Pionki w grze cz. 5

William Guy Carr

Do 1255 r. ży­dowscy lichwiarze uzyskali ab­solutną kontrolę nad wie­loma dostojnikami Ko­ścioła i większo­ścią osób spośród arysto­kracji.¹ To, że lichwiarze, rabini i starszyzna nale­żeli do Iluminatów zostało dowie­dzione w doku­mentacji zebranej podczas śledztwa za­rządzonego przez króla Henryka III, które do­tyczyło rytualnego za­bój­stwa św. Hugona z Lincoln w 1255 r. Udowod­niono, że winowaj­cami było osiemnastu Żydów. Zostali oni osą­dzeni, udowodniono im winę i wyko­nano wyrok śmierci. Król Henryk zmarł w 1272 r. Królem Anglii został Edward I. Postanowił on, że przywódcy żydow­scy muszą zaprze­stać prak­tyko­wania lichwy. W 1275 r. Parlament uchwalił Sta­tuty żydow­skie. Były one za­pla­nowane dla ukró­cenia władzy, jaką żydowscy li­chwiarze utrzymy­wali nad swoimi dłużnikami, za­równo chrześcija­nami, jak i braćmi Żydami. "Statuty żydowskie" były prawdopodobnie pierwszym ustawo­dawstwem, w uchwalaniu którego Izba Gmin w Par­lamencie brała ak­tywny udział. Jej członkowie nie mogą być uważani za antysemitów, ponieważ faktycz­nie bro­nili oni inte­resów uczciwych i prawomyśl­nych Ży­dów.²

Lecz, jak się to działo często wcze­śniej, żydo­wscy li­chwiarze sądzili, że władza, którą mogli utrzymywać za­równo nad Kościo­łem jak i Pań­stwem, pozwoliłaby im zlekceważyć kró­lewski de­kret w taki sam sposób, w jaki zlek­ceważyli de­krety uchwalone przez Sobór Late­rański. Zrobili jed­nak poważny błąd. W 1290 r. król Edward wydał inny dekret. WSZYSCY Ży­dzi zostali wyda­leni z Anglii. Był to początek, tak zwa­nej przez history­ków, Wiel­kiej Eks­mi­sji.

Kiedy Edward I wykonał swoją ak­cję, wszyst­kie koro­nowane głowy Eu­ropy poszły za jego przy­kładem.

Francja wyda­liła Żydów w 1306 r. W jej ślad poszła Saksonia w 1348 r. W 1360 r. – Węgry, w 1379 – Belgia, w 1380 – Słowacja, w 1420 – Au­stria, w 1444 – Holandia, w 1492 r. – Hiszpania.

Wydalenie Ży­dów z Hiszpanii ma szcze­gólne zna­czenie. Rzuca ono światło na hisz­pań­ską in­kwizycję. Wielu ludzi sądzi, że inkwi­zycja zo­stała ustanowiona przez rzymskich katolików, żeby prześladować pro­testantów, którzy oderwali się od Ko­ścioła. Faktem jest, że inkwizycja wprowadzona przez papieża In­nocen­tego III była środ­kiem de­maskują­cym heretyków i niewiernych, którzy po­dawali się za chrześcijan, żeby zniszczyć religię chrze­ścijańską od środka.³ Nie miało to najmniej­szego znaczenia dla in­kwizytorów, czy oskar­żo­nym był Żyd czy Goj, czarny czy biały. Straszne ce­remonie "auto-da-fé" czy "aktu wiary"⁴ zostały specjalnie zapla­nowane, żeby sto­sować je w związku z egzekucjami wszyst­kich oskar­żonych heretyków i niewiernych, kiedy to Wielkim Inkwi­zytorem⁵ był Torquemada (1420-1498).

 To właśnie te ukryte incydenty odsłaniają tak wiele prawdy. W Hiszpa­nii w XIV w. żydow­scy li­chwiarze po raz pierwszy odnie­śli sukces, udzie­la­jąc pożyczek za­bezpieczonych przez państwo, dzięki prawu do po­bierania podatków nałożonych na lud­ność. Stosowali oni takie okrucieństwa, żą­dając swojego Funta Mięsa, że wystarczyło tylko zapalne przemó­wienie księdza Fer­nando Marte­neza, żeby spowodować masową akcję, która za­kończyła się jedną z naj­krwawszych ma­sakr w hi­storii. Jest to znowu doskonały przykład, jak ty­siące niewinnych Żydów stało się ofiarami grze­chów i zbrodni popełnia­nych przeciwko ludności przez tak niewielu.⁶

W roku 1495 Litwa wydaliła Ży­dów. W 1498 r. – Portugalia, w 1540 – Włochy, a w 1551 – Bawa­ria. Ważne jest, żebyśmy pa­miętali, że w czasie powszechnych eksmisji pewni bo­gaci i wpływowi Ży­dzi potrafili przejąć sanktuaria w Bor­deaux, Awi­gnonie, pewne kraje papie­skie, Marsylię, pół­nocną Alzację i część północnych Włoch. Lecz, jak stwierdza Encyklo­pedia Britannica: "Masy Żydów zna­la­zły się w ten spo­sób jeszcze raz na Wscho­dzie i w im­periach polskim i tu­reckim. Niewiele gmin zniosło pozo­stanie w Europie Zachod­niej, gdzie w międzyczasie pod­legały wreszcie wszyst­kim restryk­cjom, które wcze­śniejsze stulecia zwy­kle utrzymywały jako idealne. Tak więc, można by powiedzieć, że w pewnym sensie ży­dowskie Śre­dnio­wiecze zaczyna się z początkiem rene­sansu." Ta konsta­tacja wskazywa­łaby, że istnieje ja­kieś usprawiedli­wienie dla twier­dzenia przyjmowa­nego przez pew­nych historyków, że dopóki kraje Europy Zachodniej nie wy­rwały kontroli eko­nomicznej z rąk ży­dowskich lichwia­rzy, dopóty nie na­stą­piło odro­dzenie cywilizacji zachod­niej.

W następstwie Wielkiej Eksmisji Żydzi znów powró­cili do życia w get­tach albo kaha­łach. Tak zatem izolo­wani od całej po­pulacji, Żydzi zna­leźli się pod kierun­kiem i kontrolą ra­binów i starszyzny, wielu spośród któ­rych po­zostawało  pod wpływem Ilu­minatów i boga­tych żydowskich lichwia­rzy, prze­bywają­cych w swoich róż­nych azylach. W gettach agenci Ilu­minatów rozbudzali ducha nienawiści i odwetu w sercach Żydów przeciwko tym, którzy ich wy­rzucili. Rabini przy­pominali im, jako wybra­nym ludziom Boga, że nadejdzie dzień, kiedy będą mo­gli dokonać swej zemsty i odziedzi­czyć zie­mię.

Powinniśmy wspomnieć, że większość Żydów, którzy osiedlili się w Europie Wschod­niej została ograniczona do życia w "Grani­cach Osiedlenia", zlokalizowanego w pobliżu wschodnich granic Ro­sji i roz­ciągającego się od wybrzeży Morza Bałtyc­kiego na pół­nocy do brzegów Morza Czarnego na południu. Więk­szość z nich była Żydami chazar­skimi.⁷ Żydzi cha­zarscy byli znani ze swojej kultury ji­dysz, z drapieżnych praktyk w sprawach finanso­wych i z braku etyki w trans­akcjach handlo­wych. Nie powinno się ich mylić z bi­blijnymi Hebrajczy­kami, którzy są ogólnie mówiąc ludźmi o ła­godnych manierach i paster­skiej cierpliwości.

Wewnątrz gett, w atmosferze nie­nawiści roz­budzane było przez agentów Iluminatów pragnie­nie odwetu. Wyko­rzystywali oni te ne­gatywne wa­runki życia do organizo­wania Światowego Ruchu Rewolucyj­nego, opartego na terroryzmie. Od sa­mego początku Baro­nowie Pienią­dza o nastawie­niu internacjonali­stycz­nym i ICH Wysocy Kapłani planowali, fi­nansowali i kon­trolowali Światowy Ruch Re­wolucyjny. Używali go jako in­strumentu, za po­mocą którego mogli dokonać odwetu na chrześcijańskich kościołach i koro­nowanych gło­wach Europy.

Historia dowo­dzi, JAK Baronowie Pienią­dza rozwinęli ruch rewolucyjny w międzynaro­dowy ko­munizm, o czym wiemy dzisiaj. Prze­kształcili oni indywidualne akty terroryzmu w zdy­scyplinowany ruch rewolucyjny. Potem planowali na powrót sys­tematyczną in­filtrację Żydów w krajach, z których zostali wypędzeni. Ponieważ ich po­wrót był niele­galny, jedyną metodą, za pomocą której można było zasto­sować infiltrację, było założenie ży­dow­skiego pod­ziemia. Ponieważ Żydzi, którzy infiltro­wali podziemia eu­ropejskich miast nie mogli zdo­być legal­nego zatrudnienia, byli oni wspierani fun­duszami, przy pomocy których rozwijali system czarnego rynku. Grzęźli oni we wszystkie rodzaje nielegalnego han­dlu i wy­miany. Toż­samość, pra­cują­cych na zasadzie Połączonej Korpo­racji Gieł­dowej, Ba­ronów Pieniądza, którzy byli właści­cie­lami i kontrolo­wali ten rozległy podziemny system, zawsze pozosta­wała tajemnicą.⁸

Hrabia de Pon­cins, Nesta Web­ster, sir Walter Scott⁹ i wielu innych autorów i history­ków podej­rzewało, że Iluminaci i grupa inter­nacjonalistów tworzyli Tajną Wła­dzę stojącą za Światowym Ru­chem Rewolucyj­nym, ale dopiero niedawno ze­brano odpowiednią doku­mentację, która zło­żona w całość do­wodzi, że to, co było ich podejrze­niem, było też rze­czy­wistym faktem. Wraz z rozwojem wypad­ków hi­storycznych w ich chronologicznym na­stępstwie zoba­czymy, jak Iluminaci używali grup se­mickich i grup aryj­skich do służby swoim celom i jak wciągnęli dziesiątki milio­nów ludzi w rewolucje i wojny dla kontynu­owania swoich taj­nych i ego­istycznych am­bi­cji. William Foss i Cecil Gerahty, któ­rzy na­pisali "Hisz­pańską arenę" mó­wią: "Pyta­nie, kim są przywódcy sto­jący za próbą do­minacji nad świa­tem Połączonej Kom­panii Giełdowej i w jaki sposób osiągają swoje cele jest poza za­kre­sem tej książki. Lecz jest to jedna z najważ­niej­szych Książek, ja­kie po­zostają do napi­sania. BĘDZIE ONA MUSIAŁA BYĆ NAPI­SANA PRZEZ CZŁO­WIEKA O NAJ­WYŻ­SZEJ OD­WA­DZE, KTÓRY BĘ­DZIE UWAŻAŁ SWOJE ŻYCIE ZA NIC W PORÓW­NA­NIU Z OŚWIE­CENIEM ŚWIATA NA TE­MAT TEGO, CO SA­TANI­STYCZNE, SA­MO­USTANO­WIONE DU­CHOWIEŃ­STWO BĘDZIE NA­KA­ZYWAĆ."  

Jak udanym planem okazała się po­nowna in­filtracja krajów, z których zostali oni wyda­leni, można najlepiej osądzić po nastę­pują­cych faktach. Żydzi powrócili do Anglii w 1600 r., na Węgry – w 1500. Zo­stali wydaleni znowu w 1582 r., powrócili na Słowa­cję w 1562 r., ale zostali znowu wy­daleni w 1744 r. Na Litwę wrócili w roku 1700. Niezależ­nie jednak od tego, ile razy zostali wyda­leni zaw­sze pozo­stawało żydowskie podzie­mie, skąd pro­wa­dzona była rewolucyjna dzia­łal­ność Tajnych Sił.

Ponieważ pierwszym, który wydalił Żydów był król Anglii Edward I, żydowscy Barono­wie Pienią­dza z Francji, Holandii i Niemiec posta­no­wili, że byłoby to zwycięstwem dobra nad złem, gdyby wy­próbowali oni najpierw w Anglii swoją zaplanowaną technikę rewolu­cyjną. Używali oni swoich tajnych agentów albo ko­mórek do wywoły­wania konfliktów między królem a jego rządem, pra­codawcami a pra­cownikami, klasą rządzącą a robotni­kami, Ko­ściołem a państwem. Spi­skowcy wprowa­dzali kon­trower­syjne zagadnienia do polityki i religii, żeby podzielić społeczeństwo na dwa prze­ciwne obozy.¹⁰ Najpierw podzielili oni Angli­ków na katoli­ków i protestantów, po­tem protestan­tów podzielili na kon­formistów i non­konformi­stów.

Kiedy dopro­wa­dzono do nie­zgody króla Karola I z Parla­mentem, ży­dowski Ba­ron Pie­niądza z Ho­lan­dii, Manasseh Ben Israel wysłał swoich agen­tów do Olivera Cromwella. Zapro­po­nowali mu oni wielką sumę pie­niędzy, gdyby prze­prowadził ich plan obalenia tronu bry­tyj­skiego. Manas­seh Ben Israel i inni niemieccy i francu­scy li­chwiarze fi­nan­sowali Crom­wella. Fernandez Carvajal (1590-1659) z Portuga­lii, często okre­ślany w histo­rii jako Wielki Żyd, zo­stał Głów­nym Do­stawcą Woj­sko­wym Crom­wella. Zreor­ganizo­wał on pury­tańskich żołnierzy Crom­wella (tzw. Round Heads) w mode­lową armię. Do­star­czył im najlepsze uzbrojenie i ekwipu­nek, jaki można było wtedy za­kupić. Kiedy konspiracja była w toku, setki wy­szkolonych rewo­lucjonistów zo­stało przemyconych do An­glii i wchłoniętych w ży­dowskie podziemie. To samo dzieje się dzisiaj w Ameryce.

Głową żydowskiego podziemia w Anglii w tym czasie był Żyd o nazwisku De Souze. Wielki Żyd, Fernandez Carvajal, użył swoich wpływów, żeby De Souze został mianowany ambasadorem Portu­galii. To w jego domu, chronionym przez immunitet dyplomatyczny, przywódcy żydowskiego podzie­mia rewolucyj­nego pozostawali w ukryciu i opra­cowywali swoje spiski i intrygi.¹¹

Kiedy zdecydowano o przeprowadzeniu re­wolucji, żydowscy spiskowcy wprowadzili do Anglii kalwinizm, żeby rozdzielić Kościół i pań­stwo i po­dzielić ludzi. W przeci­wieństwie do powszech­nego przekonania, kal­winizm po­siada pocho­dzenie ży­dowskie. Był on celowo stworzony, żeby roz­dzie­lić zwolenników re­ligii chrześcijańskich i po­dzielić społeczeń­stwo. Prawdziwe na­zwisko Kalwina brzmiało Cohen! Kiedy przybył z Ge­newy do Fran­cji, żeby głosić swoją doktrynę, stał się znany jako Cauvin. Po­tem w Anglii zmienił na­zwisko na Ca­lvin. Histo­ria do­wodzi, że rzadko który rewolu­cyjny spisek nie został uknuty w Szwajca­rii. Jest też nie­wielu ży­dowskich przy­wód­ców rewolucyj­nych, któ­rzy nie zmienili swego na­zwiska.

W czasie uroczy­stości loży B'nai B'rith w Pa­ryżu w 1936 r. Co­hen, Cauvin, czy Calvin, jakkol­wiek by nie brzmiało jego nazwisko, był entuzja­stycznie oklaskiwany jako osoba po­chodzenia ży­dowskiego.¹²

W dodatku do sporów religijnych przy­wódcy rewolucyjni organizowali uzbrojony tłum, żeby wzmagać każdą sytuację wprowa­dzoną do polityki i świata pracy przez ich sze­fów. Izaak Di­sraeli (1766-1848), Żyd i oj­ciec Beniamina Disraelego, który później został lordem Beaconsfield, zajmuje się szczegółowo tym punk­tem widzenia dotyczą­cym rewo­lucji brytyjskiej w dwutomowej opowieści "Życie Karola II". Spostrzega on, że uzy­skał nie­mało informacji z kro­nik Melchiora de Salem, Żyda, który był w tym czasie francuskim posłem do rządu brytyjskiego. Disraeli zwraca uwagę na wielkie po­do­bień­stwo lub wzór działań rewolu­cyj­nych, po­przedzających zarówno re­wolucję bry­tyjską jak i francuską. In­nymi słowy pracę tajnych i rzeczywi­stych dyrektorów Świato­wego Ruchu Rewolucyj­nego można wy­raźnie zo­baczyć w obu tych rewo­lu­cjach. Fakt ten postaramy się udowod­nić.

Dowód, który ABSOLUTNIE przesą­dza udział Olivera Cromwella w Ży­dow­skim Spisku Rewolu­cyjnym został uzy­skany przez lorda Alfreda Douglasa, który wydawał tygodniowy przegląd "Pro­sto z mostu", publikowany przez North British Publishing Co. W artykule za­mieszczonym w nu­merze z 3. września 1921 r. wyjaśnił on, w jaki sposób jego przyjaciel L. D. Van Valckert z Am­ster­damu wszedł w posia­danie zaginionego tomu protokołów sy­na­gogi Muljeim. Tom ten został za­gubiony w czasie wojen na­poleońskich. Zawiera on zapis listów otrzymanych przez dyrektorów syna­gogi i pi­sanych przez nich odpowiedzi na te listy.

Pisane są one po niemiecku. W zapi­sie z 16. czerwca 1647 r. czytamy: od O. C. (tzn.) Olivera Cromwella do Ebenezera Pratta:

"W zamian za wsparcie finansowe bę­dziemy popierać przyjęcie Żydów do Anglii. Jakkol­wiek jest to niemożliwe, dopóki żyje Ka­rol. Ka­rol nie może zostać stracony bez pro­cesu, dla którego odpowiedni grunt obecnie nie istnieje. Stąd rada, by Karol zginął w zamachu, ale nie będziemy mieć nic wspólnego z przygo­towa­niami do znalezienia zamachowca, chociaż chcemy pomóc w jego ucieczce."

Zapis wskazuje, że w odpowiedzi na tę prze­syłkę E. Pratt napisał list datowany 12 lipca 1647 r., zaadresowany do Olivera Crom­wella.

"Przyznamy pomoc finansową, gdy tylko Karol zostanie usunięty, a Żydzi przyjęci. Za­mach zbyt niebezpieczny. Powinniście dać Ka­rolowi możliwość ucieczki.¹³ Jego ponowne schwyta­nie umożliwi potem proces i egzekucję. Wsparcie będzie hojne, ale bezużyteczne jest dyskutowanie warunków, dopóki nie rozpocz­nie się proces."

12 listopada tego samego roku umożli­wiono Karolowi szansę ucieczki. Został on oczywiście schwytany ponownie. Hollis i Lu­dlow, autorytety w zakresie tego rozdziału hi­storii, są obaj odnotowani na liście naukowców potwierdzających ten fakt, kiedy rozważamy ucieczkę jako podstęp Crom­wella. Po schwy­taniu Karola wypadki rozegrały się szybko. Cromwell oczyścił parlament brytyjski z więk­szości członków, o których wiedział, że byli lojalni wobec króla. Pomimo tej drastycznej akcji, kiedy Izba Gmin obradowała całą noc 5. grudnia 1648 r. większość zgodziła się, że "ustępstwa ofe­rowane przez króla były zado­walające dla zawarcia porozumienia".

Każde takie porozumienie uniemożliwia­łoby Cromwellowi otrzymanie Krwawych Pie­niędzy obiecanych mu przez Międzynarodo­wych Baronów Pieniądza za pośrednictwem ich agenta Ebene­zera Pratta, więc Cromwell uderzył   znowu.   Roz­kazał   on  pułkownikowi Pryde'owi oczyszczenie Parlamentu z tych członków, którzy głosowali za porozumie­niem z królem. To, co się wyda­rzyło potem jest okre­ślane w szkolnych pod­ręcznikach historii jako Czystka Pr­yde'a. Kiedy czystka zo­stała zakoń­czona, pozo­stało pięć­dziesięciu człon­ków. Na­zwano ich par­la­mentem kadłubo­wym (The Rump Par­liament). Przywłasz­czyli oni sobie absolutną władzę. 9. stycz­nia 1649 r. proklamowany został WYSOKI SĄD SPRA­WIEDLIWOŚCI w celu postawienia przed nim króla Anglii. Dwie trzecie członków sądu było "level­lerami" z ar­mii Cromwella. Konspi­ratorzy nie mogli zna­leźć angielskiego praw­nika, który mógłby sformu­łować akt oskar­żenia prze­ciwko królowi Karolowi. Carvajal udzielił instrukcji cudzo­ziemskiemu Żydowi, Izaakowi Dorislausowi, agentowi Manasseha Ben Israela w Anglii, doty­czących sformułowania aktu oskarżenia, na pod­stawie którego król Karol był sądzony. Karol został uznany winnym zarzutów skierowanych przeciwko niemu przez międzynarodowych żydowskich li­chwiarzy, a nie przez mieszkańców Anglii. 30 stycznia 1649 r. został publicznie ścięty naprzeciw Domu Bankietowego w Whitehall¹⁴, w Londynie. Żydowscy lichwiarze, kierowani przez Wysokich Kapłanów synagogi szatana, dokonali swojej ze­msty, ponieważ Edward I wyrzucił Żydów z Anglii. Oliver Cromwell, tak jak Judasz, otrzymał swoje Krwawe Srebrniki.

Historia do­wodzi, że mię­dzynarodowi ży­dow­scy lichwiarze mieli w pozbyciu się Karola inny cel, niż odwet. Usunęli go, żeby uzyskać kontrolę an­gielskiej eko­nomii i rządu. Planowali wcią­gnąć wiele krajów europejskich w wojnę z Anglią. Wiel­kie sumy pie­niędzy po­trzebne są do prowadze­nia wojen. Przez pożyczanie koronowa­nym gło­wom Europy pieniędzy potrzebnych na prowadze­nie wojen, które rozniecali, Internacjona­liści byli zdolni do szybkiego powiększania naro­dowych długów wszystkich krajów europejskich.

(tłumaczenie własne – cdn)

William Guy Carr

1- Książka pt. Aaron z Lincoln (Shapiro-Valentine & Co), przynosi interesującą informację dotyczącą tego okresu historii. Oto, co mówi Żydowska Encyklopedia Vale­nti­ne'a: "Ich ilość i dobrobyt wzrastały. Aaron z Lincoln (którego dom zachował się do naszych czasów) został najbogatszym człowiekiem w Anglii. Jego trans­akcje finansowe obejmowały cały kraj i dotyczyły wielu czo­łowych postaci arystokracji i Kościoła... Po jego śmierci jego posiadłości przeszły na rzecz Korony, a do zajęcia się nieruchomościami należącymi do niego mu­siał zo­stać utworzony specjalny departament w Mini­sterstwie Skarbu."

  2-"Statuty żydowskie" zostały opublikowane z detalami, jako appendix w "Bezimiennej wojnie" przez kapitana A. H. M. Ramsay'a.

3- Ponieważ Żydzi zostali wydaleni ze wszystkich krajów europejskich, Chemor, rabin Arles en Provence, poszu­kiwał rady Sanhedrynu, którego siedzibą był wtedy Konstantynopol. Złożył swoje zapytanie 13 stycznia 1489 r. Odpowiedź nadeszła w listopadzie 1489 r. Była podpisana V. S. S. – V. F. F. Książę Żydów. Doradzała rabinom użycie taktyki "konia trojańskiego" i wykształ­cenie swoich synów na księży, prawników, lekarzy itp., tak, by mogli oni zniszczyć od środka strukturę chrze­ścijaństwa.

4- auto-da- fé – wyrok inkwizycji, spalenie na stosie; wykonanie wyroku spalenia na stosie było "aktem wiary" – (przyp. tłum.)

5- W Encyklopedii Britannica (tom 13, s. 57, 1947 r.) czytamy: "XIV w. był złotym wiekiem dla Żydów w Hiszpanii. W 1391 r. kazanie kapłana Sewilli Fernando Marteneza doprowadziło do pierwszej powszechnej ma­sakry Żydów, którym zazdroszczono ich posiadłości i znienawidzono ich, ponieważ byli poborcami podatko­wymi króla."

  6-Będziemy o tym mówić obszerniej w rozdziałach po­święconych Hiszpanii.

7- H. G. Wells definiuje bardzo jasno te różnice w swoim "Zarysie historii" (s. 493-494)

8- I pozostaje nawet dzisiaj. Nielegalny wjazd do Stanów Zjednoczonych i do Palestyny osiągnął wielkość bez precedensu od zakończenia II wojny światowej. Przed­stawimy fakty, które dowodzą, że Podziemie jest nie­zmiennie związane z antyspołecznymi postaciami, które tworzą podziemny świat.

9- Leon de Poncins – żyjący w XX w. autor książek nt. masonerii, m. in.: Masoneria przeciwko Francji, Masoneria i Watykan, Judaizm i Watykan.

Nesta Webster (1876-1960) – angielska pisarka, autorka podstawowych prac dotyczących tajnych towarzystw i światowej konspiracji: Rewolucja francuska. Studium demokracji, Rewolucja światowa, Spisek przeciwko cy­wilizacji, Tajne towarzystwa i ruchy wywrotowe, Upadek imperium.

sir Walter Scott (1771-1832) – pisarz i poeta angielski. Autor powieści historycznych, z których najbardziej znane to: Waverley, Rob Roy, Ivanhoe, Narzeczona z Lamermoor. (przyp. tłum.)

10- 0 Praca Sombirta "Żydzi i współczesny kapitalizm" oraz  "Encyklopedia Żydowska" potwierdzają powyższe stwierdzenie.

  11-1 Od tego czasu polityka ta stała się powszechną prak­tyką. Ambasady sowieckie w każdym kraju zamienione zostały na kwatery główne intryg i szpiegostwa, jak to udowodnimy przedstawiając dalsze fakty.

  12-2 Fakt ten był komentowany w "Gazecie Katolickiej" w lutym 1936 r.

  13-3 Karol był w tym czasie zatrzymany w areszcie.

  14-4 Whitehall – nazwa zabudowań, w których mieści się większość ministerstw w Londynie (przyp. tłum.)