Błogosławiony papież Pius IX (1792-1878) był widoczną głową Kościoła katolickiego w tamtych czasach i spędził większość swojego pontyfikatu zwalczając liczne herezje i chroniąc w ten sposób katolików. W encyklice Quanta Cura potępił w 1864 r. szesnaście popularnych, ale błędnych idei. Razem z encykliką ogłosił słynny Syllabus Errorum (1864), który stanowił listę osiemdziesięciu potępionych błędów religijnych. Po opublikowaniu, Syllabus odbił się ogromnym echem, oburzając od tamtej pory liberałów i modernistów.
Błogosławiony Pius IX potępił wielokrotnie w swoich pismach masonerię. Zmarł w 1878 r. po 32 latach pontyfikatu (1846-1878), najdłuższego, nie licząc św. Piotra, w historii Kościoła.
Po nim wybrany został papież Leon XIII. W szóstym roku swojego pontyfikatu, 13 października 1884 r. − dokładnie 33 lata przed wielkim cudem słońca, jaki miał się wydarzyć w Fatimie 13 października 1917 r. − papież Leon XIII miał zadziwiającą wizję. Jeśli ktoś jeszcze wątpi, że szatan pracuje dodatkowo, żeby wyrwać dusze od Boga, wizja papieża Leona XIII powinna usunąć wszelką niepewność, jeśli chodzi o powagę naszej sytuacji.
Po odprawieniu Mszy św. w Watykanie 13 października 1884 r. papież Leon XIII doznał pewnego rodzaju zapaści i wydawało się, że na krótko stracił przytomność. Kiedy przyszedł do siebie, zawołał do zgromadzonych wokół niego osób:
− Jaki potworny obraz było dozwolone mi zobaczyć!
Papież wyjaśnił, że widział zniszczenia, jakie miały być dokonane przez szatana w nadchodzących latach − w przybliżeniu w okresie XX wieku.
Inna wersja tego wydarzenia mówi, że papież Leon słyszał rozmowę między Panem Jezusem i szatanem, która przebiegała mniej więcej tak. Szatan przechwalał się:
− Mogę zniszczyć Twój Kościół, jeśli otrzymam pewien okres czasu!
Pan Jezus odpowiedział:
− Ile?
Szatan odrzekł:
− 75 do 100 lat.1
Pan Jezus zgodził się wtedy na ten okres większej wolności dla szatana2.
Pod wpływem tej wizji papież Leon XIII zalecił odmawianie modlitwy do św. Michała Archanioła przez kapłana i wiernych na końcu każdej Cichej Mszy odprawianej na świecie3.
Nigdy nie poznamy dokładnych szczegółów wizji papieża Leona, ale oczywiście wydaje się, że jego troska o nadchodzące trudności w Kościele i na świecie była uzasadniona.
Papież Leon XIII, jak wielu Papieży przed nim, stanowczo wypowiadał się otwarcie przeciwko masonerii, socjalizmowi i komunizmowi. Jego sformułowania zawarte w encyklice Rerum Novarum (15 maja 1891 r.) są szczególnie mocne, a encyklika Humanum Genus − O masonerii (1884) jest największym papieskim potępieniem wolnomularstwa.
Leon XIII zmarł w 1903 r., co otworzyło drogę do następnego konklawe. I wtedy wydarzyło się coś zatrważającego.
Kardynał Mariano Rampolla4 przystąpił do konklawe faworyzowany jako następny Papież. Lecz, kiedy odkryto, że miał on bliskie koligacje z francuską masonerią, cesarz austriacki Franciszek Józef zastosował swój tradycyjny przywilej jako cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego i zawetował kandydaturę kardynała Rampolli. „Nagle konklawe zostało przerwane przez wstrząs. Jan Kardynał Puzyna5, biskup Krakowa (w tym czasie znajdującego się w zaborze austriackim) wstał, by wydać oświadczenie, które oszołomiło zgromadzenie. Po łacinie oznajmił: ‚... oficjalnie i w imieniu oraz przez autorytet Franciszka Józefa, cesarza Austrii i Króla Węgier, że Jego Wysokość, z tytułu dawnego prawa i przywileju, ogłasza veto wykluczenia przeciwko Najdostojniejszemu Kardynałowi Mariano Rampolli del Tindaro'"6.
W dalszych głosowaniach papiestwo zostało powierzone Giuseppemu Melchiorre Sarto, którego znamy jako papieża św. Piusa X (1835-1914). Rozumiał on program masonerii jak też jej związek z komunistycznym zagrożeniem i znał dobrze encyklikę Rerum Novarum Leona XIII. Jego celem była edukacja wiernych na temat błędów modernizmu, komunizmu i fałszywego nacjonalizmu. Czuł, że w ten sposób może zapobiec dalszej infiltracji Kościoła i krzywdzeniu katolików przez te błędy.
Chociaż wpływowi ludzie w społeczeństwie mówili, że Kościół katolicki był „oderwany od rzeczywistości" i „potrzebował modernizacji", żeby nawiązać kontakt z obecną kulturą i społeczeństwem, papież św. Pius X nie negocjował z obrońcami nowoczesnej kultury i współczesnej filozofii.
Zamiast tego opublikował dekret zatytułowany Lamentabili sane, który potępiał błędy modernistów. Kontynuował to następnie w znanej encyklice Pascendi Gregis (Przeciwko modernizmowi − 1907), która potępiała zło modernizmu. Papież Pius X mówił, że modernizm był „syntezą wszystkich herezji" (Pascendi, paragraf 39). Encyklopedia Katolicka sprowadza modernizm do „krytyki naszej nadprzyrodzonej wiedzy zgodnie z fałszywymi postulatami współczesnej filozofii". Pod koniec encykliki św. Pius X oświadcza: „Nie popełnijcie błędu, Czcigodni Bracia, [moderniści] planują zmianę wszystkiego". Jednym z rezultatów tej encykliki było to, że wszyscy kapłani byli zobowiązani do złożenia Przysięgi przeciwko modernizmowi. W 1967 r. Watykan zastąpił tę Przysięgę innym Wyznaniem Wiary.
Po śmierci papieża Piusa X w 1914 r. wybrany został papież Benedykt XV, który panował do 1922 r. Podczas gdy Leon XIII i św. Pius X mieli do czynienia z masonerią i modernizmem, Benedykt XV musiał zmagać się z I wojną światową i komunizmem, który przejął władzę w Rosji w 1917 r. w czasie jego pontyfikatu.
Także w 1917 r. młody św. Maksymilian Kolbe był świadkiem obchodów 200-lecia masonerii w Rzymie. Podczas obchodów transparenty przedstawiały św. Michała deptanego stopami szatana, a hasła głosiły: „Szatan będzie rządził na Wzgórzu Watykańskim, a Papież będzie służył jako jego chłopiec na posyłki".
Św. Maksymilian komentuje, że demonstracje te wprowadzały w życie masońską zasadę działania: „Niszcz całą naukę o Bogu, zwłaszcza naukę katolicką". Święty kontynuuje: „Masoni stosowali nade wszystko tę zasadę: ‚Katolicyzm może zostać pokonany nie przez logiczne argumenty, ale przez rozkład moralności'".
Rozkład moralności? Gdzie słyszeliśmy o tej strategii przedtem?
W tym samym roku św. Maksymilian Kolbe założył Rycerstwo Niepokalanej do walki z siłami szatana poprzez szerzenie nabożeństwa do Niepokalanej Maryi.
W 1928 r. papież Pius XI pisał: „W życiu i w ubiorze, zwłaszcza niewieścim w sposób ubolewania godny zapomniano o wstydliwości chrześcijańskiej" (encyklika Miserentissimus Redemptor).
Katolicy świeccy i świeckie społeczeństwo odpowiadało mówiąc, że skromność ubioru była regulowana przez „zwyczaje i style czasu, miejsca i okoliczności". Zachęcali oni do ignorowania tych oświadczeń ze strony Kościoła. Zamiast tego, mówili, to społeczeństwo i kultura powinny dyktować, co jest skromne i odpowiednie.
Ale w swoich publikacjach masoni odkrywali ich motywy i plan. Poniższy cytat przynosi powtórzenie:
„Religia nie obawia się ostrza sztyletu, ale może zniknąć pod wpływem demoralizacji. Nie znudźmy się demoralizacją: możemy używać pretekstów takich, jak sport, higiena czy uzdrowiska. Demoralizacja jest konieczna, żeby nasi chłopcy i dziewczęta praktykowali nagość w ubiorze. Dla uniknięcia zbyt dużej reakcji trzeba postępować w metodyczny sposób: najpierw odsłonić łokcie, potem kolana, ręce i całkowicie odkryć nogi. Później górną część klatki piersiowej, ramiona, itd." (International Review on Freemasonry, 1928 r.).
Jeśli przyjrzymy się trendom mody od 1928 r., możemy zauważyć, że style bardzo blisko podążały za tą strategią. W tym czasie stroje sięgały już łokci i kolan.
Rok 1928 stał się także początkiem Krucjaty Skromności papieża Piusa XI. Można by pomyśleć, że znał on plan masonerii. Krucjata Skromności rozpoczęła się listem do biskupów włoskich (23 sierpnia 1928 r.) i była skierowana głównie do szkół prowadzonych przez siostry zakonne. Wypowiadała się przeciwko nieskromnej modzie, „która panuje dzisiaj ze szkodą dla dobrego wychowania..."7.
Następnie 12 stycznia 1930 r. Święta Kongregacja Soborowa (teraz zwana Kongregacją ds. Duchowieństwa) postanowieniem papieża Piusa XI wystosowała list do biskupów, który wzywał biskupów, księży, zakonnice, nauczycieli, rodziców itd., aby domagali się skromności u osób pozostających pod ich opieką. Dokument kończy się następującymi słowami:
„Panny i kobiety nieskromnie ubrane mają być wykluczone z udzielania Komunii Świętej i z pełnienia obowiązków chrzestnych i świadków bierzmowania; następnie, jeśli wykroczenie będzie skrajne, można nawet zakazać im wejścia do kościoła" (Acta Apostolica Sedis, 1930, vol. 22, str. 26-28).
Szczegółowe instrukcje na temat skromności ubioru kobiecego zostały wydane 24 września 1928 r. przez kardynała-wikariusza (Wikariusza Generalnego) papieża Piusa XI w Rzymie, kardynała Basilio Pompiliego:
„Przypominamy, że ubiór nie może nazywać się przyzwoitym, jeżeli sięga głębiej niż szerokość dwóch palców poniżej dołku gardła, jeżeli nie przykrywa rąk co najmniej do łokci8 i sięga niewiele poniżej kolan. Ponadto ubrania z przezroczystego materiału są niewłaściwe"9.
Colleen Hammond
dokończenie w następnym numerze
1.) Co ciekawe, prawie dokładnie sto lat później, 3 października 1984 r., papież Jan Paweł II opublikował dokument Quattor abhinc annos powszechnie zwany „Indultem”, dzięki któremu tradycyjna Msza łacińska zaczęła być powoli przywracana w całym Kościele po tym, jak w istocie była zakazana od 1969 r.
2.) Historia oparta na różnych źródłach, włączając strony internetowe: http://members.aol.com/bjw1106/marian7a.html; http..www.stjosephschurch.net/leoxiii.html, oraz rozmowy z wieloma kapłanami i innymi katolikami.
3.) Cicha Msza − dawniej Msza odprawiana w Kościele katolickim bez muzyki i przy minimum ceremoniału. Modlitwa do św. Michała Archanioła była odmawiana odtąd po każdej Cichej Mszy do wprowadzenia Mszy Novus Ordo w 1969 r.
4.) Kardynał Rampolla był wymieniony w manifeście Ordo Templi Orientis na liście jego członków lub przynajmniej zwolenników (Craig Heimbichner, „Did a Freemason Almost Become Pope? The story of Cardinal Rampolla” [Czy mason prawie nie został Papieżem? Historia kardynała Rampolli] w: Catholic Family News, sierpień 2003). www.cfnews.org
5.) Jan Puzyna (1842-1911) – biskup diecezjalny krakowski w latach 1895–1911, kardynał prezbiter od 1901.
6.) Heimbichner cytując Yves Chirona, Saint Pius X: Restorer of the Church (Święty Pius X Odnowiciel Kościoła), Kansas City, MO, Angelus Press, 2002, str. 122.
7.) Artykuł „Rome’s Decrees on Modesty in Dress Are Still Victims of ‚Conspiracy of Silence’” (Rzymskie dekrety o skromności w ubiorze są nadal ofiarami ‚konspiracji milczenia’), reprint z Marylike Crusader, listopad-grudzień 1963, publikacji The Marylike Crusade, Bartelso, IL.
8.) Krótkie rękawy były dozwolone jako tymczasowe ustępstwo, z aprobatą kościelną, z powodu „niewykonalnych warunków rynkowych”.
9.) Według księdza Kunkela dokument ten („Rzymski standard” skromności) został oryginalnie opublikowany w Biuletynie Duchowieństwa Rzymskiego, w październiku 1928 r. Ks. Bernard A. Kunkel, Marylike Modesty Handbook of the Purity Crusade of Mary Immaculate, wydanie oryginalne ok. 1955 r., nowe wydanie opublikowane jako część My Life in Prayer Book, Pittsburgh, Radio Rosary, 1998, str. 247.
