Laureat Nagrody Nobla w dziedzinie medycyny w 1912 r. francuski chirurg Alexis Carrel (1873-1944) był świadkiem cudownego uzdrowienia śmiertelnie chorej pacjentki, z którą pojechał do Lourdes. Opisał to w książce „Podróż do Lourdes”. Pochodził z rodziny katolickiej, ale był niewierzący. Cud w Lourdes stał się początkiem powrotu dra Carrela do Boga. (zob. MICHAEL, nr 82)
Alexis Carrel rozpoczął pracę w Instytucie Rockefellera w 1906 r. i pozostanie tam przez następnych lat trzydzieści pięć.
Wszystkie doświadczenia są dokonywane na zwierzętach i raz tylko zdarza się wypadek, kiedy dr Carrel opuści laboratorium i zgodzi się na wypróbowanie swej techniki operacyjnej na żywym organizmie człowieka.
Trzydniowa córeczka jednego z doktorów nowojorskich jest umierająca na skutek upływu krwi, którego dwaj chirurgowie wraz z ojcem, lekarzem, nie są w stanie zatamować. Stoją bezradnie przy łóżeczku dziecka patrząc jak życie z niego ulatuje. Maleństwo jest woskowo blade, oddech zamiera. Wtedy pada nazwisko młodego francuskiego uczonego z Instytutu Rockefellera. Czy aby tylko zgodzi się przyjść? Ten jedyny raz dr Carrel robi wyjątek dla swego kolegi. Opuszcza laboratorium i udaje się do umierającego dziecka. Na miejscu widzi, że sytuacja jest beznadziejna, jednakże podejmuje ryzyko operacji. W zgięciu po wewnętrznej stronie kolana nacina skórę dziecka wydobywając żyłkę, której błonki są cienkości jedwabiu. Ponieważ każda chwila jest droga, bez zastosowania środków znieczulających robi cięcie na ręce ojca sięgające od łokcia aż do przegubu, ażeby dostać się do głównej arterii. Ojciec wytrzymuje ból z prawdziwie stoickim spokojem. Następnie dr Carrel cieniutką igłą, nawleczoną nitką o delikatności włosa, zszywa arterię ojca z żyłką jego córeczki i ujmując połączone miejsce w dwa palce dokonuje lekkiego pasażu. Panuje cisza pełna najwyższego napięcia. Po kilku chwilach uszka dziewczynki różowieją, oddech zaczyna powracać. Krew ojca wsącza się powoli do słabiutkiego organizmu. Dziecko jest uratowane.
Operacja nabiera niebywałego rozgłosu, przebieg jej zostaje dokładnie podany w Journal of the American Medical Association z 14 maja 1910 roku, a sam John Rockefeller notuje w swoim pamiętniku ten wypadek jako niezwykłe wydarzenie.
Doskonałe wyniki techniki operacyjnej w połączeniu z badaniami z zakresu biologii prowadzą uczonego na tropy nowych odkryć.
Z embrionów zwierzęcych wytwarza substancje, w których możliwe jest utrzymanie przy życiu tkanek albo części organów w oddzieleniu od organizmu. Serce kury na przykład, utrzymywane przy życiu przeszło 20 lat, było wystawione jako eksponat w pawilonie odkryć nowoczesnych na Międzynarodowej Wystawie Światowej w Paryżu w roku 1937.
Te osiągnięcia sprawiają, że w roku 1912 dr Carrel zostaje laureatem nagrody Nobla w dziedzinie medycyny i fizjologii.
W tym samym mniej więcej czasie zachodzi zmiana w prywatnym życiu dra Carrela. 26 grudnia 1913 roku zaślubia w Paryżu, w kościele Saint-Pierre du Gros-Caillou, panią Annę-Marię-Laurę de La Meyrie. Historia tego małżeństwa ma oryginalny początek.
W latach 1909-1912 dr Carrel odbywał corocznie podróż do Lourdes w połowie sierpnia, w okresie wielkich pielgrzymek. Realizm jego badań naukowych nie zdołał zatrzeć śladu wielkiego przeżycia z roku 1903. Ale wiara nie jest jedynym motywem skłaniającym go do powrotu na miejsce cudownych uzdrowień. Dr Carrel pragnie potwierdzenia swych obserwacji. Umysł jego szuka drogi, na której mógłby w sposób naukowy zgłębić tajemnicę tych cudownych zjawisk i dojść do obiektywnej prawdy i pewności.
W roku 1910 dr Carrel jest po raz drugi świadkiem cudu. Półtoraroczne dziecko, niewidome od urodzenia odzyskuje wzrok.
Godziną wieczorną, kiedy rozejdą się tłumy pielgrzymów, dr Carrel błądzi samotnie koło Groty, zatopiony w rozmyślaniach. Po jakimś czasie dostrzega siedzącą na ławce młodą kobietę w żałobie.
– Czy to nie pani dziś po południu niosła na rękach niewidome dziecko, które cudem odzyskało wzrok?
– Tak, to ja.
Piękna 35-letnia pani de La Meyrie z domu Gourlez de la Motte, pochodziła z rodziny arystokratycznej. Po śmierci męża, z którym miała kilkuletniego synka, pani de La Meyrie poświęciła się pracy społecznej i charytatywnej. Rokrocznie jako sanitariuszka towarzyszyła pielgrzymkom chorych do Lourdes. Żarliwa i praktykująca katoliczka była jak na owe czasy kobietą niezwykle nowoczesną. Uprawiała sporty, brała udział w polowaniach, prowadziła samochód, uczęszczała na kursy sanitarne Czerwonego Krzyża. Wiele cech wspólnych charakteru i intelektu łączyło panią de La Meyrie z doktorem Carrelem. Mieli tę samą niezależność i śmiałość poglądów, gotowość do podejmowania ryzyka w wielu dziedzinach. Toteż od pierwszego spotkania złączyło tych dwoje ludzi wzajemne zrozumienie, które z czasem przeobraziło się w głębokie i trwałe uczucie.
W historii trzydziestopięcioletniej pracy naukowej Carrela pamiętną datą pozostanie dzień 28 listopada 1930 roku, kiedy to poznaje on Karola Lindbergha, konstruktora i pilota, słynnego z przelotu przez Atlantyk, bożyszcze Ameryki w owych latach.
Na skonstruowanie sztucznego serca, tej chimery, zaprzątającej już od dawna umysły fizjologów poświęcą Lindbergh i Carrel pięć lat pracy i eksperymentów, by dopiąć celu w roku 1935.
Był to aparat nie tylko precyzyjny, ale wprost magiczny; było to odkrycie o niezwykłym znaczeniu dla medycyny. Sztuczne serce umożliwiało leczenie organów w oddzieleniu od organizmu i wprowadzenie ich z powrotem do organizmu już w stanie zdrowym.
W 1935 roku ukazuje się „Człowiek istota nieznana”, podstawowe dzieło Carrela, będące syntezą ówczesnej wiedzy o człowieku. Zostaje przetłumaczone na wszystkie ważniejsze języki świata. Alexis Carrel staje się bardziej sławny dzięki temu dziełu niż swym odkryciom naukowym.
