał się pierwszym dyktatorem ZSSR.
Pomiędzy 1900 a 1906 r. w dodatku do spowodowania poważnych problemów pracowniczych i stworzenia straszliwych nieporozumień między wszystkimi grupami rosyjskiego społeczeństwa, Partia Rewolucyjna otworzyła ranę religijnej bigoterii aż ta nie rozwinęła się w ropiejący czyrak. Czyrak ten powiększył się przez gwałtowne wystąpienie masowych morderstw i zamachów, a pękł w formie rewolucji 1905 r.
Listę urzędników zamordowanych przez Oddział Terrorystyczny Socjalistycznych Rewolucjonistów otwiera w 1901 r. Nikołaj P. Bogolepow, minister oświaty. Zamach ten został popełniony, żeby wyrazić żydowskie oburzenie przeciwko klauzuli oświatowej zawartej w przytoczonych poprzednio Prawach Majowych. Klauzula ta ograniczała ilość Żydów uczęszczających do szkół i uniwersytetów państwowych do liczby wynikającej ze stosunku populacji żydowskiej do całej populacji rosyjskiej. Krok ten został podjęty, ponieważ finansowane przez państwo szkoły zostały zalane żydowskimi uczniami. Grupa młodych Żydów, którzy jako chłopcy „ucierpieli” z powodu klauzuli oświatowej w Prawach Majowych z 1882 r., otrzymała zadanie zamordowania ministra oświaty. Musieli oni udowodnić swoją odwagę i zdolności, żeby mogli zostać zakwalifikowani do pełnienia obowiązków w oddziale terrorystycznym Socjalistycznej Partii Rewolucyjnej.
Następnego roku (1902) zamordowany został minister spraw wewnętrznych Dmitrij S. Sipiagin, co miało podkreślić żydowskie oburzenie przeciwko Prawom Majowym, które odwróciły politykę Aleksandra II i zabroniły Żydom zamieszkiwania poza Granicami Osiedlenia. Do wykonania tej „egzekucji” zostali wybrani Żydzi, którzy jako dzieci byli eksmitowani, zgodnie z Prawami Majowymi, ze swoich domów w Wielkiej Rosji. Nie popełnili oni błędu.
W roku 1903 został zamordowany N. M. Bogdanowicz, gubernator Ufy. W 1904 r. zabito rosyjskiego premiera Wiaczesława K. von Plehwego. W 1905 r. wybuchła pierwsza na pełną skalę rewolucja rosyjska. Wielki książę Siergiej Aleksandrowicz, wuj cara, został zamordowany 17 lutego 1905 r. Generał Dubrasow poskromił rewolucjonistów, ale w 1906 r. został zamordowany przez Oddział Terrorystyczny.
Po tym jak car obwinił Żydów za niezadowalający stan spraw w Rosji, baronowi Ginzbergowi po-lecono działać, żeby doprowadzić do upadku Im-perium Rosyjskiego. Zgodzono się, że aby rozpocząć wojnę rosyjsko-japońską, interesy Rotschildów w Europie powinny tworzyć pozory przyjaźni z Rosją. Finansowaliby oni wojnę w imieniu Rosji, podczas gdy tajni wspólnicy Rotschildów, Kuhn-Loeb & Co. z Nowego Jorku finansowaliby rząd japoński. Porażka Rosji miała być pewna, kiedy Rotschildowie wycofaliby pomoc finansową w chwili, gdy byłaby ona najbardziej potrzebna. Wśród rosyjskich sił zbrojnych na Dalekim Wschodzie miał być stworzony chaos i zamieszanie przez sabotaż linii transportowych i komunikacyjnych przecinających Syberię. To spowodowało, że rosyjska armia i marynarka nie otrzymywały wystarczających dostaw i posiłków.6
Z drugiej strony, rosyjski oficer marynarki wojennej płynący z Bałtyku do Port Arthur na Dalekim Wschodzie, rozkazał swoim okrętom otworzyć ogień do trawlera floty brytyjskiej, łowiącego na Dogger Bank7 na Morzu Północnym. Żaden logiczny powód nie został nigdy przedstawiony dla wyjaśnienia tego bezsensownego aktu okrucieństwa i masowego morderstwa dokonanego na rzekomo zaprzyjaźnionym mocarstwie. Reakcja społeczna w Anglii była taka, że o włos uniknięto woj-ny. Z powodu tego incydentu wielu brytyjskich ofi-cerów marynarki wojennej i marynarki handlowej zgłosiło się na ochotnika do służby w Japonii.
Rząd japoński był finansowany przez międzynarodowe pożyczki udzielane przez Jacoba Schiffa z Nowego Jorku. Schiff był starszym wspólnikiem w banku Kuhn-Loeb & Co. Współpracował on z sir Ernestem Casselsem (z Anglii) i z Warburgami (z Hamburga). Jacob Schiff tłumaczył swoją akcję finansowania Japonii w wojnie z Rosją w liście napisanym do księcia Wittego, emisariusza carskiego, który brał udział w negocjacjach pokojowych w Portsmouth w USA, w 1905 r.
„Czy można oczekiwać, że amerykański Żyd będzie wywierał wpływ na opinię publiczną z pożytkiem dla kraju, który systematycznie poniżał je-go braci w rasie?… Jeśli tworzony teraz rząd nie odniesie powodzenia w zapewnieniu bezpieczeństwa i jednakowych szans dla społeczności żydowskiej w całym Imperium, wtedy rzeczywiście nadejdzie dla Żydów w Rosji czas na opuszczenie ich niegościnnej ojczyzny. Kiedy problem, przed którym potem stanie cywilizowany świat będzie ogromny, zostanie on rozwiązany, a Pan, który nie tylko jest dalekowzrocznym mężem stanu, ale tak-że wybitnym ekonomistą, wie najlepiej, że los Rosji i jej dola będą wtedy przypieczętowane.”
Hipokryzja Jcoba Schiffa może być lepiej oceniona, kiedy wiemy, że finansował on od 1897 r. terrorystów w Rosji. W 1904 r. pomagał finansować rewolucję, która wybuchła w Rosji w 1905 r. Pomagał też organizować na bazie międzynarodowej finansowanie rewolucji rosyjskiej, która wybuchła na początku roku 1917 i dała jemu i jego kolegom pierwszą sposobność wprowadzenia w życie ich totalitarnych teorii.8
Rosyjsko-japońska wojna została rozpętana przez międzynarodowych bankierów, żeby stworzyć warunki konieczne dla powodzenia wysiłków rewolucyjnych podjętych dla obalenia władzy carów. Plany Międzynarodowych Bankierów zostały pokrzyżowane, kiedy kierowani przez Żydów mieńszewicy rozpoczęli niezależnie rewolucję w Rosji w 1905 r. Kiedy Międzynarodowi Bankierzy wycofali wsparcie finansowe, rewolucja upadła dokładnie w chwili, gdy wydawało się, że osiągnęła szczyt powodzenia.
Ponieważ opanowani przez Żydów mieńszewicy działali ze swojej własnej inicjatywy, Międzynarodowi Bankierzy postanowili, że od tego momentu ich program rewolucyjny w Rosji będzie prowadził Lenin.
Lenin urodził się w Symbirsku, mieście położonym nad Wołgą. Był on synem urzędnika rządowego, który posiadał tytuł “Rzeczywistego Radcy Stanu”. Tytuł ten nie był odziedziczony, lecz został przyznany jego ojcu za wybitną służbę inspektora szkolnego. Lenin otrzymał wykształcenie uniwersyteckie i został dopuszczony do praktyki prawniczej, ale nigdy nie prowadził jej na własny rachunek. Żydowscy studenci przekonywali go, że nadszedł czas obalenia władzy klas uprzywilejowanych i czas na to, żeby masy rządziły swoimi własnymi krajami. Było to wtedy, kiedy Lenin przemyśliwał nad tym, iż “konieczne reformy mogłyby zostać przeprowadzone szybko jedynie poprzez akcję rewolucyjną”, za co jego brat był aresztowany przez policję i stracony.
Lenin szybko uznany został za intelektualistę. Związał się z przywódcami Partii Rewolucyjnej tuż po dwudziestym roku życia. Poprzednio stwierdziliśmy, że bogaci i wpływowi międzynarodowi lichwiarze pomagali finansować i kierować działaniami rewolucyjnymi w obrębie Granic Osiedlenia. Lenin chciał dowiedzieć się wszystkiego, co mógł na temat ludzi, którzy kierowali różnymi narodowymi grupami rewolucyjnymi, jakie były połączone wspólną sprawą Rewolucji Ludowej. W 1895 r. w wieku dwudziestu pięciu lat wyjechał do Szwajcarii i związał się z Plechanowem, który uciekł tam z Rosji, żeby uniknąć losu starszego brata Lenina, Aleksandra.
W czasie pobytu w Szwajcarii Lenin i Plechanow, którzy byli gojami, połączyli swe siły z Wierą Zasulicz, Leo Deutschem, P. Axelrodem i Juliuszem Cederbaumem, którzy wszyscy byli Żydami. Utworzyli oni ruch marksistowski na światową ska-lę, który nazwali “Grupą Wyzwolenia Pracy”. Ce-derbaum był młodym człowiekiem jak Lenin. W “Granicach Osiedlenia” zdobył on reputację bezwzględnego terrorysty i znakomitego agitatora. Zmienił swoje nazwisko na Martow i został przywódcą mieńszewików. Lenin stał na czele bolszewików w Rosji.
Nieudana próba rewolucyjna przeprowadzona przez mieńszewików w 1905 r. przekonała Lenina, że jedynym sposobem na uwieńczoną powodzeniem rewolucję było zorganizowanie Międzynarodowego Komitetu Planowania, który najpierw zaplanowałby, a potem pokierował każdą uzgodnioną próbą rewolucyjną. Lenin powołał do życia Komintern, jako Centralny Międzynarodowy Komitet Planowania Rewolucyjnego. Międzynarodowi Bankierzy wybrali go jako swojego głównego agenta w Rosji. Lenin przeprowadził poważne studia dotyczące Wielkiej Rewolucji Francuskiej. Kiedy dowiedział się, że Tajna Władza, która dokonała Rewolucji Francuskiej wciąż aktywnie działała, związał się z nią. Jego plan pozwalał członkom Kominternu myśleć, że są oni Mózgami, ale wpływał on na ich myślenie tak, że kontynuowali oni Długofalowe Plany Międzynarodowych Bankierów. Jeśliby nadszedł dzień, kiedy przywódcy rewolucyjni nie mogliby być kontrolowani, wtedy zawsze mogli być oni zlikwidowani. Pokażemy, jak to się faktycznie wydarzyło. (cdn)
William Guy Carr
1. W latach 50-tych XX wieku zarabiali oni po 15 000 dolarów rocznie.
2. Ten fakt miał wiele wspólnego z ostatecznym unicestwieniem władzy carskiej, która zakończyła się wraz z mor-derstwem cara Mikołaja II i jego całej rodziny w domu Ipatjewa w Jekaterynburgu, 17 lipca 1918 r., dokonanym przez czło-wieka o nazwisku Jurowski. Później zmieniono nazwę Jekate-rynburga na Swierdłowsk dla uczczenia Żyda, Jakowa Swier-dłowa, który był w czasie egzekucji przewodniczącym Cen-tralnego Komitetu Wykonawczego Republiki Sowieckiej. Na ścianach piwnicy śmierci zostały umieszczone symbole Iluminatów.
3. Jest to inna ilustracja tego, jak nawet profesor historii może wpaść w pułapki antysemityzmu zastawione przez konspirato-rów. Co prawda większość ludzi uważa, że wszyscy Między-narodowi Bankierzy i Potentaci są Żydami, ale jest to błędne. Większość nie jest Żydami, ani przez krew, ani pochodzenie rasowe czy religię. Tak naprawdę popierają oni antysemityzm, ponieważ mogą użyć wszystkich ruchów antysemickich do re-alizowania swoich diabolicznych planów.
4. Ginzberg był oficjalnym przedstawicielem Domu Rotschildów w Rosji.
5. Ruch syjonistyczny był z kolei kontrolowany przez Międzyna-rodowych Bankierów i używany także do kontynuacji ich taj-nych planów i ambicji. Zobacz: The Palestine Plot (Palestyński spisek) B. Jensena.
6. Mój ojciec, kapitan F. H. Carr, był jednym z brytyjskich ofice-rów, którzy służyli w Japonii w latach 1904-05. Posiadam bar-dzo piękną rzeźbę z kości słoniowej, przedstawiającą japoń-skiego drwala palącego papierosa po posiłku. Ten muzealny eksponat został podarowany memu ojcu przez rząd japoński w uznaniu pełnionej przez niego służby. Ojciec przekazał mi wiele wartościowych informacji dotyczących knowań prowa-dzonych poza sceną, które wiodły do wojny rosyjsko-japońskiej.
7. Dogger Bank – ławica na Morzu Północnym długości ok. 260 km, szerokości ok. 30 km, głębokości 15 – 36,5 m; obszar in-tensywnego połowu ryb, głównie dorsza i śledzia (przyp. tłum.).
8. Francois Coty w Figaro z 20 lutego 1932 r. napisał: “Subsydia przyznane nihilistom w tym okresie (tj. w latach 1905-1914 – autor) przez Jacoba Schiffa nie były aktami odosobnionej szczodrobliwości. W USA została utworzona na jego koszt prawdziwa rosyjska organi-zacja terrorystyczna, oskarżana o zabójstwa ministrów, gubernatorów, szefów policji itd.”
