Michael maj - czerwiec

MICHAEL Journal: 1101 Principale St., Rougemont QC, J0L 1M0, Canada •

Tel.: (450) 469-2209

•

Fax (450) 469-2601

Dwumiesięcznik MICHAEL: ul. Komuny Paryskiej 45/3A, 50-452 Wrocław, Polska •

Tel.: (071) 343-6750

•

www.michael.org.pl

maj-czerwiec-lipiec 2007

żeby przekonać innych współwyznawców, że będą

oni stanowić klasę rządzącą w Nowym Porządku

Świata – fakt, który, jak pokazała historia, jest bar-

dzo wątpliwy. Rządził będzie satanizm, a nie Żydzi.

Zgodnie z warunkami Traktatu Wersalskie-

go, międzynarodowi bankierzy uzyskali w 1919 r.

kontrolę nad remilitaryzacją Niemiec i odbudową

ich ekonomii. Osiągnąwszy to, weszli oni w

Abma

chungen

(porozumienia) z Naczelnym Dowództwem

Niemieckim. Zgodzili się na tajne sowieckie dosta-

wy całej broni i amunicji dla niemieckich generałów,

której żądali oni dla nowoczesnej, wielomilionowej

armii. Podjęli również starania, żeby sowiecki dyk-

tator wyznaczył kompletną bazę treningową do dys-

pozycji Niemców, by umożliwić im szkolenie dużej

liczby oficerów i podoficerów, których potrzebowali

do obsadzenia nowej armii, jaką planowali stworzyć

w stosownym według nich czasie.

Rozległe projekty budowlane, które wymagały

wprowadzenia warunków

Abmachungen

w życie,

były finansowane przez międzynarodowych ban

kierów. W ten sposób umożliwili oni krajom komuni

stycznym i faszystowskim rozwinięcie ich ekonomii

i potencjału wojennego. Międzynarodowi bankierzy

umożliwili Naczelnemu Dowództwu Niemieckiemu

uniknięcie wszystkich restrykcji militarnych, nałożo-

nych na Niemcy przez Traktat Wersalski.

Olbrzymie Zakłady Amunicji i Uzbrojenia Kruppa

wybudowane w Związku Sowieckim za Uralem, zo-

stały nazwane „Manych”. Niemieckim firmom zbro-

jeniowym przyznawano wszystkie koncesje, o które

się one starały. Międzynarodowe knowania na tak

ogromną skalę mogły oznaczać tylko jedno: ci, któ-

rzy brali w nich udział, przygotowywali II wojnę świa-

tową. Rządy tak zwanych krajów alianckich były w

pełni poinformowane w sprawie tego, co się działo

poza sceną, o czym dowiedziałem się, kiedy byłem

w Londynie w czasie konferencji na temat rozbro-

jenia marynarki wojennej w 1930 r. Jest to tylko

jeszcze inny dowód na to, że Disraeli mówił prawdę,

kiedy stwierdził, że „wybrane rządy nie rządzą”.

Tak więc historia ujawnia, że w latach 1920-1934

Tajna Władza

kierowała międzynarodowymi kno-

waniami w taki sposób, że przywódcy RZEKOMO

zdominowanego przez Żydów komunizmu w ROSJI

pracowali w porozumieniu z przywódcami RZEKO-

MO zdominowanego przez Aryjczyków nazizmu w

NIEMCZECH. Ta faza historii jest najbardziej skom-

plikowana. Jest to trudne do zrozumienia dla prze-

ciętnego człowieka.

Komunizm i nazizm mają wiele wspólnego: oba

są ateistycznymi ideologiami, które zaprzeczają

istnieniu Boga Wszechmogącego. Oba popierają

wojnę, nienawiść i przemoc w przeciwieństwie do

Chrystusowej polityki pokoju, miłości i nauczania.

Dlatego przywódcy obu ateistyczno-materialistycz

nych ideologii MUSZĄ być agentami diabła. Roz

wijają diaboliczną konspirację, żeby odciągnąć

dusze ludzi od wierności i posłuszeństwa Wszech

mogącemu Bogu. Oba używają formuł masonerii

Wielkiego Wschodu w celach nawracania.

Głowa Rady Trzydziestu Trzech jest przewod

niczącym ścisłego kierownictwa rady Trzynastu, o

której mowa była poprzednio. Ponieważ ceremonie

inicjacyjne WSZYSTKICH lóż Wielkiego Wscho-

du wymagają kandydata do przysięgi,

nie będzie on uznawał żadnego innego

śmiertelnika ponad głowę tej organizacji,

której

głowa

jest automatycznie

Bogiem

na Ziemi

. Międzynarodowi bankierzy sta

nowili zawsze ścisłe kierownictwo maso-

nerii Wielkiego Wschodu od 1770 r. Aryj-

scy Panowie Wojny tworzyli zawsze ścisłe

kierownictwo lóż niemieckich. Wybierają

oni swoich własnych następców.

Przegląd historii lat 1914-1934 wskazu-

je, że międzynarodowi bankierzy wywołali

I wojnę światową:

Było to przed pojawieniem się Hitlera.

Udowodnimy, że niemieccy generałowie i najwyż-

si urzędnicy, którzy negocjowali

Abmachungen

byli

tymi, którzy zostali skazani na karę śmierci w procesie

norymberskim, jako zbrodniarze wojenni. Za dużo wie

dzieli.

Sporo światła na temat rzucił Cecil F. Melville, który

przeprowadził głębokie studia, dotyczące zwłaszcza tej

fazy Światowego Ruchu Rewolucyjnego i napisał książ-

kę pt.

Rosyjska twarz Niemiec

(

The Russian Face of Ger

many

Niemieckie loże Wielkiego Wschodu nigdy nie zezwo

liły Żydom na członkostwo w nich z oczywistego po

wodu, jakim było to, że Tajna Władza nigdy nie mogłaby

wprowadzić w życie międzynarodowego spisku natury i

proporcji

Abmachungen

, gdyby jej polityka była inna.

(1) żeby stworzyć sprzyjające warunki dla akcji

rewolucyjnej i w ten sposób umożliwić sobie zdoby-

cie bezsprzecznej kontroli imperium rosyjskiego;

(2) usunąć głowy koronowane w Europie.

Władcy ci musieli być usunięci, zanim inna grupa

mogłaby zrealizować ich totalitarne ambicje;

(3) zmusić rządy Wielkiej Brytanii i Francji do

zgody na ustanowienie

Narodowego Domu d a

Żydów w Pa estynie

Rząd brytyjski został zmuszony do pomocy

międzynarodowym bankierom w realizacji ich pla-

nu rewolucji bolszewickiej w Rosji w 1917 r., żeby

uzyskać ich przyrzeczenie, iż wciągną oni Amerykę

do wojny po stronie aliantów. Można przyjąć, że S.

S. Lusitania została zatopiona, żeby dostarczyć ko-

niecznego incydentu, usprawiedliwiającego zmianę

polityki amerykańskiej, tak jak Pearl Harbour został

użyty, jako pretekst przystąpienia Stanów Zjedno-

czonych do II wojny światowej.

Oryginalny projekt mandatu Palestyny mówi:

„ZAMIENIĆ PALESTYNĘ W NARODOWY DOM

DLA ŻYDÓW”. W ostatniej chwili zostało to zmie

nione na: „ustanowić Narodowy Dom dla Żydów W

PALESTYNIE”. Zrobiono to, żeby ukryć tajne am

bicje syjonistów.

Międzynarodowi bankierzy celowo ukryli prawdę

na temat ogromnych złóż mineralnych, jakie geo-

lodzy odkryli w Palestynie, DOPÓKI rządy Wielkiej

Brytanii, Francji i Stanów Zjednoczonych nie zgo-

dziły się na ich Mandat Palestyński.

Międzynarodowi bankierzy użyli syjonizmu,

żeby zdobyć kontrolę centralnie położonego Suwe

rennego Państwa, skąd mogliby rozszerzyć kon

trolę, jaką teraz wywierali na ZSSR, na cały świat.

Konspiratorzy kierowali sprawami międzyna

rodowymi w latach 1921-1934 tak, by Europa w przy-

gotowaniach do II wojny światowej była podzielona

na dwa obozy: faszystowski i antyfaszystowski.

Rozdział XI

STALIN

Stalin urodził się jako Josif Wissarionowicz Dżu-

gaszwili w 1879 r., w górskiej osadzie Gori w Gruzji.

Jego ojciec był chłopem, pochodzącym ze wsi Didi

Liło. Jego matka, Jekatierina Gierogijewna Geła-

dze, była pobożnie religijną kobietą, której przod-

kowie byli chłopami pańszczyźnianymi ze wsi Gam

bareuli.

Niewiele wiadomo o ojcu Stalina, z wyjątkiem

tego, że czasami pracował jako robotnik, a czasami

jako szewc w fabryce obuwia Adelchanowa w Tyfli-

sie. Uchodził on za człowieka niefrasobliwego, który

dużo pił. Matka Stalina była jednak oddaną matką i

ciężkopracowała, jakopraczka, abyzarobićdodatko-

we pieniądze na utrzymanie rodziny. Pragnęła, żeby

Stalin został księdzem. Oszczędzała i żyła skrom-

nie, by dać mu potrzebne wykształcenie. Mały Stalin

uczęszczał przez cztery lata do szkoły podstawowej

w Gori i otrzymał stypendium, które umożliwiło mu

wstąpienie do seminarium teologicznego w Tyflisie.

Lecz Stalin nie był stworzony do życia religijnego.

Wciąż wpadał w konflikty z władzami seminarium.

Został z niego wydalony po czterech

latach nauki. Wtedy przyłączył się do

grupy młodych rewolucjonistów.

Pierwszą żoną Stalina została Je-

katierina Swanidze, która urodziła mu

syna, Jakowa Dżugaszwiliego. Chło-

piec nie był nigdy za bardzo bystry.

Nawet, kiedy jego ojciec został dyk-

tatorem, on pracował jako elektryk i

mechanik.

Drugą żoną Stalina była Nadieżda

Allilujewa, która urodziła mu dwoje

dzieci, syna Wasilija i córkę Swietła-

nę. Wasilij został generałem-majorem

sowieckiego lotnictwa wojskowego.

Zwykle dowodził on pokazami lotniczymi, przygo-

towywanymi na specjalne okazje państwowe kiedy,

jego ojciec został dyktatorem. Po śmierci ojca zna-

lazł się na bocznym torze.

Prawdy dotyczącej wartości zasobów mineralnych nie

wolno było ujawniać dopóki Stany Zjednoczone nie po

dzieliły Palestyny w 1948 r. w taki sposób, że warte po-

nad pięć bilionów dolarów minerały znajdują się obecnie

na terenie Państwa Izrael. Hrabia Bernadotte ze Szwecji

przedstawił propozycję, w której stwierdził, że Żydzi po-

winni oddać całe południe i otrzymać Zachodnią Galileę

na północy. Jego plan został odrzucony i we wrześniu

1947 r. hrabia Bernadotte został zamordowany przez ży-

dowskich ekstremistów.

(dokończenie na stronie 16)

Nadieżda Allilujewa

(1901-1932)

Stalin i jego druga żona nie żyli w zbyt dobrych

stosunkach ze sobą. Stalin miał romans z piękną

Żydówką, Różą Kaganowicz. Mówiono, że współ

żyła ona ze Stalinem, kiedy jego druga żona, 31-

letnia Nadia, popełniła samobójstwo.

Sądzono, że w dodatku do romansów Stalina,

Nadia popadła w coraz większą depresję w wyniku

bezwzględności, z jaką Stalin wymordował tak wielu

jej współwyznawców, których oskarżał o dywersję.

Brat Róży, Łazar Kaganowicz, był wielkim przy-

jacielem Stalina. Został on członkiem Biura Politycz-

nego i pozostawał na swoim stanowisku do śmierci

Stalina. Kaganowicz dowiódł swoich umiejętności

jako komisarz ds. przemysłu ciężkiego, kiedy rozwi-

jał Donieckie Zagłębie Naftowe i budował moskiew-

skie metro. Syn Kaganowicza, Michaił, poślubił cór-

kę Stalina, Swietłanę.

Tajemnicą pozostaje to, co

się stało z pierwszym mężem Swietłany. Okazuje

się, że usunął się on sam, albo został usunięty, żeby

syn Kaganowicza mógł ożenić się z córką Stalina,

tak jak druga żona Stalina usunęła się sama lub

została usunięta, żeby Stalin mógł poślubić siostrę

Kaganowicza, Różę. Mówi się, że Stalin ożenił się z

Różą po tym, jak jego żona popełniła samobójstwo.

Mołotow, wicepremier w rządzie Stalina, ożenił

się z Żydówką, siostrą Sama Karpa, właściciela

Karp Exporting Co. w Bridgeport w stanie Connec

ticut. Córka Mołotowa była zaręczona w 1951 r. z

synem Stalina, Wasilijem, więc Politbiuro było do

pewnego stopnia „rodzinnym porozumieniem”.

Jak wspomnieliśmy wcześniej, Stalin został

członkiem Wyższych Sfer rosyjskiej partii rewolu

cyjnej tylko dlatego, że w okresie wstępnych faz

rewolucji rosyjskiej wielu bardziej znanych przy

wódców siedziało w więzieniu. Stalin nigdy nie

dorósł do jakiejś bardzo wysokiej pozycji w par-

tii komunistycznej w okresie dyktatury Lenina. To

dopiero w okresie ostatniej choroby Lenina Stalin

zaczął zaciekle walczyć o pierwszeństwo, a potem

wysunął się na czoło, eliminując Trockiego i innych

żydowskich rywali. Kiedy przejął władzę, nigdy nie

wypuścił jej z rąk, aż do śmierci.

Interesującą historią jest to, jak Stalin docho

dził do władzy. W maju 1922 r. Lenin został spara

liżowany przez wylew krwi do mózgu, który dotknął

jego mowy i odruchów motorycznych. W grudniu

tego roku mianował on triumwirat złożony z Zino

wiewa, Kamieniewa i Stalina dla wspólnego roz

wiązywania problemów rządowych. Wkrótce Lenin

dostał drugiego wylewu krwi do mózgu i zmarł. Tro-

cki sugerował, a jego zwolennicy w to wierzyli, że

Stalin pomógł doprowadzić do śmierci Lenina, po-

nieważ był zirytowany jego niesprawnością i prze-

dłużającą się chorobą.

Kiedy triumwirat zaczął funkcjonować w Mo

skwie, Biuro Polityczne składało się z Lenina, Zi

nowiewa, Kamieniewa, Trockiego, Bucharina, Tom-

skiego i Stalina. Zinowiew i Kamieniew byli prawymi

rękami Lenina od dnia, kiedy został on dyktatorem.

Naturalnie uważali się za starszych członków trium-

wiratu i logicznie za sukcesorów Lenina. Zinowiew

traktował Stalina w powściągliwie protekcjonalny

sposób, a Kamieniew podchodził do niego z odro-

biną ironii.

Zinowiew i Kamieniew uważali Trockiego za

swojego realnego konkurenta do władzy po śmierci

Lenina. W swojej książce pt. „Stalin” Trocki pisze, że

Stalin został użyty przez Zinowiewa i Kamieniewa

jako przeciwwaga w stosunku do niego (Trockiego),

a w mniejszym stopniu także przez innych członków

Politbiura. Żaden z członków Politbiura nie myślał

w tym czasie, że Stalin pewnego dnia wzniesie się

ponad ich głowy.

Informację o małżeństwie Swietłany Stalin i Michaiła

Kaganowicza podała Associated Press 15 lipca 1951 r.

Zobacz książkę Trockiego pt.

Stalin

, str. 337.

Młody Stalin uczęszczający do szkoły podstawowej w Gori

Added by: Erik Skytte