William Guy Carr
Sir Walter Scott w drugim tomie Życia Napoleona przedstawia pełną historię wstępnych posunięć. Podsumowuje następnie sytuację tymi słowami:,,Finansiści ci traktowali rząd francuski tak jak traktowani są marnotrawni bankruci przez lichwiarskich pożyczkodawców, którzy zaspokajając ekstrawagancje z jednej strony, z drugiej wyciskają z doprowadzonych do upadku fortun najbardziej wygórowane rekompensaty za swoje pożyczki. Przez długi szereg tych rujnujących pożyczek i różne prawa przyznawane do ich zagwarantowania, cale finanse Francji zostały doprowadzone do kompletnego chaosu".1
Po tym jak rząd francuski został zmuszony do poszukiwania olbrzymich pożyczek z powodu długów zaciągniętych na prowadzone wojny, zaspokajające tajne ambicje Międzynarodowych Konspiratorów, oferowali oni bardzo uprzejmie dostarczenie pieniędzy z zastrzeżeniem swoich warunków umowy. Na zewnątrz ich warunki były jak najłagodniejsze. Lecz znów włożyli oni łyżkę dzieciu do beczki miodu w osobie niejakiego M. Neckera. Został on powołany do rady króla Francji, jako jego Główny Minister Finansów. Żydowscy finansiści podkreślali, że ten finansowy czarodziej wyciągnie błyskawicznie Francję z jej wszystkich kłopotów monetarnych. Faktycznie jednak w ciągu następnych czterech lat związał on rząd francuski tak poważnie z żydowskimi finansistami, że dług narodowy wzrósł do 170 milionów funtów.
Kapitan A. H. M. Ramsay trafnie podsumowuje tę sytuację w książce pt. Nieznana wojna. Mówi: „Rewolucja jest uderzeniem w paralityka. Kiedy kleszcze długu są mocno zaciśnięte, następuje kontrola wszystkich form publikacji i działalności politycznej, łącznie z całkowitym opanowaniem ludzi przemysłu (zarówno kierownictwa jak i pracowników). Zostaje wtedy wyznaczone pole dla wybuchu rewolucyjnego. Chwyt Prawej ręki finansów wprowadza paraliż; podczas gdy rewolucyjna Lewa ręka trzyma sztylet i zadaje fatalny cios. Moralna korupcja ułatwia cały proces".
Kiedy propagandowe gazety Balsamo potępiały wyższych funkcjonariuszy zarówno Kościoła jak i państwa, specjalni agenci Iluminatów organizowali ludzi, którzy mieli zostać użyci jako przywódcy w czasie Rządów Terroru planowanych w połączeniu z akcją rewolucyjną. Wśród nich znaleźli się Robespierre, Danton i Marat. Żeby ukryć swój prawdziwy cel, ludzie, którzy mieli uwolnić więźniów i umysłowo chorych, żeby stworzyć atmosferę konieczną do wprowadzenia przyjętych z góry Rządów Terroru, spotkali się w Klasztorze Jakobickim. W ścianach świętego gmachu opracowane zostały szczegóły krwawego planu. Sporządzono listy wyznaczonych do likwidacji reakcjonistów. Wyjaśniono, że kiedy uciekną kryminaliści i umysłowo chorzy, dziko terroryzując społeczeństwo przez popełnianie masowych morderstw i publiczne dokonywanie gwałtów, zorganizowani w podziemiu robotnicy pod kierunkiem Manuela, prokuratora-syndyka, zrobią obławę na wszystkie ważne osobistości polityczne, przywódców duchowieństwa i oficerów wojska lojalnych wobec Króla.2 Ludzie, którzy wyłonili się z organizowanego przez Żydów podziemia byli formowani w Kluby Jakobinskie. Pod kierunkiem przywódców, którzy mieli duże doświadczenie w pełnieniu obowiązków wymaganych od nich do kierowania „Rządami Terroru", ludzie ci sterowali okrucieństwem mas, więc mogli służyć zamiarom swoich ukrytych panów i przybliżać ich do ostatecznego celu.
Międzynarodowi bankierzy planowali rewolucję francuską, więc mogli oni stać się Tajną Władzą, ukrytą za rządami europejskimi i kontynuować swoje Długofalowe Plany.
Wraz z wybuchem rewolucji kontrolę przejęli Jakobini. Byli to ludzie, którzy zostali imiennie wybrani przez Iluminatów i masonerię Wielkiego Wschodu. Używali oni Księcia Orleańskiego, służącego ich celom do czasu, kiedy był on potrzebny do przegłosowania śmierci swojego kuzyna - króla. Książę sądził, że zostanie konstytucyjnym monarchą, ale Jakobini posiadali inne instrukcje. Kiedy zagłosował za śmiercią króla i wziął na siebie odpowiedzialność, opuścił prawdziwych spiskowców, niczego nie podejrzewając. Ci, którzy tworzyli Tajną Władzę ukrytą za rewolucją rozkazali go również zlikwidować. Skierowali całą siłę swojej propagandy i Infamii przeciwko niemu. W niewiarygodnie krótkim czasie znalazł się on w drodze na gilotynę. Jadąc po kocich łbach na wozie śmierci, słyszał obelgi i złorzeczenia, którymi obrzucali go ludzie wszystkich klas.
Kiedy Mirabeau uzmysłowił sobie, jak straszny instrument zemsty pomógł on wprowadzić w życie, zaczął tego żałować. Choć był gwałtowny i rozpustny, nie mógł po prostu znieść widoku straszliwych i szokujących okrucieństw, jakich Jakobini systematycznie dokonywali na tych wszystkich, którzy byli wyznaczeni na zniewagi i śmierć przez swoich tajnych panów. Mirabeau faktycznie sprzeciwiał się jakiejkolwiek przemocy stosowanej wobec króla. Jego osobisty plan zakładał sprowadzenie Ludwika XVI do roli Ograniczonego Monarchy, a wtedy on sam miałby zostać głównym doradcą króla. Kiedy zdał sobie sprawę z tego, że jego Panowie byli zdecydowani zabić króla, próbował przeprowadzić ucieczkę Ludwika z Paryża, żeby mógł on znaleźć się pod ochroną swoich lojalnych generałów, którzy wciąż dowodzili jego armią. Gdy plany Mirabeau zostały zdradzone Jakobinom, jego także rozkazano zlikwidować. W jego przypadku nie można było przeprowadzić publicznej egzekucji, ponieważ jego wrogowie uważali, że nie mają czasu na zmontowanie, trzymających się całości, zarzutów przeciwko niemu, więc został on otruty. Jego śmierć została zaaranżowana jako samobójstwo. Powstała książka o Diamentowym naszyjniku, już przez nas przytoczona. Znajduje się w niej ważna uwaga: „,Ludwik nie był nieświadomy faktu, że Mirabeau został otruty".
Danton i Robespierre byli dwoma wcielonymi diabłami i nasilali Rządy Terroru zaplanowane przez Iluminatów, którzy chcieli wziąć odwet na swoich wrogach i usunąć osoby, które uważali za przeszkody na swojej drodze. A jednak, kiedy służyli oni ich celom, ich dwaj główni kaci zostali aresztowani i oskarżeni o wiele podłości, a potem straceni.3
Lafayette był masonem. Był on dobrym człowiekiem. Wstąpił w szeregi wojsk rewolucyjnych, ponieważ szczerze wierzył, że akcja rewolucyjna była konieczna, żeby szybko przeprowadzić bardzo potrzebne reformy. Lafayette jednak nigdy nie myślał ani przez chwilę, że prowadzi on mieszkańców Francji z ich starego ucisku w nowe jarzmo. Kiedy próbował uratować króla, został wyprawiony na wojnę do Austrii. Od czasów rewolucji francuskiej 1789 r. do rewolucji rozgrywających się dzisiaj, Tajna Władza kryjąca się za nimi używała wielu Książąt Orleańskich, wielu Mirabeau i Lafaytte'ów. Chociaż ludzie ci nosili różne nazwiska, wszyscy oni byli używani jako narzędzia i grali podobne role. Byli oni używani do wzniecania rewolucji, a po spełnieniu swego zadania, likwidowani przez tych samych ludzi, którym służyli. Ich śmierć zawsze była tak zaaranżowana, że umierali pod brzemieniem winy, która słusznie powinna znajdować się na barkach ludzi, którzy wciąż pozostają Tajną Władzą za sceną Międzynarodowej Intrygi.
Sir Walter Scott rozumiał wiele na temat tego, jak Tajna Władza działała za kulisami rewolucji francuskiej. Każdy, kto czyta jego Życie Napoleona wyczuwa, że autor myślał, iż wykrył żydowskie źródło spisku.4
Sir Walter wskazuje, że kluczowymi postaciami rewolucji byli głównie cudzoziemcy. Zauważył, że używali oni w swojej pracy typowych żydowskich terminów, takich jak Dyrektorzy i Starszyzna. Wskazuje on, że człowiek o nazwisku Manuel został w jakiś tajemniczy sposób wyznaczony Prokuratorem Komuny. Sir Walter podaje, że ten jeden człowiek był odpowiedzialny za aresztowanie i przetrzymywanie w więzieniach całej Francji ofiar zaplanowanych masakr, które odbyły się we wrześniu 1792 r. W czasie masakr tylko w więzieniach Paryża zostało zamordowanych 8 tysięcy osób. Sir Walter zauważa także, iż Communauté de Paris (Paryska Rada Gminy) stała się SANHEDRYNEM Jakobinów, który nawoływał o coraz więcej krwi. Scott pisze, że dopóki służyli oni ich celowi, Robespierre, Danton i Marat dzielili wysokie stołki w SYNAGODZE Jakobinów (podkreślenie W. G. Carr). To właśnie Manuel zapoczątkował atak przeciwko królowi Ludwikowi i Marii Antoninie, co ostatecznie zaprowadziło ich na gilotynę. Manuel był mocno popierany przez człowieka o nazwisku David, który jako wybitny członek Komitetu Ocalenia Publicznego, sądził wiele ofiar Manuela. Głos Davida zawsze domagał się krwi i śmierci.
Sir Walter odnotowuje, że David zwykł poprzedzać swój krwawy dzień pracy profesjonalnym zwrotem Utrzyjmy wystarczającą ilość Czerwien?". To David wprowadził Kult Najwyższej Istoty. Pogańskim rytuałem była kabalistyczna maskarada, która zastępowała każdy zewnętrzny znak racjonalnego poświęcenia. Scott wspomina również, że Choderlos de Laclos, uważany za człowieka pochodzenia hiszpańskiego, był zarządcą Pałacu Królewskiego, który odegrał tak diabelską rolę w przygotowaniach do wybuchu rewolucji. A oto inny ważny fakt: po rozkazie zlikwidowania Robespierra dwóch ludzi o nazwiskach Reubel i Gohir zostało wyznaczonych na stanowiska Dyrektorów Rady Starszyzny. Z trzema innymi tworzyli oni w tym czasie faktyczny rząd Francji. Tych pięciu ludzi znanych było jako Dyrektoriat. Jest to bardzo szczególny fakt, że dziewięciotomowe dzieto Sir Waltera Scotta pt. Życie Napoleona, które odkrywa tak wiele rzeczywistej prawdy, jest praktycznie nieznane.5
Musimy wspomnieć o książce G. Reniera pt. Życie Robespierre'a. Pisze on w taki sposób, jakby pewne tajemnice były mu znane. Mówi: „Od 27 kwietnia do 28 lipca 1794 r. (kiedy Robespierre został pokonany) rządy terroru znajdowały się u swego szczytu. Nie była to nigdy dyktatura pojedynczego człowieka, a najmniej ze wszystkich Robespierre'a. 20 mężczyzn dzieliło władzę". Potem znowu: „28 lipca Robespierre wygłosił długie przemówienie przed Konwentem... filipikę przeciwko ultraterrorystom... w czasie której wypowiedział niejasne i ogólnikowe oskarżenia". Robespierre miał powiedzieć: „Nie odważę się nazwać ich w tej chwili i w tym miejscu. Nie mogę skłonić się całkowicie do zerwania maski, która zakrywa tę głęboką tajemnicę niesprawiedliwości. Ale mogę stwierdzić z całą stanowczością, że wśród autorów tego spisku są agenci tego systemu korupcji i marnotrawstwa, najmocniejszych ze wszystkich środków wymyślonych przez Cudzoziemców dla zrujnowania Republiki: mam na myśli nieczystych apostołów ateizmu; i niemoralność, która jest tego podstawą". Renier dodawał: „Gdyby Robespierre nie wypowiedział tych słów, mógłby nadal triumfować".
Robespierre powiedział za dużo. Rozmyślnie został postrzelony w szczękę, żeby uciszyć go skutecznie, zanim zaciągnięto go na gilotynę następnego dnia. Tak oto pozbyło się innego masona, który wiedział za dużo. Kiedy przedstawimy wypadki, które doprowadziły do rewolucji rosyjskiej i hiszpańskiej, pokażemy, że Ukryta Sekcja Rewolucyjna lluminatów wewnątrz lóż Wielkiego Orientu masonerii kontynentalnej była instrumentem w rękach ludzi, którzy utworzyli Tajną Władzę ukrytą za Światowym Ruchem Rewolucyjnym. Publicznie obwinia się tysiące ludzi, a wielu organizacjom psuje się opinię po prostu dlatego, że w zasięgu władzy tajnych przywódców Światowego Ruchu Rewolucyjnego było obciążenie ich winą za swoje zbrodnie i ukrycie w ten sposób swojej własnej tożsamości. Niewielu ludzi żyjących dzisiaj wie, że Robespierre, Marat i Danton byli tylko instrumentami użytymi przez trzynastu dyrektorów Iluminatów, którzy uknuli Wielką Francuską Rewolucję i kierowali nią. Byli to ludzie ukryci za sceną, którzy przyjęli z góry wzór Rządów Terroru jako środek zaspokajający ich pragnienie odwetu. Tylko w czasie Rządów Terroru mogli oni usunąć ludzkie przeszkody ze swojej drogi.
Kiedy zabrakło im ofiar, ludzie, którzy kierowali rewolucją francuską zdecydowali się znowu zaangażować w międzynarodową intrygę. W dążeniu do powiększenia swojej ekonomicznej i politycznej potęgi Amschel Mayer Rothschild uczył swojego syna, Nathana Mayera, w specjalnym celu, jakim miało być otwarcie Domu Rothschildów w Londynie. Jego zamiarem byla konsolidacja, mocniejsza niż kiedykolwiek, związków między ludźmi, którzy kontrolowali Bank Anglii i tymi, którzy kontrolowali Banki Francji, Niemiec i Holandii. Nathan podjął to ważne zadanie w wieku 21 lat. Potroił swoją fortunę. Bankierzy zdecydowali wtedy użyć Napoleona jako Instrumentu swojej woli. Zorganizowali oni wojny napoleońskie, żeby obalić znacznie więcej Koronowanych Głów w Europie.
Po tym jak Napoleon przetoczył się przez Europę, ogłosił się cesarzem w 1804 r. Mianował swojego brata Józefa królem Neapolu; Ludwika, królem Holandii, a Hieronima, królem Westfalii. W tym samym czasie Nathan Rothschild uporządkował sprawy tak, że jego czterej bracia zostali królami finansów w Europie. Byli oni Tajną Władzą ukrytą za nowo utworzonymi tronami. Międzynarodowi lichwiarze założyli centrale w Szwajcarii. Uzgodnili między sobą, że w ich interesie i dla ich bezpieczeństwa Szwajcaria powinna być utrzymywana jako kraj neutralny we wszystkich sporach. W swoich szwajcarskich centralach w Genewie zorganizowali na międzynarodową skalę różne konsorcja i kartele. Ustawili sprawy tak, że niezależnie od tego, kto walczył, kto zwyciężał albo przegrywał, członkowie Międzynarodowego Syndykatu Lichwiarzy zarabiali coraz więcej pieniędzy. Ta grupa ludzi wkrótce objęła kontrolę zakładów zbrojeniowych, przemysłu budowy statków, górnictwa, hutnictwa, fabryk chemicznych, składów zaopatrzenia w leki itd. Jedyną łyżką dziegciu w beczce miodu był fakt, że Napoleon stawał się coraz większym egoistą aż do chwili, kiedy ostatecznie zdobył się na zuchwałość publicznego ich zdemaskowania. W ten sposób zadecydował on także o swoim własnym losie. To nie pogoda ani mróz zamieniły jego zwycięską inwazję na Rosję w jedną z najtragiczniejszych klęsk militarnych znanych kiedykolwiek światu. Niepowodzenie w dostarczaniu uzbrojenia i aprowizacji dla jego armii było spowodowane sabotażem jego linii komunikacyjnych.
Tajna strategia użyta do pokonania Napoleona i wymuszenia jego abdykacji została odtąd zaakceptowana jako zasadnicza dla wszystkich akcji rewolucyjnych.
(cdn)
William Guy Carr
1 Z powodu jego rzekomo antysemickich wypowiedzi ważne dzieła sir Waltera Scotta, składające się z dziewięciu tomów dotyczących wielu faz rewolucji francuskiej zostały poddane Kuracji Przemilczenia przez tych, którzy kontrolują wydawnictwa, jak też olbrzymią część prasy. Są one prawie nieosiągalne z wyjątkiem bibliotek muzealnych i nie są nigdy wymieniane razem z jego innymi dziełami.
2 Sir Walter Scott (Życie Napoleona, t. II, s. 30) mówi: ,,Żądanie Communauté de Paris, a teraz Sanhedrynu Jakobińskiego, dotyczyło oczywiście krwi".
3 Warto zauważyć, że w Protokołach mędrców Syjonu w wykładzie XV czytamy: ,,Masonów będziemy tracili w taki sposób, że nikt, prócz braci, nie będzie się mógł nigdy tego domyślić" i znowu: „Podobnie, jak powyżej, postąpimy z tymi gojami-masonami, którzy wiedzą zbyt wiele". E. Scudder w swoim życiu Mirabeau pisze: ,,Mirabeau zmarł w chwili, kiedy rewolucja mogła być wciąż powstrzymana".
4 Moje badania dowodzą, że ludzie, którzy ustanowili Tajną Władzę za sceną Międzynarodowej Intrygi i kierowali Światowym Ruchem Rewolucyjnym oraz nazistowskim planem Podboju Świata nie wszyscy mieli pochodzenie semickie czy byli wyznawcami religii żydowskiej. Czuję z pewnością, że wszyscy oni byli Iluminatami, niezależnie od pochodzenia rasowego. Baronowie Pieniądza, Monopoliści Przemysłowi, Zaborczy Politycy nigdy nie wahali się oskarżać zarówno Żydów jak i gojów o zbrodnie, jakie sami popełniali przeciwko ludzkości.
5 Tomy te nie są nigdy wspominane ani przedrukowywane z innymi jego dziełami. Są prawie niedostępne. W miarę odsłaniania historii Tajnej Władzy czytelnik zrozumie wagę tego znaczącego faktu, który ilustruje, jak kontrolowane są kanały wydawnicze.
