Kardynał Ouellet narzędzie odrodzenia Kościoła w Quebeku

30 czerwca 2010 r. Watykan ogłosił, że arcybi­skup Quebec City, kardynał Marc Ouellet (ur. 1944) został mianowany prefektem Kongregacji ds. Biskupów. Jest to wielka strata dla Quebeku, ale zysk dla Ko­ścioła powszechnego, gdyż kardynał Ouellet jest wyjątkowo obdarowanym biskupem, który ma od­wagę głoszenia prawd wiary katolickiej i chronienia swojej trzody przed atakami wilków i innych wro­gów Kościoła. Jego odważne stanowisko uczyniło go celem świeckich mediów informacyjnych w Qu­ebeku, ale ludzie dobrej wiary w całej Kanadzie uznali jego olbrzymi wkład w obronę wiary katolic­kiej w prowincji Quebec¹. Chcemy podziękować Ci, Wasza Eminencjo, za wszystko, co uczyniłeś dla nas. Poniżej przedstawiamy fragmenty dwóch re­fleksji, które rzeczywiście oddają nasze uczucia.

Oto fragmenty pierwszego tekstu napisanego przez ojca Raymonda J. de Souzę, opublikowa­nego 2 lipca 2010 r. w dzienniku „Toronto National Post” pod tytułem „Szybki awans Ouelleta i per­spektywy Papiestwa”.

Ks. Raymond J. de Souza

Kardynał Ouellet z papieżem Benedyktem XVI w Kolonii 19 sierpnia 2005 r. podczas Światowego Dnia Młodzieży

Wtorkowa informacja, że papież Benedykt XVI mianował kardynała Ouelleta na trzecie co do ważności stanowisko w Watykanie oznacza, że został on najwyższym rangą Kanadyjczykiem w historii Kościoła Rzymsko-Katolickiego. (...) Nomi­nacja ta jest znacząca dla dzisiejszej Kanady.

Po pierwsze, ważny będzie jej wpływ na Que­bec. Podczas gdy nominacja wskazuje papieską przychylność dla chęci kardynała Oueletta sprze­ciwienia się coraz bardziej świeckiemu, zawężo­nemu i nietolerancyjnemu dyskursowi publicznemu w Quebeku, jego nieobecność pozostawi ogromną wyrwę. Przez 40 lat biskupi Quebeku przystosowali się mniej lub bardziej do sekularyzacji prowincji, współpracując nawet w usuwaniu chrześcijaństwa ze szkół. Kiedy kardynał Ouellet sprzeciwiał się świeckiemu fundamentalizmowi quebeckiego kon­sensusu, często stawał sam, jego bracia biskupi wybierali milczenie – ostatnio w debatach na temat aborcji. Jego pierwszym zadaniem w nowym miej­scu pracy będzie znalezienie swojego następcy i nie będzie to łatwe zadanie.

Po drugie, dla całej Kanady oznacza to, że nominacja tutejszych biskupów będzie objęta szczególną uwagą na najwyższym poziomie Ko­ścioła. Przeniesienie kardynała Oueletta do Que­beku w 2002 r. było samo częścią tendencji idącej w kierunku bardziej przekonanych, żarliwych i pu­blicznie odważnych biskupów w Kanadzie. Można oczekiwać, że będzie on kontynuował poszukiwa­nie tych samych cech przy rekomendacji biskupów nie tylko dla Kanady, ale i dla całego świata. (...)

Nade wszystko jednak jest to dzień wielkiej dumy dla często nękanego kłopotami Kościoła w Quebeku i coraz bardziej przekonanego Kościoła w Kanadzie, dumy z tego, że jeden z naszych przedstawicieli został tak wysoko wybrany. Strata Quebeku jest zyskiem Rzymu.

Ks. Raymond J. de Souza

* * *

Drugi tekst napisany jest przez kanadyj­skiego bazylianina, księdza Thomasa Rosicę, dy­rek­tora kanadyjskiej telewizji katolickiej Salt and Light (Sól i Światło).

Ks. Thomas Rosica, csb

30 czerwca 2010 r. papież Benedykt XVI mia­nował kardynała Quebeku Marc’a Ouelleta pre­fektem Kongregacji ds. Biskupów i przewodniczą­cym Pontyfikalnej Komisji ds. Ameryki Łacińskiej. Od 30 czerwca nie jest on już arcybiskupem mia­sta Quebec City, ani prymasem Kanady, ale obej­muje swoje nowe role w Kurii Rzymskiej. Osiądzie w Rzymie pod koniec lata.

W imieniu telewizji Sól i Światło i w imieniu własnym oświadczam, że smutno nam z powodu jego wyjazdu z Kanady. Jednocześnie jesteśmy zachwyceni, że Kościół powszechny i Watykan otrzymają ten wielki dar, który posiadaliśmy wśród nas przez ostatnie siedem lat, dar w osobie kardy­nała Ouelleta. (...)

Dzień wprowadzenia Jego Eminencji Marc’a Ouelleta jako arcybiskupa Quebeku w listopadzie 2002 r. był jednym z wielkich błogosławieństw Światowego Dnia Młodzieży 2002 w Toronto. Od momentu objęcia przez niego funkcji arcybiskupa Quebeku w styczniu 2003 r. odczuliśmy, że coś się zmieniło... w Quebeku i w Kanadzie. Eminencja potrząsnął tymi, których należało potrząsnąć, za­sugerował pewne zmiany tym, którzy przyzwyczaili się do status quo, z nami włącznie. (...)

Kardynał Ouellet z Fatimą Cervantes z Meksyku, pełnoetatowym Pielgrzymem św. Michała, podczas Kongresu Eucharystycznego w Quebec City w 2008 r.

Ostatnie siedem lat z kardynałem Ouelletem w Kanadzie, to czas obfitych błogosławieństw i łask. (...) Współpraca z nim była wielkim przywilejem. Pełniłem funkcję attache prasy anglojęzycznej podczas Synodu Biskupów w październiku 2008 r. w Watykanie, a tematem pracy biskupów było Słowo Boże w Życiu i Misji Kościoła. To właśnie podczas Synodu byłem świadkiem jego talentów kierowni­czych w obradach tego powszechnego zgroma­dzenia. Jego zmysł syntezy myśli i słów kierowni­ków Kościoła pochodzących z czterech stron świata był niezrównany.

Odejście Kardynała będzie dla Kościoła kana­dyjskiego wielką stratą, a wielkim darem dla Ko­ścioła powszechnego. Pełniąc swoją nową funkcję ofiaruje Watykanowi swój intelekt teologiczny, duszpasterski i duchowy, gruntowną znajomość Kościoła powszechnego, zdolność uchwycenia skomplikowanych zagadnień i uczynienia ich zro­zumiałymi dla innych, ewangeliczną śmiałość i od­wagę, głęboką duchowość i niezachwianą wiarę, miłość bliźniego, a młodzieży w szczególności. Jest on powszechnie znany przez biskupów i księży na całym świecie.

Każdy prefekt oddaje swój talent w służbie ludzkości. Kardynał Ouellet przychodzi do Kongre­gacji ds. Biskupów z bardzo szerokim zestawem kompetencji. Jest on profesorem teologii i brał udział w kształceniu księży. Wnosi swoje doświad­czenie duszpasterskie z biskupstwa lokalnego. Zna wyzwania sekularyzmu, kwietyzm², religijną obojęt­ność i ateizm. Zna ukryte aspiracje, nadzieje i ból ludzkich serc, zwłaszcza serc księży i biskupów. Rozumie tajniki złożoności zalet wymaganych od księży i pasterzy dzisiejszych czasów. (...)

Robiąc duży postęp na niwie społecznej, Ka­nada jest silnie zsekularyzowana, czego oznaką jest obojętność religijna. Prawdziwym problemem Quebeku jest pustka duchowa spowodowana roz­łamem religii i kultury, zanik pamięci kolektywnej, co pociąga za sobą kryzys rodziny, kryzys w wy­chowaniu i kształceniu, w rezultacie czego społe­czeństwo pozostaje zdezorientowane, zdestabili­zowane i bez motywacji. Jest jak statek bez ko­twicy. W ciągu ostatnich lat nikt nie mówił o tym publicznie z podobną odwagą i swobodą, jak kar­dynał Marc Ouellet. Konstatując, że „fundamentali­ści laiccy” zdominowali życie w Quebeku od czasu Cichej Rewolucji³, kardynał Ouellet ocenia sytuację jako przerwanie historycznej ciągłości: „Przez 400 lat społeczeństwo Quebeku było oparte na dwóch filarach: francuskiej kulturze i religii katolickiej. To była baza integrująca inne elementy jego obecnej pluralistycznej tożsamości”.

Poprzednik kardynała Ouelleta, arcybiskup Maurice Couture, był pomysłodawcą zorganizowa­nia Międzynarodowego Kongresu Eucharystycz­nego w Kanadzie wkrótce po zakończeniu Świato­wych Dni Młodzieży w 2002 r. Projekt ten zrealizo­wał kardynał Ouellet. Kongres Eucharystyczny⁴ był dla Kanady wspaniałą okazją do reaktywowania świętości dziedzictwa historycznego i kulturalnego przy współudziale Kościoła, którego korzenie się­gają tajemnicy Eucharystycznej.

Myśląc o kardynale Ouellet’cie, wielu z nas za­chowa w pamięci ten błogosławiony tydzień w czerwcu 2008 r. postrzegając, że coś zaczyna się dziać. Podczas tego wspaniałego tygodnia kardy­nał Ouellet kilkakrotnie zdecydowanie stwierdził, że Kongres Eucharystyczny oznacza „przełomowy moment”. Podczas sobotniego czuwania w modli­twie z młodzieżą Kardynał powiedział, że czuje się „jakby zmartwychwstał”. Te znaczące słowa do­brze wskazują, co ma się stać w Quebeku: pew­nego rodzaju zmartwychwstanie! Kardynał Ouellet stał się narzędziem zmartwychwstania w tym histo­rycznym momencie dla Kanady.

Jeśli Eucharystia jest Darem Boga dla życia świata, to kardynał Marc Ouellet jest na pewno darem Boga dla życia Kościoła w Kanadzie, a zwłaszcza w Quebeku. Dziękujemy ci, Kardynale, że przez siedem lat mogliśmy iść razem z Tobą.

Dwa zwroty będą wiecznie trwać w mojej pa­mięci: „Pamiętam” („Je me souviens” – motto Que­beku) i „Mane Nobiscum” („Zostań z nami” – mo­dlitwa uczniów z Emaus do Jezusa).

Nigdy nie zapomnimy, Kardynale, coś zrobił dla Kościoła Kanady i dla telewizji Sól i Światło. Powtarzając modlitwę dwóch uczniów w drodze do Emaus, prosząc, byś z nami został i akceptując jednocześnie twoje odejście do Kościoła po­wszechnego, wiemy, że będziemy po stokroć bło­gosławieni.

Pamiętamy o tobie z sercem wypełnionym wdzięcznością i pozostajemy z tobą w modlitwie.

Do zobaczenia, Eminencjo!

Ks. Thomas Rosica, csb

1) Quebec jest największą, co do powierzchni prowincją Kanady (ponad 1,5 miliona km², jest prawie pięć razy większy od powierzchni Polski) i drugą, co do ilości mieszkańców w Kanadzie (7 milionów 652 tysiące).

2) Kwietyzm – nurt w Kościele katolickim w XVII - XVIII w. kładący nacisk na osiągnięcie mistycznie po­jętego spokoju (łac. quietus) wewnętrznego. Wedle kwietystów, chrześcijanin powinien całkowicie zdać się na łaskę Bożą, wyzbywając się trosk i nie pokładając nadziei na zbawienie we własnych staraniach. Za twórcę nurtu uważa się hiszpańskiego księdza Miguela de Mo­linos (zm. 1696). Głównym propagatorem był jednak biskup Cambrai François Fénelon (zm. 1715). Kwie­tyzm został potępiony przez papieży Innocentego XI w 1687 r. i Innocentego XII w 1699 r.

3) Cicha Rewolucja nastąpiła w Quebeku w latach sześć­dziesiątych XX w. Gdy Quebec osiągnął wysoki poziom rozwoju gospodarczego i wysoki poziom skolaryzacji, kościoły zaczęły się wyludniać.

4) 49. Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny odbył się w Quebec City w dniach 15-22 czerwca 2008 r. Ha­słem Kongresu były słowa: „Eucharystia – dar Boga dla życia świata”.