Michael marzec - kwiecień 2007

MICHAEL Journal: 1101 Principale St., Rougemont QC, J0L 1M0, Canada • Tel.: (450) 469-2209 • Fax (450) 469-2601

Dwumiesięcznik MICHAEL: ul. Komuny Paryskiej 45/3A, 50-452 Wrocław, Polska • Tel.: (071) 343-6750 •

www.michael.org.pl

marzec-kwiecień 2007

Międzynarodowi Bankierzy zdominowali

konferencję, która zakończyła się TraktatemWer

salskim.

Udowodnionym faktem jest to, że w stycz-

niu 1919 r. Paul Warburg (który zaplanował System

Rezerwy Federalnej w USA) przybył do Paryża na

czele delegacji amerykańskiej. Jego brat Max przy-

był jako szef delegacji niemieckiej.

Hrabia de St. Aulaire pisze: „Ci, którzy szukają

prawdy poza oficjalnymi dokumentami wiedzą, że

prezydent Wilson, którego wybór został sfinanso

wany przez Great Bank (Bank Wielki) z Nowego

Jorku (Kuhn-Loeb & Co.), odpłacił się mu niemal

całkowitym posłuszeństwem, będąc gotowym do

usług na każde jego zawołanie”.

Dr Dillon stwierdza: „Następstwo środków do

pasowanych i narzuconych w tym kierunku, inspi

rowane było przez Żydów (tzn. przedstawicieli mię-

dzynarodowych bankierów), zebranych w Paryżu w

celu realizacji ich starannie przemyślanych progra-

mów, które udało się im faktycznie przeprowadzić”.

Mandat Palestyny został napisany przez profe

sora Felixa Frankfurtera, wybitnego syjonistę ame

rykańskiego, który później został głównym doradcą

prezydenta Roosevelta w Białym Domu. Wspoma

gali go: sir Herbert Samuel, dr Jacobson, dr Fiewel,

panowie: Sacher, Landman, Ben Cohen i Lucien

Wolfe, który wywierał olbrzymi wpływ na Davida

Lloyd George’a. Mówiono, że posiadł wszystkie ta-

jemnice brytyjskiego ministerstwa spraw zagranicz-

nych.

Na wstępnych konferencjach M. Mandel (któ

rego prawdziwe nazwisko brzmiało Rothschild)

był prywatnym sekretarzem premiera Francji Geor

ges’a Clemenceau. Henry Morgentau był człon

kiem delegacji USA, sprawującym nad nią ogólny

nadzór. Był on ojcem człowieka, który później zo-

stał ministrem finansów w gabinecie prezydenta Ro

osevelta. Innym człowiekiem związanym z między

narodowymi bankierami był Oscar Strauss, który

odegrał wiodącą rolę w tworzeniu Ligi Narodów i

kształtowaniu jej polityki, tak, by harmonizowała ona

z Dalekosiężnym Planem ostatecznego panowania

nad światem Międzynarodowych Gangsterów.

Lucien Wolfe pisze na stronie 408 swoich „Ese-

jów w żydowskiej historii” („Essays in Jewish Histo-

ry”): „Mała grupa innych wybitnych Żydów okazuje

się sygnatariuszami traktatu pokojowego. Traktat

Wersalski jest podpisany w imieniu Francji przez

Louisa Klotza. (Był on potem wplątany w nieczyste

transakcje finansowe i wycofał się z życia publicz-

nego – przyp. wydawcy). Baron Somino podpisał

traktat w imieniu Włoch, a Edwin Montgue w imieniu

Indii”.

Harold Nicholson, autor książki „Zawieranie

pokoju 1919-1944” („Peace Making 1919-1944”),

twierdzi na stronie 243, że Wolfe sugerował mu, iż

wszyscy Żydzi powinni posiadać międzynarodową

ochronę, zachowując wszystkie narodowe prawa

eksploatacji. M. Georges Batault pisze w „Proble

mie żydowskim” („Le Problème Juif”) na str. 38:

„Żydzi, którzy otaczali Lloyd George’a, Wilsona i

Clemenceau mieli być obwiniani za stworzenie ‘ży

dowskiego pokoju’”. Raz jeszcze żydowska rasa

jest obwiniana za grzechy kilku bezwzględnych

finansistów.

Wiosną 1919 r. Bela Kun

uzurpo-

wał sobie władzę na Węgrzech. Pró-

bował on wprowadzić idee Luciena

Wolfe’a w praktykę. Dyktatura Beli

Kuna trwała tylko trzy miesiące, ale w

tym czasie dziesiątki tysięcy chrześ-

cijan wywłaszczono i bezlitośnie

zamordowano. Wśród ofiar byli ludzie

pracujący, oficerowie armii, kupcy,

właściciele ziemscy, profesjonaliści –

kobiety i mężczyźni, księża i świeccy.

W „Nowym międzynarodowym roczniku 1919”

(„New International Year Book 1919”) czytamy:

Lucien Wolfe opublikował

Essays in Jewish History

(Eseje w żydowskiej historii)

w 1934 r.

Zob.

Jewish Guardian

, wydanie z czerwca 1920 r., jak

również

The Surrender of an Empire

(Kapitulacja impe

rium)

Nesty H. Webster, s. 357 oraz

The Palestine Plot

(Palesty ski spisek)

B. Jensena, s. 60.

Bela Kun (1886-1939) – węgierski komunista. Wstą

pił do partii bolszewickiej w czasie I wojny światowej,

kiedy znalazł się w niewoli rosyjskiej. W 1918 r. niele

galnie wrócił na Węgry, gdzie po powstaniu Węgierskiej

Republiki Rad w marcu 1919 r. pełnił funkcję pierwszej

osoby w państwie. Po obaleniu Republiki Rad, Kun zna

lazł się w Rosji, następnie w 1921 r. został skierowany do

Niemiec, gdzie organizował powstanie komunistyczne.

Od 1928 r. mieszkał w ZSSR, gdzie został aresztowany

(w 1938 r.), a następnie rozstrzelany (przyp. tłum.)

„Rząd Beli Kuna był złożony prawie wyłącznie z

Żydów, którzy także sprawowali władzę admini

stracyjną. Komuniści połączyli się najpierw z socja

listami, którzy nie tworzyli nadzwyczaj radykalnej

partii, ale przypominali nieco partie pracy, czy grupy

związków zawodowych w innych krajach. Jednak

Bela Kun nie wybierał swojego personelu spośród

nich, lecz zwrócił się do Żydów i faktycznie ustano-

wił żydowską biurokrację”.

Historia odnotowuje, że po trzech miesiącach

systematycznej grabieży, gwałtów i masowych

morderstw Bela Kun został usunięty.

Zamiast do

prowadzić do jego stracenia, internowano go

w zakładzie psychiatrycznym.

Jego uwolnienie

zostało przeprowadzone przez agentów potęż-

nej grupy, której tak dobrze służył. Wrócił do Ro-

sji i tam powierzono mu kierownictwo Czeki, która

terroryzowała Ukraińców, żeby ich ujarzmić, kiedy

Stalinowi polecono skolektywizowanie rolnictwa w

Związku Sowieckim. Pięć milionów chłopów zmarło

z głodu, ponieważ odmówili wykonania dekretów.

Ponad pięć milionów innych zostało zesłanych do

obozów pracy na Syberię.

Kiedy Stalin próbował w 1936 r. przekształcić

Hiszpanię w dyktaturę komunistyczną, Bela Kun zo-

stał wybrany do organizowania

Rządów Terroru

Hiszpanii.

Incydent, który wydarzył się podczas wstępnych

konferencji, odbywających się w Paryżu w 1919 r.,

dobrze ilustruje władzę międzynarodowych bankie-

rów. Negocjacje zmierzały do odejścia od ustalo-

nych przez nich zasad. Zaraz potem Jacob Schiff z

Nowego Jorku wysłał, liczącą dwa tysiące słów de-

peszę do prezydenta Wilsona, który uczestniczył w

konferencji paryskiej. Udzielał on „instrukcji” prezy-

dentowi Stanów Zjednoczonych, co robić w sprawie

mandatu palestyńskiego, niemieckich odszkodowań

wojennych, Górnego Śląska, Sary, korytarza gdań-

skiego i Rijeki (w jęz. włoskim Fiume). Depesza no-

siła datę 28 maja 1919 r. Schiff wysłał ją w imieniu

Stowarzyszenia Ligi Wolnych Krajów.

Po otrzymaniu depeszy prezydent Wilson na

tychmiast zmienił kierunek negocjacji. Na temat tego

incydentu hrabia de St. Aulaire pisał: „Traktat Wer-

salski w tych pięciu kwestiach został podyktowany

przez Jacoba Schiffa i jego współwyznawców”.

Trzeba znów zaznaczyć, że prze-

ciętni Żydzi nie mieli absolutnie nic

wspólnego z koncepcją polityki,

której prowadzenia międzynarodo-

wi bankierzy domagali się od Lloyd

George’a, prezydenta Wilsona i

premiera Clemenceau.

Skoro tylko sprzymierzone rzą-

dy zostały „przekonane” do uczy-

nienia Palestyny protektoratem

brytyjskim (jak żądano tego w de-

peszy), międzynarodowi bankierzy

polecili swoim agentom, żeby warunki Traktatu Po-

kojowego były tak surowe, iż tolerowanie ich przez

bardzo długi okres nie byłoby dla Niemców możliwe.

Była to część planu utrzymania Niemców w niena-

wiści do Brytyjczyków, Francuzów, Amerykanów i

Żydów, tak by byli znowu gotowi do walki o odzy-

skanie swoich ustawowych praw.

Natychmiast po podpisaniu Traktatu Wersal

skiego rozpoczęła się sztuczna kapitalistycz-

no-bolszewicka wojna. Umożliwiła ona Leninowi

usprawiedliwienie jego polityki, która pozostawiła

niemieckich rewolucjonistów swojemu losowi, żeby

utrwalić zdobycze, jakich już dokonał w Rosji. Nigdy

nie pozwolono na to, żeby wojna przeciwko bolsze-

Liga była finansowana i opanowana przez pięciu ame

rykańskich bankierów.

Zob.

Geneva versus Peace

(Genewa przeciw poko

jowi)

, s. 90.

wizmowi naraziła na niebezpieczeństwo dyktaturę

Lenina. Zakończyła się ona w 1921 r. W jej wyniku

bolszewicy zdobyli olbrzymi prestiż, podczas gdy

kraje kapitalistyczne utraciły go w takim samym

stopniu. Utorowało to agentom międzynarodowych

bankierów drogę dla propozycji przyjęcia Związku

Sowieckiego,

w interesie trwałego POKOJU

, do

Ligi Narodów.

Rząd brytyjski, zawsze posłuszny „życzeniom”

międzynarodowych bankierów, był pierwszym, który

spełnił nową „prośbę”. Francja poszła w ślad Wiel-

kiej Brytanii 28 października 1924 r. Po tym, jak

niesławny Litwinow popracował nad Henrym Mor-

ghentauem i Deanem Achesonem (obaj byli opano-

wani przez Felixa Frankfurtera i Louisa D. Brande-

isa), prezydent Roosevelt uznał Związek Sowiecki

16 listopada 1933 r. Liga Narodów przyjęła kraje

Związku Sowieckiego jako członków. Od tej chwili

Liga Narodów nie była niczym mniej lub więcej, niż

instrumentem w rękach Stalina. Jego agenci kształ-

towali jej politykę i działania, żeby dostosować je do

Dalekosiężnych Planów tych, którzy kierują Świato-

wym Ruchem Rewolucyjnym.

Kiedy kraje komunistyczne zostały przyjęte do

Ligi Narodów, masoni Wielkiego Wschodu, którzy

byli delegatami albo pracowali w Lidze, przejęli jej

kierownictwo.

Wickham Steed, były wydawca londyńskiego

Ti-

mesa

, był jednym z najlepiej poinformowanych lu-

dzi na świecie. Niejednokrotnie rozważał on fakt, że

międzynarodowi bankierzy opanowali sprawy mię-

dzynarodowe. Wypowiedział to stanowcze oświad-

czenie tuż po podpisaniu Traktatu Wersalskiego:

„Podkreślam, że głównymi inicjatorami (uznania

dyktatury bolszewickiej przez Siły Sprzymierzone)

byli Jacob Schiff, Warburg i inni międzynarodowi

finansiści, którzy chcieli nade wszystko udzielić po-

parcia żydowskim bolszewikom, żeby zabezpieczyć

pole dla niemieckiej i żydowskiej eksploatacji Ro-

sji”.

William Guy Carr

(tłumaczenie własne)

(ciąg dalszy w następnym numerze)

Dalsze szczegóły można znaleźć w artykule

Moscow’s

Red Letter Day in American History

(Moskiewski dzie

czerwonej litery w historii ameryka skiej)

Williama La

Varre, w sierpniowym wydaniu

American Legion Maga-

zine

, a także w książce Trockiego zatytułowanej

Stalin

Zob. książkę pt.

Hidden Hand (Ukryta ręka)

pułkow

nika A. H. Lane’a, s. 28. Nahun Sokolov, który był

przewodniczącym Komitetu Wykonawczego Kongresu

Syjonistycznego, powiedział 25 sierpnia 1952 r.: „Liga

Narodów jest pomysłem żydowskim”.

Zob. książkę Wickhama Steeda

Through Thirty Years

(Poprzez trzydzieści lat)

, t. II, s. 301-302.

Bela Kun (1886-1939)

Ci, którzy wciąż będą odmawiać przyjęcia czi-

pu, będą oskarżani o próbę ukrycia czegoś. Będą

także musieli stale mieć do czynienia z opóźnie-

niami i niedogodnościami, zarezerwowanymi dla

osób nie zaczipowanych.

Wreszcie, w ostateczności, ci, którzy wciąż

odmówią przyjęcia czipu, będą uznani za wro-

gów państwa i zamknięci w specjalnych obo-

zach, gdzie mogą być torturowani, a nawet zabi-

jani, jeśli nie poddadzą się „Antychrystowi”, który

będzie wymagał, żeby wszyscy ludzie na ziemi

byli zaczipowani. Tak więc to, co mogło stać się

przypuszczalnie dobrą rzeczą, w końcu stanie się

sposobem zniewolenia ludzkości.

Zostańmy apostołami prawdy!

Nadszedł teraz czas edukacji własnej i osób

wokół nas na temat niebezpieczeństw mikroczi-

pu. Rozprowadzajmy wydania bezpłatne MICHA-

ELA, żeby przekazywać informacje na ten temat

tylu ludziom, ile się da. Namawiajmy osoby do

prenumeraty MICHAELA, żeby mogły dowiady-

wać się, w jaki sposób przeciwdziałać temu dia-

bolicznemu planowi globalnej kontroli. Organizuj-

my spotkania, na których będziemy mówić na te

tematy.

I rzecz nie mniej ważna: módlmy się i prośmy

Boga Wszechmogącego, żeby pomagał nam w

tej wielkiej, duchowej walce, jaka trwa między si-

łami dobra i zła. Pamiętajmy: wszystko, co jest

potrzebne dla triumfu zła, to to, żeby dobrzy lu-

dzie nic nie robili!

Melvin Sickler

„Wielka Czwórka” - główni liderzy i sygnatariusze Traktu Wersal-

skiego: Wielka Brytania (premier David Lloyd George), Włochy

(premier Vittorio Orlando), Francja (premier Georges Clemenceau)

i USA (prezydent Woodrow Wilson)

...technologia mikroczipu

(dokończenie ze str. 16)