19 listopada 1983 r. wychodzące w Rzymie czasopismo Ojców Jezuitów „Civilta Cattolica" opublikowało artykuł redakcyjny na temat eutanazji napisany przez Dona E. Chiavacciego. Przedstawiamy fragment tego artykułu.
Czasami usprawiedliwiamy eutanazję jako „prawo do godnej śmierci ". Ale czy istnieje prawo do godnej śmierci? Przede wszystkim, czy istnieje prawo do śmierci?
Zauważmy, po pierwsze, że jeśli śmierć jest, z jednej strony, zdarzeniem, które jest nieodłącznym elementem życia człowieka na ziemi, to jest, z drugiej strony, zdarzeniem, którym człowiek absolutnie nie może rozporządzać, w tym znaczeniu, że nie może z własnej wolnej woli wybrać śmierci, kiedy uważa to za stosowne. Ściśle mówiąc, istnieje „fakt" śmierci, ale nie ma „prawa do śmierci", co oznacza, że nie możemy spowodować naszej własnej śmierci lub śmierci drugiego człowieka. Nikt, w rzeczywistości, nie ma prawa do zabijania lub popełniania samobójstwa. Nikt nie jest panem własnej śmierci lub śmierci drugiego.
Istnieje, z drugiej strony, prawo do tego, by umrzeć dobrze i z godnością, to znaczy, po ludzku i bez niepotrzebnego cierpienia, tak że czyjaś godność jest szanowana i że żadne niepotrzebne cierpienie nie może zostać narzucone. Innymi słowy, istnieje prawo do korzystania z pomocy i opieki, tak że śmierć może być tak spokojna, jak jest to możliwe i bez zbędnego cierpienia. Nigdy nie mamy prawa do rozporządzania czyimś życiem, ani do żądania czyjejś śmierci, żeby uniknął on cierpienia lub upokorzenia, które towarzyszy okresowi końca życia. To dlatego prawo do śmierci z godnością nie pociąga za sobą prawa do eutanazji.
Śmierć, ze wszystkimi jej cierpieniami i upokorzeniami, jest częścią ludzkiej kondycji, a godność człowieka polega na jej pełnej i odważnej akceptacji, a nie na próbie ucieczki, która byłaby aktem tchórzostwa. Dlatego też, jeżeli prawo do śmierci z godnością obejmuje prawo do leczenia, to opieka musi być „humanitarna". To znaczy, że celem musi być złagodzenie cierpienia i bólu pacjenta, pomagając mu umrzeć spokojnie, bez narzucania nieskończonej i bezużytecznej walki ze śmiercią przez niepotrzebne przedłużanie agonii za pomocą leków, które przekraczają wszelkie rozsądne i dopuszczalne granice.
Don E. Chiavacci
