Michael maj - czerwiec - lipiec 2008

3 / 24

MICHAEL Journal: 1101 Principale St., Rougemont QC, J0L 1M0, Canada • Tel.: (450) 469-2209 • Fax (450) 469-2601
Dwumiesięcznik MICHAEL: ul. Komuny Paryskiej 45/3A, 50-452 Wrocław, Polska • Tel.: (071) 343-6750 • maj-czerwiec-lipiec 2008
Spis treści nr 47:
49. Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny
– o. Dariusz W. Andrzejewski ...................... 1-2-3-4-5
Trafiona przez piorun
– Gloria Polo ................................................... 5-6-7-8
Zaproszenie
– Marc Kardynał Ouellet ........................................... 8
Jak wiedza ekonomiczna może pomóc...
– Diane Buochar .................................................. 9-16
Czlowiek w tajemnicy stworzenia i odkupienia...
– ks. Tadeusz Bienasz .................................... 17 & 21
Propozycje Kredytu Społecznego. Lekcja 8 cz.2
– Alain Pilote ...................................................... 18-19
Nowe niewolnictwo, cz.3
– Pierre Marchildon ........................................... 20-21
Nadzieja złoczyńców
– Ted Flynn ........................................................ 22-23
69. Kongres Prawdy i Sprawiedliwości Społecznej
– opr. red. ................................................................ 24
(ciąg dalszy na str. 4)
charystia, Boży dar dla życia świata”. Wyjątkowo
ważnym dziś zadaniem jest przypomnienie o Bożym
Darze. Współczesny świat, mimo niezwykłych postę-
pów techniki, szczególnie w dziedzinie komunikacji,
doznaje wstrząsającej próżni wewnętrznej przeży-
wanej w p staci nieobecności Boga. Zafascynowa-
ny własną twórczością współczesny człowiek jest
skłonny zapomnieć o swym Twórcy i uznawać sie-
bie samego za jedynego pana własnych losów.
Pokusa zastąpienia Boga samym sobą nie prze-
kreśla jednak ani tkwiącego w człowieku dążenia do
nieskończoności, ani autentycznych wartości, jakie
stara się on pielęgnować, nawet jeśli zawierają one
niebezpieczeństwa odejścia. Szacunek dla wolno-
ści, troska o równość między ludźmi, ideał solidar-
ności, otwarcie się na nieograniczoną komunikację,
zdolności techniczne i ochrona środowiska: oto bez-
sprzeczne wartości. Budzą one podziw, przynoszą
zaszczyt dzisiejszemu światu i zwiastują owoce, ja-
kimi są sprawiedliwość i braterstwo.
Dramat humanizmu, który zapomniał o Bogu
Zapomnienie o Stworzycielu niesie ry-
zyko zamknięcia się człowieka w sobie, w
egocentryzmie, który odbiera zdolność do
miłowania i do zaangażowania siebie na sta-
łe. Pociąga to z kolei za sobą wzrastającą
frustrację wynikającą z powszechnego dą-
żenia do miłości i wolności. Człowiek stwo-
rzony na podobieństwo Boga i przeznaczony
do życia w komunii z Nim „nie może się w
pełni odnaleźć inaczej, jak tylko przez szcze-
ry dar z siebie samego” . Rozwój człowieka
uzależniony jest od tego daru z samego sie-
bie, które oznacza otwarcie się na bliźniego,
przyjęcie go i poszanowanie życia.
Dzisiejszy człowiek nieustannie
przesuwa granice możliwości prze-
kazywania życia i jego końca. Bez-
graniczne opanowanie tej władzy nad
życiem i śmiercią stanowi poważne za-
grożenie dla ludzkiej istoty. Albowiem,
zgodnie z dobitnym określeniem papieża Jana Pa-
wła II, „kultura śmierci” coraz wyraźniej ujawnia się
w wielu zlaicyzowanych społeczeństwach. Śmierć
Boga we współczesnej kulturze powoduje nieunik-
nioną śmierć człowieka. Obserwujemy to nie tylko
w prądach myśli nihilistycznej, ale szczególnie w
konfliktach, które ujawniają się na każdym szczeblu
ludzkiego doświadczenia. Widzimy zaburzenia we
wzajemnych relacjach i problemy w małżeństwach,
w rodzinach, mnożące się konflikty etniczne i spo-
łeczne oraz poszerzającą się przepaść między bo-
gatymi a ogromną rzeszą biedaków.
Mimo ukształtowanej świadomości godności i
praw człowieka, w świecie nadal widoczne są licz-
ne przykłady ich gwałcenia. Wbrew rozmaitym ini-
cjatywom i apelom o pokój wciąż gromadzone
są środki masowej zagłady. Koncentracja dóbr
w rękach niewielu kompromituje zjawisko glo-
balizacji. Zapewnia bowiem dobrobyt jedynie
wąskim grupom, demonstracyjnie ignorując i
pomijając zasadnicze potrzeby ludzi biednych.
Niesprawiedliwość i nędza zagrażają pokojowi ca-
łego świata, a terroryzm staje się ostateczną bronią
zdesper wanych.
Problemy rodzą się także w sferze religii. Dzi­
siejszy człowiek nie chce być, jak dawniej, poddany
jakiejkolwiek władzy, która narzucałaby mu określo-
ne postępowanie. Zagubiony wśród zalewu infor-
macji i wielości przekonań coraz trudniej przekazuje
nowemu pokoleniu spuściznę tradycji religijnej, jaką
sam otrzymał. Wiara chrześcijańska nie jest w tym
wypadku wyjątkiem – tym bardziej, że przekazanie
jej jest oparte na objawieniu nie dającym się łatwo
objąć rozumem. Zazdrosny o cenne dobro, jakim
jest jego wolność, człowiek „opracowuje” własną
duchowość, oderwaną od religii. Poddaje się przy
tym niekiedy zbyt indywidualistycznym skłonnoś-
ciom dzisiejszych demokratycznych kultur.
Najświętsza Eucharystia zawiera zasadniczą od-
powiedź chrześcijaństwa na tragedię humanizmu,
który zatracił odwołanie do Boga Stwórcy i Zbawcy.
CZĘŚĆ PIERWSZA
Najświętsza Eucharystia – dar Boga
I. Eucharystia – najwspanialszy dar Boga
A. Centrum i szczyt dziejów zbawienia
„Kościół otrzymał Eucharystię od Chrystusa,
swojego Pana, nie jako jeden z wielu cennych da-
rów, ale jako „dar największy”, ponieważ jest to dar z
Dokumenty Soboru Watykańskiego II, Konstytucja duszpa-
sterska o Kościele w świecie współczesnym, Gaudium et Spes,
nr 24.
samego siebie, z własnej osoby w jej świętym czło-
wieczeństwie, jak też dar Jego dzieła zbawienia” .
Sługa Boży Jan Paweł II zakończył i zwieńczył
długi pontyfikat podczas Roku Eucharystii, który
ogłosił w związku ze swą encykliką Ecclesia de Eu­
charistia. Pragnął ożywić w sercu Kościoła uwielbie-
nie dla najwspanialszego daru, jakim jest Najświęt-
sza Eucharystia i wskrzesić odnowioną miłość do
tego sakramentu, który zawiera samą istotę Pana
Jezusa pod postacią Jego świętego człowieczeń-
stwa...
B. Ustanowienie Najświętszej Eucharystii
„Nasz Zbawiciel podczas Ostatniej Wieczerzy,
tej nocy, kiedy został wydany, ustanowił euchary­
styczną Ofiarę swojego Ciała i Krwi, aby w niej na
całe wieki, aż do swego przyjścia, utrwalić ofiarę
krzyża i tak powierzyć Kościołowi, umiłowanej Ob­
lubienicy, pamiątkę swej męki i zmartwychwstania,
sakrament miłosierdzia, znak jedności, więź miłości,
ucztę paschalną, podczas której przyjmujemy Chry-
stusa, duszę napełniamy łaską i otrzymujemy zada-
tek przyszłej chwały” ...
Ustanowienie Eucharystii za-
wiera głęboką tajemnicę, która
wykracza poza zdolności naszego
rozumu i dostępne nam kategorie
myślenia. Jest to najwspanialsza
tajemnica wiary.
II. Eucharystia – pamiątka tajem-
nicy paschalnej
A. Pamiątka Paschy Chrystusa
darem Trójcy Przenajświętszej
Jaka jest treść tej pamiątki, któ-
rą Kościół czci od samego począt-
ku jako najwspanialszy dar
naszego Pana?...
Kiedy Kościół celebruje
Najświętszą Eucharystię,
przyjmuje dar Chrystusa,
który oddaje siebie w ręce grzeszników. Święty Pa-
weł uroczyście obwieszcza w hymnie z Listu do Fili-
pian: „Aw zewnętrznej postaci uznany za człowieka,
uniżył samego siebie, stając się posłusznym aż do
śmierci – i to śmierci krzyżowej. Dlatego też Bóg Go
nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad
wszelkie imię, aby na imię Jezusa zgięło się każde
kolano istot niebieskich i ziemskich, i podziemnych.
I aby wszelki język wyznał, że Jezus Chrystus jest
PANEM – ku chwale Boga Ojca.” (Flp 2,8-11)...
Jest to dar Trójcy Przenajświętszej, który wpro-
wadza pojednanie świata z Bogiem przez ofiarę
miłości Syna posłusznego aż do śmierci, a poprzez
Jego zmartwychwstanie potwierdza zwycięstwo mi-
łości Trójcy Przenajświętszej nad grzechem i śmier-
cią.
B. Ofiara Paschalna
Skuteczny znak daru Bożego
Ponieważ Eucharystia jest pamiątką Paschy
Chrystusa, jest ona także ofiarą. W ostatniej mo­
dlitwie Jezus wyznaje uczniom: „A za nich Ja po­
święcam w ofierze samego siebie” (J 17,19). Kiedy
nadchodzi Jego godzina, Jezus nie uchyla się od
wypełnienia woli Ojca. Eucharystia jest pamiątką
tej ofiary, tzn. tego dzieła miłości Zbawiciela, któ-
ry przywraca wspólnotę ludzi z Bogiem usuwając
przeszkodę postawioną z powodu grzechu świata.
Nieposłuszeństwo człowieka bezustannie zry­
wało w historii zbawienia przymierze z Bogiem. Po-
słuszeństwo Chrystusa, oparte na doskonałej miło-
ści, odkupia wszystkie karygodne nieposłuszeństwa
synów i córek Adama.
Eucharystia stała się szczytem i pełnią sakra­
mentalnego życia Kościoła i wiernych. W tym bo­
wiem sakramencie tajemnica Chrystusa oddającego
się w ofierze Ojcu na ołtarzu krzyża jest, zgodnie z
Jego wolą, bezustannie ponawiana. A odpowiedzią
Ojca na tę ofiarę jest zmartwychwstanie Chrystusa.
„Zmartwychwstanie Chrystusa jest właśnie czymś
więcej, jest czymś innym. Jest ono – jeśli możemy
posłużyć się językiem teorii ewolucji – największą
„mutacją”, absolutnie najbardziej decydującym
przeskokiem w całkiem nowy wymiar, który w dłu­
giej historii życia i jego rozwoju nigdy przedtem nie
występował; jest skokiem w kompletnie nowy po­
rządek, dotyczący nas i całych dziejów”.
Jan Paweł II, Encyklika, Ecclesia de Eucharistia, [11].
Dokumenty Soboru Watykańskiego II, Konstytucja o liturgii
świętej, Sacrosanctum Concilium, nr 47.
Benedykt XVI, Zmartwychwstały Chrystus ogarnia cały świat.
Homilia w czasie Wigilii Paschalnej, 15 IV 2006, w: OssRom-
Pol XXVII (2006), nr 5, s. 25.
CZĘŚĆ DRUGA
Eucharystia – Nowym Przymierzem
III. Eucharystia buduje Kościół – sakrament zba-
wienia
Najwspanialszy dar Eucharystii jest tajemnicą
przymierza, oblubieńczą tajemnicą między Bogiem
i ludzkością. Żywy Bóg bez przerwy odradza w niej
swój Kościół jako zgromadzony lud, jako Ciało i Ob-
lubienicę Chrystusa, jako żywą wspólnotę, która two-
rzy z Nim Ciało Mistyczne. Święty Augustyn powie-
dział: „Cieszmy się więc i składajmy dziękczynienie
nie tylko za to, że staliśmy się chrześcijanami, lecz
staliśmy się samym Chrystusem”. Rzeczywiście,
Kościół jest ludem Nowego Przymierza tak nieroze-
rwalnie związanym z Eucharystią, jak ciało jest nie-
rozłączne z głową, jak małżonka żyje darem swego
męża.
A. Dar Kościoła – wspólnota
1) Maryja – pierwowzór dla Kościoła i Nie­
wiasta Eucharystii
Maryja, Niewiasta Eucharystii
Dar Boży dla świata spełnił się dzięki Kobiecie,
błogosławionej między niewiastami, która uwierzyła
i oddała się bezgranicznie tajemniczemu Słowu
Pana. Maryja z Nazaretu jest najwspanialszą ko-
bietą, która odpowiedziała „tak” na Boże Przymie-
rze i stała się przez Zwiastowanie spełnieniem córki
Syjonu, rodzącym się Kościołem. Jej „tak” towarzy-
szyło wcieleniu Słowa Bożego od pierwszej chwili
poczęcia aż do śmierci i zmartwychwstania. Żad-
na inna istota nie posiada tak konkretnego wspo-
mnienia o Słowie od chwili wcielenia aż do stania
się przez nie Ciałem Eucharystycznym. Żaden inny
człowiek tak doskonale nie pojmuje, co znaczy mi-
łosierdzie, przebaczenie, litość i cierpienie Miłości
odkupującej.
Nie wiemy, czy Maryja była obecna podczas
Ostatniej Wieczerzy, kiedy został ustanowiony ob-
rzęd Nowego Przymierza. Stała Ona natomiast u
stóp krzyża – tam, gdzie spełniła się święta ofia-
ra Baranka, który zgładził grzech świata. Jest ona
najdoskonalszą Niewiastą Eucharystii , Nową Ewą
całkowicie oddaną i posłuszną nowemu Adamowi.
Mater Dei et Mater Ecclesiae. Przez Nią i w Niej
Kościół doskonale łączy się z krzyżem i z ofiarą
Syna Bożego.
2) Lud Boży i sakrament zbawienia
Kościół, sakramentem zbawienia
W czasie uczty eucharystycznej Kościół przyj­
muje i w uprzywilejowany sposób przeżywa głęboką
tajemnicę wspólnoty upamiętniając dar Jezusa i w
imieniu całej ludzkości zakorzenia i karmi związek
przymierza, w jakim z Nim trwa w imieniu całej ludz-
kości.
Ofiarując Kościołowi swego Syna i Ducha, Ojciec
przyłącza Go do tajemnicy swej miłości i płodności.
Zapraszając Kościół do niebiańskiej uczty, gdzie je-
dynym posiłkiem jest Miłość i wieczne źródło Życia,
wywyższa go i uszlachetnia.
Kościół jako lud Boży i sakrament zbawienia
dzięki Duchowi Świętemu jest powołany i zgroma­
dzony, aby otworzyć się na mądrość Pisma Świę­
tego, aby nieustannie poddawać się przebaczeniu i
już teraz, poprzez skuteczność sakramentu Paschy,
przyjmować Życie wieczne.
Św. Augustyn, Traktat o Ewangelii Janowej, 21,8. Por. Kate-
chizm Kościoła Katolickiego, nr 795.
Por. Jan Paweł II, Encyklika, Ecclesia de Eucharistia, nr. 53
- 58.
Na zdjęciu: „Arche –et – Ostensoir”/ „Arka
i Monstrancja” – jeden z symboli 49. Kon-
gresu Eucharystycznego w Kanadzie