Od 2006 roku pierwszego dnia każdej z naszych Sesji Studiów na temat Kredytu Społecznego (na podstawie książki Alaina Pilote'a) wykład wprowadzający wygłaszał Marcel Lefebvre. Oto tekst jego uwag z sierpnia 2011 roku.
Temat dzisiejszego wykładu, jak i wszystkich wykładów bieżącego tygodnia, ma na celu wskazanie, jak rozwiązać zasadniczy problem ludzkości: skandal ubóstwa w obliczu obfitości.
Gdyby nie było obfitości, ale brakowało dóbr, nie mielibyśmy innego wyjścia, jak tylko dzielić się tym, co jest rzadkością. Ale teraz zamiast tego, w czasach obfitości, rozprowadzamy materiały śmierci i zniszczenia oraz ograniczamy to, co jest niezbędne dla dobrobytu ludzi. W roku 1934, kiedy Louis Even zapoznał się propozycjami Clifforda Hugh Douglasa, inżyniera i ekonomisty szkockiego, skonstatował: „To jest światło na mojej drodze, trzeba, aby cały świat się o tym dowiedział".
Even odnalazł to światło w niewielkim tekście J. Crate'a Larkina: „Od długu do dobrobytu". Louis Even sam widział przyczynę kryzysu gospodarczego. W 1934 roku w Montrealu panowały nędza i nieszczęście, mimo że produktów było pod dostatkiem. Brakowało „pozwolenia" na zakup towarów – brakowało pieniędzy.
Choć znał społeczną naukę Kościoła, sposób jej zastosowania nie był sprecyzowany. I wtedy opatrzność mu zesłała tę małą książkę Larkina.
Czterdzieści ostatnich lat swego życia poświęcił na upowszechnianie światła – doktryny. W 1937 r. porzucił swą pracę, gdyż weekendy oraz wieczory po zakończeniu pracy nie wystarczały do szerzenia tej wiedzy. Even rzucił się w wir frapującej misji: znaleźć podstawowe przyczyny problemu biedy na świecie.
W dokumencie, który rozprowadziliśmy w milionach egzemplarzy, w dziesiątkach różnych języków, zacytowaliśmy słowa papieża Jana Pawła II: „Istnieje pilna potrzeba, aby położyć kres skandalowi ubóstwa na świecie! Reformą, którą należy przeprowadzić bezzwłocznie, jest zmiana systemu finansowego. Bacznie zwracamy uwagę, aby tej kardynalnej przyczyny problemu nie potraktować powierzchownie". Moglibyśmy dodać, że problem tkwi w systemie finansowym i media starają się na to nie zwracać uwagi.
W 1931 r., w swojej encyklice Quadragesimo Anno, papież Pius XI potępił tych, którzy kontrolują pieniądze i kredyt narodów. „W ten sposób regulują oni niejako obieg krwi w organizmie gospodarczym i sam żywioł gospodarczego życia […] trzymają w swych rękach". Papież dodał, że rządy utraciły suwerenne prawo pełnienia tej szlachetnej funkcji (tj. emisji pieniądza), stając się lokajami tej potężnej finansjery. Ci, którzy kontrolują pieniądze, kontrolują także media i edukację zawodowych ekonomistów, aby utrzymać system finansowy w takim stanie, w jakim jest.
Papież Paweł VI w swojej encyklice Populorum progressio mówił o „katastrofalnym systemie towarzyszącym kapitalizmowi". Nie oznacza to, że powinniśmy wyrzucić kapitalizm. Problem ekonomiczny nie jest spowodowany prywatną własnością czy wolną konkurencją. Wolne przedsiębiorstwa produkują wystarczającą ilość dóbr, nawet w nadmiarze, ale system finansowy, który towarzyszy systemowi produkcji kapitalistycznej, wcale nie służy produkcji.
Ludzie mogą produkować mnóstwo dóbr, ale gdy ktoś zadecyduje, by zamknąć kurek, pieniądze przestają istnieć, a narody będą cierpieć z powodu ich braku. Pieniądz nie jest bogactwem sam w sobie. Bogactwo to chleb, to wszelkie dobra konsumpcyjne. Papież Jan Paweł II oskarżył ten „katastrofalny" system o bycie „strukturą grzechu". Z powodu tego „katastrofalnego systemu" narody są winne miliony dolarów.
W 1980 r. 75 biskupów Ameryki Łacińskiej zaprotestowało przeciwko Międzynarodowemu Funduszowi Walutowemu (MFW) i Bankowi Światowemu, które pożyczyły ich krajom 80 miliardów dolarów w celach rozwojowych. Po upływie 10 lat kraje te musiały zwrócić 418 miliardów dolarów odsetek, czyli 5 razy więcej, niż wynosiła pożyczka, której im udzielono! A dług wciąż nie jest spłacony do dziś. Nie bez racji papież Jan Paweł II żądał umorzenia długów krajów na Jubileusz 2000-lecia. Usuńcie długi wszystkich krajów! Nie ma innego rozwiązania. Aby spłacić dług, narody płacą odsetki od długów, a ich mieszkańcy pracują, żeby eksportować towary poza granice kraju. Nie mogą nawet czerpać korzyści z własnej produkcji.
Pojechałem do Kongo. Mówią mi, że są pracownicy, którzy nie otrzymują wynagrodzenia od 10 miesięcy dlatego, że rząd zadecydował wysłać te pieniądze do MFW i Banku Światowego na spłatę odsetek od długu spłaconego już kilkakrotnie! Kraj nie jest w stanie rozwinąć swojego potencjału w tego rodzaju systemie.
W Kanadzie mamy instytucję, która się nazywa Bank Kanady. W 1935 r. Komisja Parlamentarna postawiła pytanie pierwszemu prezesowi banku Grahamowi Towersowi, dotyczące banku i handlu. Pytanie brzmiało: „Dlaczego kraj mający prawo bicia pieniądza zrzeka się tego przywileju na rzecz monopolu prywatnego, pożyczając od tego monopolu to, co sam ma moc zrobić, płacąc odsetki, które prowadzą naród do ruiny?". Na co prezes odpowiedział: „Jeśli parlament chce zmienić formę działania systemu bankowego, leży to oczywiście w kompetencjach parlamentu". Konstytucja Kanady precyzuje, że wladzę bicia pieniądza i ustalania jego wartości ma rząd centralny i federalny.
A w rzeczywistości nic się nie zmieniło. Nasz obecny premier wciąż pożycza pieniądze od tego monopolu. Pożyczając 39 miliardów dolarów dla opłacenia poszczególnych ministerstw, dług krajowy wzrósł do 562 miliardów dolarów w 2002 r. 562 miliardy dolarów tego długu miały na celu zrealizowanie usług o wartości 39 miliardów dolarów. To naprawdę przewrotny system!
Święty Ludwik, król Francji powiedział: „Naczelnym obowiązkiem króla jest bicie pieniędzy dla ułatwienia wymiany dóbr między jego poddanymi". Który rząd bije dzisiaj swoje pieniądze? Żaden!
To garstka osobników uzurpowała władzę kreowania pieniądza. W Stanach Zjednoczonych 23 grudnia 1913 r. przywilej tworzenia pieniądza został przekazany prywatnym monopolistom. Niewiele osób głosowało nad ustawą o Rezerwie Federalnej, prywatnej organizacji, która od tego czasu kontroluje monopol tworzenia pieniądza.
Żyjemy w okresie kryzysu ekonomicznego. To nie pochodzi od Boga. Bóg wciąż nas obdarza deszczem i słońcem. Dobra konsumpcyjne są wytwarzane w wystarczającej ilości, aby wyżywić całą ludzkość, ale grupka ludzi trzyma w swoich rękach kurek od pieniędzy, który zamykają w okresie pokoju. Ciekawe jest to, że w czasie wojny kran jest otwarty i pieniędzy jest pod dostatkiem. Ten system nie pochodzi od Boga! Tak więc, gdy dochodzi do kryzysu finansowego, ludzie tracą pracę, towary i domy.
Miliony rodzin amerykańskich straciło swoje domy, a prezydent George Bush nie miał 5 centów, żeby im pomóc. Ale tuż przed odejściem z Białego Domu znalazł 700 miliardów dolarów, żeby pomóc „biednym" bankierom. To było niewyobrażalne, żeby bankierzy cierpieli! Jednak rodziny zostały na ulicy. Nie ma problemu, ale wyrzucić banki na ulicę? Nie, to niemożliwe! A gdzie prezydent Bush znalazł 700 miliardów dolarów na pomoc bankom? Z Banku Rezerwy Federalnej!
Czy Bank Rezerwy Federalnej jest odpowiedzialny za wszystkich Amerykanów? Czy to bank Stanów Zjednoczonych? Nic bardziej mylnego! To bankierzy Rezerwy Federalnej pożyczyli Bushowi 700 miliardów dolarów, ale nie w banknotach, nie w gotówce, tylko w liczbach wprowadzonych do komputera! Liczby wpisywane do komputera należącego do Banku Rezerwy Federalnej ożywiły miliardy dolarów. Bankierzy, którzy wpisują te liczby, stają się ich właścicielami. Następnie zobowiązują ludność do płacenia odsetek od tego, co „tworzą" z niczego.
To biedni, którzy stracili domy i majątek, mają niesprawiedliwy obowiązek płacenia odsetek od 700 miliardów dolarów pożyczonych przez banki, oprócz odsetek od 15 bilionów dolarów długu federalnego.
Uderzyło nas przemówienie wygłoszone przez kardynała Bernarda Agre w Rzymie w 2004 roku. Będąc członkiem Papieskiej Rady Sprawiedliwości i Pokoju, kardynał mówił o bankach jako o nierozerwalnym murze, który niszczy Afrykę. Powiedział, że przy naliczaniu odsetek od 17% do 20% kraje afrykańskie nie mogą się rozwijać.
I miał rację! Zaprosiliśmy kardynała Agre do przybycia na nasz tydzień studiów na temat Katolickiej Nauki Społecznej i jej zastosowania. Szybko się zgodził i przyjechał w czerwcu 2008 roku. Drugiego dnia kursu podzielił się swoimi refleksjami: „Jeśli dobrze zrozumiałem to, o czym mówiliście, to prywatne banki tworzą pieniądze z niczego i stają się właścicielami wszystkiego!". Kardynał dobrze zrozumiał.
Mayer Amschel Rothschild powiedział: „Pozwólcie mi emitować i kontrolować pieniądze jakiegokolwiek kraju, a będzie mi wszystko jedno, kto ustanawia jego prawa!". W XVIII wieku w pięciu największych stolicach Europy umieścił swoich pięciu synów na czele prywatnego banku każdego kraju. Ten system rozprzestrzenił się na całą planetę i każdy kraj jest pod jego dominacją.
W 1949 r. sir Josiah Stamp, prezes Banku Anglii powiedział: „System bankowy został poczęty w nieprawości i narodził się w grzechu". Bankierzy są właścicielami ziemi, powiedział. Słowa bankiera, to naprawdę zdumiewające! Nie mówimy tutaj o małych bankierach na rogach ulic, ale o bankierach międzynarodowych, ludziach na poziomie Rockefellera, Rothschilda i innych. Nie są większością.
„Zabierzcie im ziemię", powiedział sir Josiah Stamp, „ale zostawcie im władzę tworzenia pieniędzy i kontrolowania kredytu, a jednym pociągnięciem pióra stworzą wystarczająco dużo pieniędzy, by ją odkupić".
To jest problem, który będziemy szczegółowo rozważać podczas tego tygodnia studiów. Zacytujemy teraz osobę, która zapisała się na kartach historii, Benjamina Franklina, jednego z Ojców Założycieli Stanów Zjednoczonych, który urodził się w Bostonie w 1706 roku. W 1750 roku był gubernatorem Pensylwanii, w tak zwanej Nowej Anglii. Oświadczył: „Na całej ziemi nie znajdziecie ludzi szczęśliwszych i żyjących w takim dobrobycie!". Władze angielskie zapytały: „Jaka jest wasza tajemnica?". Anglia przechodziła wtedy bardzo trudny okres kryzysu. Było bezrobocie, bankructwa, więzienia były pełne. Jednak kolonie rozwijały się i rozkwitały.
Benjamin Franklin odpowiedział: „To proste. W Koloniach emitujemy własne pieniądze. Nazywa się to Kolonialnym Skryptem. Emitujemy go w odpowiedniej proporcji, aby produkty łatwo przechodziły od producentów do konsumentów."
Celem produkcji jest konsumpcja. Rolnik nie uprawia swoich pól, aby je później zniszczyć. Kultywuje tak, aby można było spożywać jego produkty. Rolą pieniądza powinno być zawsze ułatwianie wymiany produktów, ale kiedy staje się on środkiem kontroli i dominacji, nie daje tego samego efektu.
Franklin kontynuował: „W ten sposób, tworząc dla siebie własne papierowe pieniądze, kontrolujemy naszą siłę nabywczą i nikomu nie musimy płacić odsetek". Oto sekret dobrobytu w Nowej Anglii w tamtych latach.
Żeby dać naszym czytelnikom przykład tego, co wydarzyło się w Kanadzie, kiedy kraj ten oddał prawo tworzenia własnych pieniędzy prywatnym bankom: po pożyczeniu 381 miliardów dolarów na usługi dla ludności, dług osiągnął 562 miliardy dolarów z powodu rocznej akumulacji odsetek składanych. Były lata, kiedy Kanada zapłaciła 42 miliardy dolarów odsetek po uzyskaniu pożyczki w wysokości 39 miliardów dolarów. To dobry biznes dla bankierów, prawda? Jest to najlepiej prosperujące przedsiębiorstwo, jakie istnieje dzisiaj.
Kiedy angielscy bankierzy odkryli sekret Franklina, zażądali, aby rząd uchwalił prawo zakazujące koloniom bicia pieniądza, zmuszając je do pożyczania na procent od Banku Anglii – banku prywatnego, nie królewskiego.
W ciągu roku wszystko uległo zmianie. Kolonie pogrążyły się w kryzysie, dobrobyt zmienił się w nędzę taką samą, jaka panowała w Anglii. Powodem była zmiana systemu ekonomicznego. Z tego wypływa konkluzja: system finansowy służący społeczeństwu powoduje rozwój, rozkwit kraju, system służący garstce wyzyskiwaczy, czyni ze społeczeństwa niewolników.
Podczas naszego pobytu w Afryce mówiono, że niektóre kraje świętują 50 rocznicę niepodległości. Jakiej niepodległości? Tych, którzy kolonizowali te kraje, wyrzucano. Zostali oni zastąpieni przez kolonizatorów z zewnątrz. Kiedy MFW czy Bank Światowy pożyczają danemu krajowi 1 miliard dolarów, w ciągu jednego roku żądają zwrotu 1 miliarda dolarów i 100 milionów – jeśli pożyczano na 10%. Kardynał Agré powiedział, że w Afryce oprocentowanie sięga często 20%. Problem w tym, że miliardy dolarów odsetek nie istnieją i nie można ich spłacić, ponieważ pieniądze na spłatę odsetek nigdy nie powstały!
Kardynał Agre dostrzegł rzeczywistość sytuacji. Opowiedział nam, gdy byliśmy z nim w Abidżanie [Wybrzeże Kości Słoniowej]: „Kiedy wyjechałem z Rougemont, dostałem od was całe walizki literatury. Dałem je przewodniczącemu Zgromadzenia Narodowego Wybrzeża Kości Słoniowej. W niedługim czasie spotkaliśmy się przypadkiem. Przewodniczący przyszedł do mnie i powiedział:'Wasza Eminencjo, to prawdziwa bomba, którą Eminencja włożył w moje ręce! Musimy omówić to bardziej szczegółowo w późniejszym terminie'".
Procedura, technika tego nikczemnego systemu, polega na podzieleniu krajów i świata w celu uzyskania pełnej kontroli. Tutaj, w Kanadzie organizujemy walkę Francuzów i Anglików; w Stanach Zjednoczonych – białych z czarnymi; w Irlandii – katolików z protestantami. W Afryce różne grupy etniczne walczą ze sobą. Podczas gdy my jesteśmy zajęci walką, bankierzy zabierają wszystkie zasoby naturalne, niszcząc populacje i kraje. Dziś istnieje totalna kontrola nad całą ludzkością.
Polecamy wam zapoznanie się z historyjką „Wyspa rozbitków" Louisa Evena publikowaną w MICHAELU wiele razy. Ta historyjka pozwala zrozumieć, jak system bankowy nas okrada. Louis Even posiadł talent przekazywania poważnych zagadnień w sposób prosty, zrozumiały dla każdego. On był profesorem. Potrafił się dostosować do swojego audytorium, do swoich studentów. „Wyspa rozbitków" pozwala nam zrozumieć sytuację każdego z nas.
Z lubością powtarzamy słowa papieża Jana Pawła II: „Istnieje pilna potrzeba, aby położyć kres skandalowi ubóstwa na świecie! Reformą, którą należy przeprowadzić bezzwłocznie, jest zmiana systemu finansowego!".
Zachęcamy was do zgłębienia tego problemu, który jest tematem książek: „Kredyt Społeczny w 10 lekcjach" napisanej przez Alaina Pilote'a, „Pod znakiem obfitości" Louisa Evena, „Od długu do dobrobytu" J. Crate Larkina i innych dotyczących Kredytu Społecznego.
Marcel Lefebvre
1.) Narodowy dług Kanady w roku 2012 wynosił ponad 800 miliardów dolarów, tj. 160 milionów dolarów odsetek od długu narodowego na dzień, $60 miliardów rocznie.
