William Guy Carr
część siedemnasta
Człowiek ten został wyciągnięty z sań i pobity. Odnalazł grunt pod nogami i schronił się w unieruchomionym tramwaju. Goniła go część tłumu, a JEDEN z goniących małym żelaznym prętem rozbił mu głowę na miazgę. Ten pojedynczy akt przemocy wzbudził żądzę krwi w tłumie, który płynął falą w dół Newskiego Prospektu, rozbijając szyby. Wybuchły walki.
Zamieszki rozszerzały się, dopóki nie stały się powszechne. Przywódcy rewolucyjni w sposób zaplanowany otworzyli ogień do tłumu ze swoich ukrytych pozycji. Tłum zaatakował policję. Obwiniał ją za strzelanie. Za każdego zabitego człowieka mordował policjanta1. Uwolniono potem więźniów z aresztów i zakładów karnych, żeby wzniecać żądzę krwi. Zostały wprowadzone warunki konieczne. dla Rządów Terroru.
11. marca grabieże ostatnio uwolnionych kryminalistów doprowadziły do powszechnych rozruchów. Duma ciągle próbowała powstrzymać rosnącą falę rewolty. Posłowie wysłali pilną wiadomość do cara, stwierdzającą, że sytuacja stała się poważna. Sporej długości telegram wyjaśniał istniejący wówczas stan anarchii. Komunistyczne „Komórki" wewnątrz systemów komunikacyjnych wysłały inne wiadomości. Car po przeczytaniu telegramu, który otrzymał, zarządził rozwiązanie Dumy. W ten sposób pozbawił się poparcia większości posłów, którzy byli wobec niego lojalni.
12. marca przewodniczący rozwiązanej Dumy wysłał ostatnią, rozpaczliwą wiadomość do cara. Kończyła się ona słowami: „Wybiła ostatnia godzina. Decyduje się los ojczyzny i dynastii". Utrzymuje się, że car nigdy nie otrzymał tej wiadomości. Kontrola systemów komunikacyjnych przez Komórki" umieszczone w kluczowych miejscach używana była szeroko w czasie następnych kilku miesięcy.2
12. marca kilka pułków zbuntowało się i zabiło swoich własnych oficerów. Potem nieoczekiwanie garnizon twierdzy św. Piotra i św. Pawła poddał się i większość wojsk przyłączyła się do rewolucji.
Natychmiast po poddaniu się garnizonu został utworzony Komitet Dumy składający się z 12 członków. Ten prowizoryczny rząd przetrwał do chwili obalenia go przez bolszewików Lenina w listopadzie 1917 r. Przywódcy rewolucyjni, którzy byli w większości mienszewikami, organizowali Radę Petersburga. Zgodzili się oni na funkcjonowanie tymczasowego rządu, ze względu na jego podobieństwo do prawowitej władzy.
St. Petersburg był tylko jednym miastem w ogromnym imperium. Nie było możliwości, żeby dokładnie wiedzieć, jak będą zachowywać się mieszkańcy innych miast. Socjalista Kierenski był bardzo mocnym człowiekiem. Nazywano go Napoleonem Rosji.
Pod dobrym patronatem międzynarodowych bankierów, M. M. Warburg & Synowie, Lenin został wprowadzony w kontakt z niemieckimi dowódcami wojskowymi. Wyjaśnił im, że polityka zarówno Tymczasowego Rządu Kierenskiego jak i rewolucyjnej Rady mienszewików utrzymywała Rosję w stanie wojny z Niemcami.3
Lenin zobowiązał się ukrócić władzę żydowskich przywódców rewolucyjnych w Rosji. Przyrzekł wycofać armię rosyjską z wojny z Niemcami pod warunkiem, że rząd niemiecki pomoże mu obalić Tymczasowy Rząd Rosyjski i uzyskać polityczną i ekonomiczną kontrolę kraju. Umowa została przyjęta, a Lenin, Martow, Radek i grupa trzydziestu kilku bolszewików została w tajemnicy przetransportowana przez Niemcy do Rosji w zaplombowanym wagonie kolejowym. Przybyli oni do Petersburga 3. kwietnia. Warburgowie z Niemiec i międzynarodowi bankierzy z Genewy dostarczyli niezbędnych funduszy.
Tymczasowy Rząd Rosyjski podpisał swój własny wyrok śmierci w 1917 r., kiedy, natychmiast po utworzeniu się, ogłosił zarządzenie przyznające wszystkim więźniom politycznym bezwarunkową amnestię. Amnestia obejmowała zesłańców syberyjskich, jak i tych, którzy szukali schronienia za granicą. Rozporządzenie to umożliwiło wjazd do Rosji ponad 90 000 rewolucjonistów, którzy w większości byli ekstremistami. Wielu z nich było wyszkolonymi przywódcami. Lenin i Trocki wciągnęli ogromną ilość napływających rewolucjonistów do swojej partii bolszewickiej.
Lenin nie powrócił wcześniej do Rosji zanim nie użył propagandy do zaatakowania rządu tymczasowego, który gwarantował jemu i jego stronnikom amnestię. Na początku kwietnia Rada Piotrogrodzka (tzn. Rada Robotnicza) była zdominowana przez mienszewików. Eserowcy (socjaliści-rewolucjoniści) byli drudzy, a bolszewicy, na razie, stanowili mniejszość. Polityka rządu tymczasowego nakierowana była na kontynuację wojny, ponieważ większość Rosjan uważała totalitarne ambicje niemieckich „Czarnych", Nazistowskich Panów Wojny za bezpośrednie zagrożenie rosyjskiej suwerenności. Polityka ta była energicznie wspierana przez Czcheidzego4, który objął przewodnictwo Rady Piotrogrodzkiej pod nieobecność Martowa.
Wiceprzewodniczący Rady Matwiej Skobielew, który był także członkiem rządu tymczasowego wspierał również wojnę, ponieważ sądził, że jeśli rewolucjoniści mogliby pomóc w pokonaniu niemieckich sił zbrojnych, to mogliby też pomóc niemieckim i polskim ugrupowaniom rewolucyjnym w obaleniu rządu niemieckiego w chwili jego porażki.
Jedynym celem Lenina w tym czasie było objęcie przywództwa. Zaatakował on politykę rządu tymczasowego. Oskarżył jego członków, że są narzędziami w rękach burżuazji. Otwarcie zalecał jego natychmiastowe obalenie przemocą. Nie chciał w tym czasie zrażać sobie mienszewików - członków Rady Piotrogrodzkiej. Lenin polecił swoim bolszewickim agitatorom głoszenie robotnikom fabrycznym i garnizonom wojskowym potrzeby obalenia rządu tymczasowego oprócz używania sloganu „Cała władza w ręce rad", oznaczającego całą władzę dla rad robotniczych.
Wśród tysięcy rewolucjonistów powracających do Rosji i podążających za powszechną amnestią, był Trocki. Zabrał ze sobą z Kanady i Stanów Zjednoczonych kilkuset rewolucjonistów, którzy poprzednio uciekli z Rosji. Ogromną większość z nich stanowili Żydzi z nowojorskiego East Endu, posługujący się językiem jidysz.5
Ci rewolucjoniści pomogli umieścić Lenina u władzy. Kiedy wykonali swoje zadanie, większość z nich została skazana na wygnanie albo na śmierć. Minęło zaledwie stosunkowo niewiele czasu nim wszyscy pierwotni członkowie Pierwszej Międzynarodówki znaleźli się albo w więzieniu, albo na wygnaniu, czy też ponieśli śmierć. Historia dyktatury Lenina i Stalina powinna przekonać każdą bezstronną osobę, że masy światowej populacji, niezależnie od koloru skóry czy wyznania, zostały użyte jako Pionki w grze w międzynarodowe szachy prowadzonej przez „Czerwonych" międzynarodowych bankierów i „Czarnych" Aryjskich Nazistowskich Panów Wojny, a kierowanej przez lluminatów.
Inny dowód na to, że międzynarodowi bankierzy byli odpowiedzialni za rolę Lenina w rewolucji rosyjskiej znajduje się w „Białej Księdze" opublikowanej z mocy Króla Anglii w kwietniu 1919 r. (Rosja nr 1), ale międzynarodowi bankierzy, poprzez dyrektorów Banku Anglii, przekonali rząd brytyjski do wycofania oryginalnego dokumentu i zastąpienia go innym, w którym zostały usunięte wszystkie odniesienia do międzynarodowych Żydów.6
François Coty w „Figaro" z 20. lutego 1932 r. pisał:
„Subwencje przekazane w tym czasie przez Jacoba Schiffa nihilistom w Rosji i gdzie indziej nie były dłużej aktami odosobnionej szczodrobliwości. Na jego koszt została utworzona w USA prawdziwa organizacja Rosyjskich Terrorystów, przeznaczona do mordowania ministrów, gubernatorów, szefów policji itd.".
Iluminaci, którzy używają komunizmu i nazizmu do kontynuowania swoich tajnych, totalitarnych ambicji, organizują akcję rewolucyjną w trzech stopniach albo posunięciach.7
1. Zmiana istniejącej formy rządu (niezależnie od tego czy to będzie monarchia, czy republika) na państwo socjalistyczne, jeśli to możliwe środkami konstytucyjnymi.
2. Zmiana Państwa Socjalistycznego w Dyktaturę Proletariatu przez akcję rewolucyjną.
3. Zmiana Dyktatury Proletariatu w Dyktaturę Totalitarną przez oczyszczenie ze wszystkich wpływowych ludzi, którzy mogą się przeciwstawiać.
Po roku 1918 wszyscy rosyjscy Żydzi byli albo Żydami rewolucyjnymi, trzymającymi się kurczowo teorii marksistowskich i pracującymi nad ustanowieniem międzynarodówki Socjalistycznych Republik Radzieckich (trockiści), albo woleli powrót do Palestyny (syjoniści). Pani B. Baskerville w swojej książce pt. „Polski Żyd" („The Polish Jew"), opublikowanej w 1906 r., pisze na temat gett na stronach 117-118 co następuje: „Socjal-syjonizm ma na celu nawrócenie syjonistów na socjalizm zanim wyjadą oni do Palestyny, żeby ułatwić ustanowienie rządu socjalistycznego... w międzyczasie dokładają oni wszelkich starań, żeby obalić te rządy europejskie, które nie osiągają ich politycznych standardów... ich program, który jest pełen socjalistycznych idei...włącza organizację strajków, akty terroru i bardzo młodych organizatorów, jak też szaleństwo..."
Tajna Władza ukryta za Światowym Ruchem Rewolucyjnym także kontroluje polityczny syjonizm, jednak ogromna większość Żydów, którzy pracują na rzecz syjonizmu, jest absolutnie nieświadomych, że są oni również używani jako „Pionki w grze" w Międzynarodowe Szachy.
Rozdział IX
Sposób, w jaki międzynarodowe knowania użyte zostały dla usunięcia Wielce Szanownego Herberta Henry'ego Asquitha8, kiedy był premierem Wielkiej Brytanii w 1916 r., został mi przedstawiony przez człowieka, który był nadzwyczaj dobrze poinformowany. Spotkałem go, kiedy służył jako Posłaniec Królewski w 1917 r. Byliśmy w moim pokoju hotelowym, kiedy w czasie rozmowy wspomniałem, że mocno podejrzewam, iż stosunkowo niewielka grupa nadzwyczaj bogatych ludzi używa władzy, którą może kupić ich bogactwo, do wpływu na sprawy narodowe i międzynarodowe, co umożliwia realizację ich tajnych planów i ambicji.
Mój towarzysz odpowiedział: „Jeśli mówi pan o takich sprawach, to nieprawdopodobne jest, żeby nie żył pan wystarczająco długo, żeby zdać sobie sprawę, jaką ma pan rację". Potem opowiedział mi, jak Asquith został usunięty w grudniu 1916 r., a David Lloyd George, Winston Churchill i Wielce Szanowny Arthur James Balfour9 doszli do władzy w Anglii.
Historia, którą mi opowiedział odznacza się szczególnym podobieństwem do spisku, którym posłużyły się Tajne Siły, kierujące kampanią Infamii bezpośrednio przed wybuchem rewolucji francuskiej w 1789 r. Trzeba przypomnieć, że użyto wtedy listu, żeby zwabić kardynała księcia de Rohan do Pałacu Królewskiego, gdzie został on wplątany w kontakt z prostytutką przebraną za królową Marię Antoninę. Domniemana współczesna metoda wygląda jak następuje:
Krótko po wybuchu wojny w sierpniu 1914 r. niewielka grupa bogatych ludzi upoważniła swego przedstawiciela do przekształcenia starego, ale bardzo obszernego pałacu w bajeczny prywatny klub. Ci, którzy umożliwili sfinansowanie tak kosztownego przedsięwzięcia domagali się, żeby ich tożsamość pozostała tajemnicą. Wyjaśniali oni, że chcieli tylko pokazać swoje głębokie uznanie dla oficerów sił zbrojnych, którzy ryzykowali swoje życie dla króla i ojczyzny.
Klub dostarczał wszystkich rodzajów rozkoszy, rozrywki i przyjemności. Korzystanie z niego było zwykle ograniczone do oficerów przebywających w Londynie na przepustce po aktywnej służbie. Nowy członek musiał być wprowadzony przez brata-oficera. Mój towarzysz nazywał to Szklanym Klubem".10
Po wejściu goście-oficerowie byli przepytywani przez urzędnika. Jeśli został on przekonany ich dokumentami, opowiadano im jak działa klub. Oficera zwracającego się o pozwolenie wejścia proszono, żeby dał słowo honoru, iż nie ujawni nazwisk żadnych osób, jakie spotkał podczas pobytu w klubie, ani ich tożsamości po jego opuszczeniu. Po dokonaniu tego uroczystego przyrzeczenia wyjaśniano gościowi, że spotka tu wiele kobiet dobrze znanych w najlepszym londyńskim towarzystwie. Wszystkie one ubrane były w maski. Proszono oficera, żeby nie próbował identyfikować żadnej z kobiet. Przysięgał on, iż zatrzyma swoją tajemnicę, gdyby zdarzyło się, że rozpozna którąś z nich przypadkowo.
Po zakończeniu rozmów wstępnych pokazywano oficerowi jego prywatny pokój. Był on umeblowany w najbardziej luksusowy sposób. Wśród wyposażenia znajdowało się wielkie łoże małżeńskie, toaletka, szafa na ubrania, barek wyposażony w wina i mocniejsze alkohole, pomieszczenie do przechowywania cygar oraz prywatny wc i lazienka. Proszono nowego gościa, żeby czuł się jak u siebie w domu. Dowiadywał się, że otrzyma damę do towarzystwa. Będzie ona miała na sobie broszkę z numerem jego pokoju, należącą do biżuterii jej kostiumu. Jeśli, po zaznajomieniu się, zechce on wziąć ją na dół na obiad, będzie to jego przywilej.
Salon, w którym goście i ich hostessy zabawiali się przy koktajlach przed obiadem, był taki sam jak salon w pałacu królewskim. Jadalnia była na tyle duża, że mogła pomieścić pięćdziesiąt par. Była też sala balowa, o jakiej wielu ludzi marzyło, ale niewielu taką widziało. Kosztowne dekoracje były podkreślone luksusowymi draperiami, przyćmionymi światłem, wspaniale ubranymi pięknymi kobietami, delikatną, marzycielską muzyką oraz zapachem rzadkich perfum, co czyniło miejsce rajskim marzeniem Araba. Cała atmosfera w klubie była taka, że oficerowie przyjeżdżający na przepustkę najpierw odprężali się, a potem zaczynali prawdziwe Rzymskie Święto. W Szklanym Klubie" nie było niczego skandalicznego czy wulgarnego. Wszystko w tym miejscu było piękne, delikatne, łagodne i miękkie... dokładne przeciwieństwo horroru, przemocy i brutalności współczesnej wojny. Artyści estradowi wykonywali pomiędzy tańcami przedstawienia, które wprowadzały nastrój radości, zabawy i śmiechu. Kiedy wieczór rozwijał się, długi bufet był dosłownie załadowany pysznymi potrawami z dziczyzny i ryb. Bar serwował wszystkie rodzaje napojów, od szampana do czystej whisky. Między dwunastą a pierwszą w nocy pięć pięknych dziewcząt wykonywało Taniec Siedmiu Welonów. Taniec przedstawiał scenę w haremie sułtana. Dziewczęta zaczynały taniec w całości ubrane (nawet welony ubierały po to, żeby zakryć rysy twarzy), ale kiedy taniec się kończył były całkiem. nagie. Tańczyły finałową część w swojej giętkiej nagości, wymachując cienkim welonami wokół siebie i na wszystkie strony w sposób, który podkreślał raczej niż ukrywał ich fizyczny urok. Zmęczone przedstawieniem, tańcem i towarzystwem innych ludzi, pary powracały do swoich prywatnych pokoi.
Następnego dnia mogli oni korzystać z krytego basenu, cieszyć się grą w tenisa, badmintona, w bilard albo pójść do pokoju gier, który był miniaturowym Monte Carlo.
W listopadzie 1916 r. bardzo wysoka osobistość została zwabiona do odwiedzenia Klubu, kiedy otrzymała notatkę mówiącą o tym, że uzyska tam najwyższej wagi informację dla rządu brytyjskiego. Człowiek ten przyjechał do Klubu swoim prywatnym samochodem. Polecił on swojemu szoferowi czekać na siebie. Po przyjęciu, zaprowadzono go do jednej z luksusowo umeblowanych sypialni. Dołączyła do niego kobieta. Kiedy go zobaczyła, mało nie zemdlała. Była to jego własna żona. Była dużo młodsza od swojego męża. Od dłuższego czasu grała rolę hostessy dla samotnych oficerów na przepustce. Powstała w najwyższym stopniu kłopotliwa sytuacja.11
Żona nie wiedziała niczego na temat spisku. Nie miała żadnej tajnej informacji do przekazania. Była przekonana, że oboje, ona i jej mąż, zajmowali się miłosnymi podbojami. Myślała, że było to tylko przypadkowe, nieszczęśliwe spotkanie, które postawiło ich twarzą w twarz. Nastąpiła scena. Mąż został poinformowany na temat roli, jaką hostessy odgrywały w Klubie. Lecz jego usta były zaplombowane jak martwe. Był członkiem rządu. Nie mógł pozwolić sobie na występowanie w skandalu.
Wszyscy zatrudnieni w klubie, zarówno kobiety jak i mężczyźni, byli szpiegami. Przekazywali wszystko, co się wydarzyło w klubie swoim szefom. Tożsamość tych, którzy tam się pojawiali, stawała się znana. Informacje w ten sposób uzyskane były drukowane jako rejestr w publikacji, która stała się znana jako „Czarna Księga". „Czarna Księga" rejestrowała ich grzechy zaniechane i popełnione, ich szczególne nałogi i słabości, ich status finansowy, stan ich stosunków rodzinnych i stopień przywiązania do krewnych i przyjaciół. Starannie odnotowywane były ich związki i ich oddziaływanie na wpływowych ludzi polityki, przemysłu i religii.
W listopadzie 1916 r. członek parlamentu próbował ujawnić prawdziwy charakter „Szklanego Klubu". Trzej oficerowie armii, którzy stale odwiedzali klub, zaczęli podejrzewać, że stanowił on ogromny system szpiegowski, po tym, jak próbowano ich szantażować, żeby przekazali informację, która mogła być wartościowa dla wroga. W ich przygodę zamieszana była australijska dama, jej szofer oraz żony i córki wielu wysoko postawionych funkcjonariuszy rządowych."
Wysiłki podjęte dla ujawnienia prawdziwych faktów zostały powstrzymane, ale uczyniono wzmiankę na temat Czarnej Księgi" w parlamencie i w publicznej prasie. Polityka rządu miała być oparta na twierdzeniu, iż tak ogromny skandal mógł dowodzić narodowej klęski w czasie, gdy siły zbrojne na morzu, na lądzie i w powietrzu doznawały dotkliwych porażek.
Prasa liberalna zaczęła atakować premiera. Został on oskarżony o przygarnianie do rządu ludzi, którzy nie nadawali się do sprawowania władzy. Został oskarżony o prowadzenie przed wojną rozległych transakcji z niemieckimi przemysłowcami i finansistami.
(cdn)
William Guy Carr
1. Posiadam wyraźne i miarodajne dowody, pochodzące od ludzi, którzy byli wtedy w St. Petersburgu i mieli możność stwierdzenia, że użyte karabiny maszynowe nie były umieszczone ani na pozycjach policyjnych, ani policja z nich nie strzelała. Policja otrzymała stanowcze rozkazy, żeby nie podejmować drastycznych akcji.
2. Lenin, żeby złamać ducha wojsk walczących z Niemcami na froncie w listopadzie 1917 r. wysyłał wiadomości do oficerów sztabowych, które przyjmowali oni jako pochodzące z Naczelnego Dowództwa Rosyjskiego. Jeden generał otrzymywał rozkaz, żeby nacierać na wroga, podczas gdy dwaj inni, każdy na skrzydle generała, który miał rozkaz natarcia, otrzymywali rozkaz odwrotu. To mały cud, że wojska rzuciły się na swoich własnych oficerów.
3. Posiadam materiały, które dowodzą, że brat Paula Warburga z Nowego Jorku był oficerem wywiadu armii niemieckiej, który prowadził negocjacje z Leninem w imieniu Naczelnego Dowództwa Niemieckiego i zorganizował jego bezpieczną podróż przez Niemcy do Rosji.
4. Nikola Czcheidze (1864-1926) działacz mienszewicki, Gruzin. Po rewolucji lutowej 1917 r. był przewodniczącym Piotrogrodzkiej Rady Delegatów Robotniczych i Żołnierskich. Po wybuchu rewolucji październikowej 1917 r. wrócił do Gruzji. Po wkroczeniu Armii Czerwonej do Gruzji w 1921 r. emigrował do Francji, gdzie popełnił samobójstwo. (przyp. tłum.)
5. Ojciec Dennis Fahey, CSS, w książce,,Władcy Rosji" podaje na stronach 9-14 nazwiska wszystkich tych przywódców rewolucyjnych, ich narodowość, pochodzenie rasowe i stanowiska, jakie zajęli zaraz po tym, jak Lenin uzurpował sobie władzę, a Trocki utrwalił swoją pozycję w Rosji w listopadzie 1917 r.
6. Kapitan A. H. M. Ramsay, członek parlamentu z okręgu Midlothian i Peebleshire w latach 1931-1945 stwierdza na stronie 96. swojej książki „Bezimienna wojna" („The Nameless War"): „Pokazano mi dwie 'Białe Księgi'... oryginalną i skróconą, strona po stronie. Z wydania skróconego zostały usunięte istotne fragmenty".
7. Dalsze szczegóły w tej sprawie można znaleźć w książkach Thorntona Butterwortha „The Last Days of the Mevanovs" („Ostatnie dni Mewanowów") i Roberta Wiltona, przez 15 lat korespondenta rosyjskiego „London Timesa", pt. „Les Derniers Jours des Romanoff" („Ostatnie dni Romanowów").
8. Herbert Henry Asquith (1852-1928) - adwokat i polityk brytyjski. Od 1908 r. przywódca Partii Liberalnej, premier Wielkiej Brytanii w latach 1908-1916. Od 1925 r. hrabia i członek Izby Lordów. (przyp. tłum.)
9. David Lloyd George (1863-1945) - jeden z przywódców Partii Liberalnej, premier Wielkiej Brytanii w latach 1916-1922; Winston Churchill (1874-1965) - polityk, pisarz. Od 1906 w Partii Liberalnej, od 1925 w Partii Konserwatywnej. Premier Wielkiej Brytanii w latach 1940-45 i 1951-55. Laureat literackiej Nagrody Nobla w 1953 r.; Arthur James Balfour (1848-1930) - działacz Partii Konserwatywnej, premier Wielkiej Brytanii w latach 1902-1906, autor w 1917 r. tzw. deklaracji Balfoura w sprawie utworzenia państwa żydowskiego na terenie Palestyny. (przyp. tłum.)
10. Dokładna kopia tego klubu została zorganizowana tuż na przedmieściach Montrealu podczas drugiej wojny światowej.
11. Harmonizuje to z punktem 8 spisku ukazanego w rozdziale VIII.
