Michael sierpień - wrzesień 2007

14 / 16

14 MICHAEL Journal: 1101 Principale St., Rougemont QC, J0L 1M0, Canada • Tel.: (450) 469-2209 • Fax (450) 469-2601
Dwumiesięcznik MICHAEL: ul. Komuny Paryskiej 45/3A, 50-452 Wrocław, Polska • Tel.: (071) 343-6750 • sierpień-wrzesień 2007
Przedstawiamy Państwu kolejną część książ-
ki pt. „Pionki w grze” autorstwa komandora
Kanadyjskiej Królewskiej Marynarki Wojennej,
Williama Guy Carra (1895-1959), opisującego hi-
storię międzynarodowej konspiracji. Jego studia
i badania wszelkich aspektów międzynarodowej
konspiracji, zaprowadziły go do niemal wszyst-
kich krajów świata. Komandor Carr zdecydowa-
ny był przekazać jak największej grupie ludzi
informacje na temat sił zła, które niepomyślnie
wpływają na całe nasze życie i życie naszych
dzieci.
William Guy Carr
część dwudziesta druga
Rozdział XII
REWOLUCJA HISZPAŃSKA
Realizacja Dalekosiężnego Planu ostatecznego
ujarzmienia Hiszpanii rozpoczęła się, jak w innych
krajach, wkrótce po śmierci Chrystusa. W usiło­
waniu zgniecenia siły Kościoła chrześcijańskiego
w Hiszpanii, lichwiarze nakazali swoim agentom
przenikanie do zakonów i udawanie chrześcijan.
To ustawiło ich w pozycjach, pozwalających nisz­
czyć organizacje kościelne od środka. Konspiracja
ta stała się oczywista i papież Innocenty III usta­
nowił w XIII w. inkwizycję. Celem inkwizycji było
wykrywanie i przesłuchiwanie niewiernych, podej­
rzanych o podawanie się za chrześcijan. Hiszpa­
nia była nadzwyczaj życzliwa dla Żydów. Wolno im
było zajmować stanowiska i działali jako poborcy
podatkowi. Lecz, jak działo się to w każdym innym
kraju europejskim, za przestępstwa ateistycznych
lichwiarzy i ich agentów oskarżano całą populację
żydowską. W latach 1475-1504, podczas panowa­
nia Izabeli i Ferdynanda, inkwizycja używana była
szeroko do zlokalizowania i zgładzenia wszystkich
zdrajców, którzy spiskowali, żeby obalić władzę
Kościoła i państwa. Inkwizytorzy pod kierunkiem To­
rquemady odkryli, że wywrotowe podziemie miało
być tak rozpowszechnione i dobrze zorganizowane,
że w 1492 r. Hiszpania poszła za przykładem innych
krajów europejskich i wypędziła Żydów. Zadanie to
dostarczyło niektórym ekstremistom sposobności
do zorganizowania przemocy tłumu przeciwko Ży­
dom i miało wtedy miejsce kilka wielkich i godnych
pożałowania masakr. Te bezprawne morderstwa zo­
stały publicznie potępione przez władze kościelne w
Rzymie.
Potem międzynarodowi bankierzy zreorgani­
zowali w latach 1600-nych swoich agentów, którzy
przeniknęli do hiszpańskiego Departamentu Skar­
bu. Byli oni nadzwyczaj aktywni w czasie obu re­
wolucji: angielskiej i francuskiej, próbując zniszczyć
hiszpańską ekonomię, żeby przygotować drogę dla
rewolucji także i w tym kraju.
Warto przestudiować polityczne knowania, które
trwały w Hiszpanii w latach 1839-1939, ponieważ
Odnosi się to do rady przesłanej przez Sanhedryn w
Konstantynopolu wspominanemu wcześniej rabinowi
miasta Arles en Provence, Chemorowi w 1489 r. (zob.
Pionki w grze MICHAEL nr 26, marzec-kwiecień 2004).
daje to klarowny obraz wzoru techniki rewolucyjnej,
używanej do przeprowadzenia ostatecznego ujarz­
mienia wszystkich krajów. We wszelkich działaniach
rewolucyjnych istnieją trzy stopnie.
Pierwszy: Infiltracja rządów, administracji pań­
stwowej, sił zbrojnych i organizacji pracowniczych
przez agentów partii rewolucyjnej w celu zniszcze­
nia rządu od środka, kiedy wydany zostanie rozkaz
rewolty.
Drugi: Związek partii rewolucyjnej z partią so­
cjalistyczną lub liberalną na lewo od centrum w celu
obalenia istniejącego rządu, niezależnie od tego,
czy jest to monarchia, czy republika.
Trzeci : Działania wywrotowe dla wywołania anar­
chii w celu zdyskredytowania rządu Frontu Ludowe­
go i dostarczenia pretekstu do utworzenia dyktatu­
ry proletariatu. Kiedy to nastąpi, przeprowadzone
czystki zamienią ją w dyktaturę totalitarną, jak stało
się to w Rosji w 1917 r.
Agenci Karola Marksa zorganizowali pierwszy
hiszpański Polityczny Strajk Generalny w 1865 r.
W 1868 r. dyrektorzy Światowego Ruchu Rewolu­
cyjnego wysłali Senora Fanelli do Hiszpanii w celu
nawiązania stosunków między anarchistami i mar­
ksistowskimi rewolucjonistami. Fanelli był bliskim
przyjacielem Bakunina, który z kolei był
ścisłym współpracownikiem Marksa i En­
gelsa. W 1870 r. Bakunin poróżnił się z
Marksem na temat polityki. Został on wy­
kluczony z Pierwszej Międzynarodówki
Światowego Ruchu Rewolucyjnego.
W 1872 r. Bakunin wpłynął na hi­
szpańskich przywódców rewolucyjnych,
by utworzyli oni Związek Socjalistyczno-
Demokratyczny. Rząd hiszpański uznał
ekstremistyczną organizację Bakunina
za nielegalną. Kontynuowała ona jednak
swoją działalność w podziemiu. Loże
Wielkiego Wschodu utworzyły dogodne
centrale. Na kongresie w Saragossie hi­
szpański oddział Międzynarodówki Mar­
ksistowskiej zgodził się połączyć z Mię­
dzynarodówką Anarchistyczną. Po tym
połączeniu obie grupy skoncentrowały się
na organizowaniu różnych Grup Związko­
wych w ogromną „camorrę”. Ukoronowali
oni swoje połączone wysiłki rewolucją,
która doprowadziła do utworzenia pierw­
szej Republiki Hiszpańskiej w 1873 r.
Staraniom ze strony przywódców rewolucyjnych
towarzyszył zwykły terror. Szalała anarchia. Miały
miejsce różne rodzaje ekscesów. W końcu generał
Pavia przeprowadził „zamach
stanu” i rewolucjoniści znowu
zeszli do podziemia.
Członkowie podziemia re­
wolucyjnego wspierali liderów
umiarkowanego ruchu „liberal-
nego”, żeby jeszcze raz rozpo­
cząć jawną działalność i zdobyć
władzę polityczną. Do rozpoczę­
cia wojny domowej przywódcy
rewolucyjni użyli sporu między
tymi, którzy utrzymywali, że na
tronie powinni zasiadać potom­
kowie Don Carlosa, a tymi, któ­
rzy twierdzili, iż rządzić powinni
potomkowie Izabeli. Wojna ta
zakończyła się pokonaniem gru­
py carlistowskiej w 1876 r.
Hiszpańscy robotnicy rze­
czywiście pragnęli zorganizować
się dla swojej własnej ochrony, ale większość nie
zgadzała się z radykalną polityką, popieraną przez
anarchistów. Dlatego antyrewolucjoniści zorgani­
zowali „związek robotników”. Ci ludzie o umiarko­
wanych poglądach zostali natychmiast napadnięci
Więcej szczegółów można znaleźć w książce pt. Baku­
nin prof. E. H. Carra.
Ze szczegółami dotyczącymi tego okresu hiszpańskiej
historii można zapoznać się w pracy C. Domiego pt. La
Quiebra Fraudulenta de la Republica.
Jest to typowy przykład użycia dowolnej sytuacji do po­
dzielenia obywateli narodu i doprowadzenia ich do wza-
jemnej walki na zasadzie tego, że wszystkie wojny torują
drogę rewolucji.
zarówno przez rewolucjonistów jak i pracodawców.
Prześladowanie to trwało do 1888 r., kiedy, za radą
Pabla Iglesiasa, grupa umiarkowana przyjęła nazwę
„Powszechny Związek Zawodowy Robotników”, któ­
ry stał się znany w Hiszpanii jako UGT. Członkowie
tej organizacji nie otrzymali zbyt dużego wsparcia,
dopóki rząd nie zakazał działania Iberyjskiej Fede­
racji Anarchistycznej.
Syndykaliści współpracowali z partią radykal­
nych republikanów do 1908 r. Potem utworzyli oni
dziennik „Solidaridad Obrera”, a dwa lata później,
w 1910 r., założyli Regionalną Konfederację Pracy,
znaną w Hiszpanii jako CRT. Zaraz potem utworzyli
Narodową Konfederację Pracy (CNT).
W 1913 r. CRT i CNT zostały zawieszone w wyni­
ku serii strajków. Rząd nie sprzeciwiał się zasadom
zbiorowych negocjacji, ale był przeciwny ekstremi­
stycznej polityce i rewolucyjnym działaniom liderów.
Tak więc usankcjonowane organizacje siły roboczej,
dążącej do sprawiedliwości społecznej, zostały za­
kazane, ponieważ element radykalny zdawał się
zawsze znajdować sobie drogę do pozycji kierowni­
czych w Związkach Zawodowych.
Reakcja była taka, jakiej oczekiwali spiskowcy
światowej rewolucji. Mocno wzrosła siła ich syndy­
kalistycznego ruchu rewolucyjnego, który działał
przeciwko wszystkim partiom politycznym i prze­
ciwko samemu państwu. Polityką tych ekstremi­
stów była „akcja bezpośrednia”, którą zalecano
prowadzić z największym zapałem i przemocą. W
1916 r. CRT została zreorganizowana przez Angela
Pestanę i Salvadora Segui. W 1918 r. ci dwaj przy­
wódcy robotniczy utworzyli w Barcelonie „Jedyny
Syndykat”, powszechnie znany jako „Jeden Wielki
Syndykat”.
W czasie I wojny światowej Hiszpania, jako kraj
neutralny, zarobiła ogromną ilość pieniędzy, ale,
zasadniczo, klasy pracujące nie otrzymały żadnej
sprawiedliwej części narodowego dobrobytu. Fakt
ten był prawdopodobnie decydującym czynnikiem,
który wpędził większość członków klas pracujących
z umiarkowanych organizacji związkowych w ręce
przywódców rewolucyjnych z ekstremistycznych
grup związkowych. Jednakże bardziej umiarkowa­
ni i trzeźwo myślący przywódcy związkowi nie pod­
dawali się w walce przeciwko grupom radykalnym i
w wyniku swoich działań utworzyli w 1920 r. nową
grupę związkową, znaną jako „Wolny Syndykat”.
W ciągu następnych trzech lat trwały nieustanne
zmagania między prawicowymi i
lewicowymi organizacjami związ­
kowymi. Strajki lokalne, strajki ge­
neralne, niszczenie nieruchomości,
tajne zamachy usuwające liderów
związkowych, hurtowe morder­
stwa, zmniejszające siłę organizacji
opozycyjnych – wszystkie te zbrod­
nie, popełniane były w imię wol-
ności. W 1923 r. nastąpił chaos.
Król Hiszpanii zażądał, by generał
Primo de Rivera został dyktatorem
wojskowym, żeby zapobiec dopro­
wadzeniu do następnej rewolucji,
jaka mogła zostać wywołana przez
partię komunistyczną.
Jednym z pierwszych rezul­
tatów dyktatury Primo de Rivery
było pomyślne zakończenie wojny
marokańskiej. To w czasie ostat­
niej fazy tej wojny generał Franco
znakomicie wyróżnił się na polu walki. Zamienił on
coś, co wyglądało na kompletną klęskę militarną we
wspaniałe zwycięstwo. Łagodząc sprawiedliwość
miłosierdziem, zdobył sobie podziw i wierność wielu
rodowitych Marokańczyków. W ten sposób zwrócił
na siebie uwagę społeczeństwa hiszpańskiego. Ri­
vera jest oskarżany przez swoich wrogów o robienie
wszystkiego, czego człowiek nie powinien robić.
Należy tylko sprawiedliwie odnotować, że przywró
Jest to typowy przykład umieszczania agentów między­
narodowych bankieróww prywatnym i odpowiedzialnym
przedsięwzięciu, w celu pomocy jego rewolucyjnym li-
derom w pozbyciu się liderów umiarkowanych, których
nie mogą oni kupić lub kontrolować w inny sposób.
Międzynarodowa konspiracja
Pionki w grze
generał Primo de Rivera (1870-1930)