Wydarzenia ostatnich godzin przemawiają za tym, abym raz jeszcze zwrócił się do wszystkich w sprawach naszej wspólnej Ojczyzny z prośbą o modlitwę. Przypominam to, co powiedziałem we wrześniu: nie może być przelewana polska krew, bo zbyt wiele jej wylano, zwłaszcza czasu ostatniej wojny. Trzeba uczynić wszystko, aby w pokoju budować przyszłość Ojczyzny. W obliczu zbliżającego się Sześćsetlecia Jasnej Góry, polecam Polskę i wszystkich rodaków Tej, która dana jest Narodowi ku obronie.
14 grudnia 1981 r. na placu św. Piotra w Rzymie zgromadziły się tysiące ludzi, by wspólnie modlić się w intencji Polski. Inicjatorami owego czuwania byli członkowie ruchu Communione e Liberazione. Cały Rzym pokryty był rozlepionymi zaproszeniami: „Preghiamo per la Polonia" (Módlmy się za Polskę). O godzinie 20.15 rozpoczęło się czuwanie. Przewodniczył Kardynał Wikariusz Rzymu, Ugo Poletti. Na wstępie odczytano fragmenty kazania, które Jan Paweł II wygłosił 2 czerwca 1979 roku na placu Zwycięstwa w Warszawie. Potem odmawiano Różaniec. Po zakończeniu modlitwy, jeszcze raz lektura fragmentów kazania. O godzinie 21.15 Ojciec Święty ukazał się w oknie swego apartamentu, przemówił do zgromadzenia i udzielił błogosławieństwa. Oto przemówienie Papieża.
Pragnę podziękować za waszą modlitwę i waszą obecność. Dziękuję Kardynałowi Poletti, Wikariuszowi Rzymu za jego udział w tej manifestacji religijnej. Dziękuję w imieniu własnym i wszystkich moich rodaków, bowiem wasza modlitwa jest aktem solidarności z nimi. Dlatego też jestem głęboko wdzięczny wam, a także innym środowiskom w różnych miastach Włoch, jak na przykład w Mediolanie, Neapolu i innych.
Widzę wszędzie w Kościele a także, powiedziałbym, poza nim wielką solidarność z moimi rodakami, z polskim narodem. Za to wyrażam wielką wdzięczność wszystkim. Ta solidarność z narodem polskim służy także potwierdzeniu tych wartości i tych zasad, którymi są niezbywalne prawa człowieka i prawa narodu. Wasza solidarność jest z pewnością świadoma owych wartości i tych zasad, które muszą teraz, w naszej epoce, stworzyć wielką solidarność o wymiarze europejskim i światowym, ponieważ ratować te zasady, znaczy bronić i rozwijać sprawiedliwość i pokój w dzisiejszym świecie. Tak widzę głęboki sens tego waszego zgromadzenia i tej waszej modlitwy, za które jestem naprawdę wdzięczny.
Kończąc udzielam z całego serca mego błogosławieństwa obecnym tutaj oraz wszystkim, którzy w tych ostatnich dniach, wczoraj i dzisiaj, okazali tak wielką sympatię, tak wielkie zrozumienie i tak wielką solidarność z moją Ojczyzną.
Audiencja generalna 23 XII 1981 r.
Moi drodzy Rodacy, wiemy, że Boże Narodzenie jest świętem rodziny, że w wieczór wigilijny, przy opłatku, jednoczy się rodzina, odnajdują się wzajemnie ludzie sobie najbliżsi. Trzeba ten obraz opłatka i wigilii przenieść dzisiaj na wszystkie polskie rodziny w Ojczyźnie i poza jej granicami. Trzeba pomyśleć o całej Polsce jako o jednej rodzinie. W tej rodzinie musi zwyciężyć sprawiedliwość i miłość, muszą ulec siły przeciwne. To są życzenia, które wyrażam przy opłatku wszystkim moim Rodakom – i tu obecnym i wszystkim tu nieobecnym, ale bardzo, szczególnie obecnym w sercu całego Kościoła. Niech czują, że są obecni w sercu Kościoła, że są nimi wszyscy ich bracia i siostry, społeczeństwa i narody. I niech umocnieni tą świadomością w duchu najlepszych ojczystych tradycji obchodzą Boże Narodzenie.
Jan Paweł II
