Michael styczeń - luty 2008

10 / 16

10 MICHAEL Journal: 1101 Principale St., Rougemont QC, J0L 1M0, Canada • Tel.: (450) 469-2209 • Fax (450) 469-2601
Dwumiesięcznik MICHAEL: ul. Komuny Paryskiej 45/3A, 50-452 Wrocław, Polska • Tel.: (071) 343-6750 • styczeń-luty 2008
William Guy Carr
część dwudziesta czwarta
Baskowie posiadają swój własny język, kulturę
i tradycje, które mają korzenie w starożytności. Są
oni głęboko religijni i bardzo dumni. Podobnie jak
wielu francuskich Kanadyjczyków, Baskowie uwa­
żali, że zasługują na narodową niepodległość. Dla
osiągnięcia tego celu zorganizowali ruch separaty­
styczny, żeby uwolnić Basków od reszty Hiszpanii.
Jako, że była to jedynie naturalna droga, konspi­
ratorzy ruchu rewolucyjnego w Hiszpanii nie prze­
oczyli takiej sytuacji. Baskowie byli gorącymi rzym­
skimi katolikami. Uważali, że w razie potrzeby
zostaną usprawiedliwieni w walce o niepodległość
polityczną. Olbrzymia większość, jednakże, nigdy
świadomie nie wiązała się z partią komunistyczną,
żeby osiągnąć swój cel. A jednak oto, co się właśnie
wydarzyło. „Komórki” marksistowskie przeniknęły
do społeczeństwa baskijskiego. Tak dobrze ukryli
oni swoją prawdziwą tożsamość, że zostali przywód­
cami „separatystów”. Potem poprowadzili Basków
na rzeź. Działając pod sztandarami wielkiego pa­
triotyzmu i religijnej żarliwości, przywódcy Basków,
prezydent Aguirre, Giral i Negrin zmieszali i połą­
czyli w nieprawdopodobną masę krzyż Chrystusa,
pistolet anarchizmu oraz sierp i młot komunizmu.
Potem, kiedy zaczęła się rewolta, masy zostały
pozostawione swojemu losowi. Aguirre stał na cze­
le państwa baskijskiego i był generalissi­
musem baskijskich armii. Przebywał w
swoim biurze w Bilbao, kiedy mordowano
setki katolickich księży i innych przywód­
ców baskijskich. Ich męczeństwo natu­
ralnie powiększyło nienawiść istniejącą
między Baskami i Hiszpanami.
F. J. Olondriz napisał przedmowę do
książki pt. „Czerwone prześladowanie w
kraju Basków”, której autorem był José
Echeandia. Pisał on: „Gdy nadszedł
dzień, separatyści baskijscy, zaślepieni
pasją, wielu z nich zapominając o swojej
wierze i katolickich uczuciach, poczuli się
blisko i mocno zjednoczeni z komunista­
mi, ateistami i anarchistami… i przystąpili
do wojny, stali się odpowiedzialni za zabi­
janie ludzi, wierząc, że wszystkie środki
były dozwolone i buntowniczo ignorując stanowcze
słowa swojego przywódcy religijnego, papieża Piu­
sa XI, zawarte w jego encyklice Divini Redemptoris:
‘(58) Komunizm jest zły w samej swej istocie i
w żadnej dziedzinie nie może z nim współpraco­
wać ten, kto pragnie ocalić cywilizację chrześ­
cijańską’”. Jak dobrze niektórzy nasi politycy z naj­
wyższego szczebla powinni byli pamiętać te słowa
mądrości, kiedy próbowali współpracować w czasie
II wojny światowej ze Stalinem. Inną prawdą, któ­
rej przywódcy rządowi nie mogą nigdy zapominać,
jest fakt, że komuniści i wszystkie inne międzynaro­
dowe grupy są używane przez Iluminatów do reali­
zowania ich własnych tajnych planów i ambicji.
Rozdział XIV
FRANCO
Żeby zrozumieć, co stało się w Hiszpanii w 1936
r. trzeba posiadać co najmniej ogólne pojęcie o tym,
jakiego rodzaju człowiekiem był faktycznie Franco.
Franco wstąpił do armii hiszpańskiej, poważnie pla­
nując zrobienie w niej kariery. Jego życie w armii
pełnił wtedy funkcję premiera, argumentował, że był
zbyt stary, żeby wprowadzić decyzje gabinetu w ży­
cie. Franco ripostował: „Doprowadziliście Hiszpanię
do tego żałosnego stanu. Waszym obowiązkiem jest
teraz dołożenie wszelkich starań i uratowanie jej.”
Generał Franco otrzymał rozkaz wyjazdu na Wy­
spy Kanaryjskie. Rozkaz ten oznaczał faktycznie
jego wygnanie z Hiszpanii.
Przed wyjazdem generał Franco odbył naradę z
generałami Molą i Varelą. Zapewnili go, że są prze­
konani, iż kiedy inni generałowie, którzy wstąpili do
lóż militarnych Wielkiego Wschodu, poznają praw­
dę, większość z nich zerwie z Wielkim Wschodem i
zaakceptuje przywództwo Franco. Przed zakończe­
niem spotkania ustalono tajne środki komunikacji
między Molą i Franco. Natychmiast po wyjeździe
Franco na Wyspy Kanaryjskie agenci Stalina wzno­
wili swoją działalność.
23 czerwca 1936 r. Franco napisał długi list do mi­
nistra obrony, w którym jeszcze raz wskazał wyraź­
ne niebezpieczeństwa. Jednak ostrzeżenia te zo­
stały zignorowane tak jak i inne. Oczywiste było, że
komunistyczni członkowie rządu republikańskiego
potrafili zdominować jego politykę i działania.
Zabójstwo Calvo Sotelo 13 lipca było decydujące
dla Franco. Wysłał on zaszyfrowaną wiadomość do
generałów, którzy przysięgli walkę o uchronienie Hi­
szpanii przed stworzeniem z niej satelickiego pań­
stwa Rosji. Wśród tych, z którymi Franco nawiązał
kontakt byli: Mola, Goded, Fanjul, Sanjurjo, Sali­
quet, kilku oficerów hiszpańskiej marynarki wojen­
nej i Queipo de Llano. Po wysłaniu tego komunikatu
Franco odleciał z Wysp Kanaryjskich do Tetuanu,
gdzie mógł polegać na lojalności wojsk marokań­
skich, o czym dobrze wiedział.
21 lipca 1936 r. Franco wydał proklamację, któ­
ra definiowała wchodzącą w grę kwestię przy uży­
ciu najmniejszej możliwej ilości słów. Brzmiała ona:
„Obowiązkiem każdego człowieka jest przystą­
pienie do zdecydowanej walki między Rosją i
Hiszpanią”. W ten sposób zaczęła się wojna do­
mowa. Profesor Unamuno wyjaśniał tę kwestię na­
wet jeszcze zwięźlej. Powiedział: „Jest to walka
chrześcijaństwa z barbarzyństwem”. Powinien
był powiedzieć: „z iluminizmem”.
Uzyskano inne dowody potwierdzające spisek
stalinowskiego Kominternu, którego celem był pod­
bój Hiszpanii, żeby wywołać totalną wojnę między
Brytanią i jej sojusznikami z jednej strony a Niemca­
mi i ich sprzymierzeńcami z drugiej. Oto raport, do­
tyczący spotkania sekretariatu politycznego Komin­
ternu, które odbyło się 25 stycznia 1938 r. Celem
spotkania było przedyskutowanie sposobów i
środków rozwoju działań rewolu­
cyjnych w Hiszpanii i Północnej
Afryce. W spotkaniu wzięli udział
przedstawiciele Profinternu i zagra­
nicznych oddziałów GPU (Tajnej
Policji) . Obecni byli wszyscy naj­
bardziej doświadczeni moskiewscy
przywódcy rewolucyjni. Jeżow, kie­
rownik tajnej sekcji Kominternu;
Georgi Dymitrow, w 1933 r. oskar­
żony o podpalenie Reichstagu; sze­
fowie Ligi Bezbożników i Ligi Wol­
nomyślicieli; ówczesny sekretarz
Międzynarodówki Komunistycznej;
Schick, Manuilski i Łozowski z
Profinternu; Popescu, Weintrau­
ben, Gurowicz, Liemann, Turrini,
Adami i Valdez, którzy reprezento­
wali Radę Spraw Zagranicznych w
biurze politycznym Kominternu. (Są
to nazwiska ludzi, którzy wszyscy w
późniejszych latach wzięli aktywny
udział w szerzeniu komunistycz­
nej sfery wpływów na świecie.) Po
rozpoczęciu spotkania Dymitrow
wygłosił płomienne przemówienie.
Potępił on brak misyjnej energii wśród specjalnych
wysłanników wojskowych, którzy zostali skierowani
do Hiszpanii, żeby pomóc skorumpować rząd Fron­
tu Ludowego i prowadzić operacje wojskowe armii
Detale można znaleźć w książce Arrary pt. Franco .
GPU – Zjednoczony Państwowy Zarząd Polityczny,
naczelny organ sowieckich władz bezpieczeństwa utwo­
rzony w 1923 r. W 1934 r. GPU włączono do Ludowego
Komisariatu Spraw Wewnętrznych. (przyp. tłum.)
Pionki w grze
Międzynarodowa konspiracja
można odczytywać jak powieść. Odznaczył się po
przyjęciu go do Legionu Hiszpańskiego. Zamienił
klęskę zadaną generałowi Sylvestre przez Maurów
w ostateczne zwycięstwo. Nie tylko prowadził swoje
oddziały nieustraszenie, ale wzbudzał w nich wielkie
zaufanie dzięki swojemu strategicznemu geniuszo­
wi. Zyskał także respekt wrogów z powodu swoich
postępów militarnych i rozsądnej polityki administra­
cyjnej w Maroku. Maurowie podziwiali go jako kogoś
prawie świętego. Zaczęli nazywać go „Zwycięzcą”,
„Wodzem wodzów”, „Odważnym jak lew”. Wyjaśnia
to dlaczego skupili się wokół niego, kiedy poprosił
ich o lojalność w lipcu 1936 r.
Nie mówi się o Franco, że cieszył się popular­
nością u swoich braci generałów. Większość z nich
okazywała mu jednak respekt. To właśnie uchroniło
rząd Frontu Ludowego od przekształcenia się w to­
talitarną dyktaturę.
Azaña, Caballero i Carlos Prieto zdominowali
rząd Frontu Ludowego. Señor Gil Robles i Calvo
Sotelo stali na czele opozycji prawicowej.
Kiedy Sotelo ujawnił w Kortezach, że od lutego
do czerwca 1936 r. miało miejsce 113 strajków ge­
neralnych, 218 strajków częściowych, spalono 284
budynki, 171 kościołów, 69 klubów i 10 biur redak­
cji gazet, że popełniono ponad 3300 zabójstw, ów­
czesny premier Casares Quiroga, skoczył na równe
nogi i ze złością ripostował: „Będzie pan osobiście
odpowiedzialny za emocje, jakie wywoła pańskie
przemówienie”.
Dolores Ibarruri, komunist­
ka, zwana „Pasionaria” z po­
wodu jej podburzających prze­
mówień i fanatycznych akcji,
była członkiem hiszpańskich
Kortezów. I ona skoczyła na
równe nogi i wytykając palcem
Sotelo, dosłownie krzyczała:
„To było ostatnie przemówie­
nie tego człowieka”. Okazało
się, że miała rację. 13 lipca
1936 r. señor Calvo Sotelo
został wyciągnięty ze swojego
domu przez piętnastu człon­
ków Gwardii Szturmowej pod
dowództwem kapitana Don
Angel Moreno. Zaciągnięto
go na teren należący do pobliskiego kościoła i za­
mordowano. To wydarzenie spowodowało, że wielu
hiszpańskich generałów złamało swoją przysięgę
złożoną Wielkiemu Wschodowi i nalegało, żeby
Franco przejął władzę w Hiszpanii. Dolores Ibarruri
była agentem stalinowskim w Hiszpanii. Powierzo­
no jej zadanie korumpowania funkcjonariuszy armii,
organizowania i kierowanianapa­
dami na rządowe arsenały oraz
uzbrojenia sił rewolucyjnych w
Hiszpanii. Wykonywała swoje
rozliczne zadania z największą
skutecznością.
Po zamordowaniu Sotelo
członkowie Gwardii Szturmowej
napadali na domy wielu innych
prominentnych antykomunistów,
ale wielu z nich ostrzegano i
dzięki temu zdołali uciec.
W dniu wyborów w lutym
1936 r. generał Franco telefono­
wał do generała Pozasa, który
kierował wtedy gwardią cywil­
ną. Ostrzegł go, że wybrani do
Kortezów komuniści planowali
wzniecić przemoc tłumu w na­
dziei, że mogliby rozwinąć ak­
cję rewolucyjną w celu obalenia
rządu republikańskiego. Generał
Pozas odpowiedział generałowi
Franco, że myśli, iż jego obawy
są przesadzone. Generał Fran­
co zatelefonował następnie do generała Molero, mi­
nistra wojny. Poinformował go o grożącym niebez­
pieczeństwie. Franco zasugerował, że może ogłosić
stan wojenny. Przygotował konieczne rozkazy, które
dały mu upoważnienie do zapobiegania ekscesom
i przemocy tłumu. Żeby umożliwić mu zabezpiecze­
nie prawa i porządku i uchronić rząd republikański
przed akcją rewolucyjną, potrzebne były tylko pod­
pisy członków Rady Ministrów. Ale Portela, który
Dolores Ibarruri (1895-1989)
Francisco Franco (1892 – 1975)