Michael styczeń - luty 2007

15 / 16

15 MICHAEL Journal: 1101 Principale St., Rougemont QC, J0L 1M0, Canada • Tel.: (450) 469-2209 • Fax (450) 469-2601
Dwumiesięcznik MICHAEL: ul. Komuny Paryskiej 45/3A, 50-452 Wrocław, Polska • Tel.: (071) 343-6750 • styczeń-luty 2007
użyć elementu zaskoczenia. Szybko przekonał on
wielu przywódców innych grup rewolucyjnych, że
był właściwym człowiekiem do kierowania walkami
rewolucyjnymi. Wkrótce narzucił wszystkim dyscy-
plinę. Od przywódców wymagano skutecznego wy-
konywania rozkazów bez zadawania pytań, inaczej
mogliby tego pożałować.
Przywódcy rewolucyjni rozpowszechnili zarzą­
dzenie o tym, że Drugi Wszechrosyjski Zjazd Rad
miał się odbyć 7 listopada. Była to informacja prze­
kazana dla zmylenia tropów, żeby ogół społeczeń­
stwa uwierzył, iż żadna akcja rewolucyjna nie
zostanie podjęta w najbliższym czasie. Jednak Ko­
mitet Wojskowo-Rewolucyjny zorganizował 4 listo­
pada olbrzymie wiece poprzedzające rzeczywistą
rewolucję. Następnego dnia, 5 listopada, garnizon
Twierdzy Pietropawłowskiej zadeklarował popar-
cie dla bolszewików. 6 listopada Kiereński podjął
rozpaczliwy wysiłek, by zapobiec rewolucji przez
rozkaz aresztowania członków Komitetu Wojskowo-
Rewolucyjnego. Zakazał wszystkich bolszewickich
publikacji. Rozkazał zastąpienie załogi garnizonu
Pietropawłowskiego świeżymi oddziałami. Jednak
Lenin także zorganizował swoją Piątą Kolumnę do­
brze. Rozkazy Kiereńskiego nigdy nie zostały wy­
konane. Urzędnicy, którym ufał, zdradzili go.
Lenin wyszedł z ukrycia. Przyłączył się do Ko­
mitetu Wojskowo-Rewolucyjnego w Smolnym, gdy
tylko dowiedział się, że kontrrewolucyjne środki
podjęte przez Kiereńskiego zawiodły. Instytut Smol-
ny służył jako główna kwatera rewolucjonistów. O 2.
po północy 7 listopada wydany został rozkaz rozpo-
częcia zorganizowanej akcji rewolucyjnej. Do połu­
dnia Petersburg był w znacznym stopniu w rękach
Lenina. O trzeciej po południu wygłosił on płomien-
ne przemówienie do Rady Piotrogrodzkiej. O 9. wie-
czorem oddziały bolszewickie otoczyły Pałac Zimo-
wy, siedzibę główną Rządu Tymczasowego. O 11.
wieczorem rozpoczął obrady Drugi Ogólnorosyjski
Zjazd Rad i bolszewicy uzyskali bezwzględną więk-
szość. Zjazd stał się teraz oficjal-
nym rządem Rosji. Pierwszym
przewodniczącym został wybrany
Kamieniew. Lenin został premie­
rem, a Trocki komisarzem spraw
zagranicznych. 21 listopada Żyd
o nazwisku Swierdłow zastąpił
Kamieniewa. Był on członkiem
partii bolszewickiej zaledwie
sześć miesięcy i uważano go za
bardzo niewiele znaczącą postać,
ale po wyborze na stanowisko
prezydenta szybko przejął abso-
lutną kontrolę rosyjskiej ekono-
mii. Był on specjalnie szkolonym
ekspertem finansowym i agentem
Bankierów.
Wiele rzeczy, które nigdy nie wychodzą na świat-
ło dzienne, zdarza się w kręgach rewolucyjnych.
Swierdłow, bardzo młody człowiek, zmarł zaledwie
dwa lata po tym, jak zreorganizował wewnętrzną
ekonomię rosyjską. Spełnił swoją funkcję. Ponieważ
wiedział za dużo, musiał umrzeć. W ten sposób hi-
storia się powtarza.
Krwawe bitwy, które można by lepiej określić
jako masakry na ogromną skalę oraz bezwzględnie
sprawowane „Rządy Terroru” dowodziły teorii, że
kompletna bezwzględność i zorganizowany terror,
w którym cierpienia fizyczne są połączone z bólem
psychicznym i moralną degradacją, mają określoną
wartość ekonomiczną, ponieważ bolszewicy zdobyli
niekwestionowaną kontrolę Petersburga w ciągu kil-
ku dni. Lenin nie pozwolił, żeby sukces uderzył mu
do głowy. Rosyjskie imperium było wielkie. Przebie-
gle zezwolił na przeprowadzenie 25 listopada wy-
borów, dla których Rząd Tymczasowy przygotował
mechanizm.
Rząd Tymczasowy planował, że zwołanie Zgro-
madzenia przedstawicieli wybranych w wolnych wy-
borach, powinno zostać zorganizowane przez spe-
cjalną komisję. Lenin pozwolił na to, żeby wszystko
odbyło się zgodnie z harmonogramem, a następnie
aresztował członków tej komisji specjalnej. Zastą-
pił ją „Komisarzem do spraw Zgromadzenia Kon­
stytucyjnego”. Jedyna różnica między nimi dwoma
polegała na tym, że bolszewicy pod przewodni-
ctwem Urickiego dominowali w komisji stworzonej
przez Lenina. Dzięki temu bolszewicy byli w stanie
wykorzystać władzę nad nowo wybranym Zgroma-
dzeniem tuż po jego zwołaniu. Kiedy ostatecznie
Jakow M. Swierdłow (1885-1919), działacz bolsze­
wicki od 1903 r., publicysta. Po zwycięstwie rewolucji
październikowej 1917 r. przewodniczący WCIK Rad
Delegatów Robotniczych, Chłopskich i Żołnierskich.
(przyp. tłum.)
Zgromadzenie się zebrało, Swierdłow objął kierow-
nictwo obrad, CHOCIAŻ NIE BYŁ DELEGATEM.
Obecni bolszewicy uciekali się do taktyki, która
utrzymywała delegatów w bezustannym zgiełku.
Wywoływali oni całkowite zamieszanie. Po dziesię-
ciu godzinach wszyscy bolszewicy na­
gle opuścili salę obrad, na którą wkro­
czyły bolszewickie oddziały. Wyrzuciły
one pozostałych delegatów i zamknęły
drzwi budynku. To był koniec konstytu­
cyjnej władzy w Rosji.
W marcu 1918 r. bolszewicy, któ-
rzy sami siebie nazywali „Rosyjską
Socjaldemokratyczną Partią Robot-
ników”, przenieśli się do Moskwy i
zmienili swoją nazwę na Partię Ko­
munistyczną. Drugi Wszechrosyjski
Zjazd Rad stał się teraz oficjalnym cia-
łem rządowym.
Kierowana przez Żydów Partia
Socjalrewolucyjna nie chciała Lenina jako człowie-
ka Numer Jeden w Rosji. 30 sierpnia 1918 r. dwóch
żydowskich członków tej grupy próbowało go
zamordować. Lenin został ranny, a Uricki, którego
Lenin wyznaczył na szefa Czeki, został zabity. Ten
incydent dał Leninowi pretekst do wycofania wszel-
kich ograniczeń. Zwrócił się on całkowicie w stronę
terroryzmu. Nocne napady zdarzały się regularnie.
Nikt nie wiedział, kiedy pójdzie spać i czy rano obudzi
się żywy. David Shub w swojej promarksistowskiej
książce „Lenin” pisze: „W czasie nocnych napadów
nie tracono czasu na sprawdzanie dowodów czy
kwalifikowanie ludzi, na których robiono obławę…
Więźniowie byli na ogół pośpiesznie przewożeni
do starego komisariatu policji w pobliżu Pałacu Zi­
mowego i tam rozstrzeliwani”. Morderstwa, tortury,
okaleczenia, gwałty, podpalenia; to i wszelkie inne
zbrodnie przeciwko ludzkim uczuciom i przyzwo-
itości były niewzruszoną skałą, na której została
zbudowana tak zwana Sowiecka Republika Socjali-
styczna. Zabito miliony Rosjan. Ocenia
się, że ponad 12 milionów innych zosta-
ło skazanych na służbę Państwu przez
wykonywanie Przymusowej Pracy, do-
póki nie wyzwoliła ich śmierć.
Podczas gdy sojusznicy bez przeko-
nania zwalczali bolszewizm na czterech
frontach, Lenin reorganizował Świato-
wy Ruch Rewolucyjny. W marcu 1919
r. zwołał on Trzecią Międzynarodówkę,
której obradom przewodniczył. Zinowie-
wa wybrano na jej przewodniczącego.
Celem zjazdu było jednoczenie partii
komunistycznych we wszystkich krajach
świata i planowanie udzielania pomocy
finansowej oraz doradczej ich przywód­
com, a także wszelkiej innej branej pod uwagę po­
mocy, koniecznej do odniesienia sukcesu przez Lu-
dową Rewolucję Światową.
Rozdział X
TRAKTAT WERSALSKI
Stwierdziliśmy poprzednio, że traktat wersalski
był jednym z najbardziej nikczemnych dokumen­
tów, kiedykolwiek podpisanych przez reprezen­
tantów tak zwanych cywilizowanych narodów.
Niesprawiedliwość, jakiej dopuszczono się wobec
Niemców przez warunki Traktatu Pokojowego spra­
wiła, że następna wojna światowa była nieunik­
niona.
Trzeba zrozumieć okoliczności związane z pod-
pisaniem zakończenia pierwszej wojny światowej
11 listopada 1918 r. Naczelne Dowództwo Niemie-
ckie nie prosiło o Rozejm z powodu zagrożenia
jego armii klęską. Kiedy podpisano Rozejm, armie
niemieckie nigdy nie zostały pokonane na polu bi-
twy. Naczelne Dowództwo Niemieckie poprosiło o
Rozejm po to, by mogło poświęcić swoje wysiłki na
zapobieżenie rewolucji komunistycznej. Róża Luk-
semburg i jej zdominowany przez Żydów „Związek
Spartakus” (Spartakus Bund) planowali powtórzyć
w Niemczech to, co Lenin osiągnął w Rosji dokład-
nie rok wcześniej.
O wiele więcej informacji na temat rosyjskiego punktu
widzenia można uzyskać z książki Behind Communism
(Za plecami komunizmu) Franka L. Brittona. Książka w
języku polskim została wydana przez wrocławskie wy­
dawnictwo „Nortom” w 1996 r.
Niesprawiedliwość popełniona wWersalu została prze­
kroczona jedynie przez układy zawarte potem w Tehe-
ranie, Poczdamie i w Jałcie. Wykażemy, że te same złe
wpływy pojawiły się we wszystkich negocjacjach.
Rozejm został podpisany jako wstęp do negocjo­
wanego Pokoju. Niezmiernie ważne jest, by pamię-
tać ten fakt, ponieważ Rozejm zawarty pod takimi
warunkami różni się bardzo od bezwarunkowej ka­
pitulacji.
Wypadki, które spowodowały, że
Naczelne Dowództwo Niemieckie
uświadomiło sobie niebezpieczeń­
stwo, grożące na froncie wewnętrz­
nym, opisane są poniżej.
Rewolucjoniści Róży Luksemburg
przeniknęli do niemieckiej floty peł-
nomorskiej. Stali się bardzo aktywni
w 1918 r. Rozpowszechniali pogłos-
ki, że okręty i ich załogi miały zostać
poświęcone w generalnej bitwie z po-
łączonymi marynarkami wojennymi
Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczo-
nych. Plotkarze twierdzili, że celem
bitwy miało być sparaliżowanie po-
łączonych, sprzymierzonych flot do tego stopnia,
iż niezdolne byłyby one do obrony wybrzeży brytyj-
skich przed militarną inwazją, która miała przynieść
zwycięstwo Niemieckim Dygnitarzom Wojskowym.
„Komórki” komunistyczne nawoływały niemieckich
marynarzy do buntu, ponieważ twierdziły, że pla-
nowana inwazja Wielkiej Brytanii była skazana na
niepowodzenie z powodu wynalezienia tajnej broni
przez brytyjskich naukowców. Według plotkarzy do-
konujące inwazji statki, mogły, przez użycie chemi-
kaliów wystrzeliwanych z dział na brzegu lub zrzu-
canych z samolotów, zostać otoczone przez morze
ognia. Ogień, temperatura i brak tlenu mogły wytwo-
rzyć warunki, których żaden człowiek nie mógłby
przeżyć. Wywrotowcy dowodzili, że jedynym sposo-
bem uniknięcia takiego losu było przeprowadzenie
rewolucji, która miała zakończyć wojnę. Niemieccy
marynarze zbuntowali się 3 listopada 1918 r.
7 listopada duża grupa żołnierzy piechoty mor­
skiej zdezerterowała w czasie przemieszczania się
na front zachodni. Powiedziano im, że zamierza się
ich użyć jako „szpicy” w domniemanej inwazji na
Wielką Brytanię.
W międzyczasie strajki i powstania spowodo­
wały zamknięcie zakładów pracy w wielu niemiec­
kich centrach przemysłowych. Wywrotowcy szerzyli
defetyzm. Warunki pogarszały się, dopóki 9 listopa-
da nie abdykował cesarz.
Partia Socjaldemokratyczna natychmiast utwo­
rzyła rząd republikański. Rozejmzostał podpisany 11
listopada 1918 r. Przywódcy komunistyczni Związku
Spartakusa umieścili swoje „komórki” na kluczowych
pozycjach w nowym rządzie i w siłach zbrojnych. Ich
połączone wysiłki stworzyły wszędzie chaotyczne
warunki. Wtedy Róża Luksemburg zagrała swoją
kartą atutową. Zmusiła ona rząd socjalistyczny do
wydania rozkazu natychmiastowej demobilizacji
niemieckich sił zbrojnych. Akcja ta uniemożliwiła
Naczelnemu Dowództwu Niemieckiemu użycie jego
zdyscyplinowanych wojsk do zapobieżenia trwają-
cej rewolucji, która wybuchła w styczniu 1919 r.
Zanim Róża Luksemburg uzurpowała sobie wła-
dzę w Niemczech, przyrzeczono jej tę samą pomoc
finansową i militarną, jakiej międzynarodowi bankie-
rzy udzielili rok wcześniej Leninowi i Trockiemu.
William Guy Carr
(tłumaczenie własne)
(ciąg dalszy w następnym numerze)
Róża Luksemburg (1870-1919)
Jakow M. Swierdłow (1885-1919)
NOWOŚĆ MICHAELA
Ukazała się w końcu długo oczekiwana druga część
roczników MICHAELA z lat 2003-2005, (nr 20 - 34 włącz-
nie) o formacie: 29.5 cm x 42 cm. Solidnie zszyte i pięknie
oprawione zieloną dermą stanowią niesamowitą okazję i
wygodę. Można je nabywać w naszych biurach w cenie
$25 / 70 zł. plus koszt przesyłki. Istnieje również możliwość
nabycia pierwszej części roczników wydania 1999-2002 w
tej samej cenie. Edycje limitowane.