Kredyt Społeczny odnosi się do filozoficznych, ekonomicznych, politycznych i historycznych idei wybitnego szkockiego inżyniera, majora Clifforda Hugh Douglasa (1879-1952). Jeśli bierzemy pod uwagę dziedzinę ekonomii, Douglas określił, co złego dzieje się z gospodarką przemysłową i wyjaśnił, co należy zrobić, żeby to naprawić.
Zasadniczym problemem jest to, że nigdy nie ma wystarczającej ilości pieniędzy na zakup tego, co produkujemy. Istnieje luka między cenami dóbr konsumpcyjnych i usług a dochodami społeczeństwa.
Luka ta spowodowana jest wieloma czynnikami. Dochody, włączając dochody z odsetek, są tylko jednym z nich. Oszczędności i ich reinwestycja są dwoma innymi. Jednak najważniejszą przyczyną jest to, jak realny kapitał (tzn. maszyny i wyposażenie) tworzy koszty w stopniu szybszym niż dostarcza on dochodów pracownikom.
Ekonomia musi zrównoważyć tę ciągle powtarzającą się lukę między cenami a dochodami. Ponieważ większość pieniędzy jest tworzona przez banki z niczego, obecny system finansowy zapełnia tę lukę opierając się na pożyczaniu dodatkowych pieniędzy przez rządy, firmy i konsumentów, co pozwala na podniesienie poziomu siły nabywczej konsumentów.
Jako społeczeństwo zawsze zadłużamy nasze przyszłe dochody, żeby zdobyć wystarczającą siłę nabywczą, która pozwala nam zapłacić w całości obecne ceny. Kiedy nie uda nam się pożyczyć odpowiedniej ilości pieniędzy, gospodarka znajduje się w zastoju, a rząd może nawet rozpocząć wojnę, żeby pobudzić ekonomię. Kiedy chcemy zlikwidować tę lukę, przyczyniamy się do wzrostu masy długu, który nigdy nie może zostać spłacony.
Zapełnianie luki zadłużonymi pieniędzmi jest także inflacjogenne, rozrzutne i wprowadza całe społeczeństwo w kołowrót produkcji-konsumpcji. Jest to główna przyczyna kryjąca się za napięciami społecznymi, zniszczeniem środowiska i wojnami eksportowymi, które prowadzą do konfliktów międzynarodowych.
Wszystkie te zaburzenia są tolerowane, ponieważ banki odnoszą z tego korzyści. Wyrównywanie luki jest wielkim biznesem i przenosi bogactwo i władzę od zwykłych konsumentów i producentów do właścicieli systemu finansowego.
Douglas proponował, że zamiast wypełniania luki pieniędzmi zadłużonymi, może ona być i powinna być zapełniona pieniędzmi'wolnymi od długu'.
Wyrównujące pieniądze tworzone byłyby przez organ państwowy – Narodowe Biuro Kredytowe – i rozprowadzane między konsumentów. Pewną ich część emitowano by pośrednio w formie narodowego rabatu nałożonego na wszystkie ceny detaliczne, inna mogłaby być emitowana bezpośrednio w formie dywidendy narodowej.
Ponieważ fizyczna zdolność produkcyjna współczesnej gospodarki przemysłowej jest ogromna, uczciwe wykorzystanie naszej siły produkcyjnej pozwalałoby nam cieszyć się obfitością korzystnych dóbr i usług razem ze wzrastającym czasem wolnym. Postęp technologiczny oznacza, że maszyny wykonują coraz więcej pracy. Dzięki dywidendzie ci, których praca nie będzie już dłużej potrzebna w gospodarce, zachowaliby jednak dochód i cieszyliby się dostępem do dóbr i usług. Nasza ekonomia mogłaby się stać społecznie sprawiedliwa, środowiskowo zrównoważona i międzynarodowo harmonijna.
W przeciwieństwie do innych propozycji reform monetarnych Kredyt Społeczny nie opowiada się za nacjonalizacją banków. Jest on przeciwny każdemu planowi, w którym przeskakiwalibyśmy z deszczu wyrachowanego systemu prywatnego pod rynnę całkowitego, państwowego monopolu pieniądza i jego emisji. Ten ostatni stałby się dobrą podstawą dla wprowadzenia społeczeństwa totalitarnego.
Kredytowcy Społeczni natomiast opowiadają się za decentralizacją władzy ekonomicznej i politycznej z korzyścią dla jednostki. Propozycja uczciwego systemu monetarnego przedstawiona przez Kredyt Społeczny nie jest socjalistyczna, ale raczej antysocjalistyczna. Jest ona całkowicie zgodna z ekonomią wolnej przedsiębiorczości, włączającej wolny rynek, własność prywatną, indywidualną inicjatywę i motyw dochodu.
Oliver Heydorn
Dr Oliver Heydorn jest założycielem i dyrektorem „Instytutu Clifforda Hugh Douglasa dla Promocji i Studiów nad Kredytem Społecznym" (www.socred.org). Jest także autorem dwóch ostatnio wydanych książek na ten temat: „Social Credit Economics" („Ekonomia Kredytu Społecznego") i „The Economics of Social Credit and Catholic Social Teaching" („Ekonomia Kredytu Społecznego i katolicka nauka społeczna").
