Poniższe informacje zostały przedstawione przez Instytut Louisa Evena dla Sprawiedliwości Społecznej na 18. dorocznym kongresie North American Basic Income Guarantee (NABIG) [Północnoamerykańskiego Gwarantowanego Dochodu Podstawowego], który odbył się w dniach 15-16 czerwca 2019 r. w Silberman School of Social Work (SSSW) w Hunter College w Nowym Jorku.
Opisane tu okoliczności nie obejmują wszystkich kwestii, które mają wpływ na finansowanie Powszechnego Dochodu Podstawowego z podatków w 2022 r. Od marca 2020 r. rządy na całym świecie depczą wolność i swobody obywatelskie, duszą małe i średnie przedsiębiorstwa oraz drukują pieniądze bez ograniczeń, tym samym ogromnie zwiększając zarówno dług publiczny, jak i inflację. Temat jest jednak istotny, ponieważ w grudniu 2021 r. zostało przedstawione w Kanadzie ustawodawstwo, które, jeśli zostanie uchwalone, ustanowi pierwsze krajowe ramy dla bezwarunkowego gwarantowanego dochodu podstawowego na życie dla wszystkich osób powyżej 17 roku w całym kraju.
Zachęcamy Czytelników do rozważenia poniższej prezentacji z nostalgicznym ukłonem w stronę niedawnego czasu w historii, zanim globaliści rozpoczęli Wielki Reset.
Poleganie na kredytach bankowych, pośrednio poprzez opodatkowanie lub bezpośrednio poprzez pożyczki, w celu sfinansowania programu Universal Basic Income (UBI) [Powszechnego Dochodu Podstawowego], nie da się obronić. Fundamentalna reforma systemu finansowego jest jedynym realnym sposobem zapewnienia przyszłości, w której zrównoważona siła nabywcza znajdzie się w rękach kanadyjskiego konsumenta. Nie ma potrzeby brać od Piotra, aby dać Pawłowi. Ani grosz niczyich dochodów nie musiałby być redystrybuowany. Jest wystarczająco dużo, aby każdy miał dochód, UBI, w ramach skorygowanego systemu finansowego, zalecanego przez Kredyt Społeczny Douglasa.
W obecnych ramach społeczeństwa nie stać na finansowanie UBI. Wypłacanie każdemu dorosłemu Kanadyjczykowi 1000 dolarów miesięcznie kosztowałoby 322 miliardy dolarów rocznie. Wszystkie wydatki federalne w roku 2017/18 wyniosły prawie 304,7 miliarda dolarów.
Nawet przy oszczędnościach uzyskanych dzięki zamknięciu niektórych z mozaiki programów opieki społecznej, wzrost kosztów podatków związanych z wdrożeniem UBI wstrząsa wyobraźnią.
Stosunkowo hojna redystrybucja dochodów podatkowych, która obowiązuje dzisiaj, nie rozwiązała naszych problemów społecznych i możemy rozsądnie wywnioskować, że wyższe opodatkowanie nie jest rozwiązaniem. Nie powinniśmy oczekiwać, że UBI, finansowany konwencjonalnie, zapewni rozwiązanie; raczej pogłębiłoby to obecne problemy podatkowe.
Podatki są już wygórowane. Bylibyśmy bardziej wolni i szczęśliwsi, gdyby bicz podatkowy i jego zasięg był raczej lekki niż tak ciężki, ale niestety tak nie jest. Zaspokojenie żądań podatkowych wszystkich trzech szczebli rządowych dla przeciętnej kanadyjskiej rodziny pochłania 43,6% jej dochodu. Dzień Wolności Podatkowej dla Kanadyjczyków przypadał w tym roku 10 czerwca!
Są inne problemy związane z opodatkowaniem. Wydatki rządowe niekoniecznie sprzyjają interesom społeczności, ale często wspierają interesy stronnicze. Przyszły dobrobyt jest zagrożony z powodu wydatków deficytowych, pożyczek i plagi długów narodowych. Po prostu nie możemy polegać na korporacyjnej Kanadzie i Ameryce, aby sfinansować UBI, kiedy globalna gospodarka i raje podatkowe pozwalają na łatwe relokacje korporacyjne. Co więcej, podatki płacą nie tylko superbogaci. Podatki od osób prawnych są wliczane do cen, a zwykły konsument ponosi ich koszt; obciążenie jest znaczne i rośnie dla jednostek i rodzin. Instytut Frasera ustalił, że całkowity rachunek podatkowy dla przeciętnej kanadyjskiej rodziny wzrósł o 2112% od 1961 roku. Podatki rosły szybciej niż jakiekolwiek pojedyncze wydatki w budżecie rodziny w ciągu ostatnich 60 lat. (Wydatki na mieszkanie wzrosły o 1480%, odzież o 732%, a żywność o 625% w tym samym okresie).
Podatek dochodowy od osób fizycznych został wprowadzony jako środek tymczasowy zarówno w Kanadzie, jak i Stanach Zjednoczonych około 100 lat temu i został ustalony na poziomie, który dotknął bardzo niewielu obywateli. Cenimy przejrzystość i odpowiedzialność, ale system podatkowy jest przeciwieństwem tego. W swojej pierwotnej formie kodeks podatkowy Kanady miał 11 stron. Sto lat później jest ponad 200 razy dłuższy i jest skomplikowany tak, że przeciętny podatnik nie jest w stanie go rozszyfrować. Prowincjonalne i municypalne kodeksy podatkowe dodatkowo pogłębiają uciążliwą i zagmatwaną sieć zobowiązań podatkowych.
Jednym z problemów związanych z poborem podatków i wydatkami rządowymi jest to, że jednostka traci zdolność do wspierania ważnych dla niej spraw i jest zmuszona wspierać sprawy, które mogą być odrażające. Wydaje się, że żaden aspekt życia nie jest zwolniony z opodatkowania ani z podwyżek podatków. W czerwcu właściciele firm zebrali się w ratuszu Calgary, aby zaprotestować przeciwko podwyżce podatków od nieruchomości o nawet 45% w stosunku do poprzedniego roku. Kanada wprowadziła krajowy podatek węglowy 1 kwietnia, pomimo zdecydowanego sprzeciwu kilku prowincji. Podatek węglowy będzie w tym roku kosztował przeciętną rodzinę dodatkowe 258 dolarów. Przy rocznych podwyżkach przez pięć lat, koszt dla tej samej rodziny wzrośnie do 648 dolarów do 2022/23 roku.
System odwraca naszą uwagę od dobrego, staromodnego trybu życia do rozwiązywania tego, w jaki sposób możemy zatrzymać więcej naszych dochodów i część naszej wolności. Nie tylko wszyscy płacą podatki, ale wielu jest zatrudnionych jako nieopłacani poborcy podatkowi, w tym producenci, pracodawcy, handlowcy i kupcy detaliczni, dostawcy mediów, właściciele restauracji i stacji benzynowych. Jest też element despotyczny ze strony państwa, z groźbami nałożenia grzywien i pozbawienia wolności za przestępstwa podatkowe. Nie ma możliwości pozostawania na uboczu; czy nam się to podoba, czy nie, wszyscy musimy grać w tę grę.
Faktem jest, że rządy będą miały trudności z finansowaniem UBI poprzez redystrybucję dolarów pochodzących z podatków, ponieważ miejsca pracy w gospodarce kurczą się z powodu automatyzacji. Musimy się zastanowić nie tylko, kto będzie podstawą opodatkowania w nowej gospodarce, ale jak znacznie mniejsza siła robocza będzie się odnosić do swoich zobowiązań podatkowych? Badanie przeprowadzone na Uniwersytecie Oksfordzkim oszacowało, że 47% miejsc pracy można zautomatyzować z punktu widzenia możliwości technologicznych i zostaną one wyeliminowane w ciągu 25 lat. Inna prognoza mówi, że do 2030 r. 80% miejsc pracy, które płacą 20 dolarów lub mniej za godzinę, zniknie.
Biorąc pod uwagę, że opodatkowanie tej części populacji, która nadal będzie miała pracę, aby utrzymać pozostałą liczbę, jest problematyczne, czy powinniśmy rozważyć zwiększenie dochodów podatkowych z zysków przedsiębiorstw, skupiając się na superbogatych, aby sfinansować UBI? Czy obie strony wyjadą z kraju, jeśli spróbujemy? Wysokie krańcowe stawki podatku dochodowego od osób fizycznych zniechęcają do większych zarobków i stanowią zachętę dla wykwalifikowanych i wysoko opłacanych pracowników do opuszczenia kraju. To samo dotyczy korporacji. W gospodarce globalnej wysokie stawki podatku od osób prawnych i wysokie koszty infrastruktury powodują przenoszenie przedsiębiorstw. Chociaż początkowo rządy uzyskują dochody z wysokich krańcowych stawek podatkowych, ostatecznie jurysdykcja straci swoją podstawę opodatkowania, gdy przeniosą się siedziby, sprzęt kapitałowy i miejsca pracy.
Prowincja Ontario w Kanadzie ma drugą najwyższą łączną stawkę podatkową spośród 61 jurysdykcji w Ameryce Północnej i ma najwyższe koszty energii elektrycznej. Mając wybór, warunki te nie przyciągną ani nie zatrzymają firm i producentów pośród nas. W rezultacie prowincja, która była niegdyś lokomotywą gospodarczą kraju, ma upadłą bazę produkcyjną.
Inną kwestią jest to, czy redystrybucja pieniędzy podatkowych od Piotra, aby zapłacić Pawłowi, zwiększy wpływ Pawła na politykę publiczną i zwiększy jego marginalizowany wpływ w społeczeństwie. Obecnie Kanadyjczycy o niższych dochodach mają niewielką władzę polityczną i nie mają znaczącego wpływu na krajobraz społeczny.
Czy łagodzące środki finansowane z podatków mogą osiągnąć cele równości i sprawiedliwości? Jeśli nie stać nas na UBI, co jest prawdą w obecnych ramach finansowych, czy bardziej ograniczony program naprawiłby problem ubóstwa? Pięćdziesiąt lat temu w Kanadzie Croll Report zalecał ograniczony gwarantowany roczny dochód w celu rozwiązania problemu ubóstwa. Pomimo hojnych transferów podatkowych do Kanadyjczyków o niskich dochodach, redystrybucja dochodów nie rozwiązała jeszcze problemu. W 2011 r. Kanada zajęła 21 miejsce na 27 krajów OECD pod względem poziomu ubóstwa, z jedną osobą na 7 kwalifikującą się jako uboga.
Jest mało prawdopodobne, że stosunkowo bardziej przystępny system ograniczonego dochodu podstawowego rozwiąże problemy podziału władzy i klas. W tym scenariuszu można przewidzieć, że rządy będą dodawać i łączyć ze sobą jeszcze więcej programów finansowanych z podatków, próbując złagodzić problemy nierówności społecznych, z prawie przewidywalnym brakiem powodzenia.
Kwestie wydatków deficytowych i obciążenia długiem są nieuniknioną konsekwencją niezdolności państwa do opodatkowania ludności w stopniu wystarczającym do zaspokojenia jej nawyków wydatkowych. Kiedy rządy angażują się w wydatki deficytowe, tworzą przyszłe podatki od dochodów i przekierowują ogromne zasoby z zaspokajania bieżących potrzeb ludności z powodu obsługi długu publicznego.
Można śmiało stwierdzić, że finansowanie UBI nie powinno pochodzić z pożyczek lub podatków. Byłoby tak, nawet gdyby Kanada nie miała do czynienia z obniżoną podstawą opodatkowania obciętą przez utratę miejsc pracy spowodowaną automatyzacją i globalną gospodarką. Wniosek jest aktualny, nawet jeśli marnotrawstwo wydatków rządowych zostałoby zastąpione trzeźwymi wydatkami. Gdyby rządy przestały schlebiać grupom specjalnego interesu i gdyby rozwiązano problemy wydatków deficytowych i oszałamiającego zadłużenia, podtrzymalibyśmy ten sam wniosek. Nawet gdyby redystrybucja bogactwa poprzez system podatkowy skutkowała równym dostępem do władzy i wpływów dla wszystkich, nadal odrzucilibyśmy opodatkowanie jako właściwy sposób finansowania UBI.
To, co musimy zrobić, to rozwiązać problem, jakim jest niewystarczająca siła nabywcza, u jego podstaw. Potrzebujemy więcej pieniędzy, ale to niekoniecznie oznacza, że potrzebujemy więcej podatków, aby je otrzymać. Możemy zostać uwolnieni od długów publicznych i uwolnieni od problemów związanych z niemal śmiertelnym opodatkowaniem dzięki solidnemu systemowi finansowemu, który dystrybuuje dywidendę, formę UBI, dla wszystkich swoich obywateli.
Pieniądz to społeczny instrument i środek wymiany, którym powinno zarządzać społeczeństwo w interesie publicznym. Clifford Hugh Douglas twierdził, że przyznanie każdej osobie dywidendy wystarczającej do godnego życia było uzasadnione spadkiem, który każdy z nas dziedziczy po urodzeniu. Argumentem Kredytu Społecznego Douglasa jest to, że ziemia, z jej obfitymi zasobami naturalnymi i zgromadzonym know-how w zakresie postępu technologicznego, dokonanego od czasu odkrycia koła, słusznie należy do każdego członka społeczeństwa. Mamy olbrzymią spuściznę, która stanowi naturalny fundament bogactwa. W sprawiedliwym systemie finansowym pieniądze, jak gdyby Kredyt Finansowy, po prostu odzwierciedlałyby tę podstawę, ten Kredyt Realny, jak to nazywał.
Rządy, jako powiernicy społeczeństwa, będą wykonywać swoje uprawnienia do tworzenia pieniędzy dla wspólnego dobra i rozdzielania każdemu obywatelowi dywidendy, wystarczającej na zaspokojenie jego podstawowych potrzeb. Społeczeństwo może i powinno odzyskać swoją władzę emisji i zarządzania własną podażą pieniądza bez uciekania się do prywatnych banków, które obecnie cieszą się monopolem na tworzenie pieniądza. Dlaczego społeczeństwo nie miałoby udzielać kredytów swojej ludności, zamiast polegać na prywatnych bankach emitujących dług?
Dzięki reformie finansowej moglibyśmy spieniężyć naturalne bogactwo i zdolność produkcyjną Kanady oraz wypłacać dywidendę, formę UBI, każdej osobie bez żadnych warunków. Nie ma powodu, dla którego społeczeństwo nie mogłoby bezpośrednio finansować infrastruktury, udzielać pożyczek przedsiębiorstwom i przemysłowi ORAZ finansować dywidendy wypłacanej każdemu obywatelowi. Rzeczywiście, istnieją wszelkie powody, aby kontynuować taką reformę finansową.
