Ci, którzy często zaglądają do Internetu, znają stronę wikipedia.org, darmową encyklopedię na prawie każdy temat. Faktycznie, jeśli szukamy słów „kredyt społeczny", otrzymamy bardzo uczciwe wyjaśnienie tej kwestii. Oto nowa wersja artykułu zamieszczonego w Internecie.
Kredyt Społeczny jest społeczno-ekonomiczną filozofią, w której konsumenci, posiadający pełną, odpowiednią siłę nabywczą, ustalają politykę produkcji wykorzystując swoje monetarne prawo do głosowania. W tym aspekcie termin ‘demokracja ekonomiczna’ nie oznacza kontroli robotnika nad przemysłem. Odbierając politykę produkcji instytucjom bankowym, rządowi i przemysłowi, Kredyt Społeczny przewiduje powstanie „arystokracji producentów ustalanych przez demokrację konsumentów i służących jej" (C. H. Douglas, Credit-Power and Democracy).
Termin „Kredyt Społeczny", jako formalna nazwa, pochodzi z pism brytyjskiego inżyniera i twórcy ruchu Kredytu Społecznego Clifforda Hugh Douglasa (1879-1952), który napisał książkę pod tym tytułem w 1924 r. Według Douglasa, prawdziwym celem produkcji jest konsumpcja i produkcja musi służyć prawdziwym, swobodnie wyrażonym interesom konsumentów. Każdy obywatel powinien mieć korzystne, pośrednie dziedzictwo we wspólnym kapitale poprzez całkowity i dynamiczny dostęp do owoców produkcji zagwarantowanych przez Narodową Dywidendę i Wyrównaną Cenę. Zakładając, że jedynie władza znajdująca się w wielu rękach jest bezpieczna, Kredyt Społeczny jest filozofią dystrybucji, a jego polityką jest nadanie władzy wielu jednostkom. Filozofia Kredytu Społecznego jest najtrafniej podsumowana przez samego Douglasa: „Systemy zostały stworzone dla człowieka, a nie człowiek dla systemów, a interes człowieka, którym jest jego własny rozwój, jest ponad wszystkimi systemami, czy to teologicznymi, politycznymi czy ekonomicznymi" (Douglas, Economic Democracy).
Clifford H. Douglas zaproponował twierdzenie, że stawka dochodów mniejsza niż ceny, tworzone podczas danego okresu produkcji, powoduje niedobór siły nabywczej. Jego twierdzenie A + B zakłada, że jeśli A jest sumą zarobków, wynagrodzeń i dywidend wypłacanych konsumentom, a B to cena kosztów ogólnych i amortyzacji nie wypłacanych konsumentom, wówczas cena żądana za wszystkie towary musi być przynajmniej równa A + B. Ale ponieważ tylko wynagrodzenie A stanowi dochód, więc siła nabywcza konsumentów jest mniejsza niż ceny towarów wyprodukowanych w tym samym czasie.
Douglas sugerował, że szerzące się bezrobocie, zadłużenie, bieda i wojny są nieuchronne dla podtrzymywania takiego systemu. Douglas wierzył, że w sytuacji, gdy automaty stopniowo zastępują pracę człowieka, w wyniku czego ludzie mają dużo wolnego czasu, Kredyt Społeczny jest w stanie zapewnić konsumentom wystarczającą siłę nabywczą do kupna wszystkich wyprodukowanych dóbr. Jego teoria Kredytu Społecznego zawiera trzy podstawowe składniki:
Douglas nie zgadzał się z klasycznymi ekonomistami, takimi jak Adam Smith i David Ricardo, którzy dzielili czynniki produkcji na ziemię, pracę i kapitał. Nie zgadzał się także z Karolem Marksem, który twierdził, że całe bogactwo jest wynikiem pracy. Douglas uważał, że „kulturowe dziedzictwo społeczeństwa" było podstawowym czynnikiem w produkcji. Nasze kulturowe dziedzictwo jest zdefiniowane jako wiedza, technika i postęp, które były przekazywane nam stopniowo od początków cywilizacji. W konsekwencji, nie musimy na nowo zaczynać od „wynalazku koła". „Jesteśmy tylko administratorami kulturowego dziedzictwa i w tym wymiarze kulturowe dziedzictwo jest własnością nas wszystkich, bez wyjątku" (Douglas, The Monopolistic Idea). Douglas krytykował także klasyczną ekonomię, ponieważ oparta była na handlu wymiennym, podczas gdy nowoczesna ekonomia opiera się na operacjach monetarnych.
Dla klasycznego ekonomisty, pieniądze są środkiem wymiany. Tak było w przypadku, gdy większość bogactwa była wytwarzana przez pojedyncze osoby, które następnie wymieniały je między sobą. W ekonomii współczesnej podział pracy powoduje podział produkcji na różnorakie operacje, wskutek czego bogactwo jest wytworem współpracujących ze sobą ludzi. Na przykład, robotnik w przemyśle samochodowym nie wytwarza bogactwa (tzn. samochodu), pracując w pojedynkę, ale tworzy je współpracując z innymi robotnikami przemysłu samochodowego, z budowniczymi dróg, pracownikami przemysłu naftowego, z zakładami ubezpieczeniowymi itd.
W tym aspekcie bogactwo jest wspólną kasą, z której każdy może korzystać, a sprawność nabyta przez ludzi współpracujących w procesie produkcji jest zwana „niewypracowanym zyskiem związku" – historycznym nagromadzeniem, które Douglas nazwał „kulturowym dziedzictwem". Środkiem korzystania z tej kasy są banknoty, rozprowadzane przez system bankowy.
Pieniądze wzięły początek z systemu produkcyjnego, w którym właściciel bydła bił skórzane krążki reprezentujące ilość stad bydła. Te krążki mogły być następnie wymieniane na kukurydzę, a producenci kukurydzy mogli zamienić je w przyszłości na równowartą ilość bydła. Słowo „pecuniary" („pieniężny") pochodzi od łacińskiego „pecus", tzn. „bydło". Dzisiaj system produkcji i system dystrybucji/system monetarny są rozłączone. Douglas wykazał, że pożyczka tworzy depozyt, prezentując na to matematyczny dowód w swojej książce „Kredyt Społeczny". Kredyt bankowy składa się z ogromnej ilości pieniędzy i jest tworzony za każdym razem, ilekroć bank udziela pożyczki. Douglas był jednym z pierwszych, którzy rozumieli kredytową naturę pieniędzy. Słowo „kredyt" pochodzi od łacińskiego „credere", co znaczy – „wierzyć". „Podstawą wartości pieniędzy jest wiara, że człowiek może za nie dostać to, co chce" (Douglas, Warning Democracy).
Pieniądz nie powinien być postrzegany jako towar, ale raczej jako bilet, banknot, środek dystrybucji produkcji. „Pytanie o banknot reprezentujący coś, co możemy nazwać wartością, ma dwie strony. Z jednej strony jest banknot jako taki – pieniądz, który tworzy coś co nazywamy ‘skutecznym żądaniem’ – z drugiej strony jest coś, co nazywamy ceną" (Douglas, The Use of Money). Pieniądz jest skutecznym żądaniem, a środkiem do uzyskania zwrotu tych pieniędzy są ceny i podatki. W miarę jak kapitał zastępuje pracę w procesie modernizacji, pieniądz powinien stopniowo stać się instrumentem dystrybucji.
Douglas uważa, że problem produkcji czy niedostatku jest już dawno rozwiązany. Nowym problemem jest dystrybucja. Douglas krytykuje system bankowy z dwóch powodów: 1) za to, że jest formą rządu, który centralizuje swoją władzę od stuleci, i 2) za to, że uważa siebie za właściciela pieniędzy, które tworzy, co Douglas uważa za równoznaczne z zawładnięciem narodu. Douglas uważa, że pieniądz jest tylko abstrakcyjną reprezentacją prawdziwego kredytu społecznego, a prawdziwy kredyt społeczny jest zdolnością wspólnoty do dostarczania dóbr i usług, tam i wtedy, gdy są one potrzebne.
Clifford H. Douglas zdefiniował demokrację jako „wolę ludzi", a nie rządy większości (Douglas, The Nature of Democracy), sugerując, że Kredyt Społeczny może być wprowadzony w życie przez każdą partię polityczną wspomaganą efektywnym żądaniem społeczeństwa. Po wprowadzeniu go, by osiągnąć realistyczną integrację środków i celów, polityka partyjna może przestać istnieć. Tradycyjna demokracja urny wyborczej jest sprzeczna z Kredytem Społecznym, który zakłada prawo do wolnego wyboru jednej rzeczy w danym czasie i wycofania się z umowy z innym niezadowalającym partnerem. Douglas był orędownikiem tzw. „odpowiedzialnego głosowania", gdzie nie ma anonimowych głosów. „Indywidualny wyborca musi być indywidualnie odpowiedzialny za swój głos, a nie opodatkowywany kolektywnie".
Sprzeciwiając się tworzeniu Partii Kredytu Społecznego Douglas uważał, że żadna grupa wybranych amatorów nie powinna nigdy rządzić grupą kompetentnych w technicznych sprawach ekspertów. Podczas gdy eksperci są ostatecznie odpowiedzialni za osiągnięcie wyników, celem polityków winna być presja na ekspertów, by ci dostarczyli takich rezultatów polityki, jakich domaga się społeczeństwo. Według Douglasa, „właściwą funkcją parlamentu jest wymuszanie realizacji wszelkich działań natury publicznej, aby wszyscy ludzie mieli z nich maksimum pożytku. Kiedy zrozumiemy tę ideę, kryminalna absurdalność systemu partyjnego staje się ewidentna" (Douglas, The Tragedy of Human Effort).
Douglas opisał Kredyt Społeczny jako „politykę filozofii" i przestrzegał przed postrzeganiem go tylko jako projektu reformy monetarnej. Nazwał tę filozofię „zastosowanym chrześcijaństwem", której centralną kwestią jest Wcielenie. Douglas wierzył, że Jezus Chrystus jest Wcieleniem Kanonu, który był obecny we wszechświecie. Wierzył jednak również, że chrześcijaństwo tak długo będzie nieskuteczne, jak długo pozostanie transcendentalne. Religia, słowo pochodzenia łacińskiego „relegare" (związać na powrót), zostało utworzone, aby podkreślić związek z rzeczywistością.
Kredyt Społeczny jest związany z wcieleniem chrześcijańskich zasad w nasze naturalne sprawy. Jest związany szczególnie z zasadami związków. Ma na celu maksymalizację zysków związku, co daje satysfakcję każdemu członkowi społeczności oraz zmniejszenie ewentualnych strat. Kredyt Społeczny podnosi wartość każdego człowieka i utrzymuje, że wszystkie instytucje są powołane do służenia człowiekowi i że państwo jest po to, by służyć ludziom, a nie ludzie państwu.
Celem Kredytu Społecznego jest maksymalizacja immanentnej suwerenności. Kredyt Społeczny jest tożsamy z chrześcijańską doktryną Zbawienia poprzez daną nam Łaskę, jest więc sprzeczny z doktryną zbawienia przez pracę. Praca nie musi zachowywać czystości intencji, czy też pożądanego rezultatu i może być sama w sobie „brudna". Na przykład, w obecnym systemie destrukcyjne, niemoralne i marnotrawne wojny są wirtualną rzeczywistością i dają one dużo „pracy" każdemu. Kredyt Społeczny jest zwany Trzecią Alternatywą w przeciwieństwie do bezskutecznego dualizmu Lewica – Prawica.
Choć Douglas zdefiniował Kredyt Społeczny jako filozofię o chrześcijańskich korzeniach, nie widział go jako chrześcijańskiej teokracji (rząd, w którym najwyższą władzę państwową sprawują kapłani). W praktyce, chrześcijańskie społeczeństwo jest w swojej strukturze trynitarne, oparte na konstytucji, która podlega zmianom w zależności od naszej wiedzy o wszechświecie. Społeczeństwo Kredytu Społecznego uznaje fakt, że relacja między człowiekiem a Bogiem jest wyjątkowa.
W tym aspekcie, podstawową rzeczą jest zapewnienie ludziom możliwie najwyższej wolności, by mogli rozwijać tę relację. Jeśli ludzie mają ekonomiczne zabezpieczenie i wolny czas, który zapewnia im Kredyt Społeczny, większość z nich przestałaby służyć mamonie, a swój wolny od pracy czas poświęcałaby działalności duchowej, intelektualnej czy kulturalnej, co prowadzi do wszechstronnego rozwoju człowieka.
Douglas powiedział, że Kredytowcy Społeczni pragną zbudować nową cywilizację opartą na absolutnym bezpieczeństwie ekonomicznym jednostki i wówczas „każdy będzie mógł spocząć w swojej winnicy, czy pod drzewem figowym i nic nie będzie im straszne". Douglas był przeciwny wszelkim formom opodatkowania nieruchomości. I to jest zasadnicza różnica między Kredytem Społecznym a polityką Henry’ego George’a, który postuluje opodatkowanie ziemi.
Douglas był przeciwny temu, co nazwał „piramidą władzy". Totalitaryzm odbija tę piramidę i jest antytezą Kredytu Społecznego. Kieruje on rząd w stronę celu zamiast środków, a osobę w kierunku środków zamiast celu – Demon est deus inversus – „diabeł jest postawionym do góry nogami Bogiem". Kredyt Społeczny daje człowiekowi maksimum dopuszczalnej wolności, biorąc pod uwagę potrzebę stowarzyszania się w celach ekonomicznych, politycznych i społecznych. „Postęp społeczności ludzkiej jest najlepiej mierzony stopniem jej twórczej zdolności. Obdarzony różnorakimi naturalnymi zdolnościami, zwłaszcza rozumem, pamięcią, wyrozumiałością i wolną wolą, człowiek nauczył się stopniowo panować nad tajemnicami natury i budować dla siebie świat pokoju, bezpieczeństwa, wolności i bogactwa".
Kredyt Społeczny odrzuca filozofię materializmu dialektycznego. Douglas podzielił filozofię na dwie szkoły myślenia, które nazwał: „szkołą klasyczną" i „szkołą nowoczesną", reprezentowane kolejno przez Arystotelesa i Franciszka Bacona. Douglas podchodził krytycznie do obu, ale wierzył, że „prawda leży w rozumieniu faktu, iż żadna koncepcja nie jest użyteczna bez drugiej".
