Michael styczeń - luty 2010

5 / 16

styczeń-luty 2010 Dwumiesięcznik MICHAEL Journal: 1101 Principale St., Rougemont QC, J0L 1M0, Canada • Tel.: (450) 469-2209 • Fax (450) 469-2601
Dwumiesięcznik MICHAEL: ul. Traugutta 107/5, 50-419 Wrocław, Polska • Tel.: (071) 343-6750 • •
człowiek. Był bardzo poruszony, mówił z wyraźnym
wzruszeniem: „Jestem niewidomy. Wiedziałem, że
ten film to coś wyjątkowego. I modliłem się: Jezu,
proszę, pozwól mi ten film zobaczyć”. I kiedy skoń­
czył tę modlitwę – jak mówił – odzyskał wzrok. Był
w stanie widzieć ten film od pierwszej sceny do koń­
cowych napisów. Potem znów stracił wzrok. Dodał,
że to doświadczenie było tak mocne, że nie wie, co
byłoby dla niego lepsze: to, że odzyskał wzrok na te
30 minut, czy też odzyskanie wzroku na zawsze.
Dla mnie było to wyjątkowo ciekawe zdarzenie.
Ten niewidomy był w stanie opowiedzieć, co w fil­
mie widział. Mówił o jednej konkretnej scenie, która
szczególnie zapadła mu w serce. Chciałbym dodać,
że kiedy realizowaliśmy ten film, nakręciliśmy dużo
różnego materiału: np. ludzi przyjmujących Komu­
nię czy młodzież odpowiednio ubraną i przystępu­
jącą do Komunii z godnością. Kiedy filmowaliśmy
dzieci, była wśród nich jedna dziewczynka. Pamię­
tam, że ostrość kadru była doskonała, światło ide­
alne, wyraz twarzy świetny. Uchwyciłem moment,
kiedy przyjmowała Komunię na język. To było pięk­
ne ujęcie i pomyślałem, że w filmie będzie ważne.
I ze wszystkich ludzi, którzy film widzieli, a było ich
tysiące, tylko ten ślepy człowiek zwrócił uwagę na
wyjątkowość tej sceny. Dla mnie to ewidentny do­
wód, że on ten film widział.
Wydaje mi się, że jeżeli dzieje się cud, to na­
stępne pytanie powinno być: dlaczego? Jeżeli jest
to znak od Boga, jeżeli Bóg pozwala hostii krwa­
wić i objawia, że jest to mięsień serca, to musi być
jakiś powód. Bóg nie robi rzeczy bez powodu. Je­
żeli to jest od Boga, to ma być pomocą dla naszej
wiary. Ja już z doświadczenia wiem, że wielu ludzi
wróciło do Boga po zetknięciu się z tymi historiami.
I tak sobie to tłumaczę, że Bóg je nam daje, aby
umocnić naszą wiarę. Nie sądzę, że powinniśmy się
ich wstydzić, jeżeli są prawdziwe. Niektórzy ludzie
mają bardzo mocną wiarę i ich nie potrzebują. Ale
jest wielu innych, jak chociażby ja sam, który po­
trzebuję zachęty, dodania odwagi. Dopiero poprzez
te poszukiwania i analizowanie tych histo­
rii dokonała się we mnie wewnętrzna prze­
miana w rozumieniu Eucharystii.
Wydaje się, że ludzie są zawstydze­
ni taką koncepcją cudów, ale przecież w
Kościele jest wielu świętych, których he­
roiczności Kościół dochodził w procesach
kanonizacyjnych, pytając o działanie Boga
w ich życiu. Cuda nie są wierze katolickiej
obce. Nie powinniśmy się więc dziwić, że
się dzieją. Ciekawe, że wielu z nas chce
wiedzieć, że takie rzeczy są możliwe. A je­
żeli są możliwe – to daje nam to zupełnie
inną perspektywę życia, niż ta odczytywa­
na z gazet, według których właściwie Boga
nie ma.
W swej pracy odkryłem, że ludzie są
głodni Boga. Potrzebują czegoś, co po­
zwoli im wyjść ponad negatywizm naszego
świata głoszącego, że Bóg nie istnieje, nie
działa, nie odpowiada. Gdy rozmawiałem
z ludźmi w czasie tych poszukiwań, za­
uważyłem, że nie wstydzą się mówić, ile
radości daje im fakt, że Bóg odpowiada na
modlitwy. Choćby przypadek tego niewido­
mego, który prosił Boga, aby pozwolił mu
ten film zobaczyć i rzeczywiście go widział
– dla mnie to ma ogromne znaczenie. Bóg
musiał tam być, skoro go wysłuchał. Ślepy
nie modlił się niczym dziad do obrazu. Pro­
sił Boga i cud się stał. Bóg odpowiedział.
Ja nie wyszukuję cudów. Jednak kiedy one się
zdarzają i Kościół je uznaje, to mamy prawo o nich
mówić. Wydaje mi się, że Bogu to się podoba. W
książce piszę więc o tym współczesnym przypadku.
Sądzę, że jest to historia ważna, dzięki której wiara
ludzi się umocni. To nie jest tak, że gonię za cudami.
Ale kiedy się dzieją i jestem w nie w jakiś sposób
włączony, to mam obowiązek o nich mówić.
Ron Tesoriero
Wysłuchał i spisał ks. Józef Polak SJ
za zgodą Radia Watykańskiego
Konsekrowana Hostia zmienia się w ciało. Nie­
widomy odzyskuje wzrok na pół godziny, by zoba­
czyć film o Eucharystii. Te i inne współczesne przy­
padki opisał australijski prawnik Ron Tesoriero. Na
Światowych Dniach Młodzieży w Sydney był jedną
z osób składających świadectwo.
Ron Tesoriero: Napisałem książkę „Reason to
believe”. Jej rdzeń stanowi historia, która moim zda­
niem będzie miała szczególne znaczenie dla Koś­
cioła. Wydarzyła się ona w Buenos Aires w Argenty­
nie, gdzie kard. Jorge Bergoglio poprosił profesora,
z którym współpracuję, o zbadanie konkretnej spra­
wy. Chodzi o wydarzenie z parafialnego kościoła w
Buenos Aires. Księdzu, który dopiero co skończył
odprawiać Mszę św., powiedziano, że na podłodze
tego kościoła leży porzucona hostia. Podniósł ją z
zamiarem spożycia, jednak widząc jej stan, umieś­
cił ją w naczyniu z wodą i włożył do Tabernakulum.
I po dwóch czy trzech dniach zauważył, że hostia
zmieniła się w jakąś krwistą substancję, która w cią­
gu następnych kilku dni jeszcze się powiększyła. W
książce zamieściłem zdjęcia ukazujące, że przemia­
na hostii jest nadzwyczajna: zmieniła się w krwistą,
wręcz gęstą substancję. To robi wrażenie.
Kościół zdecydował się podjąć badanie. Po­
zwolono mi udokumentować pobieranie próbki i
przyłączono do grupy, która organizowała badanie
tego wycinka. Podsumowując tę historię: substancja
okazała się ciałem i krwią, z obecnością ludzkiego
DNA. Znamienne, że ten fragment ciała został ziden­
tyfikowany. Amerykański patolog wyspecjalizowany
w kardiologii, patrząc w mikroskop, oświadczył:
„Mogę dokładnie powiedzieć, co to jest. Materiał ma
pochodzenie ludzkie, jest to ciało, a konkretnie część
mięśnia sercowego odpowiedzialnego za skurcze
serca. I jest to ciało żywe. Mogę coś jeszcze dodać:
wokół tkanki jest bardzo wiele białych ciałek. Można
to wytłumaczyć dwoma racjami. Pierwsza: to serce
żyło w chwili pobierania wycinka. Mówię, że serce
żyło, gdyż normalnie białe ciałka obumierają poza
żywym organizmem, potrzebują organizmu, aby je
ożywiał. I ich obecność wskazuje, że sub­
stancja żyła w chwili pobierania próbki”.
Dalej, powiedział też, że te ciałka wniknęły
w tkankę, co może znaczyć, że to serce
cierpiało – np. jak ktoś, kto ciężko był bity
w okolice klatki piersiowej.
Proszę sobie wyobrazić, jak to jest, gdy
jest się w pokoju z naukowcem, który to
mówi, nie wiedząc, skąd jest materiał, a my
wiemy o pochodzeniu badanego wycinka.
Na Światowe Dni Młodzieży do Sydney
przywieźliśmy dokumentację przekazaną
przez tego księdza. Przybył i on sam, aby
dać świadectwo, że do naczynia włożył
normalną hostię, tyle że konsekrowaną.
A naukowo udowodniono, że substan­
cja wyjęta z naczynia jest ciałem i krwią.
Pomyślmy o tym przez chwilę. To nie jest
moje przekonanie czy tego księdza: to jest
zdanie naukowca.
Z naukowego punktu widzenia ogrom­
ne znaczenie ma fakt, że coś takiego się
wydarzyło. Żyjemy w świecie bardzo za­
leżnym od nauki. A nauka twierdzi, że
może wytłumaczyć każdy obszar naszego
istnienia. W ogólnym przekonaniu cuda się
nie zdarzają, ponieważ nauka jest bardzo
rygorystyczna i zawsze zostawia furtkę, że
jeżeli nie ma czegoś dziś, to nie znaczy,
że jutro się to nie zdarzy. Jak dotąd nie ma
jednak wytłumaczenia, w jaki sposób kawałek chle­
ba może się zmienić w ciało i krew.
W prezentacji na Światowych Dniach Młodzieży
w Sydney opowiedzieliśmy, jak nauka dowiodła
tego, co wyznajemy wiarą: że podczas Mszy św.
ofiarowany chleb przemienia się w Ciało Chrystusa.
Dzisiejsi katolicy różnie patrzą na przeistoczenie.
Moim zdaniem nie każdy wierzy, że to jest prawdzi­
we Ciało i Krew Chrystusa. Większość ludzi uznaje
obecność Chrystusa w Eucharystii, ale w sposób
symboliczny, a nie realny. Ten naukowy dowód na­
tomiast wskazuje nam, że Ciało i Krew w Eucharystii
nie są symboliczne, są rzeczywiste, tak jak nauczał
Jezus Chrystus. Ukazując to, chcemy zachęcić do
pełniejszego rozumienia, że Jezus jest rzeczywi­
ście obecny pod postaciami Chleba i Wina. Nie mo­
żemy Go zobaczyć, ale On widzi nas. To właśnie
są postacie, które wybrał, aby pozostać z nami do
końca czasów. Wydaje mi się, że kiedy ludzie poj­
mą wartość tego, że Jezus jest prawdziwie obecny
i że mają z Nim naprawdę bezpośrednią relację – to
zmieni rozumienie Mszy św. i Eucharystii.
Czy mnie to osobiście dotknęło? Oczywiście.
Pierwsza sprawa, która uderza, to fakt, jakie mia­
łem szczęście, zostając włączony w tę sprawę.
Pamiętam, kiedy pierwszy raz zaczynałem badać
mistyczne doświadczenia w Kościele, kiedy w po­
korny sposób zaczęło się moje poszukiwanie. Je­
stem prawnikiem. Kiedyś do mojego biura przyszedł
ksiądz. Wówczas nie praktykowałem wiary. I opo­
wiedział mi, jak się modli, by stała się rzecz niemoż­
liwa. Chciał kawałek ziemi na kościół. Umieścił tam
jakiś obrazek i modlił się z nadzieją na cud. I oka­
zało się, że cud się stał. Osoba, która była właści­
cielem tej ziemi, przyszła do mnie następnego dnia,
mówiąc, że chce się jej pozbyć za bezcen. I wtedy
zrozumiałem, że jeżeli ludzie się modlą o to, co nie­
możliwe, to się to staje.
Czy to przypadek, czy raczej Bóg wysłuchuje i
działa? Zacząłem wyszukiwać wydarzenia z historii,
gdzie Bóg w jakiś sposób interweniował. Czytałem
o Fatimie, o znanym z cudu eucharystycznego Lan­
ciano we Włoszech. I mówiłem sobie: jakie to cu­
downe, że kawałek chleba stał się Ciałem i Krwią,
że od IX w. po dziś dzień istnieje. Myślałem: jak fa­
scynującą rzeczą byłoby uczestniczyć w badaniach
tego cudu, jak wielką sprawą byłaby możliwość opo­
wiedzenia tej historii, że jest prawdziwa. I zostało
mi to dane. Właśnie teraz to robię. Mam przywilej
i możliwość, które podejmuję również w poczuciu
odpowiedzialności. Myślę o odpowiedzialności za
głoszenie prawdy o tym, co widzieliśmy, co badali­
śmy. Chcę też pomóc przedstawić to Kościołowi w
taki sposób, aby miało to znaczenie i by można było
z tego korzystać.
Takich historii jest wiele. Zrobiliśmy film doku­
mentalny o Eucharystii w znacznej mierze oparty
na tych naukowych odkryciach dotyczących wyda­
rzenia z Argentyny. Chodzi nam o to, aby przed­
stawić zwłaszcza tym katolikom, których wiara osła­
bła, naukę Kościoła o Eucharystii. Prezentowaliśmy
ten film w kilku miastach Australii. Towarzyszył mi
przy tym człowiek, który przez lata był prawdopo­
dobnie najważniejszymaustralijskimdziennikarzem:
Mike Willesee. On się nawrócił, pracując nad jed­
ną z tych historii. Kiedyś prezentowaliśmy ten film
o Eucharystii w Adelajdzie dla około dwutysięcznej
publiczności. Jak zwykle, zapytaliśmy po projekcji,
czy ktoś ma jakieś pytania. Podniósł się pewien
Serce w Hostii
świadectwo Rona Tesoriero, autora książki „Reason to Believe” – „Powód do wiary”