Michael marzec - kwiecień 2007

MICHAEL Journal: 1101 Principale St., Rougemont QC, J0L 1M0, Canada • Tel.: (450) 469-2209 • Fax (450) 469-2601

Dwumiesięcznik MICHAEL: ul. Komuny Paryskiej 45/3A, 50-452 Wrocław, Polska • Tel.: (071) 343-6750 •

www.michael.org.pl

marzec-kwiecień 2007

William Guy Carr

część dwudziesta

Początkowe etapy jej działalności rewolucyjnej

finansowane były ze środków, dostarczonych przez

nich za pośrednictwem sowieckiego ambasadora

Joffego. Działania rewolucyjne nie zdołały osiągnąć

tego, co Lenin osiągnął w Rosji, kiedy nie udało się

urzeczywistnić przyrzeczonej pomocy po tym, gdy

Róża rozpoczęła swój krwawy atak. Potem uświa-

domiła sobie, że jej żydowski Związek Spartakus

został zdradzony przez tych właśnie, których uwa-

żała za swoich przyjaciół. Tylko ten przypadek powi

nien dowodzić, że „Tajna Władza” ukryta za świato-

wym ruchem rewolucyjnym, nie jest zainteresowana

bardziej pomyślnością Żydów niż gojów. Większość

przywódców Światowego Ruchu Rewolucyjnego

to ludzie, pochodzenia chazarskiego, tatarskiego i

innych mongolsko-azjatyckich, nie semickich ras.

Między VII a VIII wiekiem przyjęli oni religię żydow-

ską, by służyła ich własnym, egoistycznym ce-

lom. Używali oni Żydów dokładnie tak jak go-

jów, jako „Pionków w grze”.

Cel przechytrzenia był dwojaki. Ludzie, któ-

rzy uknuli i planowali Światowy Ruch Rewolu-

cyjny nie chcieli

sowietyzacji

Niemiec,

dopóki

nie użyli Niemców w kolejnej wojnie przeciwko

Wielkiej Brytanii. Liczyli na to, że druga wojna

światowa pozostawi oba imperia tak kompletnie

wyczerpane, że będą one mogły być potem z

łatwością uzależnione od zasobów naturalnych

ZSSR, które kontrolowali w okresie dyktatury

Lenina. Uważali oni, że dla rozpoczęcia drugiej

wojny światowej konieczne było wytworzenie

w Niemczech silnej antysemickiej nienawiści

w celu podziału Europy na dwa przeciwstawne

obozy: faszystowski i antyfaszystowski. Plan

nakazywał, by wszystkie skomunizowane kraje

pozostały neutralne w sensie militarnym, podczas

gdy ich agenci robili wszystko, co się dało, żeby

pogorszyć niepomyślne warunki, jakie stworzyli

zwierzchnicy.

Po upadku, z powodu braku pomocy, zdomi

nowanej przez Żydów rewolucji, niemieccy aryjczycy

poczynili na nich wszelkie kroki odwetowe. W nocy

dokonano obławy na tysiące Żydów, mężczyzn,

kobiet i dzieci i zabito ich. Róża Luksemburg i jej

prawa ręka, Karl Liebknecht, zostali pojmani i zabici

strzałem w głowę przez niemieckiego porucznika,

jak wściekłe psy. W ten sposób jeszcze raz wielka

ilość Żydów musiała zapłacić karę za zbrodnie nie-

wielkiej grupy międzynarodowych gangsterów, któ-

rzy użyli ich jako

pionków

w grze międzynarodowej

intrygi.

Żeby przedłużyć i wzmocnić nienawiść Niemców

do Żydów, propaganda oskarżyła Żydów o spowo-

dowanie militarnej klęski niemieckich sił zbrojnych

oraz o niesprawiedliwe i poniżające warunki narzu-

cone przez Traktat Wersalski. Propaganda wzma-

gała dążenia w kierunku narodowego socjalizmu w

Niemczech, przedstawiając Wielką Brytanię, Fran-

cję i Stany Zjednoczone jako egoistyczne kraje ka-

pitalistyczne, znajdujące się pod wpływem między-

narodowych bankierów żydowskich i kontrolowane

przez nich. W ten sposób przygotowano Hitlerowi

drogę dojścia do władzy.

Wkrótce po podpisaniu rozejmu, międzynaro

dowi bankierzy polecili Leninowi wzmocnienie ko

munistycznych zdobyczy i przygotowanie Związku

Sowieckiego do obrony przed kapitalistyczną agre

sją. Lenin ogłosił to jaką swoją politykę. Trocki ostro

się z nią nie zgadzał. Był on zwolennikiem natych-

miastowej rewolucji we wszystkich europejskich kra-

jach, które pozostały do podbicia. Chciał pomagać

niemieckiemu Związkowi Spartakus, żeby utrzymać

przy życiu ducha rewolucyjnego.

Lenin upierał się, że ich pierwszym obowiązkiem

było ustanowienie komunistycznej strefy wpływów

we wszystkich krajach świata, położonych między

35 i 45 równoleżnikiem szerokości geograficznej

północnej. Lenin twierdził, że mógłby poprzeć akcję

rewolucyjną jedynie w krajach, znajdujących się w

tych granicach. Najważniejszymi z nich były: Hiszpa-

Zob. książkę prof. Johna Beaty’ego

The Iron Curtain

Over America (Żelazna kurtyna nad Ameryką)

, Wilkin

son Publishing Co., Dallas, Texas, s. 15-16.

nia, Włochy, Grecja, pewne rejony Azji Mniejszej, w

tym Palestyna, pewne rejony Chin oraz przestrzeń

po obu stronach granicy amerykańsko-kanadyj-

skiej. Lenin przypomniał Trzeciej Międzynarodów-

ce, że obowiązkiem przywódców rewolucyjnych we

wszystkich tych krajach było organizowanie swoich

partii, żeby były przygotowane na przejęcie rządów,

kiedy zewnętrzne siły stworzyłyby sprzyjające wa-

runki do rewolty. Niepowodzenie Róży Luksemburg

cytowane było jako przykład tego, co może się stać,

gdyby akcja rewolucyjna była podjęta niezależnie.

Strategiczny plan Lenina jest znany w kręgach

wojskowych jako „plan piżmowego wołu”, ponie

waż te północne zwierzęta potrafiły przetrwać ataki

wszystkich swoich wrogów przez prosty fortel two

rzenia kręgu, z ich głowami wytkniętymi na zewnątrz

i ogonami w środku. Cielęta były umieszczone w

środku koła. Wilki i niedźwiedzie nie mogły zaata-

kować stada z boku ani z tyłu. Jeśli atakowały na

wprost, były przebijane albo rozrywane na strzępy

przez ostre, jak brzytwa, racice wołów.

Lenin usprawiedliwiał się za porzucenie Róży

Luksemburg, twierdząc, że w ten sposób mógł zor-

ganizować armię sowiecką dla przeciwstawienia

się połączonemu, zaciekłemu atakowi krajów kapi-

talistycznych w latach 1919-1921. W 1921 r. Lenin

poinformował członków Trzeciej Międzynarodówki,

że następnym

zsowietyzowanym

krajem miała być

Hiszpania. Obciążył on Różę Luksemburg odpowie-

dzialnością za falę antysemityzmu, jaka ogarnęła

Niemcy. Wtedy Trzecia Międzynarodówka wyzna-

czyła Karola Radka do pokierowania komunizmem

w Niemczech. Polecono mu użycie swojej własnej

inicjatywy w sprawie rekrutacji, organizacji i szkole-

nia partyjnego, ale został uprzedzony o

nie

podej-

mowaniu działań rewolucyjnych, dopóki nie zostaną

one nakazane przez Komintern. Komintern znajdo-

wał się pod kontrolą Lenina, a zatem pod kontrolą

międzynarodowych bankierów.

Międzynarodowi gangsterzy skierowali następnie

swoją uwagę na Palestynę, po ustaleniu stosunków

wewnętrznych w Niemczech, które odpowiadały ich

Dalekosiężnym Planom. Palestyna zajmowała cen-

tralną geograficzną pozycję w ich ogólnych planach

podboju świata. Ponadto, wiedzieli oni, że znani

światowi geolodzy zlokalizowali obszerne złoża bo-

gactw mineralnych w rejonie Morza Martwego. Dla-

tego postanowili finansować Polityczny Syjonizm,

sprzyjający ich dwojakiemu celowi.

Pierwszy. Zmusić kraje świata, żeby uczyniły z

Palestyny Narodowy Dom dla Żydów, dzięki czemu

posiadaliby oni

suwerenne państwo

, które mogliby

kontrolować z racji swojego bogactwa i siły. Gdy-

by ich dalekosiężne plany dojrzały do rozpoczęcia

trzeciej wojny światowej, mogliby użyć oni swojego

suwerennego państwa

do rozciągnięcia kontro-

li, jaką sprawowali nad skomunizowanymi krajami,

na cały świat. Kiedy to zostałoby osiągnięte, byli-

by w stanie ukoronować przywódcę grupy – „Króla

Wszechświata” i „Boga na tej Ziemi”.

Drugi. Muszą zabezpieczyć kontrolę bogactw mi-

neralnych, wartych pięć bilionów dolarów, ukrytych

w Morzu Martwym i na jego wybrzeżach. Przedsta-

wione poniżej wypadki pokazują ich działania, zwią-

Czas pokazuje, jak bardzo ten dalekosiężny plan był

dojrzały i wyjaśnia, dlaczego Chiny zostały oddane ko

munistom.

Byli to poprzednio wspomniani Conningham-Craig.

Dalekosiężne Plany przedstawione w rozdziale 3. dowo

dzą, że takie są ich zamiary.

zane z tym podwójnym celem.

Po tym, jak Wielka Brytania, Francja i Stany

Zjednoczone zostały zobowiązane przez Deklara

cję Balfoura w kwietniu 1917 r. do utworzenia na

rodowego domu dla Żydów w Palestynie, lord Al

lenby został wysłany, żeby wypędzić Turków z Azji

Mniejszej i zająć Ziemię Świętą. Fakt, że Palesty-

na miała być oddana Żydom, nie został ujawniony,

zanim Arabowie nie pomogli Allenby’emu wykonać

jego zadania. Powszechnie uważano, że Palestyna

będzie protektoratem brytyjskim.

Tuż po triumfalnym wkroczeniu lorda Allenby’ego

do Jerozolimy międzynarodowi bankierzy „przeko-

nali” sprzymierzone rządy do powołania ich poli-

tycznych wysłanników, jako Komisji Syjonistycznej.

Oficjalnie członkowie tej komisji zostali wysłani do

Palestyny, żeby odgrywać rolę łączników pomiędzy

administracją wojskową i Żydami. Ich prawdziwym

celem było „doradzanie” generałowi Claytonowi tak,

by jego wojskowa administracja kontynuowała ich

tajne plany. Komisja Syjonistyczna została po-

wołana w marcu 1918 r.

Członkami Komisji Syjonistycznej byli:

major Ormsby-Gore. Został on później lor-

dem Harlichem. Był on dyrektorem Midland

Banku, Standard Banku w Afryce Południowej i

Union Corporation ;

major Jakub de Rothschild – syn Edmunda

de Rothschilda z Paryża, dawnego właściciela

Kolonii Rothschildów w Palestynie. Major Roth-

schild został później liberalnym członkiem bry-

tyjskiego parlamentu. Służył w tym charakterze

od 1929 do 1945 r. W okresie rządów koalicji

Churchilla i labourzystów (Partii Pracy) został

sekretarzem parlamentu;

porucznik Edwin Samuel – był później Głów

nym Cenzorem rządu brytyjskiego podczas dru-

giej wojny światowej. Został głównym dyrektorem

radia palestyńskiego po ustanowieniu państwa Izra-

el w 1948 r. ;

Israel Sieff – był dyrektorem wielkiej sieci bry

tyjskich domów towarowych Marks and Spencers.

Był bliskim współpracownikiem wszystkich mię

dzynarodowych bankierów. Został przewodniczą

cym Komisji Planowania Politycznego i Ekono

micznego. Był stałym członkiem „Trustu Mózgów”,

który „doradzał” kolejnym rządom brytyjskim. Jego

pobyt w Wielkiej Brytanii był bardzo podobny do po-

bytu Bernarda Barucha w Stanach Zjednoczonych

od 1918 r. do dziś [

chodzi o rok 1957, kiedy powsta-

ła książka – przyp. tłum.

]. Sieff oddawał międzyna-

rodowym bankierom tak wybitne usługi, że został

komandorem Orderu Machabeuszów;

Leon Simon – nadano mu później tytuł szla

checki i powierzono kierownictwo Głównej Poczty

Brytyjskiej. Kontrolował on wszystkie urządzenia

telegraficzne, telefoniczne i kablowe. Pozostały-

mi członkami komisji byli: dr Elder, Joseph Cowen

i Chaim Weizmann, wszyscy bliscy przyjaciele bo

gatych syjonistów w Ameryce.

Sir Ronald Storrs pisze, że Komisja Syjonistyczna

została wysłana do Palestyny

zanim

rozpoczęto

Konferencję Pokojową, żeby stworzyć atmosferę

sprzyjającą dla utworzenia narodowego domu dla

Żydów, a także dla pobudzenia jego popleczników

finansowych.

Dyrektorzy Standard Banku pomogli wywołać wojnę

burską, żeby zdobyć kontrolę pól złota i diamentów w

Afryce.

Ściślej byłoby dać mu tytuł głównego dyrektora pro

pagandy międzynarodowych bankierów.

Znaczenie Palestyny w planach tych, którzy kierują

Światowym Ruchem Rewolucyjnym jest tak duże, że

napisano na ten temat wiele książek. Ci, którzy chcą po

szerzyć swoją wiedzę, powinni przeczytać następujące z

nich:

Palestine, the Reality

(Palestyna, rzeczywistość)

M. N. Jeffries’a;

The Palestine Plot

(Palestyński spisek)

B. Jensena;

Zionism and Palestine

(Palestyna i syjonizm)

sir Ronalda Storrsa (który był pierwszym gubernatorem

Jerozolimy);

Geneva versus Peace

(Genewa przeciw po-

kojowi)

hrabiego de St. Aulaire (który był w pewnym mo

mencie ambasadorem przy Pałacu św. Jakuba w Anglii);

The Paris Peace Conference

(Paryska konferencja poko-

jowa)

dra Dillona, Londyn, 1919;

Brief for Prosecution

(Sprawa do zaskarżenia)

majora Clifforda H. Douglasa.

Międzynarodowa konspiracja

Pionki w grze

Plan piżmowego wołu