Michael sierpień - wrzesień 2007

15 / 16

15 MICHAEL Journal: 1101 Principale St., Rougemont QC, J0L 1M0, Canada • Tel.: (450) 469-2209 • Fax (450) 469-2601
Dwumiesięcznik MICHAEL: ul. Komuny Paryskiej 45/3A, 50-452 Wrocław, Polska • Tel.: (071) 343-6750 • sierpień-wrzesień 2007
Generał Mola mówi, że do 1938 r. przybyło do
Hiszpanii ponad dwustu liderów rewolucyjnych po
odbyciu szkolenia w Instytucie Lenina w Moskwie.
Od 1930 r. do daty wybo­
rów prowadzona była przeciw­
ko królowi Hiszpanii i rodzinie
królewskiej kampania infamii,
dokładnie taka sama, jak prze­
ciwko Ludwikowi XVI i Marii
Antoninie. Jedno z najbar­
dziej absurdalnych kłamstw,
jakie kiedykolwiek wymyślono,
utrzymywało, że każdego dnia
pobierano krew pewnemu hi­
szpańskiemu żołnierzowi, do­
prowadzając go do zagroże­
nia życia, żeby utrzymać przy
życiu księcia Asturii, który cier­
piał z powodu hemofilii. Inne
oszczerstwa oskarżały króla
o to, że był libertynem, tak jak
caryca Rosji została fałszywie
oskarżona o to, że była ko-
chanką Rasputina.
Karty do głosowania zapychające urny w wiel­
kich centrach przemysłowych zmiotły mocny wiejski
głos, popierający monarchię. Kiedy ogłoszono, że
poparcie w wyborach uzyskała republikańska for­
ma rządu, król hiszpański Alfons XIII ogłosił swoją
ostatnią publiczną odezwę. Czytamy w niej: „Prze­
prowadzone w niedzielę wybory, udowodniły, że nie
cieszę się już więcej miłością i przywiązaniem mo­
jego ludu. Moje sumienie mówi mi, że ten stan nie
będzie trwały, ponieważ zawsze starałem się służyć
Hiszpanii i mojemu ludowi z całym poświęceniem.
Król może popełniać błędy. Bez wątpienia popełnia­
łem je od czasu do czasu, ale wiem, że nasz kraj za­
wsze był wielkoduszny wobec błędów innych osób,
popełnianych bez złej woli.
Jestem królem wszystkich Hiszpanów i sam
jestem Hiszpanem. Mógłbym znaleźć wystarcza­
jące środki do utrzymania mo­
ich królewskich prerogatyw,
skutecznie stawiając opór tym,
którzy je atakują, ale wolę raczej
stać zdecydowanie na uboczu,
niż prowokować konflikt, który
mógłby ustawić moich rodaków
przeciwko sobie wwojnie domo­
wej i bratobójczej walce.
Nie wyrzekam się ani jed­
nego z moich praw, które, raczej
niż będąc moje, są zgromadzo­
nym dziedzictwem historii, re­
gulującym królewskie sprawo­
wanie władzy, z którego będę
musiał pewnego dnia przedsta­
wić ścisłe sprawozdanie. Będę
czekał na prawdziwy i pełny
wyraz zbiorowego sumienia i,
dopóki naród się nie wypowie,
celowo zawieszam wykonywa­
nie moich królewskich upraw-
nień i opuszczam Hiszpanię, uznając w ten sposób,
że jest ona jedyną panią swego przeznaczenia.
Także teraz wierzę, że wypełniam obowiązek, który
dyktuje miłość mojej ojczyzny. Modlę się do Boga,
żeby wszyscy inni Hiszpanie mogli poczuć i wypeł­
nić swój obowiązek tak, jak ja szczerze to robię”. 10
Wielu socjalistów, którzy utworzyli w 1931 r. hi­
szpański rząd republikański, było szczerych w swo­
ich przekonaniach. Nie chcieli oni żadnego udziału
„czerwonego” komunizmu ani „czarnego” nazizmu.
Lecz okazali się bezsilni, by przeszkodzić ko­
munistom i anarchistom we wprowadzeniu w życie
drugiej części ich programu rewolucyjnego.
Taktyka, którą zastosowali liderzy rewolucyjni
polegała na przechytrzaniu socjalistów przy każdej
sposobności. Czerwone Komórki wewnątrz rządu
powodowały, że popełniał on pewne głupie błędy.
Wtedy Czerwoni na zewnątrz krytykowali rząd, jako
grupę wielu niekompetentnych, skorumpowanych i
nieskutecznych głupków. Komuniści i anarchiści
twierdzili, że jedynie dyktatura proletariatu mogłaby
ustanowić trwały rząd. Agenci Moskwy popełniali
każdy wyobrażalny rodzaj zbrodni, żeby zdyskre­
dytować także osoby odpowiedzialne za bezpie­
czeństwo wewnętrzne.
10 Dokument ten dowodzi, iż Międzynarodowa Pra-
sa okłamywała swoich czytelników, kiedy donosiła, że
król Hiszpanii abdykował. Król Hiszpanii nigdy nie ab­
dykował. Franco utrzymywał kontrolę nad rządem, po-
nieważ Międzynarodowi Konspiratorzy byli wciąż zde-
cydowani zamienić Hiszpanię w totalitarną dyktaturę, co
miało służyć ich celom.
Generał de Rivera, w czasie, kiedy był dyktato­
rem, używał w dużym stopniu Largo Caballero,
żeby pokonać różnice między siłą roboczą i pra­
codawcami. Z nastaniem rządu republikańskiego
Largo Caballero pokazał swoje prawdziwe oblicze.
W 1935 r. Caballero otwarcie chwalił się, że umie­
ścił „dziesiątki tysięcy komunistycznych Komórek w
całej Hiszpanii”.
Na Jedenastym Plenum egzekutywy Międzyna­
rodówki Komunistycznej hiszpańscy delegaci zo­
stali zasypani gratulacjami, ponieważ „w Hiszpanii
tworzone były w szybkim tempie warunki wstępne
kryzysu rewolucyjnego”.11
Gratulacje dla delegatów hiszpańskich na Dwu­
nastym Plenum brzmiały następująco: „W Hiszpanii,
zwłaszcza, mogliśmy obserwować takie zmagania
strajkowe, trwające nieprzerwanie wiele miesięcy,
jakich proletariat hiszpański nie doświadczył nigdy
wcześniej. To, co nade wszystko przynoszą te zma­
gania, to dalszy rozwój rewolucji hiszpańskiej”.
Istnieje stare powiedzenie: „Kiedy złodzieje się
kłócą, prawda wychodzi na jaw”. To właśnie do­
kładnie wydarzyło się w Hiszpanii. Trzema liderami
moskiewskiego podziemia w Hiszpanii byli: Joaquin
Maurin, Victor Serges i Andres Ninn. Wszyscy byli
młodymi ludźmi i wszyscy przeszli specjalne szko­
lenie z działań rewolucyjnych w Instytucie Lenina w
Moskwie, zanim powierzono im przywództwo w Hi­
szpanii. Maurin w wieku szesnastu lat wplątał się w
separatystyczny ruch w Katalonii. W dojrzałym wie­
ku siedemnastu lat ten intelektualny myśliciel po­
stanowił uczyć Hiszpanów sowieckiego rozwiązania
światowych problemów ekonomicznych. Kiedy miał
dwadzieścia jeden lat, wybrano go na przywódcę
anarchistów. Głosił i praktykował religię nienawiści i
przemocy. W 1914 r. został skazany na dwadzieścia
lat więzienia, ale był niepełnoletni, żeby odbyć taką
karę. W 1921 r. Maurin został delegatem na trzeci
kongres Międzynarodówki Komunistycznej w Mos­
kwie. Skierował na siebie przychylną uwagę.
Wraz z upadkiem Primo de Ri­
very Maurin wrócił do Hiszpanii.
Ukrywał się we Francji i wMoskwie.
Prowadził gorączkowe życie. Sie­
dział i wychodził z więzienia, ucie­
kał z aresztu, został ranny w 1925
r. i uwięziony w cytadeli Montjuich
itd., itd. Jedynym okresem spoko­
ju, jakim cieszył się w życiu, były
trzy lata spędzone z młodą żoną w
Paryżu w okresie od 1927-1930 r.
W 1936 r. Maurin napisał książ­
kę. Przedmowę do niej napisał Vic­
tor Serges. W książce tej pt. Hacia
la Segunda Revolucion ujawnił on
fakt, że Stalin odszedł od ideolo­
gii marksistowskiej i oskarżył go o
użycie sił komunizmu do realizacji
swoich własnych, tajnych, totalitar­
nych ambicji imperialistycznych.12
Nawet potem, gdy Maurin, Ser­
ges i Ninn otwarcie zerwali ze Stalinem w 1936 r.,
ich siła i wpływy wśród klas pracujących były tak
wielkie, że Stalin rozkazał, iż powinno się ich pozo­
stawić przy życiu, dopóki spełniają swoją funkcję.
Stalin używał ich aż do początku wojny domowej w
Hiszpanii. Potem rozkazał ich zlikwidować. Polecił,
żeby „ich śmierć została dokonana w taki sposób,
by społeczeństwu wydawało się, że wszyscy trzej
zginęli jako męczennicy sprawy komunistycznej”.
Maurin został wydany siłom Franco i po procesie
stracony. Serges został zastrzelony przez lojalistów
w czasie walki, a Ninna także usunięto. Ich śmierć
była przez wrogów komunizmu głośno przypisywa­
na aktom przemocy.
Victor Serges pisał: „Ewolucja sowieckiego ko­
munizmu została zakończona w 1936 r. … od rewo­
lucyjnego internacjonalizmu do nacjonalizmuwielkiej
siły militarnej, obsługiwanego, w różnych krajach,
przez partie, subwencjonowane przez siły wojsko­
we. Po lipcu 1936 r. staliniści utworzyli zjednoczoną
Partię Socjalistyczną, powiązaną z Trzecią Między­
narodówką… a celem stalinizmu jest ustanowienie
nowej siły o naturze faszystowskiej, żeby wciągnąć
Francję, prawdopodobnego sojusznika Rosji, DO
WOJNY, KTÓRA JEST przygotowywana”.
(cdn)
William Guy Carr
11 Zobacz angielskie wydanie sprawozdania z Jedena­
stego Plenum, s. 11 i Dwunastego Plenum, s. 37.
12 Nawet Maurin i Serges nie podejrzewali, że Lenin i
Stalin wykonywali tylko rozkazy międzynarodowych
bankierów, którzy z kolei spełniali rozkazy Iluminatów.
cił on prawo i porządek, przeprowadził wiele reform
społecznych i współpracował z Largo Caballero
nad poprawą warunków pracy. Pracował on tak in­
tensywnie, że tylko jego załamaniem
zdrowia w 1929 r. można wytłumaczyć
błędy, jakie popełnił w ocenie sytuacji
w 1930 r.
Zmęczony i wyczerpany oraz jakby
spiesząc się, by zdjąć z siebie ciężar
odpowiedzialności za sprawowany
urząd, powołał dwóch socjalistycz­
nych liderów, Besteira i Saborita.
Powierzył im zadanie zreorganizowa­
nia krajowej machiny wyborczej, żeby
ludzie mogli zdecydować, czy chcą
monarchii, czy rządu republikańskie­
go. Jednak tego, dlaczego de Rivera
wyznaczył Besteira i Saborita do zre­
organizowania machiny wyborczej w
Hiszpanii, prawdopodobnie nie dowie­
my się nigdy.
Dwaj socjaliści przygotowali ma­
chinę wyborczą tak dobrze, że zagwa­
rantowany został rząd socjalistyczno-
republikański. W samym Madrycie liczba fikcyjnych
wyborców przekroczyła 40000. Podobna korupcja
zaistniała we wszystkich większych skupiskach
ludzkich.
Loże Wielkiego Wschodu zorganizowały spe­
cjalny „Wojskowy Związek Braterski”, przy pomocy
którego uzyskały przyrzeczenie poparcia dla spra­
wy republikańskiej przez dwudziestu jeden spo­
śród dwudziestu trzech hiszpańskich generałów,
żeby zapewnić koniec monarchii w Hiszpanii. Ge­
nerał Mola, który był szefem hiszpańskiej służby
bezpieczeństwa wewnętrznego, w swojej książce
Tempestad Calma Intriga Y Crisis informuje nas,
że generałowie zostali wprowadzeni do masonerii
Wielkiego Wschodu i posiadali półtora miliona pe-
setów, umieszczonych do swojej dyspozycji, co
miało pomóc im w ucieczce za granicę, gdyby
ruch republikański przegrał. Franco był jednym
z dwóch generałów, którzy odmówili wstąpienia do
„Wojskowego Związku Braterskiego”. Cano Lopez,
wspierając oświadczenie Moli, powiedział na forum
hiszpańskich Kortezów (parlamentu): „Od 1925 r.
masoneria zgrupowała pod szyldem ‘Wojskowego
Związku Braterskiego’ większość wysokiej rangi
funkcjonariuszy armii. Wśród członków znajdu­
ją się: Cabanellas, Sanjurjo, Goded, Mola, Lopez,
Ochoa, Queipo de Llana i inni… Spośród dwudzie­
stu trzech generałów dywizji, dwudziestu jeden było
masonami… Wszyscy złożyli przysięgę Wielkiemu
Wschodowi”. („Przysięgam nieograniczone posłu­
szeństwo prezydentowi Rady Trzydziestu Trzech…
Przysięgam nie uznawać żadnego śmiertelnika po­
nad niego.”) Lopez dodawał: „Zarówno w 1929 r. dla
obalenia dyktatury Rivery, jak i w 1931 r. dla obale­
nia monarchii, Wielki Wschód wydał rozkazy, które
zostały spełnione przez generałów”.
Generał Mola opowiada, jak on i większość in­
nych generałów złamało swoją przysięgę daną Wiel­
kiemu Wschodowi, kiedy przekonali się, że zostali
po prostu użyci do realizacji tajnych planów Stalina,
których celem było przekształcenie Hiszpanii w ko­
lejną dyktaturę komunistyczną.
Międzynarodowi bankierzy pomogli sfinansować
działania rewolucyjne w Hiszpanii bez własnego an­
gażowania się w nie. W lutym 1932 r. Le Journal
donosił, że Stalin przyrzekł 200 tysięcy dolarów na
pomoc finansową dla Szkół Kształcenia Rewolucyj­
nego w Hiszpanii.
Sprawozdanie finansowe przedstawione kon­
gresowi międzynarodówki komunistycznej w 1931 r.
ujawnia fakt, że otrzymano 240 tysięcy funtówangiel­
skich na pomoc hiszpańskim rewolucjonistom.
W dodatku do powyższego dwa i pół miliona
pesetów zostało przeznaczonych na zakup broni i
amunicji.
Zobacz The Spanish Arena (Hiszpańska arena), s. 56.
Zobacz L’Oeuvre Latine (Dzieło łacińskie) Jeana Dau­
rays, styczeń 1937 r.
To, co powiedział generał Mola zostało potwierdzone
13 marca 1938 r. w audycji radiowej z Moskwy. Spi-
ker wyjaśniał, dlaczego wojna domowa nie została roz­
strzygnięta na korzyść komunistów (lojalistów). Mówił
on: „Wielka praca w Hiszpanii została poważnie prze­
kreślona przez nikczemnych generałów, którzy złamali
swoje przyrzeczenie dane Wielkiemu Wschodowi”.
Gdzie indziej przedstawione są dowody wskazujące, że
przywódcy rewolucyjni dostarczali fałszywych bankno-
tów angielskich dla finansowania działań rewolucyjnych
także w innych krajach.
generał Emilio Mola (1887-1937)
Król Alfons XIII (1886-1941)