Michael styczeń - luty 2007

MICHAEL Journal: 1101 Principale St., Rougemont QC, J0L 1M0, Canada •

Tel.: (450) 469-2209

•

Fax (450) 469-2601

Dwumiesięcznik MICHAEL: ul. Komuny Paryskiej 45/3A, 50-452 Wrocław, Polska •

Tel.: (071) 343-6750

•

www.michael.org.pl

styczeń-luty 2007

Spis treści nr 40:

“Osoba ludzka sercem pokoju” – Orędzie

– Benedykt XVI

................................................... 1-2-3

Ci, którzy nigdy nie rezygnują

– Louis Even

............................................................. 4

100 000 ludzi umiera z głodu każdego dnia

– Jean Ziegler

........................................................... 4

Charlie Chaplin i Kredyt Społeczny

– Charlie Chaplin

...................................................... 4

Skąd mamy wziąć pieniądze?

– Janusz A. Lewicki

.................................................. 5

Propozycje Kredytu Społecznego. Lekcja 2

– Alain Pilote

.......................................................... 6-7

Przykłady pieniędzy w przeszłości

– Kanadyjskie muzeum waluty

................................. 7

Co znaczy Kredyt Społeczny?

– Henry Reynel

...................................................... 8-9

O pasteryzacji mleka i przyczynach... chorób

– Henryk Wesołowski

......................................... 10-11

„Amero” – waluta dla Ameryki Północnej

– Jerome R. Corsi

................................................... 10

Rockefeller przyznaje się!

– David Rockefeller

................................................. 11

UFO i przybysze z kosmosu

– Michael Gleghorn

........................................... 12-13

Pionki w grze (19). Międzynarodowa konspiracja

– William Guy Car

.............................................. 14-15

Ksiądz, który widział niebo, piekło i czyściec

– ks. Jose Maniyangat

............................................ 16

światem stworzonym i pokojem pomiędzy ludźmi.

Jeden i drugi zakładają pokój z Bogiem. Wiersz-

modlitwa św. Franciszka, znany jako „Hymn do bra-

ta Słońca”, stanowi wspaniały przykład – zawsze

aktualny – tej wielokształtnej ekologii pokoju.

9. Jak ścisły jest związek między jedną a dru-

gą ekologią, pomaga nam zrozumieć narastający z

każdym dniem problem

zaopatrzenia w energię.

tych latach nowe kraje rozwinęły dynamicznie pro-

dukcję przemysłową, zwiększając zapotrzebowanie

na energię. To powoduje wyścig do jej istniejących

źródeł, nie do porównania z sytuacją w przeszłości.

Jednocześnie w różnych regionach świata wciąż

panuje wielkie zacofanie, a rozwój jest praktycznie

zahamowany, między innymi z powodu wzrostu cen

energii. Co stanie się z tymi społecznościami? Jaki

typ rozwoju, czy też niedorozwoju

zostanie im narzucony z powodu

braku zasobów energii? Jakie

niesprawiedliwości i antagoni-

zmy spowoduje wyścig do źródeł

energii? Jak zachowają się ci,

którzy są wyłączeni z tego wyści-

gu? Są to pytania, które ukazują,

że brak szacunku dla natury jest

związany z koniecznością kształ-

towania takich relacji między

ludźmi i narodami, by pozwoliły

szanować godność osoby i za-

spokajać jej prawdziwe potrzeby.

Niszczenie środowiska, korzysta-

nie z niego w sposób niewłaści-

wy lub egoistyczny i zagarnianie

przemocą dóbr naturalnych ziemi

rodzą rozdarcia, konflikty i wojny,

właśnie dlatego, że są owocem nieludzkiego pojmo-

wania rozwoju. Rozwój bowiem, który ograniczałby

się tylko do aspektu techniczno-ekonomicznego, z

pominięciem wymiaru moralno-religijnego, nie byłby

ludzkim rozwojem integralnym i, jako jednostronny,

prowadziłby do rozkwitu niszczących możliwości

człowieka.

Redukcyjne wizje człowieka

10. Jest zatem rzeczą pilną, mimo panujących

obecnie trudności i napięć międzynarodowych, za-

angażowanie na rzecz

ekologii ludzkiej, sprzyjają

cej wzrostowi „drzewa pokoju”

. Działaniu w tym kie-

runku musi przyświecać wizja osoby nieobciążona

przez uprzedzenia ideologiczne i kulturowe bądź

interesy polityczne i ekonomiczne, które budzą nie-

nawiść i popychają do przemocy. Jest zrozumiałe,

że w różnych kulturach powstają odmienne wizje

człowieka. Nie można jednak zaakceptować krze-

wienia

koncepcji antropologicznych

, które zawierają

zalążki wrogości i przemocy. Tak samo są nie do

przyjęcia

koncepcje Boga

pobudzające do niechę-

ci wobec bliźnich i do uciekania się wobec nich do

przemocy. Tę rzecz należy powiedzieć jasno: wojny

w imię Boga

nie można nigdy zaakceptować! Jeśli

jakaś koncepcja Boga jest podłożem zbrodni, to

znak, że taka koncepcja przerodziła się już w ideo-

logię.

11. Dzisiaj jednak zachowanie pokoju stało się

problemem nie tylko ze względu na konflikt pomię-

dzy redukcyjnymi wizjami człowieka, czyli pomiędzy

ideologiami. Stało się tak również wskutek

obojęt

ności na to, co stanowi prawdziwą naturę człowieka.

Wielu współczesnych zaprzecza bowiem istnieniu

specyficznej natury ludzkiej, co sprawia, że stają

się możliwe najbardziej ekstrawaganckie interpreta-

cje elementów konstytutywnych istnienia ludzkiego

bytu. Również w tej kwestii potrzebna jest jasność:

„słaba” wizja osoby, która dopuszcza każdą ekscen-

tryczną koncepcję, jedynie na pozór sprzyja pokojo-

wi. W rzeczywistości utrudnia autentyczny dialog i

umożliwia autorytatywne narzucanie idei, pozosta-

wiając w ten sposób osobę bezbronną, która w kon-

sekwencji łatwo pada łupem ucisku i przemocy.

Prawa człowieka i organizacje

międzynarodowe

12. Prawdziwy i stabilny pokój zakłada poszano-

wanie praw człowieka. Jeśli zaś fundamentem tych

praw jest „słaba” koncepcja osoby, czyż nie osłabi to

ich również? Widać tu wyraźnie, jak głęboko niewy-

starczająca jest

relatywistyczna koncepcja osoby

kiedy ma ona uzasadnić jej prawa i ich bronić. Dy-

lemat pojawiający się w tym przypadku jest oczywi-

sty: prawa są przedstawiane jako absolutne, ale ich

fundament jest tylko relatywny. Czy zatem można

się dziwić, jeśli wobec „niewygodnych” wymagań

stawianych przez takie czy inne prawo, ktoś poda je

w wątpliwość albo zadecyduje o jego zawieszeniu?

Tylko wówczas, gdy prawa człowieka są zakorze-

nione w obiektywnych wymogach natury danej mu

przez Stwórcę, można wykazać słuszność przyzna-

wanych mu praw, bez obawy, że zostaną zanego-

wane. Jest zrozumiałe, że prawa człowieka wiążą

się z jego obowiązkami. Słusznie na ten temat po-

wiedział

mahatma

Gandhi: „Ganges praw wypływa

z Himalajów obowiązków”. Jedynie wtedy, gdy sta-

nie się jasne to fundamentalne założenie, będzie

można odpowiednio bronić nieustannie dziś atako-

wanych praw człowieka. Gdy brak owej jasności, to

samo wyrażenie „prawa człowieka” używane jest w

odniesieniu do podmiotów, które różnią się bardzo

między sobą: dla jednych osoba ludzka ma trwałą

godność i prawa obowiązujące zawsze, wszędzie i

każdego; dla innych będzie to osoba, której godność

zmienia się, a jej prawa zawsze podlegają dyskusji:

co do treści, czasu i miejsca.

13. Do ochrony praw ludzkich stale nawiązują

Organizmy międzynarodowe,

a w szczególności Organiza-

cja Narodów Zjednoczonych,

która ogłaszając w 1948 roku

Powszechną Deklarację Praw

Człowieka uznała za swoje pod-

stawowe zadanie ich promocję.

Tę deklarację uważa się za swe-

go rodzaju

zobowiązanie moral

ne przyjęte przez całą ludzkość

Jest w tym głęboka prawda,

zwłaszcza gdy przyjmuje się,

że prawa opisane w Deklaracji

mają podstawę nie w zwyczaj-

nej decyzji zgromadzenia, które

je uchwaliło, ale w samej natu-

rze człowieka i jego niezbywal-

nej godności osoby stworzonej

przez Boga. Jest zatem ważne,

aby Organizmy międzynarodowe nie traciły z pola

widzenia naturalnego fundamentu praw człowieka.

Pozwoli im to uniknąć ryzyka, niestety wciąż istnie-

jącego, że przyjmą tylko pozytywistyczną interpre-

tację owych praw. Ta ewentualność wystawiłaby na

szwank autorytet Organizmów międzynarodowych,

niezbędny by pełnić rolę obrońcy fundamentalnych

praw osoby i narodów, co jest głównym uzasadnie-

niem ich istnienia i działania

Międzynarodowe prawo humanitarne

i wewnętrzne prawo państw

14. Świadomość, że istnieją niezbywalne pra-

wa ludzkie związane ze wspólną naturą ludzi, sta-

ła się podstawą do sformułowania

humanitarnego

prawa międzynarodowego

, którego państwa muszą

przestrzegać również w przypadku wojny. Niestety

nie zostało to zrealizowane w praktyce – pomijając

przeszłość – podczas wojen, do których doszło nie-

dawno. Tak na przykład podczas konfliktu, którego

scenerią był kilka miesięcy temu południowy Liban,

obowiązek zapewnienia ochrony i pomocy niewin-

nym ofiarom i oszczędzania ludności cywilnej w

dużej mierze nie został dopełniony. Bolesna histo-

ria Libanu i nowa konfiguracja konfliktów, zwłasz-

cza od czasu, gdy niebezpieczeństwo terroryzmu

przybrało

nieznane dotąd formy przemocy

, przy-

naglają wspólnotę międzynarodową, by potwierdzi-

ła na nowo międzynarodowe prawo humanitarne i

odniosła je do wszystkich sytuacji, w których dziś

dochodzi do konfliktów zbrojnych, również nieprze-

widzianych przez aktualne prawo międzynarodowe,

aby jak najbardziej ograniczyć straty spowodowane

przez wojny, którym nie udaje się zapobiec. Ponad-

to, plaga terroryzmu wymaga pogłębionej refleksji

na temat etycznych granic w tym, co dotyczy uży-

cia dzisiejszych środków ochrony bezpieczeństwa

państwowego. Coraz częściej bowiem nie deklaruje

się wypowiedzenia wojny, zwłaszcza, gdy konflikt

wywołują grupy terrorystyczne, zdecydowane osią-

gać swoje cele za wszelką cenę. Nie jest możliwe,

by wobec wstrząsających perspektyw ostatnich

lat, państwa nie dostrzegały konieczności ustale-

nia bardziej klarownych reguł, by przeciwstawić się

skutecznie dramatycznemu biegowi rzeczy, którego

jesteśmy świadkami. Wojna jest zawsze porażką

wspólnoty międzynarodowej i poważną przegraną

ludzkości. Kiedy mimo wszystko do niej dochodzi,

trzeba chronić przynajmniej istotne zasady huma-

nitarne i podstawowe wartości wszelkiego cywilizo-

wanego współżycia, ustanawiając normy postępo-

wania, ograniczające jak najbardziej powodowane

przez nią straty i sprzyjające łagodzeniu cierpień

ludności cywilnej i wszystkich ofiar konfliktów.

15. Inną kwestią budzącą wielki niepokój jest wy-

rażana ostatnio przez niektóre państwa wola

posia

dania broni nuklearnej.

Pogłębiło to jeszcze bardziej

rozpowszechniony klimat niepewności i lęku przed

potencjalną katastrofą atomową. Powracają na myśl

minione czasy wyczerpujących napięć tak zwanej

„zimnej wojny”. W późniejszym okresie zapanowała

nadzieja, że niebezpieczeństwo atomowe zostało

definitywnie zażegnane, a ludzkość mogła wresz-

cie głęboko odetchnąć z ulgą. Jakże aktualne wy-

daje się dziś ostrzeżenie Soboru Watykańskiego II:

„Wszelkie działania wojenne, zmierzające bez żad-

nej różnicy do zniszczenia całych miast lub też więk-

szych połaci kraju z ich mieszkańcami, są zbrodnią

przeciw Bogu i samemu człowiekowi, zasługującą

na stanowcze i natychmiastowe potępienie”. Nieste-

ty groźne cienie wciąż gromadzą się na horyzoncie

ludzkości. Drogą do zapewnienia wszystkim poko-

jowej przyszłości są nie tylko umowy międzynaro-

dowe

o nierozpowszechnianiu broni nuklearnej

, ale

także zobowiązanie się do tego, by zdecydowanie

dążyć do jej ograniczania, aż po ostateczne opróż-

nienie arsenałów. Nie należy rezygnować z żadnej

możliwości, aby drogą pertraktacji zostały osiągnię-

te te cele! Stawką w tej grze jest los całej rodziny

ludzkiej!

Kościół w obronie transcendencji osoby

ludzkiej

16. Na koniec pragnę zwrócić się z gorącym

apelem do Ludu Bożego, aby każdy chrześcijanin

poczuł, że jego zadaniem jest być niezmordowanym

budowniczym pokoju i wytrwałym obrońcą godności

osoby ludzkiej i jej niezbywalnych praw. Wdzięcz-

ny Bogu za to, że go powołał na członka swojego

Kościoła, który w świecie jest „znakiem i zabezpie-

czeniem transcendentnego charakteru osoby ludz-

kiej”, chrześcijanin niestrudzenie będzie Go błagał

o fundamentalne dobro pokoju, który ma tak wielkie

znaczenie w życiu każdego. Niech czuje się dumny

z tego, że z hojnym oddaniem służy sprawie poko-

ju, wychodząc naprzeciw braciom, zwłaszcza tym,

którzy oprócz znoszenia ubóstwa i braków, pozba-

wieni są tego cennego dobra. Jezus objawił nam, że

„Bóg jest miłością” (

1 J

4, 8) i że największym powo-

łaniem każdej osoby jest miłość. My w Chrystusie

możemy odkryć najwyższe racje ku temu, aby stać

się zdecydowanymi obrońcami godności ludzkiej i

odważnymi budowniczymi pokoju.

17. Niech zatem nie zabraknie nigdy wkładu

każdego wierzącego w promocję

prawdziwego hu

manizmu integralnego

, zgodnie z nauczaniem en-

cyklik

Populorum progressio

Sollicitudo rei socialis

których 40. i 20. rocznicę opublikowania będziemy

obchodzili w tym roku. Królowej Pokoju, Matce Je-

zusa Chrystusa, który jest „naszym pokojem” (

14), powierzam moją żarliwą modlitwę za całą ludz-

kość na początku 2007 roku, na który patrzymy z

sercem pełnym nadziei, mimo niebezpieczeństw i

problemów. Niech Maryja ukazuje nam swego Syna

jako Drogę pokoju i napełni nasze oczy światłem,

abyśmy umieli rozpoznawać Jego oblicze w twarzy

każdej osoby ludzkiej, która jest sercem pokoju.

Watykan, 8 grudnia 2006 roku.

(oprac. red. na podstawie serwisów internetowych)