Szkocki inżynier Clifford Hugh Douglas, który przedstawił ten doskonały pomysł, jest geniuszem. Stworzył on i połączył szereg zasad, które składają się na Kredyt Społeczny. Zostały one po raz pierwszy opublikowane w grudniu 1918 r. w The English Review (w Przeglądzie angielskim), a później, w roku 1920, w książce zatytułowanej Economic Democracy (Demokracja ekonomiczna). Ale praca analityczna, syntetyczna i pisanie jego książki sięgają 1917 r. Przedmowa, którą napisał, nosi datę: listopad 1919 r. Mówi w niej, że największa część książki została napisana w trudnych warunkach I wojny światowej.
Od wielu lat dwumiesięcznik MICHAEL podkreśla, że dwie najpotężniejsze bronie przeciwko komunizmowi − Fatima na płaszczyźnie duchowej i Kredyt Społeczny na poziomie doczesnym − sięgają tego samego roku, kiedy pierwszy wielki podbój polityczny komunizmu zawładnął Rosją w 1917 r.
Jeśli chodzi o Kredyt Społeczny, data ta jest potwierdzona przez Sekretariat Kredytu Społecznego, instytucję założoną przez Douglasa dla ochrony integralności jego nauczania. W artykule zatytułowanym „Kredyt Społeczny w 1967 roku" zamieszczonym w oficjalnym organie Sekretariatu, „The Social Crediter" („Kredytowiec Społeczny"), rozpoczynającym jego wydanie z 3 czerwca 1967 r. czytamy:
„W 1917 r. − pięćdziesiąt lat temu − narodziła się idea, która, jeśli mamy przetrwać obecny kryzys światowy, z pewnością musi leżeć u podstaw każdej cywilizacji opartej na ostatecznej wolności człowieka".
Clifford Hugh Douglas, doradca techniczny, który był odpowiedzialny za główne prace inżynieryjne zwłaszcza w Wielkiej Brytanii i Indiach, był wówczas (w 1917 roku) zaangażowany w kontrolę finansową w Royal Aircraft Factory (Królewskiej Fabryce Samolotów), w Farnborough w Anglii. W jej trakcie Douglas odkrył, co każdy inny księgowy mógł zrobić, że łączna kwota siły nabywczej rozprowadzanej każdego tygodnia pracownikom poprzez wynagrodzenia, płace czy w inny sposób, jest zawsze mniejsza niż tabelaryczne ceny kosztów fabrycznych w tym samym tygodniu.
Jeśli tak było każdego tygodnia w tej fabryce, to musi tak być we wszystkich fabrykach. W związku z tym, całkowita suma siły nabywczej, która jest rozprowadzana w czasie procesu produkcji nie może zakupić tej samej produkcji. Sprzedaż tej produkcji zostaje w ten sposób wstrzymana, dopóki ta luka nie zostanie wypełniona siłą nabywczą wyemitowaną przez inny kanał niż za pośrednictwem tej produkcji.
Tu także każdy księgowy mógł dojść do tego wniosku. Ale Douglas był nie tylko matematykiem, nie tylko inżynierem, był geniuszem.
Przewidując skutki tej luki (nieodłącznej w najdokładniejszej księgowości kosztowo-cenowej) pomiędzy generowaniem cen a generowaniem siły nabywczej, i mając świadomość istnienia i szkodliwości tych skutków nie tylko dla każdego konsumenta, lecz dla całego społeczeństwa, Douglas postrzegał to jako kwestię do dalszych badań i postanowił to zrobić.
Studiował obecne systemy gospodarcze i finansowe umysłem filozofa i inżyniera.
Umysłem filozofa, aby dowiedzieć się, w jaki sposób środki służyły lub sprzeniewierzały się celom; jak prawdziwe cele systemu są, czy nie są motywowane podstawowymi aspiracjami ludzi w zakresie możliwości ich obsłużenia.
Umysłem inżyniera, aby odkryć przeszkody i wady systemu oraz zaproponować skuteczne modyfikacje jako środki naprawcze. Sposoby naprawienia szkód, które wiązałyby się z minimum zmian, bez rewolucji, bez wstrząsów, brak konfliktów, aby nie doszło do naruszenia godności i wolności jednostki, bez wtrącania się przez rządy do obowiązków, które należą do prowincji, pojedynczych osób, rodzin, do wolnych związków lub lokalnej administracji publicznej.
Całe nauczanie Douglasa świadczy o niezachwianym wsparciu indywidualnej wolności, indywidualnej inicjatywy i odpowiedzialności związanej z obowiązkami poszczególnych osób.
Nie znaczy to, że ludzie są pozostawieni sami sobie. Przeciwnie, każdy musi otrzymać swój udział w korzyściach, jakie wynikają ze stowarzyszenia, czy to w mniejszych grupach, czy w wielkiej społeczności narodowej. Wytwarzane bogactwo jest coraz bardziej owocem postępu oraz dziedzictwa odkryć, realizacji i wiedzy, która wzrasta i jest przekazywana z pokolenia na pokolenie, dzięki naszemu życiu w społeczeństwie. Jest to główny czynnik w dzisiejszej produkcji. Wielki i realny kapitał odziedziczony przez wszystkich ludzi, który uprawnia każdego człowieka do udziału w tej części przyrostu produkcji, jaka z niego wynika.
Obecny system dystrybucji nie uznaje tego prawa. Rządy są zmuszone do interwencji przez uciążliwy i niezręczny system podatkowy, do łagodzenia skutków niesprawiedliwości, która jest skierowana przeciwko wszystkim członkom stowarzyszenia, wspólnoty narodowej, przeciwko wszystkim obywatelom.
Już w 1917 roku Douglas zaproponował znakomitą formułę, która uznaje prawo każdego człowieka do udziału w użytkowaniu narodowego kredytu realnego. Od urodzenia każdy obywatel otrzyma społeczny udział, niezbywalny, nieprzenośny, który przyniesie mu okresową dywidendę (dochód), pokrywającą jego podstawowe potrzeby. Ponieważ wielkość produkcji wynikała bardziej z postępu, a mniej z wysiłków producenta, dystrybucja siły nabywczej będzie prowadzona coraz bardziej poprzez wyższe dywidendy i coraz mniej poprzez płace.
Jest to, w skrócie, koncepcja społeczeństwa, gdzie wszyscy jego członkowie są kapitalistami. Gdzie dochód zależy coraz mniej od zatrudnienia. Gdzie wolność wyboru kariery zawodowej rośnie o tyle, o ile wolność innych nie jest zagrożona.
Wraz ze wzrostem części dochodu związanego z osobą zamiast z jej zatrudnieniem, kapitalizm nie pozostawi nikogo bez środków do życia, ani poniżanego przez konieczność wspierania przez państwo po poddaniu go dochodzeniom i przy konieczności życia na koszt innych ludzi. Produkcja będzie napędzana przez efektywne zapotrzebowanie konsumentów zasilanych odpowiednią siłą nabywczą. Będziemy świadkami stopniowego i bez wątpienia szybkiego zaniku przerażającego marnotrawstwa zasobów naturalnych, czasu i aktywności człowieka − marnotrawstwa, które zawdzięczamy szalonym regulacjom, wymagającym zatrudnienia ludzi przy jakiejkolwiek produkcji, nawet jeśli jest ona bezużyteczna, nawet jeśli jest szkodliwa, tak, aby mieć prawo do dochodu.
Co zwolennicy systemu socjalistycznego czy komunistycznego mogliby mieć przeciwko systemowi, który skutecznie odpowiadałby na potrzeby całej populacji? Jaki wpływ miałyby teorie ekonomiczne komunizmu na populację, w której każdy obywatel byłby kapitalistą z urodzenia, pewnym, że będzie nim aż do śmierci, z gwarancją dochodu uwarunkowanego tylko przez fizyczne możliwości dostarczenia towarów i usług, które są wymagane przez potrzeby?
Kiedy mijają doczesne sprawy, czy nie mamy racji, mówiąc, że Kredyt Społeczny, stworzony i zdefiniowany przez Douglasa, oferuje potężną broń przeciw inwazji komunizmu? (Patrz: uwaga redakcji na końcu tego artykułu). Dlatego oddajemy hołd Douglasowi. Ale dziękujemy również Opatrzności Bożej, której zamiary wybrały tego geniusza w czasach, gdy świat potrzebował go najbardziej, by udaremnić plany komunizmu. Do dziś żaden rząd w wolnym świecie nie przyjął propozycji Douglasa. To dlatego komunizm nadal gromadzi zwolenników. Bez Kredytu Społecznego komunistyczna propaganda ma do czynienia wyłącznie z dobrymi ludźmi, którzy stoją z pustymi rękami.
W dzisiejszych czasach ludzie są podporządkowani grupie bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Rządy panują nad obywatelami i nakazują im wiele rzeczy, podczas gdy ich prawdziwym obowiązkiem jest służyć i usuwać przeszkody, które same mogą usunąć, tak, żeby osoby, rodziny i wolne instytucje mogły zajmować się swoimi własnymi sprawami.
Całe nasze życie polityczne jest dotknięte tym ekonomicznym nieładem. Dyktatura finansowa nad gospodarką prowadzi do dyktatury państwa nad społeczeństwem. Pod pretekstem dobra wspólnego, centralizują, planują i rekrutują. Po pierwsze, na skalę narodową w każdym kraju. Potem, zawsze pod płaszczykiem dobra wspólnego − tym razem międzynarodowego dobra wspólnego − prowadzą nas w kierunku rządu światowego, ze światową policją, która znajdzie się nieuchronnie w rękach komunistycznych dzięki zasadzie większości, bo już połowa światowej populacji jest pod kontrolą komunistyczną. A zaraza ciągle się rozszerza.
Od czasów papieża Piusa XII i jego orędzia radiowego z 1941 r. wszyscy Papieże bronili zasady dobra wspólnego: prawa wszystkich ludzi do udziału w dobrach ziemskich. Zasada ta została wyrażona przez Papieży, ale Kredyt Społeczny Douglasa pozwala na jej konkretne zastosowanie. I dlatego niektórzy autorzy definiowali Kredyt Społeczny jako „zastosowane chrześcijaństwo": chrześcijaństwo zastosowane w stosunkach między ludźmi. W przemówieniu wygłoszonym do grupy Kredytowców Społecznych 7 marca 1936 r., opublikowanym później pod tytułem Podejście do rzeczywistości (An Approach to Reality), Douglas wskazał, że:
„Kredyt Społeczny zasadniczo wiąże się z koncepcją relacji między ludźmi i ich połączeniem w kraje i narody, między jednostkami i ich stowarzyszeniem w grupy".
W swoich encyklikach Papieże nalegali na prawo wszystkich ludzi, nawet ludzi w krajach rozwijających się, do udziału w dobrach ziemskich. Jest to kwestia sprawiedliwości. Niektórzy ludzie jawnie to wyznają. Ale jak można się spodziewać, aby było to zrozumiałe przez wszystkie kraje rozwinięte i zamożne, gdy jeszcze żaden z nich konkretnie nie zastosował tej filozofii w polityce odnoszącej się do ich własnego społeczeństwa?
Louis Even
Od redakcji: Artykuł ten został napisany przez Louisa Evena w 1967 r. Od tego czasu jesteśmy świadkami upadku komunizmu w Rosji i Europie Wschodniej, ale nie należy zapominać, że rewolucja bolszewicka 1917 r. w Rosji została sfinansowana przez bankierów z Wall Street, w celu pokazania w jednym kraju przykładu, jak będzie wyglądał ich wymarzony dyktatorski rząd światowy (lub Nowy Porządek Świata), już nie na terenie jednego kraju, ale na całym świecie. Nie należy zapominać, że socjaliści ze Szkoły Fabian w Wielkiej Brytanii, jak Sidney Webb i George Bernard Shaw, założyciele London School of Economics (Londyńskiej Szkoły Ekonomii), podzielali te same poglądy na temat komunizmu jak Karol Marks, ale nie zgadzali się z nim co do sposobu wprowadzenia go w życie: Marks opowiadał się za wdrożeniem go poprzez gwałtowną rewolucję, natomiast fabianiści zalecali podejście krok po kroku, stopniowe wprowadzanie dzień po dniu socjalistycznych i centralizacyjnych praw.
Peter Coffey, doktor filozofii, profesor metafizyki i logiki w Maynooth College w Irlandii, pisał do kanadyjskiego jezuity 23 marca 1932 r.:
„Trudności podniesione przez twoje pytania mogą zostać przezwyciężone tylko przez reformę systemu finansowego kapitalizmu, zgodnie z rozwiązaniami proponowanymi przez majora Douglasa i szkołę reformy kredytowej Kredytu Społecznego. To przyjęty system finansowy stoi u korzeni zła kapitalizmu. Trafność analizy przeprowadzonej przez Douglasa nigdy nie została obalona, a jego propozycje reform z ich słynną formułą regulacji cen są JEDYNĄ reformą, która sięgnie korzeni zła.
Osobiście jestem przekonany, że kapitalistyczne finanse muszą nieuchronnie powodować wojny, rewolucje i sztuczny głód milionów ludzi w świecie potencjalnej obfitości. Studiowałem to całe zagadnienie przez 15 lat i uważam, że taka reforma finansowa, jaką zaproponował Douglas, jest niezbędna do przywrócenia chrześcijańskiego systemu ekonomicznego szeroko rozpowszechnionej własności i dlatego jest jedyną alternatywą dla rewolucyjnej przemocy i bezbożnego komunizmu.
Co do tego, czy konstruktywne propozycje reform zalecanych przez Douglasa są możliwe do wprowadzenia w rzeczywistości − z masową psychologią odurzonej publiczności i całą propagandową mocą kapitalistycznej prasy przeciwko nim − jest to w ręku Opatrzności! Tylko − jak ja to widzę − alternatywą dla ich przyjęcia jest chaos komunizmu. Cały zamiar tragicznego przejścia od kapitalizmu do komunizmu skupia się teraz wyłącznie w finansach".
Alain Pilote
